A new life [OPEEEEEN!]

Shadow lag onder een struik in het park, zijn pluizige vacht was nat geworden van een plotselinge hoos bui. De pup stond op uit zijn schuilplaats en liep naar een paadje. de grond onder hem was nat en modderig. Er hing een diepe mist over het park en de temperatuur was veel gedaald. Shadow schudde zijn vacht uit en keek om zich heen. Er liepen mensen door het park, ze hadden grote honden bij zich. Shuw deinsde Shadow achteruit. Er was er een vlak bij. Shadow wachte gespannen af, na wat gesnuffel liep de hond weer door. Shadow kwam toen weer onder de struiken vandaan. Plotseling stond er een mensje voor hem. Het was nog een klein meisje, rond de negen jaar oud. Shadow begon dreigend te grommen, maar het meisje moest alleen maar lachen. Al snel merkte de pup dat het geen zin had. Het meisje probeerde hem te pakken, maar Shadow had daar geen zin in. Hij beet met volle kracht in de hand van het meisje. Zij begon te schreeuwen en rende naar haar moeder. Shadow rende weg, hij wist dat het bijten van een mens slecht was. Maar hij wou niet opgepakt worden. Hij stopte even om achterom te kijken, het meisje was weg. Shadow keek opgelucht om zich heen, er was nog een hond. Shadow liep nieuwsgierig richting de geur. Plotseling stond er een hond voor hem. 'Hoi...' Zei hij een beetje bang.


[OPEEEEEN]

Zijn grote, logge poten raasden over de modder. Yay, modder! Patrick was dol op modder! De vieze bruine spetters die je op je vacht kreeg en er daardoor uit ging zien als een jachtluipaard, kostelijk! De modder die uiteindelijk hard werd op je poten zodat je afdrukken kreeg! Gaaf man! De pootafdrukken die je achterliet zodat je de weg terug kon vinden, ideaal! Want dat had Patrick regelmatig nodig. Een spoor om terug te komen. Echt.. intelligent was hij niet.
Kataplof, kataplof, kataBONK, swhoeeesjhj, holderdebolder, *rolgeluiden*. BOF. Met een doffe klap kwam hij tegen een boom tot stilstand. Zoals vaker was hij over zijn eigen poten gestruikeld en had daarbij, jawel hoor, gelijk een hele mooie koprol gemaakt van het allermiezerigste heuveltje wat er bestond. En tóch had hij zich bezeerd. Die lompigheid, tja. Daar had hij al zijn hele leven mee te kampen. Van toen hij nog een klein, lief, schattig en onschuldig huishondje was geweest, tot hij ging rondzwerven met de grote knapen bij hem uit de buurt. Maar toen was hij de weg kwijtgeraakt en eigenlijk had hij die tot op heden nog nooit teruggevonden. En blijkbaar was hij ook niet gechipt. Nouja, hij overleefde het wel, al was zijn onhandigheid heel onhandig als hij eten moest vangen.
Nu lag hij daar dan. Wat verbaasd bij een boom te liggen. Voorzichtig probeerde hij al zijn poten te bewegen, merkte dat het best wel ging en stond toen op. "Yay!" riep hij uitgelaten, zijn ellendige ongeval allang weer vergeten. "MODDDDDDEEEEER!" Hij huppelde vooruit, nam een flinke aanloop en SPLOESHJ, in de modder. De hele omgeving werd bruin, maar het hinderde niet. Patrick zwom toch wel genoeg om de modder weer uit zijn vacht te krijgen. Met een brede hondengrijns dook hij kopje onder in de modder, rolde er flink in en kwam weer 'boven'. Hij sjokte met het extra gewicht van de modder, de modderpoel uit en schudde zich toen even flink uit. Spetters modder kwamen overal te zitten. Mooi zo, dat gaf de wereld wat kleur!
Enthousiast draafde hij verder toen hij wat andere honden zag. Nieuwsgierig begroette hij hun, maar ze werden helaas direct alweer meegetrokken. Jammer was dat, zeg!
"Nou, tot ziens dan maar!" riep hij de honden uitgelaten na en kwispelde daarbij hevig met zijn staart. Toen zag hij het kleine hondje onder de struiken.
"Hoi..." zei het pupje een beetje bang. Patrick keek om zich heen. Was er iets te zien wat eng was? Waar dan? Met zijn staart tussen de benen kroop hij ook onder de struiken, terwijl hij zachtjes begon te kermen.
"Waarom ben je zo bang?" fluisterde hij tussen de jammerige kreetjes door. Het moest wel iets héél engs zijn, als je daarvoor onder de struiken ging zitten.

Shadow keek de grote reu aan, hij was licht bruin, nou ja, nu was hij donker bruin, vanwege de modder. "Waarom ben je zo bang?" fluisterde hij tussen de jammerige kreetjes van Shadow door. Shadow ging zitten en keek de reu iets minder bang aan. ' De mensen, ze hebben mij vroeger pijn gedaan.' Shadow bekeek de reu goed, het was duidelijk een Golden retriever. Meestal hield Shadow niet zo veel van groote honden, maar deze deed aardig, dus voelde Shadow zich meer op zijn gemak. Er liep een mevrouw naar de grijs-bruine pup. Shadow schrok, hij begon te grommen. De mevrouw wou hem pakken, Shadow keek naar haar en gebruikte automatisch zijn kracht, hij kon het niet stoppen. De mevrouw kreeg pijn in haar hoofd, maar ze bewoog haar handen alsnog naar Shadow. Nu gebruikte hij zijn kracht harder, waardoor de mevrouw nog meer pijn kreeg, Snel rende ze weg. Shadow keek haar nog even na. Toen keek hij weer naar de Golden retriever.

