Make room, bitch, Connor is here.

Shit. Waar was hij nu beland? Een zwarte/witte mannetjes hond met een ego die groter was als de Empire State bewoog zich traag over verlaten treinsporen. Ten minste, er was momenteel geen trein te zien. Zijn bruine kijkers gleden over zijn omgeving, en hij nam ieder detail er van in zich op. Het was hier niet mis. Een rustige plek. Goed om even alleen te zijn. Vijf dagen geleden kwam hij aan in deze... Bizarre plaats. Zijn aankomst was een groot succes geweest, want hij zat al meteen in proeftijd bij de roedel van The Outlanders. Hij had een goed gevoel bij de roedel. Het was een plaats voor hem waar hij zich thuis zou voelen. Tussen zijn soort genoten. Honden die zichzelf heel wat vonden, dat soort dingen. Connor hield van zichzelf. Zijn favoriete beeld was zijn spiegelbeeld.
Hij gaapte even. Oke, naderhand werd deze plek wel erg saai zeg. Een hard, en vervelend geluid drong zijn oren binnen. Het kwam van achter hem, en automatisch keek hij vragend achterom. Een groot, lawaaimakend ding ging in volle snelheid over dit treinspoor heen. Automatisch maakte Connor zich uit de voeten en sprong lenig en handig op zij. De trein zoemde voor bij, in een snelheid van zoveel per minuut. Connor rolde met zijn ogen en keek het ding geërgerd na. Rotding. Kon hij niet uitkijken, of zo? Ach ja, shit happens. De reu begon wat sneller te gaan en rende in een goed tempo over het treinspoor. De wind die door zijn vacht blies, voelde heerlijk aan tegenover de brandende zon die de hele dag op zijn vacht had zitten schijnen. Hij was echt geen zomerhond. In tegendeel, hij haatte de zomer, hij was gek op de winter. De koude, de sneeuw. Veel beter als die verschrikkelijke zon. Ach ja, daar ging hij nu verder echt niet over zeiken. Connor trok zijn ogen tot spleetjes en ging zijn omgeving kritisch af. Een spoor van een ander wezen was niet te vinden. Maar hij had honger. Hij had zin om een klein katje te doden. Of een konijn. Wat dan ook. Hij moest iets doden. Hij moest iets eten. Het voer dat hij in de vuilnisbakken had moeten zoeken toen hij nog als straathond leefde in Manisota was echt niet te wreten geweest. Het enigste wat de reu miste aan zijn leven daar was zijn beste maat, Merpaz genaamd. Hij en Connor leefden al vanaf ze pups waren samen, beiden gedumpt door hun ouders. Beiden op zoek naar eten om te kunnen over leven in die vreselijke omgeving. De zwart/witte reu had zijn vriend daar achter moeten laten, omdat die het niet aan durfde ergens te geraken in hun kut leven. Maar he, Connor had gelijk, het leven hier was zo veel beter als daar. Arme Merpaz, die nu nog steeds leefde in dat krot. Ach ja, het was zijn keus geweest, daar kon Connor niets aan veranderen.
Zijn aandacht werd getrokken door een klein wezen dat snel, echt übersnel, over het trein spoor rende. Connor trok meteen zijn ogen tot spleetjes en maakte zich zo klein mogelijk. Zijn oren waren gespitst, en zijn ogen stonde op het klein, zwarte konijntje dat op iets kauwde. Langzaam sloop hij dichterbij, maar hij ging niet te dicht, dan zou het wezen hem door krijgen. Connor's ogen gleden over het beestje en hij kreeg water in zijn mond. Het beestje had een fantastisch mals huidje, dat zag hij. Connor deed nog een pasje dichter, en het dier had door dat er iets niet helemaal juist was. Het konijn keek paniekerig rond en verschool zich zelf tot een klein dropje tot in het gras. Nu had hij kans. Connor sprong op het diertje af en zette zijn tanden meteen in het dier. Perfecte timing. Het dier verroerde niets, en het bloed spoot uit het beestje zijn lichaam. Het bloed smaakte bitter. Hij wilde het bloed niet, hij wilde het vlees. Vol genot knabbelde hij aan het lichaam van het beest. Toen hij het grootste deel binnen had, zwierde hij het lichaam ergens langs het treinspoor en likte zijn lippen schoon. Zijn maag was weer even gevuld. Voldaan begon Connor nog wat verder te wandelen. Hij kreeg de geur van een ander dier in zijn neusgaten. Arrogantie maakte zich meester van hem. Maar als het een teefje was, dan had hij sjans. Connor droeg de rang mee als 'Ladykiller', en ergens was hij er best trots op. Hij kon niet bijhouden hoevel harten hij had gebroken. Het kon hem ook niets schelen, het was gewoon plezant om te zien hoe een teefje met een gebroken hart toe keek hoe hij een ander teefje stond te verleiden. Die macht had hij. Hij was erg trots op die macht. Maar wie was deze hond?

