{{ This Just Feels So Soon // OPEN

Wat een weer heerlijk. Tenminste als je in de schaduw liep, want vol in de zon was het niet uit te houden. Even misschien, maar de kilometers die hij op een dag maakte ging dat hem zeker niet worden. Lawrence kon dan in de schaduw stiekem toch wel genieten, want het leven was goed voor nu. Hij heeft ups and downs gehad, maar nu verliep alles sinds kort weer op rolletjes. En Boundless, nam zijn verhalen waar. Er was genoeg eten, en gezelschap was er ook niet te kort. Al hoewel, de ontmoeting met Vegas had niet echt lekker gelopen. Maar er waren meer honden, vast en zeker een paar waarmee hij het wel goed kon vinden. Maar dan zou hij zich toch echt eerst over zijn onzekerheid heenzetten, hij haatte het wie hij was af en toe. Maar hij had het ermee te doen, want hij moest er 24/7 mee te wegen. En van zichzelf weglopen was onmogelijk, was hij achtergekomen. Proberen had weinig zin. Lawrence liep onder wat stoelen door, en wat tafels af en toe wat bomen. Om telkens in de schaduw te blijven lopen, het was als een soort van spelletjes. Ontwijk de zon, want zo dacht Lawrence. Plots dook hij in elkaar toen er een mens bijna over hem heen viel, ookal viel hij niet te missen met zo'n vrij groot postuur. Toch slaakte die domme mensen er telkens weer in om honden zoals hem vele andere pijn te doen, hoe dan ook. Vast niet alle, maar uit zijn ervaring kon hij alleen die verklaring af leggen. Lawrence twijfelde geen seconde en schoot weg bij het vloekende mens, dat zich waarschijnlijk ook de pleuris was geschrokken. Eerst rennend daarna in een drafje. Waar hij heen ging wist hij nog niet. Maar zeker uit de buurt van de drukke mensen plekken. Plots ving zijn oog een Fontein op, helemaal van steen met vormpjes en beeldjes erin. Die plek kwam nu echt perfect van pas. Zonder enige twijfel liep hij in hetzelfde drafje op de fontein af. Daar eenmaal bracht hij zijn bek boven zijn water, en bracht hij zijn tong naar buiten om vervolgens zorgvuldig van het frisse water te drinken. Heerlijk, dat gevoel van koud water in een warm lichaam. Lawrence was echter niet alleen, hij was zo gefocuust geweest op de fontein dat hij niet had gemerkt dan een andere hond hem al voor was geweest. Plots begon het te regenen, uit het niets. En dat verminderde zijn zicht naar de vreemde hond toe. Water verkoelde alles, heerlijk. Water droop van zijn vacht. Lawrence stopte met drinken en richte zijn blik nu op de teef, zijn hart begon al sneller te gaan. Bang dat hij weer iets doms zou zeggen. Hij was zo klunsig, echt een loser. Maar Lawrence begon normaal, zoals ieder gesprek begon. Met een simpele openingszin. Al snel vormde zijn lippen de woorden; 'Heerlijk die regen vind je niet?' Het was immers de hele dag bloody hot geweest, en deze regen maakte alles beter. Al bleek de Saluki teef niet echt blij te zijn met het weer, 'A-l-als je ond-er-derdak zoekt...' Komop Lawrence begin nou niet weer met stotteren. Hij kon zichzelf wel voor zijn lelijke hondenkop slaan. Lawrence verbeterde zichzelf, en herstelde zijn zin. Hij haalde diep adem en begon opnieuw, 'Als je onderdak zoekt, dan kan je het beste onder die boom gaan zitten' Zijn ogen straalde warmte en vriendelijkheid uit, evenals zijn staart die ligt kwispelde waarbij wat waterdruppels in de ronte glipte. Zijn mond vormde een lach, vriendelijk bedoelt. Want hij had immers niks kwaad in de zin, nooit.

