I got the sunlight shining in my eye, see people walking by ~

» GINGERDUDE ONLY «

Zon. Zoveel zon. Vegas' tong hing ver uit haar bek terwijl ze zich een weg baande door de drukke winkelstraten. Het was ook veel te warm voor een hond om nu buiten rond te hangen. Beter zocht ze nu de schaduw op om uit te rusten en te wachten tot de zon weer zou zakken, maar Vegas hield niet zo van kalm liggen. Daar was ze veel te actief voor. Niets doen was voor luie watjes die niks in hun leven wilden bereiken. Niet dat Vegas een plan had voor haar leven, ze liet alles maar komen zoals het kwam. Maar wel wilde ze het beste uit de dag halen. Dus ook uit zulke bloedhete, ondragelijk warme dagen.
Vegas gromde woest toen ze een hand over haar rug voelde gaan. Ze draaide haar kop naar boven en wierp het monster dat haar aan durfde te raken een gemene blik terug. Haar bovenlip krulde omhoog en een harde blaf verliet haar mond. De lieve, kinderlijke pretoogjes van de dader veranderden direct naar een paar grote stuiterballen die zich al snel vulden met tranen. Opnieuw blafte Vegas. Er werd iets naar haar geroepen. Niet dat ze kon verstaan wat er werd gezegd, maar in de loop der jaren was ze er wel achter gekomen wanneer er iets tegen haar werd geschreeuwd. Het geluid dat die mensen produceerden was luid, hoog, vreselijk irritant. Als ze met elkaar praatten, klonken ze een stuk aardiger dan als ze het tegen haar hadden. Ach, pech. Ze mocht mensen toch al niet. Het mensenkind was jammerend naar zijn moeder gerend, die een vuile blik op de hond wierp. Vegas liet een dreigende grom horen, en draaide zich daarna om. Gadver, mensen.
Het voelde als een verademing toen ze eindelijk het einde van de winkelstraat had bereikt. Ze voelde zich helemaal klef van de vieze mensen die ze zo nu en dan aanraakte om ze in te halen. Mensen liepen altijd in de weg en weigerden om aan de kanten te gaan. Stelletje ongemanierde losers dat het waren. Vandaag hadden de mensen geluk dat Vegas niet zoveel honger had, want al die blote enkeltjes en benen zagen er ongelofelijk verleidelijk uit.
Voor Vegas' neus doemde een grote fontein op. Water! Zo snel als ze kon, rende ze naar de fontein toe en liet zich met een plons in het verkoelende water vallen. Ze vergat meteen haar nare ervaring van zojuist en gaf zich over aan de koelte die de fontein haar verschafte. Dit gaf haar weer energie. Hier haalde ze de kleine beetjes hoop die ze zo hard nodig had vandaan. En het hielp haar al die rotmensen voor even te vergeten.

Eerste post loopt nooit lekker (;

>>GINGER<<

Daar liep hij dan, met zijn hoofd laag, dat net niet de grond aanraakte. Ginger, zo werd hij genoemd. Vanochtend had hij nog zo'n gevoel dat dit een topdag zou worden, maar nee, ook deze dag was niet zo bijzonder. Ginger voelde hoe de hitte van de zon zijn vacht aanraakte. Hij kreeg het er steeds warmer van, om beter te zeggen, heter. Ook deze dag was alleen maar de hitte te voelen, geen één wind vlaagje was te bekennen in deze wijde wereld waar hij zich in bevond. Het voelde nu alsof hij in één stuk door aan het zweten was, en dat dit nooit meer zou kunnen ophouden.
Ginger had wel de hele tijd gehoopt op warmte, maar dit, dit was wel te erg. Hij gooide alle gedachtes weg, en maakte zijn klein kopje weer even helemaal leeg. Door zijn gedachtes leek hij steeds meer te gaan gloeien.
Met zijn tong uit zijn mond liep hij steeds verder, verder de straat in. Hijgend stond hij even stil. Draaide even met zijn kop, en vestigde zijn blik vervolgens op een grote, oude boom. Precies goed, dacht hij. Met een wat versnelde pas liep hij naar de boom toe, dan was ‘ie tenminste sneller in de koude, koele schaduw. Rustig ging Ginger liggen op het plekje waar hij zich nu, op dit moment, bevond. Nog steeds hijgend keek hij met zijn doffe, donkerbruine ogen, naar de massa mensen voor zich. Hij zou straks nog wel een ander plekje opzoeken zonder al die drukte. Hij had na deze hele dag wel al genoeg van al die menselijke wezens. Nog altijd keek hij recht vooruit. Daar zag hij wat glinsteren in de zon, water! Geen moment aarzelde Ginger. Hij stond op en rende er naar toe. Onderweg joeg hij een paar mensen weg door te blaffen naar ze. Dit keer moest hij er snel zijn, voordat er al een andere hond het plekje had ingenomen. Zijn keel voelde droog aan. Toen Ginger er eindelijk stond keek hij naar de fontein. Het probleem was dat er inderdaad al iemand zat …