[&Cassy]

Met kleine, snelle passen dribbelde de zwart/witte teef over het treinspoor. Haar houding was oplettend en haar paarse ogen schoten alle kanten op, evenals haar oren. Ze hoorde allemaal geluiden en haar neus maakte een trimofantelijke beweging door de lucht. Ze rook niks, behalve stoom. Maar dat was afkomstig van de grote, ijzere dingen, wist ze. Ze zette telkens haar witte poten op een stuk hout van de rails, want de stenen eronder voelde niet prettig.
Toen het opeens heel erg licht werd, en een vreselijk geluid te horen was, keek de teef paniekerig om zich heen. Ze zag dat 'het' grote, ijzere ding achter haar reed, was ze binnen no time van de rails af. Ze rende zo snel ze kon zo ver mogelijk weg van het ding, tot ze niet meer kon door een muurtje. De trein was al voorbij en ze snoof, waarna ze het muurtje volgde. Ze keek weer oplettend om zich heen, want de geur van een andere reu was haar neus binnen gedrongen.
Verderop zag ze een schaduw. De schaduw bewoog vliegensvlug naar iets in het gras. Ze zag niet wat het was, maar niet heel veel later drong de geur van vers bloed haar neus gaten binnen. De geur leek met haar reukvermogen te spelen en het water kwam bij haar in haar mond, maar ze probeerde de verleiding te verdringen. Ze stopte met lopen en hield de schaduw in de gaten, die zich nu tot een hond gevormt had.
Langzaam kwam ze zachtjes dichterbij, haar paarse ogen hielden de reu goed in de gaten. De reu was zwart met wit, evenals haar. Alleen had zij veel meer zwart en hij wit. Haar houding was sluw en oplettend. Haar tong schoot snel over haar neus, waarna die weer trimofantelijk de lucht in ging. Ze herkende zijn geur niet. De reu gooide iets ergens neer, wat haar aandacht trok. Ze kwam wat meer overreind om te kunnen zien wat hij weggooide, waarna ze haar blik weer op hem richte. Ze was helemaal gestopt met lopen en keek hem oplettend aan, benieuwd of hij haar gezien had. En anders had hij haar vast wel geroken, hoewel de wind haar kant op stond.

~Heb btw dyslexie~

Connor's ogen gleden voor de laatste keer over het dode lijkje dat hij net had weggezwierd. De geur van een ander wezen drong door zijn neusgaten. Hij wist het nu wel heel zeker, de hond was dichtbij. De reu trok zijn ogen tot spleetjes en zijn ogen gleden over de omgeving. Kom dan tevoorschijn, schijterd. Dacht hij. Maar Connor kon duidelijk ruiken dat hij met een vrouwtje te maken had. Een geamuseerd grijnsje werd op zijn mond getoverd en hij stond nu oog in oog met een wit/zwarte teef. Net zoals hem toch. Alleen was zij zwart met wit en hij was wit met zwart. Hij bekeek het teefje van top tot een en maakte een cirkeltje rond haar, wat meer een ovaal werd. Ze was slank, en zag er zeker niet slecht uit.
De reu zijn blik zelf al maakte het voor de teef erg moeilijk om hem gemakkelijk aan te kijken. Eens zien hoe slim deze teef was. 'Wat brengt een teefje nou hier op het moment van de dag waar de zon het hoogste aan de hemel staat?' Vroeg hij met een lichte spot in zijn stem. In alles wat hij zei klonk spot en sarcasme. Hij was gewoon een en al spot. Zijn bruine kijkers ontmoetten die van haar en even staarde hij haar gewoon in de diepte van zijn ogen. Een licht gegrinnik kon hij niet onder drukken en hij wende zijn blik even af terwijl hij naar een vogel tuurde. Het water brak terug los in zijn mond, terwijl hij juist gegeten had. Maar hij kreeg er nooit genoeg van. Hij voelde zich als een vampier die nooit kon stoppen met eten. De honger van een vampier. Die deed verschrikkelijk veel pijn. Net zoals deze. De verleiding was erg groot om er op af te springen, maar jammer genoeg was dat de laat want de vogel spreidde zijn vleugels en sprong de lucht in. Mierenneukers.
Zijn ogen gleden terug naar het teefje. 'Connor is de naam.' Zei hij met een kalme en sarcastische stem. Niet dat hij het teefje iets slechts toewende, dat verdiende niemand zonder reden, maar het was gewoon plezant om sarcastsisch tegen iemand te praten.

Op de een of andere manier voelde ze zich niet helemaal veilig. Ze wist niet of het kwam door de reu, of door het feit dat haar broer nu niet aan haar zijde stond. Het was niet dat ze zich zonder Zeal nergens vertoonde, het voelde alleen fijner met hem in de buurt. En ze vertrouwde deze reu niet helemaal en toen hij naar haar toe kwam kon ze het niet helpen dat haar oren in haar nek schoten.
Het grijnsje op het gezicht van de reu stond haar ook niet aan. En het rondje dat hij om haar heen liep al helemaal niet. Ze stapte ook steeds bij zodat hij nooit uit haar zichtsveld zou kunnen raken. Ze zou hem geen seconde uit het oog verliezen. Zijn stem klonk spottend, waardoor ze hem een arrogante blik schonk. 'Wandelen, wat anders?' beet ze terug. Cassy was niet bepaalt het typ dat met zich liet sollen, of wat dan ook. Het grinnikje dat hij liet horen viel bij haar niet in het goed en ze kneep haar ogen even samen. Ze zag zijn blik naar het vogeltje en haar blik ging snel naar het vladderende beestje, waarna ze meteen weer strak naar de reu keek.
Alleen het puntje van haar staart ging zachtjes heen en weer en ze gaf haar ogen de tijd om hem in zich op te nemen, maar zodra zijn blik weer naar haar ging keek ze hem weer strak aan. Het was haar opgevallen dat hij mooie bruine ogen had, maar dat was niet het enige. Hij had een mooie bouw en een mooie vacht. Snel ging haar tong over haar zwarte neus en ze hoorde wat hij zei, zijn naam. Ze hield haar hoofd iets schuin. Connor dus. Haar naam deed er nu niet toe, en ze was ook zeker niet van plan hem dat nu te vertellen. Ze zette een stap opzij waardoor ze schuins stond om hem beter te kunnen bekijjken. 'Aangenaam, Connor. Ze sprak zijn naam lieflijk uit en haar staart kwisspelde heel iets harder. Haar blik stond uitdagend en ze was benieuwd wat deze reu allemaal van plan was.

