Where the hell are we, bro? [Open &Zeal]

Rustig stapte de zwart witte Border Collie teef over het zachte, ietwat natte, gras van het parkje. Ze keek haar broer, die bij haar was, aan en zuchte. Waar waren ze in gods naam terecht gekomen? Ze had nu echt spijt dat ze de weddenschap met Jack -hun broer- aan waren gegaan. Cassy had nooit gedacht -en ze kon waarschijnlijk ook voor Zeal spreken- dat ze hier ooit terecht zouden komen.
Het park was redelijk groot en er liepen veel meer honden rond, maar toch voelde het op de een of andere manier niet echt veilig. Ze zuchte en met haar oren plat en haar staart ietwat tussen haar benen keek ze rond. Haar houding dus totaal onzeker en angstig.
'Zeal, weet jij de weg nog terug?' Ferluisterde ze naar haar broer. Als ze ooit nog eens thuis zouden komen, zou ze flink uitvallen op Jack. Dat wist ze bijna zeker. En dat ze ook nog eens de weddenschap aan gegaan waren! Ze had echt vreselijk veel spijt. Haar paarse ogen gleden over de vele mensen en honden die zich in het park bevonden. De weg terug vinden was haast onmogelijk met al die duizende wegen hier.
'We vinden de weg niet meer terug, hé?' vroeg ze zuchtend, al hoefde ze niet echt een antwoord. De geluiden in deze stad klonken zo anders dan de geluiden thuis. Daar woonde ze in een klein mini dorpje waar bijna geen auto's rijden. Ze hadden daar een mega tuin en super lieve eigenaren, al kon ze de warmte en heerlijk voedsel en aandacht nu wel vergeten. Ze zaten vast, vast in dit vreselijke stadje waar ze de weg naar huis toch nooit meer zouden kunnen vinden. Dus waarom zouden ze dan niet gewoon hier blijven? Ze keek haar broertje aan.

Ietswat zenuwachtig keek hij om zich heen. Zijn zusje liep naast hem en dat gaf hem kracht. Hij wou niet bang overkomen voor haar, hij moest de stoere grote broer blijven.
'Zeal, weet jij de weg nog terug? We vinden de weg niet meer terug, hé?'
Soort van geschokt keek Zeal haar aan.
'Natuurlijk vinden we de weg nog terug! Gewoon hier linksaf.'
Toen ze de hoek omliepen zag hij iets bekends. Er stond een grote boom verderop waar iets ingekerft stond. Nee he, hier waren ze net ook al geweest. Nu toch een stuk zenuwachtiger keek hij om zich heen, maar hij was totaal de weg kwijt. Hij kon Jack wel vermoorden, maar hemzelf ook. Hij had nooit een weddenschap aan moeten gaan met die kleine klojo. Een zuchtte ontsnapte uit zijn keel, maar daar was het nu natuurlijk te laat voor. Hij wou de straat oversteken, maar er kwam een auto aan. Nog net op tijd sprong hij weer naar achteren. Het was hier ook een stuk gevaarlijker dan thuis. Thuis, wat wou hij daar graag naar terug. Nu keek hij eerst links en rechts, toen er geen auto aankwam rende hij de straat over. Hij hoorde Cassy hem volgen en hij liep verder. Ze waren in een soort park beland met overal bomen en struiken. Aangezien het hier veel meer op zijn oude thuis leek, kwam hij tot rust. Het was nog niet eens zo slecht hier, dus ze konden wel een tijdje blijven. Er zijn hier vast ook wel andere honden en dan zouden ze hun vragen naar de uitgang van deze stad. Ja, dat was een goed idee. Met vernieuwde moed ging hij bij een boom liggen en keek hij naar Cassy.
'We komen hier wel uit, maar tot die tijd kunnen we hier blijven. Het valt hier best wel mee. Hij zuchtte en legde zijn kop op zijn poten neer.

