[Story] A lesson in Love

Eigenlijk al voor dat ik voor de tweede keer naar Parijs ging, liep ik rond met het idee om er een liefdes verhaal over te schrijven. Dus well, here it is :3
Ik ga lekker niet vertellen wat er allemaal gebeurd is, ik stel alleen de karakters voor in het begin.

Note; Dit verhaal wordt geschreven uit twee POV's [Point of View]. Soms zal er ook een Alwetende POV zijn, zodat je beide karakters in een keer hebt.

_{Evelyn;
17 Jaar - Meisje - Frans - Net gedumpt door haar vriendje - Heeft één grote broer die aan de Drugs is en aan depressies lijdt - Weet veel over de stad Parijs - Behulpzaam type.
Matt;
23 Jaar - Man - Brits - Heeft een vriendin Engeland - Ouders zijn overleden, jongere en oudere zus - Probeert door te breken als Schrijver - Is in Parijs voor inspiratie.

Wat gebeurd er als die twee elkaar 's avonds laat, langs de Seine, ontmoeten?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Evelyn's POV

“Laat me met rust!” Een meisje rukte zich lost uit de greep van een jongen en rende de discotheek uit. Tranen rolde over haar wangen heen terwijl ze blindelings door steegjes heen rende. Zwervers keken op, katten keken haar na, maar er was niemand die ingreep. Ze rende en rende, totdat ze geen stap meer kon verzetten en ze neerzakte op een eenzaam bankje aan de kant van de Seine. De volle maan stond hoog aan de hemel en verlichtte de omgeving om haar heen. Tranen druppelde op het zwarte rokje dat ze had aangetrokken voor het galabal. Ze voelde zich lamlendig, haar voeten deden pijn van het rennen op hoge hakken en ze had pijnlijke steken in haar zij. Wat een rot avond zeg. Na enkele minuten kwamen de echte tranen pas en stortte ze helemaal in. Ze begroef de bal van d'r handen in haar ogen en barsten in een luid gehuil uit. In de verte hoorde ze enkele honden gaan janken, alsof ze haar verdriet aanvoelde. Naast haar sloeg de Notre Dame één uur. Dit ging een lange nacht worden...

Matt's POV

“Ik heb wat meer tijd nodig. Nee, ik heb nog geen verhaal. Hoe moet ik wat verzinnen in een stad als dit? Ja, ik weet dat ik naar Parijs ben gekomen om inspiratie op te doen. Laat ook maar.” Met een zucht drukte de jonge man het telefoongesprek weg en gooide het toestel door zijn kamer heen. Hij ging op de rand van het bed zitten en drukte zijn handen tegen zijn ogen. Hij was nog geen twee dagen in Parijs en kreeg nu al z'n uitgever op zijn dak dat hij moest opschieten met dat verhaal. De deadline was pas over een week, dus hij had nog wel eventjes. Waar maakte die vent zich toch zo'n zorgen om? De man liet zichzelf achterover op het bed vallen en slaakte een diepe zucht. Hij moest iets te doen hebben, iets wat hem interesseerde, iets waar hij over kon schijven, want met deze writers-block kwam hij nog niet erg ver. Hij stond op, pakte zijn lange jas van de kapstok af en sloeg de deur achter hem dicht.

Evelyn's POV

De huilbuien begonnen eindelijk af te nemen. Het meisje ging overeind zitten en haalde een spiegel, uit het tasje dat over d'r schouder hing. Ze bekeek zichzelf en sloeg een zucht. De make-up waar haar moeder zo lang over had gedaan was totaal uitgelopen en ze had strepen over d'r wangen lopen van de tranen. Uit het tasje haalde ze een zakdoek en veegde de resterende make-up van d'r gezicht af. Ze voelde weer tranen omhoog komen, maar slikte ze in. Ze wilde niet nog een keer gaan lopen janken. Ze moest er over heen komen!
Vanuit het tasje hoorde ze de bekende 'ping' van haar mobiel. Ze pakte het toestel uit haar tasje en bekeek het smsje. “Ey, hoe ist nu met je? Spijt me van wat ik je heb aangedaan. Luvyou. xAli.” Woede kroop omhoog, het borrelde in d'r maag. Haar bloed kookte, maar ze deed er niets mee. Ze antwoorden niet op het smsje en deed de telefoon terug in d'r tasje. “Eikel,” siste ze pissig, terwijl ze een steentje oppakte en deze in de Seine gooide. “Het spijt me, ja vast.” Er volgde nog een steentje en nog een tot dat haar vingers bloedde van de harde grond waar ze telkens overheen schraapte. Een huivering liep over haar rug heen, terwijl ze weer op het bankje ging zitten en niet veel later in slaap viel. Uitgeput van een helse nacht.