Connor grinnikte zachtjes bij het bijtende antwoord van het teefje. 'Toucher.' Antwoorde hij koeltjes en zette zich handig in een comfortabele zit terwijl zijn bruine ogen nog steeds op het teefje gericht waren. Nadat hij zich had voorgesteld merkte het hem op dat deze teef niet van plan was zichzelf voor te stellen. Vreemd, maar het daagde hem uit. De manier waarop ze zijn naam uitsprak liet hem diezelfde macht weer terugvoelen. Ze had zijn ogen gezien, zijn o zo heerlijke lichaam. Natuurlijk smolten ze daar altijd voor, alleen had hij niet gedacht dat het deze keer zo makkelijk zou zijn. Maar hij hield zich op zijn hoede. Dit was het eerste hondje dat hij in deze vreemde wereld tegenkwam, en misschien speelde ze gewoon een spelletje met hem. Iets wat hij niet erg vond, want spelletjes spelen was leuk, omdat hij altijd degene was die won. Maar waarom al zo snel met de eer gaan lopen? Laten we de tijd nemen.
'Hm, en jou naam doet er niet toe dan?' Nadat hij had gesproken hield hij zijn hoofd lichtjes schuin terwijl zijn bruine kijkers in de diepte van de hare stonden. De zon brande nu echt fel op zijn vacht, waardoor hij een zacht gevloek niet kon onderdrukken. Waarom had hij ook het warmste moment van de dag uitgekozen? Ach ja, hij ging er niet dood van. Iets aan het teefje zei hem dat ze ergens bang voor was. Of dat ze zich niet veilig voelde. Hij kon daar gebruik van maken, alleen wist hij nog niet op welke manier hij dat moest doen. Hij ging met zijn poot even over zijn oren en gaapte een seconde. Hij had al dagen niet meer geslapen, iedere nacht ging hij op jacht naar voedel, omdat zijn maag maar niet stopte met honger lijden. Hij had altijd honger, en als je honger had, moest je eten. Hij tuurde omhoog en zag verschillende beestjes rondvliegen. Rotbeesten. Maar wat kon je er tegen beginnen? Connor hield zijn ogen terug op de teef en keek haar met die valse glimlach aan.

Ze wist niet zo goed wat ze van deze reu moest denken. Waar was hij op uit? Wat waren zijn bedoelingen? Ze kon geen hoogte van hem krijgen. Toen hij ging zitten ontspande ze iets, dat was toch een teken dat hij haar niet á la minute ging aanvallen. En dat stelde haar toch wel een beetje gerust. Even leek ze te smelten voor zijn bruine ogen, maar al snel herpakte ze zichzelf weer. Ze ging niet toe geven, ze ging niet mee in zijn spelletje. Teminste, ze ging er van uit dat hij een spelletje speelde.
Haar ademhaling ging toch redelijk snel, wat ze altijd had als ze de situatie niet echt onder controle had. Ze voelde zich totaal niet op haar gemak met hem en zou het liefst nu weggaan, maar ze was toch netjes opgevoed. Ze hoorde wat hij te zeggen had, waarbij haar oren even snel naar voren gingen voor ze weer plaats maakte in haar nek. Even dacht ze na over wat ze wou zeggen, waarbij haar tong vliegensvlug over haar neus ging.
'Waarom zou jij mijn naam willen weten?' vroeg ze met dezelfde stem als hoe ze zijn naam uitgesproken had en ook haar hoofd ging ietwat scheef. Ze snapte niet waarom hij steeds naar de vogels keek. Die beesten hadden haar aandacht totaal niet. Het ware stomme, vliegende beesten die zij toch nooit te pakken zou krijgen. Toen het bij hun verlicht werd, en ze weer het geluid hoorde dat ze zostraks ook gehoord had, kon ze er niks aan doen dat ze als een gek vooruit sprong. Ze knalde bijna tegen Connor op, maar kon zich nog net optijd inhouden. Met grote ogen keek ze hoe de trein voorbij kwam en het duurde even voordat ze over de schrik heen was en haar oude positie weer aannam, op ongeveer dezelfde plek als net.
Ze keek hem aan, benieuwd welke spottende opmerking hij ging maken over het feit dat ze bang was. De valse glimlach die hij haar net gegeven had, had al genoeg gezegt. Dus ze verwachte nu de volle laag.

