My favorite place on the earth ~~ Baethan

Hij werd wakker van een vogel die heel brutaal op zijn kop was gaan zitten. Een jonge kraai die zijn kopje bij zijn donkerbruine ogen hield en hem met zijn zwarte kraaloogjes aan zat te staren. “Ook een goedemorgen,” zei hij met een grijns om zijn lippen. De kraai schrok van zijn stem, kraste een keer en vloog toen op. Baethan keek het dier kopschuddend na. Soms verbaasde hij zich over sommige jonge dieren, naïef en onvoorzichtig. Alleen dat zou wel bij de jeugd horen. Over zijn eigen jeugd wist hij eigenlijk niet meer zo veel, soms dan daagde hem iets. Dicht bij zijn bewustzijn, alleen het kwam nooit helemaal door. Soms als hij droomde kwamen er herinneringen terug, alleen die vergat hij weer zo snel hij wakker werd. Net als vannacht hij wist zeker dat hij over zijn familie gedroomd had, alleen de mist in zijn kop was alweer verspreid. Nou ja jammer dan. Hij maakte zich er niet druk over. Waarom zou hij ook? Hij leefde zijn leven van dag tot dag, omdat hij niet dom was. Hij had wel door dat hij soms dagen miste, dagen waarin hij opeens op een andere plek was. Soms dacht hij wel eens dat hij gek was en misschien was hij dat ook wel, alleen dat zou hij nooit zomaar aan zichzelf toegeven. Hij verdrong het probeerde er niet aan te denken en dat ging hem steeds makkelijker af. Hij tilde zijn kop op en krabbelde overeind. Hij schudde zijn vacht uit, waardoor er kleine korreltjes zand door de lucht dwarrelden. Hij gaapte, waar zouden zijn poten hem vandaag weer heenbrengen. Hij moest altijd vooruit, nieuwe plaatsen ontdekken. Alleen zo kon hij zijn soms plotselinge drang om een plek met de grond gelijk te maken verdringen. Hij wist niet waar het vandaan kwam, het had vast een verband met elkaar. De dagen die hij gewoonweg vergat en die drang. Alleen ook dat was een punt waar hij niet over na dacht. Het was nou eenmaal zo en of dat vreemd was? Tjah, daar vroeg hij niemand naar. Hij dacht er niet over om het met iemand te delen. Hij keek naar boven waar bomen zijn zicht op de lucht belemmerden. Hij was dus in een bos. Prima, een fijne plek om te jagen. Aangezien hij honger had. Hij stak zijn neus in de lucht en snoof de geuren van het bos op. Het duurde een tijdje voor hij een geur opgepikt had. Toen hij een stuk bij de plek vandaan was gelopen waar hij had geslapen en naar rechts afgeweken was pikte hij de geur van een konijn op. Hij bracht zijn kop naar de grond en volgde het spoor. Hij liep geduldig verder totdat het konijn in zijn gezichtsveld verscheen. Hij zakte wat door zijn poten en sprong boven op het konijn. Die hij net op tijd in zijn nekvel gegrepen had, omdat hij een sprint in wou zetten. Hij beet door en legde het karkas voor zijn voeten neer. Hij begon er smakelijk op te kauwen. Er ging niks boven wat te eten op een vroege ochtend.
Hij likte het laatste bloed van zijn lippen en schoof de overblijfselen onder een bosje. Daarna zette hij zijn lichaam in beweging, rechtdoor zo die gaat. Er lag een nieuwsgierige en vrolijke blik in zijn ogen, ja hij had zin in vandaag. Zijn krulstaartje kwispelde een beetje terwijl hij zijn tocht voortzette. Toen de bomen verder uit elkaar kwamen te staan versnelde hij zijn pas iets. Wat lag er achter dit bos? Daar hoefde hij echter niet lang op te wachten, want voor hem strekte zich een open veld uit. Zijn ogen werden even groot. Ja, mooi. Het had zijn eigen schoonheid, maar dat vond hij van elk gebied. Zijn blik viel op een andere hond, die aan de andere kant van het veld liep. Zijn nieuwsgierigheid nog meer opgewekt begon hij langs de bosrand in de richting van de andere hond te lopen. Het was de eerste soortgenoot die hij tegen kwam in maanden, dus dat vond hij zeker een ontmoeting waard. Hij zorgde er wel voor dat hij niet te veel geluid maakte. Hij wou hem niet het idee geven dat hij achtervolgd werd, wat misschien een rare gedachte was. Aangezien hij dat wel degelijk aan het doen was en hij alleen maar argwaan bij de hond op kon roepen. Ach ja, zo zat hij in elkaar. Hij vond niet dat iemand moest verwachten dat hij zich anders voordeed dan dat hij was. Toen hij bijna bij de andere reu was kreeg hij door dat hij hem in de gaten had. 'Ik weet dat je er bent, kom maar gewoon eruit.' Hij grinnikte zachtjes. “Ah, je hebt me door.” Hij liep bij de bosrand vandaan het open veld op. Voor de reu bleef hij staan, zijn kop een beetje scheef. “Hallo daar,” zei hij toen. “Mijn naam is Baethan, ja misschien een beetje een aparte naam. Ga me niet vragen hoe ik er aan kom, want dat weet ik niet precies meer.” Ging hij verder. Hij ging zitten, zijn donkerbruine ogen op de reu voor hem gefocust. Hij leek dan misschien ontspannen, alleen hij hield de reu alsnog strak in de gaten.