Wat een type. Apart. Maar niet dreigend. Deze teef hielt duidelijk van het luxe leven als mensen hond. Tenminste zo zag hij het. Zo leek het hem in alle opzichten die hij had gezien . Het werd hem ook nooit makkelijk gemaakt, eerst een teef die op alles een antwoord had, en die aardig zijn monster op de proef had gestelt. En nu een teef die zich gedroeg als een prinses. Lawrence slaakte een vermoeide zucht. ’Verwacht je werkelijk dat ik dit accepteer?”Lawrence trok ligt een oog op, ’Het spijt me ik had niet verwacht dat je wat luxers in gedachten had...’ Lawrence bekeek de langharige model achtige hond. ’Een hond met een stamboom en prijzencollectie als ik verdient op zijn minst een normaal dak, dat niet constant enorme druppels op haar vacht laat vallen. En laat me niet beginnen over de modder. Ik heb een flink eind gelopen en heb al genoeg troep in mijn vacht. Ik wens een warm bad, niet heet maar ook niet koud, en niet eens perse met zeep, zolang het de modder maar weer van me af kan spoelen. En als je dan toch bezig bent, is een kussen ook geen overbodige luxe, of een zijden deken of twee’ Lawrence geloofde het niet, maar bedacht zich en dacht over een andere plek na die misschien wat leek op haar wensen. Lawrence stond op, en liep richting een brandtrap die hij omhoog beklom. Hij hoopte dat de teef hem volgde. Lawrence kwam op een platuea en hielt daar stil, hij stond voor een gebouw, verlaten en al. Hij liep het gebouw binnen, de deur er eerst voor dienden buitenstaanders was eruit gebeukt en lag op de vloer. Evenals er overal krassen om de muur zichtbaar waren, ook zag je deuken en hele gaten in de muur. Lawrence wist hoe dat er kwam. Hij had het immers zelf gedaan, het leek wel alsof er een kudde wilde koeien was los geslagen. Lawrence liep de gang door een kamer in, daar stond een groot bed een bank en andere atributen die te vinden waren in een hotel kamer. ’Hopelijk voldoet dit aan je wensen?’ Waarom Lawrence dit deed? Tja, hij deed graag dingen om andere het naar hun zin te maken. Zomaar. Zo was Lawrence. Zo had hij het gevoel dat hij toch nog iets goed deed in het leven.

Nog nooit eerder had hij een hond zoals deze teef meegemaakt, niet in een negatieve zin, nee dat zeker niet. Ze stelde zich aardig op, en dan kon hij van vele andere honden die hij had ontmoet niet zeggen. Even flitste de gedachte weer terug naar Vegas, alles wat fout had kunnen gaan was toen fout gegaan. Ze had erom gevraagd, maar Lawrence had zich in moeten houden, en dat was hem niet gelukt. Daarom haatte hij zichzelf, hij wou andere geen pijn doen, hij haatte het wat hij was. Een force zou goed moeten zijn, zou andere moeten helpen in een goede zin gebruikt moeten worden, maar dat alles kon je van zijn force niet zeggen. Lawrence keek de kamer rond voor de ruim 100ste keer, hij was hier vaak. Kwam hier tot rust, liet alles over zich heen komen wat er de komende dagen gebeurd was. Maar nu had hij de teef hier heen gebracht, enkel omdat, hij haar een dak boven het hoofd wou bieden. Lawrence deed graag een ander plezier, je kon hem wel het zorgzame beschermende type noemen. Nooit zou hij iemand kwaad kunnen doen, echter wel het monster in hem dat totaal het tegenovergestelde van hem is. Iets was opvallend slaakte hij een zucht, waarna zijn ogen naar die van de teef zochten. Hij had ze gevonden, Lawrence bracht zijn oren wat naar voren toen hij luisterde hoe ze sprak. ’ Wel?’ Lawrence bracht zijn oren nog iets naar voren, ’Kom je er nog bij?’ Zijn ogen werden groot, meende ze dat? Dit was iets totaal onverwacht, iets wat hij nooit had verwacht van iemand zoals haar. Lawrence opende zijn bek, maar woorden kwamen er niet uit. Hij twijfelde, maar bedacht zich ook waarom niet, het kon toch geen kwaad. Lawrence spande zijn spieren en sprong naar het bed, waar hij soepel naast de teef lande. Op het bed liet hij zich door zijn poten zakken en kwam hij naast haar te liggen. Hij draaide zijn hoofd zo dat hij haar aankeek, ’En met wie mag ik het bed delen?’ Zijn stem vriendelijk, maar toch nog wat twijfelend en onzeker. Want deze situatie had hem gewoon ligt van zijn stuk gebracht. Lawrence zijn kop schoot plots overeind, een geur trok zijn aandacht. Een geur die een hond vormde, hoe… Enkel hij en waarschijnlijk nu ook deze teef wisten hier te komen. Dan moest deze teef hun wel gevolgd zijn. ’Waarom ben je ons gevolgd?’ Vroeg hij dan ook meteen, iets wat wantrouwig maar zeker niet dreigend. Hij bekeek de blonde Golden Retriever die duidelijk bang overkwam. Lawrence bleef roerloos liggen, ook wel benieuwd hoe de teef op de komst van de andere hond zou reageren.