De reu grinnikte bij het antwoord van de teef. Hij kon ruiken dat ze een loner was, maar net daardoor was hij al iets meer onder de indruk van haar. Dus ze durfde op eigen beentjes te staan, eens zien of ze dat dan ook echt kon.
'Is enige interesse in een mooie teef zoals jij dan zoveel gevraagd?' Vroeg hij met een sussend stemmetje. Arm meisje, dacht hij, ze zou nooit ontsnappen uit de overweldigende blik van Connor. Of wel, hij had nog steeds geen idee over de krachten van deze teef. Een groot, rommelend ding kwam aan rijden, iets wat hij niet zo lang geleden ookal had meegemaakt. Rotdingen. Verveeld deed Connor een stap opzij. Connor fronste bij de paniekerige bewegingen van de teef. Het was maar een trein, hoor. Hij deed moeite om zijn lach in te houden, gelukkig lukte dat. Een brede glimlach kon hij wel niet onderdrukken en hij keek de teef met grote, onbegrijpelijke ogen aan. 'Nou, als een trein je al bang maakt, maak je het voor me al een stuk makkelijker.' Sprak de reu met een lichte valse grijns op zijn mond. Zoals hij al had verwacht begon zijn maag weer te rommelen. GODVER. Nu had hij weer honger. Connor kon net zo goed Cassy vermoorden, maar daar had hij geen reden voor, dus dat ging ook niet. Ach ja, zijn maag moest maar wachten, zo lang die pijn maar niet terug kwam. Zijn ogen gleden nog eens over de teef heen, en zijn glimlach kwam terug. 'Kom nou, je weet mijn naam. Dan mag ik de jouwe ook toch weten? Of moet ik je dwingen?' Vroeg hij, met diezelfde glimlach op zijn gzeicht. In Manisota, hadden ze hem gekend als de 'Ladykiller' maar ook als de 'Crazy Murderer'. Altijd met een brede smile op zijn gezicht, zo had hij honden hun hoofd eraf gebeten, zijn tanden in het lichaam gezet. Maar altijd met diezelfde glimlach. Het maakte de tegenstander verschrikkelijk bang, dat was er zo leuk aan. Maar nee, deze kon hij nu niet vermoorden. Om twee redenen niet. Ten eerste: Ze was een teef, teven kun je toch niet vermoorden? Ten tweede: Zolas hij al had gezegd, hij had er geen reden voor. Of eigenlijk wel, hij had honger, maar die was nogal egoïstisch. Maar ach, wie weet vermoorde hij haar, misschien niet. Trouwens, hij kon niet zomaar de kracht van haar onderschatten, misschien was ze sterker dan hij zou denken. Ookal wist hij wel dat hij zou winnen tegen een teefje die haar naam niet wilde vertellen aan een reu die ze niet vertrouwde.

Cassy kon nooit zo goed tegen grinniken, omdat ze nooit echt begreep of ze nou postief of negatief bedoelt waren. En deze reu snapte ze sowieso al niet zo goed, waardoor het nog moeilijker maakte. Weer moest ze even nadenken wat ze op zijn vraag ging zetten, tot de woorden goed tot haar door drongen. Probeerde hij haar nou te versieren? Op het ene moment keek hij of hij haar wilde opeten, en op het andere moment probeerde hij haar te versieren? Ze wist niet goed hoe ze hier op kon antwoorden, dat er een simpele 'Nee' het enige was dat ze uit haar keel kreeg. Het kwam er een beetje verbaasd en aarzelend uit, waardoor ze zich kwetsbaar opstelde. Ze herpakte zichzelf weer en snoof even. Nog steeds voelde ze zich ongemakkelijk.
Ze zag zijn reactie toen ze schrok van de trein en zijn glimlach zorgde ervoor dat ze een stapje achteruit deed, puur omdat ze het vreselijk vond dat hij haar eigenlijk keihard stond uit te lachen. Iedereen had toch zo zijn angsten? Ze wist zeker dat deze reu ook ergens een zwakke plek had, en de hare was nou eenmaal dingen die veel geluid maakte. Haar verleden maakte daar dan deel van uit. Wat hij zei op het feit dat ze bang was voor de trein, snapte ze ook niet. Waarom zou het makkelijker voor hem worden? Dat hij haar zwakke plek kende? Waarom was dat belangrijk? Nee, deze reu was totaal niet te peilen.
Ze hoorde zijn maag en kon er niks aan doen dat haar maag mee deed. Ze had dan ook nog niet gegeten, dus zo gek was dat niet. Ze was ook eigenlijk op jacht toen ze hier terecht kwam. Ze wou ook verder, maar iets aan deze reu zorgde ervoor dat ze helemaal niet weg wou. Misschien was het omdat ze meer hoogte wilde krijgen van hem, of kwam het door zijn goddelijke lichaam. Want ze moest toegeven, lelijk was hij totaal niet.
'Je hoeft me niet te dwingen. Zo moeilijk ben ik niet, hoor. Cassy. Mijn naam is Cassy' sprak ze rustig en beheerst, haar stem ietwat liefjes. Haar paarse ogen keken hem strak aan, ze stond klaar voor elke reactie. Als hij wou vechten, was ze klaar om meteen weg te rennen om of eventueel te vechten. Want een slechte vechter was ze totaal niet. Ook stond ze klaar om te ontspannen, mocht hij haar die kans geven. Haar staart ging nog steeds zachtjes heen en weer, benieuwd wat er allemaal komen zou.