Hij keek de hond rustig aan, alleen hij had meteen al door dat er iets niet klopte. Niet op de manier van dat de hond hem iets aan zou willen doen, maar de manier waarop hij aangekeken werd. De hond keek wel zijn kant op, maar hij zag dat zijn ogen geen beelden leken te vangen. Aangezien deze zich niet echt focusten. De hond was blind. Verrast fronste hij zijn voorhoofd. Dat had hij niet verwacht. Door de manier waarop de hond zich voortbewoog leek het niet alsof hij blind was, maar misschien kende hij dit gebied wel heel goed. Of was het iets anders waardoor het gebied hem niet vreemd was. Ach, misschien zou hij er nog wel naar vragen. Eerst was het misschien verstandig om de hond beter te leren kennen. Wie weet had hij het er liever niet over. Zou hij boos worden als hij er over begon en daar had hij nou geen zin in. Het was niet zijn bedoeling de eerste de beste hond die hij hier tegen kwam tegen hem in het harnas te drijven. Dus bleef hij kalm zitten terwijl hij de hond in zich op nam, zijn staart klopte zachtjes op de grond. Hij wachtte af totdat de hond iets tegen hem zou gaan zeggen en daar hoefde hij gelukkig niet lang op te wachten. De hond begroette hem meteen na zijn begroeting. 'Aangenaam Baethan, mijn naam is Vinas.' Hij knikte Vinas even toe, maar bedacht zich toen dat Vinas dat niet zou kunnen zien. “Aangenaam dan Vinas,” er gleed een glimlachje over zijn lippen. Raar eigenlijk hoe die kleine gebaren automatisch gingen. Ook al wist hij dat Vinas hem niet kon zien, toch gebeurde het. Hij besloot om er verder geen aandacht aan te besteden. Als hij er op zou gaan letten zou hij waarschijnlijk alleen maar onnatuurlijk overkomen. Dat was wel het laatste wat hij wilde. Hij wou net verder gaan met praten toen Vinas zijn bek snoerde, door te zeggen dat hij even moest wachten. Hij knikte “Oké,” er klonk een lichtte aarzeling door zijn stem. Waarom moest hij wachten? Was daar een specifieke reden voor? Zijn blik gleed naar een vogel die vlak bij hen neer streek. Hij had zijn blik nog niet terug op Vinas laten glijden toen deze een stap opzij deed en de vogel greep. “Ah,” zei hij lachend. “Daarom dus,” zijn lachen ging over in een grijns terwijl hij toe keek hoe Vinas de vogel op begon te eten.
“Hoe deed je dat trouwens?” vroeg hij daarna voorzichtig. “Hoorde je hem?” hij haalde het woord blind niet in zijn bek. Alleen hij wist dat zijn woorden op deze manier ook wel de boodschap over brachten, dat hij het gezien had. Alleen dat kon eigenlijk ook niet anders, het kon je moeilijk ontgaan. 'Wil je ook wat?' Hij glimlachte. “Bedankt voor het aanbod, maar nee dankjewel. Ik heb net een konijn achter de kiezen,” vervolgde hij vriendelijk. “Ken jij dit gebied trouwens goed? Ik ben hier net en ben er eigenlijk wel nieuwsgierig naar. Het is een mooi gebied dat sowieso,” zei hij toen. Hij liet zijn voorpoten voor hem uitglijden zodat hij ging liggen. Zijn oren draaiden oplettend alle kanten op, maar verder was hij ontspannen. Hij had besloten dat hij Vinas niet als een gevaar hoefde te zien en dat hij zich kon ontspannen. “Zijn hier veel honden?” Hij legde zijn kop op zijn voorpoten en keek Vinas nieuwsgierig aan.