Vegas dook een paar keer onder water. Ze hield haar ogen stijf gesloten. Water in haar ogen moest ze niet hebben. Ze slaakte een paar kreten van plezier. Dit was precies wat ze nodig had! Het verkoelende water zorgde er bijna direct voor dat het teefje de hitte kon vergeten. Haar mooie fonteintje, haar heerlijke water... Maar wacht eens even. Vegas snoof de droge zomerlucht diep op. Een onbekende, onaangename geur drong haar neusgaten binnen. Damn, een andere hond! Het teefje opende haar ogen en keek in het rond. Daar zat ie hoor, zielig aan de kant van de fontein. Hij zag er vermoeid uit. Zeker nog een slachtoffer van deze hitte? Het liefst zou Vegas naar hem blaffen dat hij zijn eigen fontein moest vinden, dat hij niet moest denken dat hij in haar fontein mocht. Maar ze kon het niet over haar hart krijgen. De bruine ogen stonden dof en uitgeput. Nee, zelfs het afwijzen van deze hond ging haar iets te ver. "Je mag erbij, zolang je je behoefte maar ergens anders doet," mompelde Vegas tegen de reu. Ze maakte met haar kop en uitnodigende beweging en wachtte verder af op de reactie van het reutje. Als hij maar niet dacht dat hij nu alles kon maken, nu hij in de fontein werd toegelaten. Vegas mocht dan wel zo aardig zijn geweest hem uit te nodigen, maar daar bleef het ook bij. Op dit moment was ze niet echt in de stemming voor een gezellig gesprek met een andere hond. Ze wilde even genieten van het koele water, ze wilde haar wilde gedachten even op een rijtje zetten. Ook moest ze energie sparen voor vanavond, als ze weer over straat zou moeten zwerven. Hopelijk zou de reu dat begrijpen.

>>GINGER<<

Met grote ogen staarde hij haar aan, het prachtige vrouwtje in de fontein. Door de zon die boven Ginger scheen, begonnen zijn ogen een soort van te glinsteren. Zijn kop draaide hij even naar de andere kant, zodat de zon niet al te fel in zijn doffe bruinen ogen scheen, maar hij bleef naar het Teefje staren alsof hij haar smeekte om wat te doen, maar op dit moment juist te zeggen. Zijn tong hing nog altijd uit zijn bek, en de hitte van de zon raakte zijn vacht aan, zijn vacht die nu gloeiend heet was. Eigenlijk had hij bijna in de fontein gesprongen zonder toestemming van haar. Maar Ginger wist wel zeker dat zij dat niet goed zou vinden.
"Je mag erbij, zolang je je behoefte maar ergens anders doet" De woorden kwamen met een gelukkig sprongetje in zijn oren terecht. Zonder te twijfelen sprong hij er gelijk rustig in, zodat ze niet drijfnat zou worden door hem. Ginger nam wat afstand van haar, zodat ze de ruimte had en hem niet verschrikkelijk vervelend zou vinden.
''Mag ik misschien je naam weten?'' Vroeg hij netjes alsof hij tegen een echte prinses praatte. ''Mijn naam is trouwens Ginger'' Zei hij er vlug achteraan.

