the first time in my new life and looking for some friends [100% OPEN VOOR IEDEREEN!]

Vegas liep op haar gemak door het volle park. Overal waren honden, waar ze met veel plezier naar blaften, en het wemelde van de mensen. Het was een warme, aangename dag. Precies zo'n dag waarop de mensen er massaal op uit trokken met hun familie en vrienden om vervolgens allerlei nutteloze dingen te gaan doen, zoals naar het strand gaan of het park bevuilen. Vegas vond mensen maar vreemde wezens, en irritant bovendien. Waarom ze nu dan ook in het park rondliep terwijl ze wist dat het vol met mensen zou zitten, was niet helemaal te verklaren. Misschien omdat ze zin had om de mensen te irriteren? Of hoopte ze stiekem op een ontmoeting met een andere hond? De hitte had er vast voor gezorgd dat Vegas niet meer helder kon nadenken en dat ze zich gewoon liet leiden door haar poten.
Plots dook een grote, harige hond voor Vegas' neus langs. Ze deinsde achteruit en wilde het teefje wat naroepen, maar deze was al weer een eind verderop. Vegas spitste haar oren om het gebrabbel van de hond te kunnen verstaan, maar ze was te ver weg. Ze zag hoe het teefje haar halsband afrukte. Nieuwsgierig deed Vegas een paar stappen richting het teefje, die een paar verwoede dingen tegen haar baasje blafte. Hierna rende ze opnieuw weg, achterna geschreeuwd door haar mens. Vegas grijnsde breed. Die hond leek de mensen ook zat te zijn. Bij voorbaat vond ze het teefje al aardig. Sowieso, met elke hond die een hekel had aan mensen kon ze redelijk opschieten. Vegas besloot het teefje, wie 'Penny' werd genoemd door haar ex-baasje, te achtervolgen. "Hey, dat heb je mooi gedaan, daarnet," begon ze nadat ze Penny had ingehaald. Ze ging voor het teefje lopen om haar zo te stoppen. "Had je het even helemaal gehad met dat smerige mens-geval van je?"

Eerst leek het onbekende teefje niet zo blij te zijn met Vegas spontaniteit om haar aan te spreken, maar dit verzachtte al snel. Ze begon te vertellen over hoe haar baasje overleden was, en dat ze liever geen ander baasje had. Ze leek liever zelfstandig te zijn en onafhankelijk van een mens. Prima, hier viel mee te praten. "Ik ben Penny, en wat is jou naam?" "Dacht ik al," was Vegas' eerste reactie. Had ze toch gelijk gehad dat de naam Penny bij deze hond paste. "Vegas is de naam," vervolgde ze daarna. Ze liet haar staart wild heen en weer zwaaien, zoals voor haar gebruikelijk was. Dit was om haar energie een beetje kwijt te kunnen. In plaats van met haar staart te zwaaien kon ze ook honderduit gaan praten, of rondjes gaan rennen over het veld, maar Vegas wist dat ze zich nu in moest houden. Dus daarom liet ze haar staart maar even flink bewegen.
"Ik wil niet meer zo lief zijn tegen mensen, ik ben nu zwerver en mag doen wat ik wil." Vegas knikte enthousiast. "Welkom in de wereld van het alleen-zijn," zei ze met een glimlach. Zelf had ze nooit bij een mens gewoond en wist ze dus precies hoe ze in haar eentje moest overleven. Ze was altijd al afhankelijk van haarzelf geweest, had nooit iemand anders hulp nodig gehad. Het was prima zo, ze hoefde ook geen hulp of aandacht. Vegas vond het een leuk idee dat voor haar een groentje zat, misschien wel iemand die ze een stuk of wat dingen bij kon leren over het leven op straat. "Hoewel het onwijs ideaal lijkt, kan dat hartstikke tegenvallen zo af en toe. Maar dan troost ik me altijd met de gedachte dat ik het nog slechter kan hebben, zoals die honden daar." Het teefje gaf een subtiele knik naar een twee aangelijnde honden een eindje verderop die wild naar elkaar aan het blaffen waren terwijl hun eigenaren verwoede pogingen deden de twee van elkaar te halen. Al piepend gaven de honden eraan toe, waarna ze een stroom van scheldwoorden over hen heen kregen. Tja, dat kreeg je ervan als je niet dapper genoeg was de stap naar de vrijheid te zetten. "Je zult genieten van je nieuwe leven, echt waar. Je weet goede keuzes te maken voor jezelf."