Er gebeurde veel, te veel. Eerst had hij Vegas ontmoet, iets wat hem altijd bij zou blijven. Nu deze teef Avalyn, met een uitzonderlijk bijzonder karakter. Aardig, maar apart. En nu een vreemdeling die hun was gevolgd naar zijn schuilplek, tenminste dat was zijn schuilplek. Hij had hem graag met Vegas willen delen, en ook Avalyn was geen probleem. Maar achtervolgd worden daar had hij wel een bloedje hekel aan. Maar Lawrence bleef vriendelijk, wantrouwig maar vriendelijk. Dat was zijn karakter. Hij keek afwachtend naar de vreemde hond, ’ 'Eehm, tja ik eeh’ Stamelde ze, Lawrence begon ligt medelijden te voelen. Zulke situaties waren nooit fijn, hij herkende het in zichzelf. Vroeg. Nu minder, door een situatie van eerder leek hij totaal te zijn verandert. De situatie was dodelijk erg, maar wat eraan over is gebleven was positief goed. ’ Nou, ik was gewoon nieuwsgierig’ Enthousiasme was te horen, ’Nieuwsgierig hm?’ Lawrence keek wat bedenkelijk, hij vond het niet echt een goede reden om iemand te achtervolgen. ’Oké dan..’ Lawrence bleef liggen op het bed terwijl Avalyn eraf sprong. Hij kon eigenlijk wel zeggen dat deze vreemde hond een moment met Avalyn had verstoord. Maar het was gebeurd, en hij had geen afstandsbediening om de tijd terug te draaien. Helaas, want dan had hij wel geweten wat hij allemaal terug zou draaien. Het liefst zijn hele leven tot aan het moment waar zijn tweede persoon als monster werd geboren. Niet aandenken! Brulde hij naar zichzelf, enkel aan denken was een uitnodiging om naar buiten te komen. ’ Dus jullie leven hier?’ Lawrence opende zijn bek om te spreken, maar Avalyn was hem voor. ’ Nee. Dit is slechts een tijdelijk onderkomen die ik zal verlaten zodra de regen is gestopt’ Lawrence knikte instemmend mee met Avalyn, die met een zachte blik naar hem omkeek ’Ik wel.’ Plakte hij erachter aan om duidelijk te maken dat dit zijn territorium is. ’ Niet grof bedoeld, ik ben gewoon gewend aan iets.. met meer klasse.’ Sprak Avalyn. Lawrence kon een lach niet onderdrukken, en geloofde graag wat Avalyn zojuist had gezegd. Lawrence plaatste zijn massieve kop op zijn voorpoten, en keek van Avalyn weer naar de Golden Retriever vreemdeling, ’Zeg hond, wat is je naam?’ Zijn woorden vriendelijk, maar toch wat dringend. Hij liet zijn kop nog steeds rusten, de teef doordringend aankijken. Ze mocht zich best ongemakkelijk voelen, ze bevond zich immers ergens waar Lawrence liever niet wou dat ze was. Gelukkig voor haar dat Lawrence het zachtaardige type was.