Het verbaasde Vegas eigenlijk hoe kalm het reutje was. Hij leek erg beleefd te zijn en een soort van respect te hebben. Dat respect was iets wat veel honden niet hadden. De meeste honden die Vegas tegenkwam, waren ongemanierde viespeuken of luidruchtige luiwammesen die haar alleen maar probeerden te irriteren. Nee, deze reu was anders. Gelukkig maar, het teefje had echt geen zin in nog meer irritatie deze dag. Ze was te uitgeput om zich op te gaan winden over stomme dingen.
Met een beheersde sprong belandde de reu in de fontein. Vegas hield hem met één oog scherp in de gaten. Ze vertrouwde anderen niet zo snel, je wist maar nooit wanneer ze uit een onverwachtse hoek uit konden schieten. "Mag ik misschien je naam weten?" vroeg het reutje. Vegas liftte haar wenkbrauwen lichtelijk op. Sjonge, hij had wel manieren. Hij praatte uiterst beleefd, wat erg aangenaam voelde voor haar. Hiermee had hij een stukje van haar vertrouwen gewonnen. "Mijn naam is trouwens Ginger." Vegas knikte en herhaalde de naam een keer. Ginger, het paste precies bij zijn gedeeltelijk oranjekleurige vacht. "Vegas," sprak het teefje kortaf. Ze had niet zo'n uitgebreide intro nodig om zich voor te stellen, dat deed ze nooit. Haar naam was enkel wat ze gaf, voor de rest zou je haar beter moeten leren kennen, mocht je meer over haar te weten willen komen. Aan de andere kant wilde ze wel altijd alles van iedereen weten. Zoveel mogelijk informatie winnen over een eventuele toekomstige vijand kon natuurlijk nooit kwaad. Maar het warme weer had er eigenlijk voor gezorgd dat ze helemaal geen zin had in een gesprek, zoals ze al een beetje duidelijk had gemaakt. Ach, die Ginger was het misschien nog wel waard om tegen te praten. Hopelijk zou hij haar humeur een beetje op kunnen krikken. Of in ieder geval niet slechter maken. "Heb je je een weg kunnen vinden tussen al die plakkerige mensen door?" vroeg Vegas subtiel. Ze liet zich in het koele water op haar achterste vallen en staarde haar gesprekspartner met lichtelijk toegeknepen ogen aan. Deze waren niet van wantrouwen, maar om ervoor te zorgen dat het felle zonlicht haar niet zou verblinden. Kalm schudde haar staart heen en weer, waardoor er een klein golfslagbad in de fontein ontstond. Het water klotste over de rand en joeg een paar lome duiven weg, waar Vegas nog even luid naar blafte. Kon ze zelf ook maar wegvliegen van haar problemen of dingen die haar in de weg zaten...