Het gesprek viel ongemakkelijk stil na de laatste woorden van Vegas. Het teefje had wel wat meer enthousiasme verwacht van het groentje. Maar in plaats van dat deze honderduit vroeg of in ieder geval een beetje meer vertelde, bleef ze vrolijk knikken. Oké, die had nog veel te leren. Dit was eigenlijk een best grote afknapper voor Vegas. Ze hield niet zo van die stille persoontjes, of van die honden die verwachtten dat de ander het gesprek op gang zou houden. Natuurlijk was ze niet bang om het initiatief te nemen, en als ze wilde kon ze dagen lang doorpraten over de meest onzinnige onderwerpen. Misschien had ze haar verwachtingen van Penny iets te hoog gelegd. Maar met knikken alleen kwam je niet ver. "Dus, was dat het al weer?" vroeg Vegas uiteindelijk maar, nadat ze de stilte zat was geworden. Ze wiebelde ongeduldig op haar poten. Van deze ontmoeting had ze niet verwacht dat hij zo zou lopen. Eigenlijk verdeed ze haar tijd nu. Als zwerfhond moest je al je vrije tijd nuttig besteden. Vegas kon bijvoorbeeld een lekkere worst stelen bij de slager, of zelf gaan jagen op de velden buiten de stad. Het wachten op een hond tot deze zou praten was niet heel zinvol.

Een klein stemmetje wurmde zich uit Penny's mond. Vegas moest goed haar oren spitsen om te kunnen verstaan wat de hond zei. Ze vond het best vreemd dat de eerst zo enthousiaste Penny was veranderd in een stuk verlegener versie. "Heb jij ooit een baasje gehad?" Vegas schudde bijna direct haar kop. Een bijna trotse glimlach verscheen op haar gezicht. "Nooit. Ik ben altijd al vrij geweest. Geen mens is sterk genoeg om mij aan te kunnen," pochte ze. Dat laatste wist ze natuurlijk niet zeker, maar de eerste twee zinnen waren zeker niet gelogen. Ze was er blij mee dat ze nooit onder de leiding van een baasje had geleefd. Van jongs af aan had ze de vrijheid van het zwerfhond zijn al kunnen ervaren, en ze had er nooit aan gedacht om haar vrijheid zomaar te verruilen voor een mens. Ze had medelijden met de honden die niet zo leefden als zij. Ze wisten niet wat ze misten!
Vegas merkte hoe Penny zenuwachtig werd terwijl ze zelf een beetje ongemakkelijk met haar poten wiebelde. Oké, mooi, ze had dus een beetje invloed op haar gesprekspartner. Dat was altijd wel fijn om te zien, dat ze een ander ongemakkelijk kon laten voelen. Dit kon in haar voordeel werken, want nu wist Vegas een beetje een zwakke plek van Penny te vinden. En elk voordeel op dit gebied was mooi meegenomen, hoe goed je ook te vriend was met iemand. "En... Heb jij je familie gekend?" Vegas verstarde direct bij het woordje 'familie'. Ze herstelde zich snel, maar de lege blik in haar ogen bleef. Wilde ze hier wel over praten? Het onderwerp 'familie' had haar altijd al heel zwaar gelegen. Er over praten deed ze niet graag, evenmin als er over nadenken. Ja, ze had haar familie gekend. Ze had een prima jeugd gehad, voor de eerste paar maanden in ieder geval. Daarna had ze een hond ontmoet die haar leven zou veranderen. Vegas had een soort van crush op hem, vond hem helemaal het einde, was bereid alles te doen wat hij haar beval. Wat ze nooit had kunnen denken, was dat hij iets kwaads in de zin had. Maar hier zou Vegas pas later achter komen, veel te laat.
Wild schudde Vegas haar kop om de nare gedachtes uit haar kop te verdrijven. Nee, niet opnieuw. Ze wilde niet weer door dezelfde hel gaan als 2 jaar geleden. "Ik heb mijn familie gekend, ja," mompelde het teefje uiteindelijk met een zwak glimlachje. "Ze waren prima honden, maar ik heb ze verlaten. Ik ben erg op mezelf gesteld, weet je. Ik heb niet zoveel aan familie." Ze slikte moeizaam. Oké, ander onderwerp. Vragen naar Penny's familie zou de gedachte aan haar eigen familie niet goed doen. "Mag ik vragen waar je vandaan komt?" begon Vegas dus maar. Ze had wel kunnen raden dat Penny niet uit een dichtbijgelegen gebied zou zijn gekomen. Niet dat het teefje heel geïnteresseerd was in waar de ander vandaan kwam, maar ze had afleiding nodig, en wilde elke afleiding grijpen die ze maar kon krijgen. Dus dan dit maar, heh?

De naam Kira is al in gebruik...