De teef bracht enkel een droog antwoordje uit. Meh, nu verveelde hij zich. Maar hee, hij kon er nog altijd iets spannends van maken. Hij was en bleef Connor. Zijn bruine ogen keken haar kritisch aan, op zoek naar nog meer zwakke plekken. Zijn zwakke plekken? Daar kon hij je dus niet bij helpen. Die had hij zelf ook niet echt onder de knie. Hij wist niet eens of ze die wel had. Maar iedereen, elk wezen, had een zwakke plek. En volgens hem was hij nog steeds een wezen. Een iemand. Ach, niets om je zorgen over te maken. Bring all the shit. Bij het antwoord van de teef kon hij een grijns niet onderdrukken. Cassy. Niet mis. Zeker niet mis, hij had gewonnen. Cassy, Cassy, Cassy, zong hij in zijn hoofd. Op de een of andere reden zag ze er erg kwetsbaar uit, maar aan de andere kant leek ze sterk. Durfde ze voor zichzelf op te komen. Maar het leek wel alsof ze iets miste. 'Wel,... Cassy.' Sprak Connor vertederend, waarna hij zijn maag weer hoorde grommen. Ook Cassy had duidelijk honger. Misschien moest hij voor wat eten zorgen. Natuurlijk niet voor haar, dat moest ze zelf maar oplossen, maar zijn maagje moest gevuld worden. Nog even zou hij wel kunnen wachten. De reu ging met zijn tong over zijn neus en nietse kort. Hij zette zijn blik terug op Cassy. '..Vertel eens, is er iets wat je naast je zijde mist?' Vroeg hij terwijl hij haar onderzoekend aan keek. Connor was bijna zeker van zijn zaak dat de teef iets miste. Iemand die haar beschermde of zo. Wat eigenlijk best wel zielig was, want dat betekende dat ze toch niet op haar eigen benen kon staan.
Achter Cassy schoot een klein diertje weg, en Connor's ogen gingen snel gespitst staan en maakte zich klaar voor de aanval. Een vervelende blik wendde hij op Cassy, op dit moment stond ze even in de weg. Weer een konijn, deze keer een bruin/voskleurige. Connor drukte zijn lichaam tegen de grond aan en hield zijn ogen strak op het beestje gericht. 'Deze is voor mij, schatje.' Sprak hij fluisterend en sprong hoog en lenig zodat hij met genoeg kracht op het beestje zou landen. In een reflex boorde hij zijn tanden in het lichaam terwijl hij van het lichaam knabbelde. Het beestje zijn hoofdje hing erg losjes, omdat Connor de helft van zijn nek bijna binnen had. Connor keek even op naar Cassy. Hij zag er nu misschien belachelijk uit, omdat ze snoet vol met vers bloed hing, maar dat kon hem niet schelen, met of zonder bloed, Connor zag er altijd goed uit. Even twijfelde hij, omdat hij nog steeds honger had. Toch slaakte hij een zucht en schoof met zijn neus het lichaampje naar haar toe. 'Tast toe.' Zei hij. Oké, hij zou hier spijt van krijgen, maar een teef zien hongerlijden?

Haar ogen gleden even over zijn lichaam. Ze keek of hij ergens een zwakke plek had. Maar ze kon zo niks aan hem zien. Niet dat ze het erg vond, hij was prettig om naar te kijken. Ze zag dat ook hij kritisch keek, en stiekem wilde ze weten wat hij dacht. Wat er in hem omging, maar zij had die force niet. Wat haar toch wel dwars zat. Ze wilde speciaal zijn, krachten hebben. Maar het kwam er op neer dat Cassy een gewone Border Collie was met een duur stamboom en een dure vader, zelfs een dure naam. Want Cassy was niet haar volle naam. Een roepnaam, zoals ze graag genoemd werd. Cassy van het bovenland. Dat was haar hele naam, een mond vol dus. En als ze dat gezegt had, zou hij meteen afgehaakt zijn.
Het duurde even tot ze begreep wat hij bedoelde. Aan haar zijde, ja. Ze miste zeker iets aan haar zijde. Maar toegeven? Nee. Dan leek ze zwak, zielig. Ze wou apsoluut niet afhankelijk van Zeal zijn, of van een van haar andere broers. Ze snoof even, haar oren plat in haar nek. 'Nee, hoezo?' beet ze hem toe. Misschien niet zo'n slimme zet, maar ze hield er gewoon niet van wanneer mensen haar kleineren.
Cassy voelde nog steeds spanning, ze was nog steeds niet ontspannen of op haar gemak. Hij had de situatie in de hand, dat was wel duidelijk. En normaal gesproken had zij dat, of een van haar vrienden. Honden die ze vertrouwden, en dat kon ze niet over deze reu zeggen. Vertrouwen was bij haar, voor hem, ver te zoeken. Ze zag zijn blik naar iets achter haar, maar durfde haar hoofd niet om te draaien. Misschien was het een list, viel hij haar aan zodra ze omkeek. Dat risico wilde ze niet nemen, maar toen ze zijn stem hoorde en zijn reactie zag, keek ze toch om. Ze zag het konijntje en haar maag gromde nog erger. Maar, hij had gezegt dat het zijn prooi was en een ruzie om een konijntje ging ze niet aan.
Ze zag hoe hij hem greep. Hij was een perfecte jager, dat zag je zo. Vechten met hem werd het dus niet, dat stelde ze vast. Moest het er op aan komen dan moest ze maar hopen dat ze sneller was. Toen hij omkeek kon ze een grijns niet onderdrukken. Hij zag er toch wel schattig uit. Hoewel hij duidelijk een killer was. Maar alles aan hem was leuk, schattig. Behalve de manier hoe hij haar behandelde. Ze kreeg het gevoel alsof hij haar niet sirieus nam, haar van binnen keihard uitlachte.
Toen hij het diertje haar kant op schoof keek ze verbaasd. Gaf hij haar nou echt een deel van zijn eten? Dit had ze niet verwacht. Maar haar maag was te hongerig het af te slaan. 'Dankje' zei ze zacht, haar stem vriendelijk en lief. Een kleine, ietwat verlegen glimlach liet ze zien waarna ze het konijntje pakte. Het was niet veel, maar toch. Het ging om het idee dat hij haar iets schonk. Gulzig at ze, netjes en fatsoenlijk, het konijntje op waarna ze de resten ergens neer gooide. Ze knikte met dezelfde kleine lach als net naar hem, nogmaals als bedankje. Misschien viel hij toch wel mee, al bleef ze duidelijk op haar hoede.

