Walking this path alone, or not?

Langzame stappen liepen over de harde zanderige grond heen. Gekraak van blaadjes was onder zijn poten te horen. Een diepe vermoeide zucht volgde. Riley zijn bruine ogen keken voor een moment de omgeving rond waarna hij zich op het pad voor zich richtte. Zelfs al had zijn zucht wat vermoeid geklonken, er was geen teken van vermoeidheid op zijn gezicht te zien. In feiten was er geen enkele emotie te zien, en zo ging het al een paar jaar door. Riley had er een paar dagen lang last van gehad maar nu had hij het allemaal van zich af gezet. Hij kon niet anders. Hij kon er wel over blijven piekeren maar het was nu eenmaal gebeurd en hij moest de gevolgen op zich nemen. Voor kort bleef Riley staan. Hij keek van links naar rechts om zich heen het woud rond waar hij op het moment in liep, niet wetend waar hij precies terecht was gekomen. Al dat hij wist was dat hij in een aardig groot woud was dat zich in de bergen bevond. En hij was alleen, voor nu dan. In ieder geval was hij nog geen ander levend wezen tegen gekomen waar hij iets aan had gehad, op een wild konijn na dan, die hij als zijn lunch had gediend. Riley keek even omlaag naar zijn voorpoten die boven op een aantal blaadjes stonden. Die paar jaren dat hij alleen was voelde hij zich ouder worden, nou ja overdreven oud was hij zeker nog niet. Maar die jaren alleen waren niet zoveel aan. Toch wilde hij al die emotie's niet tonen, hij had er niets aan dacht hij dan. Riley richtte zijn blik weer op het pad voor hem, nou ja het pad dat hij zich maar in beeldde. Er was geen mooi pad gemaakt voor hem, hij moest hier zelf uit zien te komen. Een diepe zucht ontsnapte zijn bek weer waarna hij langzaam aan maar weer verder liep. Tot dat hij plotseling geritsel achter zich hoorde. Riley hield zijn blik vooruit gericht terwijl zij oren iets naar achteren gingen in de hoop dat hij beter kon horen. Zou er iemand in de buurt zijn? ''Wie is daar?'' Vroeg zijn wat zware emotieloze stem terwijl hij nog niet achterom keek. Hij wachtte op een antwoord, kwam die er niet dan liep hij gewoon door.

(Open)

Anael stapte met sierlijke passen verder. Op dit moment had ze weer zo'n bui dat ze even moest gaan bewegen, dus dingen gaan onderzoeken. Alles verkennen. Wat ze trouwens heel vaak deed, en ze werd het nooit beu. Waarom zou ze, er viel altijd wel iets nieuws te beleven en te ontdekken. Haar staart was half gekrult terwijl ze haar neus gebruikte om de verschillende geuren op te nemen. Haar ijsblauwe ogen gleden naar de omgeving. Anael stak even haar tong uit maar hield die toen weer in haar bek. Ze had zin om wat te lopen, en natuurlijk deed ze dat dan. Even zuchtte ze en versnelde haar tempo terwijl ze haar tong nu uitstak. Ze moest haar energie kwijt of ze zou het nog afregeren op anderen, niet dat ze dat erg zou vinden. Maar op dit moment had ze veel meer zin in een gewone rustige dag dan de hele tijd leuke grove opmerkingen te geven tegen de eerste zielepoot die ze tegen kwam. Verveeld strekte ze zich even languit ging toen weer soepel recht staan en stapte verder. De geur van een reu kwam haar neusgaten stillaan binnen waardoor ze even haar neus gebruikte en de geur volgde en zag na een tijdje al staan. Even keek ze hem koeltjes aan. ''Wie is daar?'' Vroeg zijn wat zware emotieloze stem. Ze toverde een sierlijke grijns op haar lippen die sluw stond. "Ah betrapt" Sprak ze met haar uiterst rustige stem. Ze stapte langs hem heen waardoor haar staart 'perongelijk' langs zijn vacht streek. Met een behendige beweging draaide ze zich half om en ging toen voor hem zitten.

Terwijl hij geduldig wachtte op een reactie bleef zijn blik voor zich uit gericht. Hij rook alleen haar geur nu al om te weten dat ze er was. Maar hij zou ook niet verder stappen voordat ze zich liet zien. Hij wilde altijd wel weten waar hij mee te maken had als hij bekeken werd. Hij werd niet graag ongezien bekeken, niemand wilde dat leek hem. Riley bleef zijn blik zonder emotie voor zich uit gericht houden. 'Ah betrapt' Hoorde hij uiteindelijk achter zich. Riley zuchtte eens onhoorbaar. Ze was zich dus van plan te laten zien. Nog keek hij niet voor zich uit. Hij hoorde haar voetstappen al dichter bij hem komen. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij haar op. Plotseling voelde hij iets langs zijn vacht gaan, of niet iets, het was haar staart. Riley zijn blik verstrakte iets. Zo per ongeluk vond hij het niet. Alsof ze het expres deed, waarschijnlijk wel. Riley vroeg zich dan ook af bij wat voor type hij nu was terecht gekomen. De teef liep langs hem heen waarna ze na een snelle omdraai voor hem kwam zitten. Riley keek de teef in de ogen aan terwijl hij gewoon bleef staan. Als hij haar zo zag schatte hij dat ze misschien een paar jaar jonger was dan hij, en van een ander ras natuurlijk. Zodra ze voor hem was komen zitten veranderde zijn blik weer in een wat emotieloze blik. ''Is er een reden dat je me liep te bekijken?'' Vroeg Riley vervolgens met zijn eentonige stem aan haar terwijl hij haar zonder moeite in de ogen aan bleef kijken. Misschien kon hij aan haar houding nu al wel pijlen hoe ze was maar hij trok geen snelle conclusie's en dus wachtte hij maar gewoon af wat er ging komen.