Penny had Vegas nog gezegd dat ze niet over haar familie hoefde te vertellen als ze dat niet wilde. Ze had dus blijkbaar gezien hoe de Australische herder zich erg ongemakkelijk had gevoeld na die vraag. Maar Vegas wilde niet overkomen als een of ander sentimenteel mormel. Ze moest laten zien dat ze sterk stond en dat haar familie haar niets kon deren, hoewel dit in wezen natuurlijk niet zo was. Eigenlijk schaamde ze zich voor het feit dat ze familie had. Of eigenlijk voor het feit wat ze haar familie had aangedaan, waardoor ze deze niet meer onder ogen durfde te komen. Oh, waarom kon ze het verleden nou niet gewoon wissen? Was het zoveel gevraagd om dat gezeur over vroeger achterwege te kunnen laten in plaats van dat het haar elke dag opnieuw achtervolgde? Ze was nog jong en onbezonnen geweest. Haar grote liefde was alles wat ze wilde, en ze zou er ook alles aan doen om hem tevreden te stellen. Op een gegeven moment was haar liefde veel groter voor haar crush als voor haar familie, met alle gevolgen van dien.
Vegas was opgelucht toen Penny ging praten, zodat ze haar gedachten even ergens anders op kon focussen. "Ik kom uit het noorden, richting Alaska," vertelde de husky. "Daar trok ik sledes en won daar wedstrijden mee, totdat een lawine mijn vrienden en mijn baasjes doodde." Vegas merkte hoe Penny het een beetje lastig leek te krijgen bij de laatste zin. Natuurlijk, vrienden kwijtraken was nooit fijn. Zou ze ook verdrietig zijn om haar baasjes die waren omgekomen? Dat leek Vegas namelijk niet zo'n probleem. Toch fijn als je alleen door kan gaan, zonder menselijk gezelschap? Maar ja, Penny was vast anders opgegroeid en had alleen de goede kant van de mensen kunnen zien, waardoor ze blind werd gehouden voor de slechte kan van de mensen. "Het spijt me voor je om dat over je vrienden te horen," zei Vegas. "Alleen kan ik dat niet zeggen over het verlies van je baasjes. Het is toch hartstikke fijn om die eindelijk ook kwijt te raken? Kijk naar wat je nu gedaan hebt, dat had je blijkbaar veel eerder kunnen doen!" Ze lachte vriendelijk, ook al bedoelde ze dat laatste niet als een grap. Ze was zelfs bloedserieus. En gelijk had ze, toch?

Hihi, mooi zo (:

"Ik was erg gehecht aan ze, maar ik ben er over heen gegroeid en ik leef nu zonder baas. En ik ben op zich ook blij, aangezien ik hier anders nooit was geweest," was Penny's verklaring. Vegas knikte, ook al had ze er niet echt veel begrip voor. Ze begreep niet hoe je als hond een band kon hebben met een mens. Het waren twee totaal verschillende dingen die echt niet samen konden gaan. Mensen moesten zich maar bezig houden met hun eigen dingen, en de honden met rust laten. Je moest je toch verschrikkelijk onderdrukt voelen als je werd gecommandeerd door een mens? Geen vrijheid, geen zelfstandigheid, niets! Wat was daar nou de lol van? Vegas had altijd al dingen voor zichzelf kunnen bepalen zonder dat haar iets in de weg stond. Het was goed dat Penny nu ook de knop had kunnen omzetten. "'t Zal wel, maar ik kan er mijn poot nog steeds niet op leggen hoe je in hondsnaam aan een band met een mens kan komen," zei Vegas nuchter. Ze snoof lichtelijk om haar afschuw te laten zien. "Mensen verdienen het gezelschap van een hond niet. Net zoals het respect, dat verdienen ze al helemaal niet. Het zijn gruwelijke monsters, ze zijn voor niets goed!" Het teefje merkte dat ze steeds feller begon te praten, maar was niet van plan rustiger aan te doen tegen de nog vrijwel onbekende husky. Iedereen mocht haar haat tegen mensen zien. Het maakte haar echt niet uit. "Het is een wonder dat je het er nog levend vanaf hebt weten te brengen, Penny. De meeste honden bezwijken onder het regime van een mens. Daar moet ik je toch een beetje respect voor geven." Vegas klonk niet onderdanig toen ze de laatste zin uitsprak. Ze wilde Penny inderdaad respect geven, maar wilde niet als een softie overkomen. En trouwens, haar respect gaf ze niet zo makkelijk weg. Verder dan dit zou ze niet gaan.

Da's niet erg, ik hou wel van korte posts!