Connor ging met zijn tong over zijn bek heen, om hem helemaal schoon te maken. Het teefje had een bits antwoord gegeven op zijn vraag, maar hij kon zo zien dat ze niet zeker van haar zaak was. Maar ach, dat was niet zijn probleem. 'O, zomaar. Je ziet er niet echt uit als een teef die op haar eigen poten kan staan.' Grinnikte hij kort en spottend. Het bleef leuk om een ander uit te dagen, maar zin om zijn poten nogmaals vuil te maken aan een gevecht, nee, daar had hij vandaag even geen zin in.
Connor zag de verbaasde blik van Cassy toen hij het lichaam naar haar had toegeschoven. Even had hij spijt gehad, hij had het allemaal zelf moeten opeten. Connor had zijn zwakke plek gevonden. De plek waar hij toch nog iets goeds in hem had, dat was zijn zwakke plek. De reu hoorde Cassy hem met een zachte stem bedanken. Deze keer klonk het erg lief en vriendelijk. Connor walgde er meteen van, want ze moest niet verwachten dat hij nu een goedzakje ging spelen. Over zijn lijk. 'Ik zou er niet te veel van verwachten, hoor.' Sprak hij met een stem alsof het hem allemaal niets uitmaakte.
'Als je maar niet denkt dat ik nu in een of andere goedzak ga veranderen.' Nadat hij had gesproken begon hij hard te lachen. 'Dat idee...' Connor grinnikte zacht en zuchte diep. Connor was ooit een goed hondje geweest, ooit, maar dat was nu over. Iedere pup was grotendeels goed. Dat hoorde zo bij pups. Eenmaal als je ouder werd werden de meeste honden slecht. Connor schudde de gedachten van zijn verleden van zich af.
Allemaal shitzooi. Alleen zijn maat, Merpaz, was iets goed aan Minesota. Zijn leven als een straathond had hem verschillende dingen geleerd. Door straathond te zijn leerde je sterker op je poten staan, een grotere bakkes hebben, het hart winnen van de teven... Maar de nadelen ervan waren dat je eten uit vuilnis moesten binnenwerken, dagen opzoek moest gaan naar water, of iets drinkbaar. Maar al dat rondreizen had hem wel goed gedaan, met welk lijf liep hij nu rond? Daar kon hij zeker trots op zijn.

- Sorry dat ie zo kort is ;S -

Ook zij ging met haar tong over haar bek heen, al was dat niet echt nodig. Haar bek was redelijk schoon gebleven, in tegenstelling tot hem. De woorden die hij uitsprak, leken als een klap in haar gezicht. 'Pardon?' snauwde ze richting hem. Hij kon alles over haar zeggen, maar dit pikte ze niet. Oke, misschien was ze een verwende teef. Ja, ze was verwend. En ze moest toegeven, ze miste haar broer naast zich. Maar het was zeker niet dat ze niet op haar eigen benen kon staan. Ze miste hem om zijn veiligheid. Het gevoel van veiligheid, niet omdat hij haar moest beschermen en ze niet op eigen benen kon staan. Ja, ook een beetje om steun. Maar op eigen benen staan? Dat ging haar prima af. 'Sorry hoor, maar ik ben altijd verwend geweest. Dat geef ik toe. Maar ik kan prima op mijn eigen benen staan. Niemand zegt zoiets over mij, en al helemaal jij niet. Ik sta hier nu toch? Als ik dat niet kon, zat ik nu nog steeds in dat huis waar ik geboren ben, waar ik vandaan kom. Dat jij nou uit een vuilnisbult kom, kan ik niks aan doen. Maar op eigen benen staan? Kom op zeg' gromde ze.
Ze was opgegroeit in een huis. Eten, warmte en liefde. Ze had er nooit voor hoeven werken. Ze heeft nooit voor iets gewerkt. Maar dat betekende niet dat ze niet gehard was. Want ook zij had in haar, voor misschien zwerfhonden, 'perfecte' leventje wat te voorduren gehad. Dat hij dat niet wist, niet begreep, was niet haar probleem. En ze stond er. Daar, voor zijn neus. Een angstige hond, die niet op zijn eigen benen kon staan stond daar niet. Die verschold zich ergens in de schaduw van de gene die hem beschermde. Maar Cassy stond daar, helemaal alleen. Dus wat lult hij? Nee, dit pikte ze echt niet. Ze keek hem ijzig aan.
Wat hij nog meer zei, ging eigenlijk aan haar voorbij. Nee, een goedzak zal hij niet zijn. Dat geloofde ze ook wel zonder dat hij dat zou zeggen. Maar even dacht ze, toen hij dat konijn schonk, dat er nog iets van liefde in hem zat. Maar die gedachtens waren nu weg. Ze had geluk gehad, ofzo. Toen hij hard begon te lagen gingen haar oren nog platter in haar nek, voor zover dat kon en ze gromde zacht. Ze deed een paar passen achteruit, klaar om weg te lopen. Ze was het spotten en beledigen zat. Ze was hem zat. Dan kon hij nog zo knap zijn, nog zo'n goddelijk lichaam hebben, dit liet ze niet toe.