>>Ginger<<

Ginger kwispelde even met zijn staart, maar weer zodat het Teefje niet nat zou worden. De koelte van het water deed hem goed. En wat hij al helemaal fijn vond, was dat er hier niet veel mensen waren op dit moment. Eigenlijk helemaal niet. Even rustig, zonder al die mensen die je aanraken en de hele tijd achter je aan lopen als je weg loopt. Ginger hielt eigenlijk wel van rust. Als het druk was kon je bijna niets doen. Je moest je overal tussendoor wurmen. Je hoort nauwelijks iets tussen al dat gebabbel door. Nee, dat had hij helemaal niet graag. Ginger wachtte nog altijd op het antwoord van het Teefje. Maar hij had geduld. Vooral bij vrouwtjes zoals deze.
‘’Vegas’’ Sprak ze, zij die deze mooie naam droeg. Hij zou er straks nog wel een complimentje over maken. Dit deed hij altijd om andere op hun gemak te stellen. Hij vond het dan ook nooit fijn als andere verkeerd over hem dachten. Dat hij slecht was. Hij was eigenlijk een hele normale hond. Neutraal is het goede woord ervoor. Om deze dingen te verkomen deed hij altijd zijn best om gelijk aardig over te komen.’’Heb je je een weg kunnen vinden tussen al die plakkerige mensen door?’’ Was het volgende wat Vegas zei. Even dacht hij na. ‘’Het ging een beetje lastig, maar het is me blijkbaar gelukt. Ik haat het eigenlijk als al die mensen je aan raken en je schattig vinden, en dat soort dingen. Vandaag was precies het zelfde …’’ Ginger keek weer even kort naar Vegas, en tuurde daarnaar weer voor zich uit. ‘’Je hebt trouwens een mooi naam, Vegas …’’ Was het volgende wat uit zijn mond kwam. ‘’En hoe heb jij je een weg kunnen banen tussen die mensen door?’’ Vroeg hij wat nieuwsgierig er achter aan. Ginger was wel beleefd, maar nieuwsgierig stond bij hem toch wel op nummer één.

Vegas was een beetje afgeleid geraakt door haar gedachten die uit waren gegaan naar de wegvliegende duiven. Ze miste het eerste gedeelte van wat Ginger als antwoord gaf op de vraag die ze net had gegeven, maar had moeite om goed haar aandacht te kunnen houden bij het tweede gedeelte. "Ik haat het eigenlijk als al die mensen je aanraken en je schattig vinden," zei het reutje. Vegas knikte, probeerde haar gedachten erbij te houden, maar kon het niet laten om toch haar blik afwezig af te laten dwalen naar de knalblauwe lucht. Waarom kon ze ook niet gewoon vrij zijn? Waarom werd ze zo in gevangenschap gehouden door haar eigen, stomme verleden? Vroeger had ze nooit kunnen bedenken dat ze spijt zou krijgen van haar daden. En om het nu nog proberen te veranderen, was al tevergeefs. Ze had gedaan wat ze moest doen, met alle gevolgen van dien. "Je hebt trouwens een mooie naam, Vegas..." Vegas spitste haar oren en schudde verwilderd met haar kop. Ze tuurde naar de beagle, die haar zojuist een wonderbaarlijk complimentje had gedaan. Ze dwong zichzelf een glimlach te voorschijn te toveren. "Jouw naam heeft anders ook wel iets bijzonders," perste ze over haar lippen. Oké, zo moeilijk was het niet om een complimentje terug te geven, maar Vegas vond het altijd zo stom om hetzelfde compliment te geven. Maar ja, wat moest ze anders zeggen? Alleen een 'dank je' was ook weer zo egoïstisch. Ja, dank je, maar voor de rest vind ik niets leuk aan jou. En dat was niet eens waar, want de naam Ginger had ook iets speciaals.
"En hoe heb jij je een weg kunnen banen tussen al die mensen door?" vroeg de reu. Vegas wierp een venijnige blik naar de mensen die zich op het plein bevonden. "Ik heb wat van me af moeten bijten. Een klein kind is mijn grootste vangst van de dag. Ze rende jankend naar haar moeder toe. Valt het dan niet te verwachten dat je een flinke snauw kunt krijgen als je zomaar een hond aanraakt?" Het teefje slaakte een zucht. "Alsof zij het zo leuk zullen vinden wanneer wij honden constant voor hun voeten lopen en hun benen strelen. Je zou toch helemaal gek worden?" Vegas vond het fijn om zo over mensen te kunnen praten met een hond die het ook niet zo goed met de mensen leek te kunnen vinden. Het liefst zou ze al haar frustraties naar buiten willen gooien, maar ze hield zich in. Om als een zeurend wijf over te komen, liet ook niet echt een goede eerste indruk achter.