Cassy zag dat Zeal er ook moeite mee had zo ver van huis te zijn. Ze kreeg nu echt een beetje last van heimwee. Zouden Marc en Lotte hun nu zoeken? Een steek van missing ging door haar heen. Ze had nooit gedacht dat ze mensen zo kon missen. Ze miste hun nog meer dan haar eigenbroer, Jack. Nogmaals verliet een zucht haar keel en ze hoorde de woorden van Zeal. 'Natuurlijk vinden we de weg nog terug! Gewoon hier linksaf.' Ze schudde haar hoofd. Ze wist dat ze daar net ook geweest waren, maar toch volgde ze haar broertje.
Ze ging met haar tong over haar neus toen ze bij de boom kwamen en haar paarse ogen keken rond. Ze hadden bijna alle kanten al gehad. Ze waren gewoon dood gelopen, dat kon niet anders. Zeal begon weer te lopen en Cassy volgde hem. Toen hij bijna werd aan gereden kwam er een angstige kef uit haar bek. Het lonk nergens naar, alleen naar peure angst nog iemand te moeten misssen -en haar broertje te moeten verliezen-.
Toen het veilig was kwam Cassy snel achter Zeal aangerend en heelhuids kwamen ze aan, aan de overkant. Weer ging ze met haar tong over haar neus en ze keek Zeal aan en zijn woorden drongen tot haar door. 'We komen hier wel uit, maar tot die tijd kunnen we hier blijven. Het valt hier best wel mee.' Cassy had niet veel gezegt deze tijd. Voor haar doen was ze vreselijk stil. Maar wat moest ze dan ook zeggen? Ze had net bijna haar broertje verloren, en miste haar familie vreselijk. Als ze nu iets zou zeggen zou het alleen maar gesnauw op Zeal worden dat hij beter moet uitkijken omdat alles hier anders is dan thuis. Thuis. Thuis.. Het woord 'thuis' spookte een eeuwigheid door haar hoofd en ze had plaats genomen langs Zeal op de grond. Ze lag met haar rug tegen hem aan en keek rond, hijgend van de vermoeidheid en dorst.
Mensen die langs kwamen keken hun aan en sommige zeiden wat. Vooral de kinderen vonden hun leuk en toen een klein, blond jongentje zijn hand naar haar uitstak om haar te aaien -ze ging met haar hoofd omlaag zodat hij haar makkelijker kon aaien want ze was wel toe aan wat aandacht- werd hij weggetrokken door zijn moeder. Hij mompelde en jammerde, waarna hij haar toch zachtjes over haar hoofd streelde. Dankbaar likte Cassy zijn hand toen hij Zeal ging aaien en vervolgens hard achter zijn moeder aanrende.

Hij voelde de heimwee bij zijn zusje, en angst voor het nieuwe. Hij was ook bang, misschien niet zo erg als Cassy, maar zeker wel bang. Toch mocht hij dat niet laten zien als grote broer, hij moest diegene zijn waar ze op kon rekenen, en dus mocht niet hij niet de angst hem laten overnemen. Ze lagen dichtbij de stoep en er keken dan ook veel mensen om. Er kwam zelfs een klein jongetje naar hun toe en begon Cassy te aaien. Zijn moeder trok hem al snel weer weg, maar niet voordat Zeal ook een aai had gekregen.Ze likte allebei de hand van het jongetje voordat hij weer met zijn moeder meeging. Ineens kwam er een gedacht bij hem op. Iedereen denkt nu natuurlijk dat wij zwerfhonden zijn. Niemand wil ons ooit nog in huis nemen, iedereen denkt dat we vies zijn. Met bange ogen keek hij naar Cassy, toen keek hij snel weer naar de stoep. Nee, hij wordt geen ordinaire straathond. Hij is en zal altijd een goed opgevoede hond zijn mét eigenaren, ookal zijn ze aan het eind van de wereld. Hij stond op en keek naar Cassy.
'Kom op, laten we wat water zoeken.'
Toen draaide hij zijn kop naar links en naar rechts. Hij zag een kraantje aan het eind van deze straat. Hij wist hoe hij een kraan moest openen, dat had hij thuis ook zo vaak gedaan.
'Kom op Cassy, daar is een kraan.'
Hij liep er zelfverzekerd heen, tussendoor even kijkend of Cassy achter hem aan liep. Nooit of te nimmer zal hij uit een rivier of fontein gaan drinken. Het is kraantwater of uitdrogen. Hetzelfde geld voor eten. Dachten hun nou echt dat hij zijn voedsel ging vángen? Hij zou niet eens weten hoe dat moest. Nee, dan bedeld hij nog liever bij de mensen. Ze waren al langs een bakker gekomen, en er zouden vast nog wel meer winkels zijn hier. Ja, dat was zijn plan. Weer keek hij om naar Cassy. En Cassy gaat met me mee, ik moet voor haar zorgen.

» Hello there ||Open
» {{ This Just Feels So Soon // OPEN
» Let's make some fun >:) {OPEN}
» Looking for some friends {open}
» Tell me your fantasy ~ {Open}