Connor keek de teef verwachtingsvol aan, en toen ze eenmaal sprak was hij aangenaam verrast. Opeens hoorde hij zelfzekerheid in haar stem, waar hij erg onder de indruk van was. Waarom had hij in eens een heel ander beeld van Cassy? Hij knikte kort en ging rechtop zitten. 'Wauw.' Zei hij met een goedkeurend knikje.
De teven uit Minesota waren verschrikkelijk saai geweest. Iedere dag werden er duizend en een pups geboren. Iedere dag was er weer een vrouwtje die wegsmolt voor zijn goddelijke lichaam. Verschillende pups waren van hem geweest, maar het had hem nooit wat kunnen schelen, hij had nooit voor ze willen zorgen. Hij zelf had nooit geweten waarom niet, waarschijnlijk wilde hij er gewoon niets mee te maken hebben. De pups zouden nu wel groot zijn, net zoals hem. Alleen hadden ze niet zo'n plezant leven als straathond. Of ze waren door mensen gevangen, dat kon ook. Connor wilde weten wat Cassy bedoelde met 'altijd verwend geweest'. Had zij bij mensen geleefd? Hij wist niet wat hij er bij moest denken. Maar hij wist wel dat hij onder de indruk was van haar. 'Ik ben onder de indruk,' sprak hij met een stem waar eerlijk gezegd niet zo veel sarcasme in zat. Goed, in alles wat hij zei zat wel sarcasme, maar deze keer viel het amper te horen. Zijn poot ging even over zijn oor heen om de jeuk te verjagen, en zijn blik werd weer op Cassy gezet. 'Misschien ben je toch niet zo'n zielepoot als ik dacht.' Sprak de reu met een respectvolle glimlach. Aan Cassy's geur rook je dat ze zich niet bij een pack had gevoegd, ze was dus een loner. Ook iets om onder de indruk van te zijn, en zeker van te zijn dat ze toch op haar eigen poten kon staan. Toen hij had gelachen, zag hij dat Cassy een paar stappen naar achteren had gedaan, ze was klaar om te vertrekken. Ze had genoeg gehad van zijn gespot. Ach ja, hij kon het begrijpen. Maar hij had wel gedacht dat ze het iets langer zou volhouden. Trouwens, hij zou haar niet zo maar laten vertrekken. Een beetje gezelschap was nooit erg. Connor keek haar met een brede glimlach aan, waarvan ze hopelijk een beetje meer op haar gemak zou zijn, want Connor had opeens een pak meer respect voor deze teef gekregen. Even gaapte hij weer. Connor had echt nood aan slaap. Maar dan moest hij eerst weer op zoek gaan naar een slaapplaats en bla bla bla... Dat duurde allemaal weer veels te lang. Trouwens, hij kon nog wel even zonder. De reu was niet voor niets een doorzetter.

Aan de ene kant vond ze het heel knap van zichzelf dat ze dat allemaal tegen hem gezegt had, want normaal was ze een hele beleefde rustige teef. Maar ze liet niet met zich spotten, en al helemaal niet door iemand als hem. Aan de andere kant was het logies wat ze gedaan had. Want voor jezelf opkomen was een van de belangrijkste overlevings regels, als die bestonden. Connor leek onder de indruk te zijn van haar zelfvertrouwen die opeens kwamen. Alsof ze een knop had omgezet. Zelf vond ze het ook raar, want nog geen tien minuten geleden had ze zich heel onzeker gedragen.
Zijn 'wauw' deed haar goed. Ook het knikje dat hij haar gaf deed haar goed. Misschien ging dit gesprek nog tot iets leukers lopen. Ze nam zijn voorbeeld aan en ging ook zitten, hoewel ze nog lang niet ontspannen was. Als het nodig was kon ze zo opspringen. Het zou nog een aardig lange tijd duren, wilde zij ontspannen worden in zijn buurt. Teminste, als het zo zou gaan als net. Ze legde haar staart keurig over haar voorpoten heen en haar rechter oor draaide oplettend rond, de linker naar voren gericht. Haar paarse ogen keken die van hem aan, en haar hoofd ging iets scheef toen ze zijn woorden hoorde.
Onder de indruk, dus. Zijn stem klonk een stuk aangenamer als eerst. Misschien was het toch een goeie zet geweest om tegen hem uit te vallen. Het viel haar op dat hij vaak zijn oor krapte. Even schoot het door haar heen dat hij waarschijnlijk vlooien had. Hij was een straat hond, die hadden meestal vlooien en andere vieze, enge beesten. Cassy moest er niet aan denken dat zij die ook ging krijgen als ze niet gauw haar weg naar huis terug vond. Maar het zag er naar uit dat ze hier vast zat, helaas.
Ze snoof bij zijn laatste zin. Nee, tuurlijk was ze geen zielepoot. Zijn glimlach toonde respect en ook zij glimlachte even, al was het maar een kleine beschaafde glimlach. Eigenlijk was ze nog steeds van plan om te gaan, maar het had opeens een hele andere wending gekregen. Misschien kon ze nog even blijven, kijken waar het naar toe ging lijden. Misschien werd het wel heel gezellig en zou ze een vriendschap sluiten, al leek dat haast onmogelijk met deze reu. Hij leek op iets heel anders uit dat vriendschap.
De brede glimlach leek haast niet op zijn gezicht te passen. Ze wist niet goed wat ze er van moest denken, maar zo te zien wou hij niet dat ze ging. Zijn gaap zorgde ervoor dat ook zij moest gapen. Ze was wel weer aan wat slaap toe, maar nu nog niet. Ze moest sowieso eerst nog jagen. Het kleine beetje van het konijntje was lang niet genoeg voor haar hongerige maag die zich weer liet horen. Haar tong ging snel over haar neus heen waarna ze een tevreden zucht liet horen, en ze was al iets meer ontspannen.