>>Ginger<<

Ginger's zijn blik liet hij weer vallen op Vegas. Eigenlijk was hij nu wel benieuwd welk ras ze was. Hij zelf was een doodgewone Beagle, die vaak als schattig werd aangezien. Eigenlijk haatte hij zijn ras zo langzamerhand wel. Elk mens die gewoon niet van hem af kon blijven omdat ze hem zo lief en klein vonden. Soms wou hij weleens dat die wezens niet bestonden. En dat je gewoon vrij door de stad kon lopen zonder al die plakkerige handen die je vacht aanraakte.
"Jouw naam heeft anders ook wel iets bijzonders," De woorden kwamen met een glukssprongetje in zijn oren terecht. Hij had dit nog nooit van iemand gehoord. Ginger toverde een hondenglimlachje op zijn hoofd. Nu moest hij alleen nog op antwoord wachten van zijn andere vraag. Al snel kwam deze wel.
"Ik heb wat van me af moeten bijten. Een klein kind is mijn grootste vangst van de dag. Ze rende jankend naar haar moeder toe. Valt het dan niet te verwachten dat je een flinke snauw kunt krijgen als je zomaar een hond aanraakt?'' Ginger zag hoe Vegas een zucht sloeg en weer verder wou praten. "Alsof zij het zo leuk zullen vinden wanneer wij honden constant voor hun voeten lopen en hun benen strelen. Je zou toch helemaal gek worden?" Vegas had helemaal gelijk, vond hij. ''Inderdaad'' Zei hij kort. Zijn glimlach verdween langzamerhand. ''Soms wou ik dat die mensen niet bestonden, of, of ... Dat ze geen handen hadden. Zo iets, dan konden ze ons tenminste niet aanraken met ie vieze plakkerige handen van hun ...'' Tussendoor stak Ginger even snel zijn kop in het water en haalde deze er gelijk weer uit.

Het deed Vegas goed om het kleinere hondje te zien lachen. Hij had onzeker geleken in het begin, misschien een beetje geïntimideerd door haar, maar hij begon nu een beetje los te komen. Hoewel het teefje eerst niet echt veel zin had gehad in een gesprek, vond ze het niet erg om met Ginger te praten. Hij leek haar een aardige hond, eentje waar ze wel mee op kon schieten. Ook vond Vegas het fijn dat hij een beetje dezelfde gedachtes had als haar. Zo hadden ze in ieder geval genoeg gespreksstof, namelijk die vervloekte mensen. "Soms wou ik dat die mensen niet bestonden, of, of... Dat ze geen handen hadden," murmelde Ginger. Vegas knikte begrijpend. Zo voelde ze er precies hetzelfde over. "Zo iets, dan konden ze ons tenminste niet aanraken met die vieze, plakkerige handen van hun." Het teefje glimlachte breed. "Dat idee mag ik wel," grinnikte ze. "Eigenlijk zouden we de handen van de mensen af moeten bijten, omdat ze ze niet verdienen. Wie is er ooit op het idee gekomen om die toch zo machtige wezens zulke domme hersenen te geven als ze ze toch niet gebruiken?" Vegas slaakte een zucht. Een rilling trok over haar ruggenwervel, tot een vreemd ongenoegen. Oké, het was alweer goed geweest met dat water. Met een soepele sprong, belandde het teefje op de rand van de fontein. Ze schudde haar dikke vacht uit en zond een waarschuwend blik naar een mensenkind dat iets te dicht bij haar kwam. Arme wezens, ze hadden geen flauw idee van wat de twee honden in de fontein aan het beraden waren. "Af en toe ben ik benieuwd naar hoe de mensen eigenlijk over ons denken. Ik weet nu wel zo'n beetje wat honden over hen denken, hoewel de meningen daarover nogal verschillen. Maar ik kan het nauwelijks geloven dat mensen ons zouden haten. Wat denk jij, Gingiedude?" Vegas draaide zich met haar rug naar de zon zodat deze op kon drogen. Ondertussen keek ze geïnteresseerd in de richting van het beagle-hondje, haar ogen half dichtgeknepen tegen de felle weerspiegeling van de zon die in het water van de fontein lag.

» Walking this path alone, or not?
» Nice people? [open]