Matt's POV

Een wandeling in de frisse lucht deed 'm goed. De woede voor zijn uitgever begon al weer af te zwakken en er stond zelfs al weer een glimlach op z'n jeugdige gezicht. Met zijn handen diep in de zakken van zijn spijkerbroek slenterde hij langs de Seine. Het water kalmeerde hem en aangezien het nu niet zo druk was, kon hij eindelijk eens een keertje goed nadenken. Leunend op de rand van de zogenaamde “Slotjesbrug”, zoals hij hem altijd noemde, keek hij uit over de Seine en volgde de boten die erover heen voeren. In zijn achterzak zat een kleine kladblokje, voor het geval hij wat interessants vond om over te schrijven. Hij schreef onder het motto; “Een schrijver schrijft wanneer 'ie inspiratie heeft”. Daar geloofde hij in, dat hielt 'm op de been. Andere moesten er niet over zeiken. Hij glimlachte eventjes, ging met zijn rechterhand door zijn toch al warrige haar heen en liep weer verder.
Uiteindelijk daalde hij af tot dicht aan de Seine, met de bedoeling om op een bankje te gaan zitten en even uit te rusten. Maar in plaats daarvan vond hij een meisje, hooguit zeventien, slapend op een van de bankjes. Hij had z'n jasje uit gedaan en over haar heen gelegd, terwijl hij naast haar was gaan zitten en opkeek naar de sterren.

Evelyn's POV

In slaap gesukkeld op een koud bankje, midden in Parijs, 's avonds laat rond een uur of half twee. Ze was zeker niet slim bezig, maar nu was ze vooral blij dat ze ergens kon slapen. Echter was het geen vredige slaap, nachtmerries deden haar woelen en zelfs een keer zichzelf bijna wakker schreeuwen. Maar haar ogen bleven dicht en uiteindelijk werd ze vanzelf wel weer rustig.
De klok sloeg twee, het teken dat haar wakker maakte. Nog slaapdronken rekte ze zichzelf uit en er viel een jas van zich af. Even staarde ze vreemd naar het jasje dat op de grond viel, voordat ze overeind kwam en merkte dat er iemand naast haar zat. Ze hielt zichzelf in om te gaan gillen en keek de jongeman even verwonderd aan. “Hallo,” zei ze wat moeizaam, terwijl er een blos op haar wangen verscheen. De man glimlachte haar toe, wat ze nog net kon zien door het licht van de volle maan. “Hey,” kreeg ze als antwoord terug, het klonk vriendelijk. “Is... Is dat uw jas?” vroeg ze moeizaam, terwijl ze 'm van de grond raapte, uitsloeg en de man overhandigde. Hij knikte haar toe en pakte de jas aan. “Het leek me niet verstandig om je hier zo te laten liggen, je kan makkelijk kou vatten als je hier zo ligt,” legde hij kalmpjes uit. Voorzichtig en iets wat zenuwachtig stak ze haar hand uit en zei zachtjes; “Ik ben Evelyn en dank u.” De man nam haar hand aan en schudde deze. “Aangenaam kennis te maken Evelyn. Mijn naam is Matt.” Er leek een eeuwige glimlach op de man zijn gezicht te staan, iets wat er voor zorgde dat Evelyn ook begon te glimlachen. Ze zuchtte eventjes en ging op de bank zitten, naast Matt.

Matt's POV

Hij hielt een scherp oog op het meisje, hij vroeg zich af wat ze hier deed. Ze was gekleed alsof ze naar een bal toe ging, maar hij had geen alcohol geroken. Niet dronken dus. Waarom zou ze hier dan liggen?
Hij deed niets terwijl ze woelde en zelfs een paar keer begon te schreeuwen. Het leek wel alsof ze last had van koortsdromen, maar het was anders. Nachtmerries waarschijnlijk, maar het klonk in ieder geval niet vredig. De man had het kladblokje te voorschijn gehaald en was wat dingen gaan opkriebelen, toen hij opeens iets naast zich hoorde vallen.
Zijn jas was van de schouders van het meisje gevallen en ze rekte zich uit. Blijkbaar had ze niet door dat hij hier ook zat. Totdat ze overeind kwam en hem zag zitten. Hij grinnikte eventjes toen ze zich probeerde in te houden om te gaan gillen en keek haar daarna vriendelijk aan. “Hallo,” werd tegen hem gezegd. Hij keek haar aan, glimlachte en antwoorden, “Hey.” Hij was geen spraakzaam type, dat was vaak al snel duidelijk. “Is... Is dat uw jas?” kwam er als vraag. Hij keek toe hoe het meisje de jas opraapte, uitsloeg en 'm aan de hem overhandigde. Hij knikte alleen maar en nam de jas in ontvangst. “Het leek me niet verstandig om je hier zo te laten liggen, je kan makkelijk kou vatten als je hier zo ligt,” legde hij snel en kalm uit. Zijn blik gleed even over het meisje heen. Ze leek nuchter en volledig clean te zijn. Opeens stak ze haar hand naar hem uit. “Ik ben Evelyn en dank u,” bracht ze stamelend uit. Met een glimlach pakte hij haar hand en schudde deze krachtig. “Aangenaam kennis te maken Evelyn. Mijn naam is Matt,” vertelde ik haar rustig. Ik keek haar even aan, voordat ik mijn blik weer op de Seine richtte. Uiteindelijk ging Evelyn naast hem zitten en kon hij zijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. “Vertel eens, waarom lig je hier 's avonds laat te slapen?”}

Mooi geschreven quinty, Bravo! ;D

Wieeeew, Parijs <3
Oooh, je schrijft zo ontzettend heerlijk, Q!
I love it so much (:

Thank you guys <3