[Misschien past Shadow wel in The Golden Pack, als hij natuurlijk word aangenomen.]

Patrick relaxte. Ja, misschien was het voor de pup een reden om bang te zijn, maar voor hem? Nee, mensen waren nooit onaardig tegen hem. Ze joegen hem niet na, gaven hem soms zelfs plakjes worst en als hij mazzel had soms wat hondenbrokken. Toen Shadow half werd opgepakt door de vrouw, begon hij te grommen. Patrick zette grote ogen op. Wat.. waarom? Ja, oké, als je bang was voor mensen, maar je hoefde niet vals tegen ze te doen! Verontwaardigd krulde hij zijn wenkbrauwen en keek naar Shadow, die strak naar het mens keek. Het mens kreeg pijn, was duidelijk te zien, en het stond Patrick niet aan. De vrouw rende weg en liet Shadow en Patrick alleen achter.
"Wat was dat?" vroeg Patrick zich hardop af. "Waarom rende ze met pijn in haar blik weg? Had ze pijn?" Zijn enthousiasme had plaatsgemaakt voor iets anders. Angst. Wat was dit voor iets? Waarom leek het alsof die pup de oorzaak van pijn was? Zou Patrick nu ook pijn krijgen? Maar Patrick hield helemaal niet van pijn! Hij hield zijn kop nieuwsgierig scheef en keek naar het kleine gestalte voor hem.
"Ben jij niet veel te klein om hier in je eentje rond te zwerven?" vroeg hij, terwijl zijn staart een zwiepje maakte. Hij kroop uit de struiken en schudde zich uit.

"Wat was dat?" vroeg de reu. "Waarom rende ze met pijn in haar blik weg? Had ze pijn?". Shadow keek naar de reu. hij keek hem nieuwsgierig aan 'Sorry, dat gaat vrij wel van zelf als ik me bedreigt voel. Maar ik doe het niet bij jou, aangezien ik me door jou niet bedreigt voel en anders doe ik het ook bijna nooit. Nogmaals, sorry.' Shadow richte zijn kop naar benedebn, hij schaamde zich, voor wat hij had gedaan. "Ben jij niet veel te klein om hier in je eentje rond te zwerven?" vroeg de reu, terwijl zijn staart een zwiepje maakte. Shadow keek hem een beetje verdrietig aan. 'Ja, dat ben ik ook, daarom zoek ik eigenlijk een groep, een groep waarin ik me echt thuis voel.' Maar bestond die groep wel. Shadow liet zijn kop weer hangen. De reu kroop uit de struiken en schudde zich uit.


[als de roedel is geaccepteerd, mag Shadow er dan wel bij, aangezien hij zich zelf heb verdedigt.]

[Misschien moet je dan, als het zo ver is, dat aan Patrick vragen. ^^ Ik heb er opzich niet zoveel problemen mee, maar Patrick gaat dan wel streng zijn op Force-gebruik.]

Een diepe, verontruste frons kwam op het domme hoofd van Patrick. Een frons die leek alsof hij nadacht, maar echt ver kwam hij niet. "Oh, okay dan maar," zei Patrick, terwijl hij het voorval trachtte te vergeten. "En ja, een groep is altijd wel handig, weet je. Ik zou best ook in een groep willen zitten, misschien een grootse leider willen zijn." Zijn tong hing uit zijn bek. Hij oogde niet echt intelligent genoeg voor een eigen roedel, maar wat zou de toekomst brengen? Patrick had opzich wel de ideeën, had ook wel de aanleg, was namelijk de zoon van een alpha-wolf. Zijn hele leven was hij getraind om leider te worden en om de roedel over te nemen, maar uiteindelijk koos Patrick ervoor om rond te zwerven, anderen te ontmoeten. Hij wou niet vastgebonden worden, hij wou...
Ja, wat wou hij eigenlijk? Nu stond hij dus bij een wildvreemde pup waarvan hij de naam niet wist.
"Hoe heet je eigenlijk?" vroeg hij. "Ik ben Patrick, trouwens."

[Helaas is je roedel niet aangenomen, dat is jammer, maar ik heb al een andere roedel voor hem gevonden]

"Oh, okay dan maar," zei Patrick. Shadow was opgelucht dat hij niet zo boos werd. Hij keek om zich heen, de mist was nogsteeds heel erg en je kon weinig zien. "En ja, een groep is altijd wel handig, weet je. Ik zou best ook in een groep willen zitten, misschien een grootse leider willen zijn." Zijn tong hing uit zijn bek. Shadow keek hem iets vrolijker aan, hij voelde zich nu meer op zijn gemak. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg hij. "Ik ben Patrick, trouwens."
Shadow keek om zich heen, hij keek of er niet meer mensen waren, maar ze waren bijna allemaal verdwenen. Er vielen kleine druppels uit de bewolkte lucht, het zag er somber uit. 'Ik ben Shadow.' Zei hij en stapte stoer naar voren. Net toen hij dat deed, begon het hard te regenen, heel hard. De pup werd meteen klets nat, snel sprong hij weer naar achteren in de struiken, daar was het teminste droog.