Connor dacht even na over zichzelf. Had hij wel het juiste gedaan? Door Cassy respect te gunnen? Misschien was Cassy wel een geboren toneelspeelster, en acteerde ze dit gewoon allemaal. Maar dat kon hij zelf niet weten. Misschien moest hij een normaal gesprek beginnen, om haar een beetje op haar gemak te brengen. Er was niets leuks aan als degene waarmee je in contact bent er erg ongemakkelijk bij stond. Tijd om zijn charmes in de strijd te gooien. Iedereen relaxed.
'Dus...' Sprak de reu zoetsappig terwijl zijn bruine ogen even de paarse ontmoetten. 'Nog plannen voor vandaag?' Hé, misschien konden ze wel maatjes worden. De laatste tijd gebeurde het wel vaker dat het in den beginne nogal botste tussen twee honden, maar daarna konden ze elkaar wel hebben. Dus dit kon dat geval zijn? Trouwens, Connor had echt een vriend of een vriendin nodig, hij wilde niet heel zijn leven 'hij tegen de rest' leven.
De nasmaak van konijn drong door zijn lichaam. Heerlijk was het, maar het gaf hem zin in meer. Misschien had Cassy wel zin om te gaan jagen of zo. Dan kwam de reu er ook meteen achter of ze een goede jager was. 'We kunnen gaan jagen? Zo te horen zit jou maag ook nog niet vol,' zei hij met een triomfantelijke toon in zijn stem, hier had hij duidelijk gelijk in. Kort krulde zijn rechtermondhoek omhoog en hij grijnsde even. Tijd met deze teef doorbrengen vond hij ook niet echt erg. Hé, ze zag er niet slecht uit, dat zag hij nog altijd als een pluspunt. Als hij terug dacht aan zijn leven in Minesota, trok de reu een grimas. Rotleven. Het voedsel, de honden, het weer, zijn leven... De straten in Minesota waren altijd bedekt geweest met een wit deken, sneeuw genaamd. Connor kon niet beschrijven hoe blij hij was nu hij daar vanaf was. Zijn poten altijd bevrozen, wat het moeilijker maakte verder te lopen, het voedsel wat echt niet te wreten was. En dan ja, de honden, iedereen leefde daar in een roedel. Connor was de beta van een roedel geweest. Hoewel hij de alfa wilde zijn. Het viel niet bij te houden hoe vaak de alfa, Thordur, en Connor in een gevecht gegeizeld waren. Zijn vriend, Merpaz, was altijd een loner geweest. Die wilde niet bij een roedel horen. Nooit had Connor dat begrepen, maar ja, het was zijn keus geweest. Wat hij ook niet begreep was dat hoe vaak Connor en Thordur ook vochten, hij werd nooit uit de roedel verbannen. Connor was ook een van de sterkste honden geweest uit Minesota, waar hij dan wel best trots op was. Hij wachtte op Cassy's antwoord en zuchtte even diep. Shit happens.

Met een opgeluchte zucht wende de teef haar blik van Connor af, naar de schemerige lucht boven hun. Het begon donker te worden en de koude wind liet een rilling over Cassy's lichaam lopen. Haar haren werden alle kanten opgeduwt door de wind en kort sloot ze haar ogen. Nog steeds met haar gezicht naar de lucht gericht. Het puntje van haar staart ging tevreden heen en weer en haar ademhaling ging rustig. Nu kon ze zeggen dat ze redelijk ontspannen was. Het ging teminste de goeie kant op.
Toen ze Connor's stem hoorde gingen haar ogen weer open, en de hare zochten de zijne. Niet dat dat lang duurde, ze hadden zo de zijne gevonden. Haar plannen, daar moest ze even overna denken. Ze wou nog gaan jagen, maar verder stond er niet echt iets op haar planning. Ze had haar mond al een stukje open gedaan om iets te zeggen, tot haar te binnen schoot dat ze Zeal ook nog moest zoeken. Niet dat ze dat tegen hem ging zeggen. Ze had net zijn respect gekregen en dat wou ze nog even zo houden.
Bij zijn voorstel knikte ze. Waarom ook niet? Met zu'n tweeën had je veel eerder kans op een grote prooi. En misschien ontstond er toch nog iets als vriendschap, al wist Cassy zo net nog niet of hij daar wel op doelde. Maar, je wist maar nooit. Een kleine lach sierde rond haar mondhoeken. 'Ja, mijn maag kan ook wel weer wat gebruiken' sprak ze met een vriendelijke toon uit.
Rustig kwam ze overreind, klaar om te vertrekken. Haar ogen gleden om de omgeving, zoekend naar een goeie plek om heen te gaan. Maar het enige wat ze zag was treinspoor. Het leek doelloos door te lopen. Ze had geen idee hoe ze hier ooit fatsoenlijk eten konden vinden. 'Welke kant gaan we op?' vroeg ze dan maar, misschien wist hij iets. Ze liet haar blik weer naar hem toe gaan en haar tong schoot over haar neus. Haar neus werd snel droog, wat tot verkoudheid kon lijden. Zacht zuchte ze even, waarna haar blik weer naar de lucht ging. Enkele vogels vlogen kreisend over.

~Sorry voor de korte en late reactie~

» Make the name.
» Let's make some fun >:) {OPEN}