~How do it feels like when you can say I’m going home?~

Vegas zwierf nu al een aantal dagen rond in de bergen. Ze had normaal altijd rondgelopen in het mensengebied, maar met deze verschrikkelijke hitte kon ze het daar niet meer uitstaan en was ze gevlucht naar de buitenliggende gebieden van Boundless. Hier had ze de New Hope Mountains gevonden, en ze had besloten hier een aantal dagen te blijven, tot ze het verstikkende, klamme gevoel van de mensen weer aan zou kunnen. Ook al was het teefje een van de grootste mensenhaters, ze kon op een of andere manier niet zonder ze. Nee, natuurlijk niet. Ze zorgden voor haar voedsel. Nu moest ze zelf maar wat eten bij elkaar zien te sprokkelen, en met haar weinige jaagervaring, ging dat niet zo gemakkelijk. Ze liep dus ook constant rond met honger, want het enige wat ze kon vangen waren magere, half door de hitte bezweken vogels die eventjes niet opletten. En Vegas hield niet eens van vogelvlees.
Haar favoriete seizoen was altijd al de zomer geweest, maar deze zomer was wel overdreven warm. Er was nog geen druppel regen gevallen en ondertussen begonnen de natuurlijke waterbronnen ook langzaamaan te verdampen. Van wat een heerlijk, zorgeloos seizoen zou worden, leek nu meer op een seizoen waarbij Vegas moest laten zien dat ze echt kon overleven. Ook zonder de hulp van haar familie en de mensen.
Plots echode een jammerende piep tussen de rotswanden. Vegas spitste haar oren en probeerde te ontdekken waar het geluid vandaan kwam, maar door de echo kon ze de oorsprong niet vinden. Nieuwsgierig stak ze haar neus in de lucht om de geren van de omgeving in haar op te kunnen nemen, misschien maakten deze haar iets wijzer. Had ze te maken met een heerlijke, uitgeputte prooi, of moest ze toch wat meer op haar hoede zijn? Naast de geur van dor gras kon het teefje tot haar spijt een lichte geur van hond herkennen. Niet waar ze naar zocht, dus. Het had geroken naar een jonge reu, waarschijnlijk nog maar een pup. Moest ze erop af gaan? Eigenlijk was ze wel benieuwd naar de toestaan van de hond. Niet dat ze hem zou helpen als hij deze hulp nodig had.
Vegas spoorde zichzelf aan om de geur te volgen, tot ze uiteindelijk een klein bolletje vacht in de verte zag liggen. Het bolletje werd steeds groter naarmate ze naderde, tot het duidelijk werd dat er een jonge Akita op de grond lag. Een bijna vertederde glimlach trok haar mondhoeken omhoog. Stiekem kon ze best genieten van zo'n uitgeputte, hulpeloze kleine. "Goedemiddag jochie," riep ze als begroeting, waarna ze een paar passen naar voren deed. Een respectabele afstand van zo'n drie staartlengtes was alles wat haar van de pup scheidde. "Wat doe jij nou weer op de grond, liggend als een heerlijke prooi voor de hongerige valken?"

Er liep opeens een koude rilling over zijn rug, dat was gek. Misschien juist omdat hij het zo warm had. Of omdat zijn buik knorde en zijn keel droog was. Tjah, hij had ook geen zin om er langer over na te denken. Want ook zijn gedachten deden niet echt wat hij zou willen. Hij voelde zich als een uitgewrongen vaatdoek, leeg. Hij sjokte verder, voelde soms hoe zijn neus over de grond schuurde, maar daar reageerde hij verder niet eens op. Ook niet toen hij voelde hoe zijn neus begon te steken en er een straalde bloed langs zijn neus liep. Zijn hele lichaam deed pijn, waardoor hij het niet eens meer voelde. Het voelde alsof zijn lichaam verdoofd was, net als zijn hersens. Alsof iemand hem volgepropt had met watten. Zijn poten begonnen onder zijn lichaam te trillen en opnieuw zakte hij door zijn poten. Hij zakte op zijn knieën en bleef zo zitten. Zijn ademhaling ging schokkerig en zijn ogen stonden glazig, alsof hij elk moment buiten westen kon raken. Om dan alsnog te sterven, ondanks de vechtlust en de moeite om in leven te blijven. Een stem bracht hem terug naar zijn positieven. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en tilde toen zijn kop op. Hij keek haar recht aan, de blik in zijn zwarte ogen boorde zich in die van haar. "Goedemiddag jochie," Hij snoof, waardoor zijn neus meteen weer begon te prikken. “Goedemiddag ouwe tante,” zei hij toen zonder blikken of blozen. Zijn stem kraakte, maar toch kon je de brutaliteit door zijn stem horen. Het interesseerde hem niet wat ze van hem dacht. Alleen hij kon er echt niet tegen als iemand hem aansprak met jochie. “Mijn naam is Dyggur, als het je interesseert,” vervolgde hij. Er flikkerde iets in zijn ogen.
Hij keek toe toen ze dichterbij kwam, maar een eindje van hem af bleef staan. "Wat doe jij nou weer op de grond, liggend als een heerlijke prooi voor de hongerige valken?" Hij snoof nog eens en keek haar bijna venijnig aan. Hij stond weer op, maar zijn poten trilden onder zijn lichaam. “Ik probeer in leven te blijven,” zei hij toen simpel. “Alleen mijn stomme zwakke lichaam is het daar niet helemaal mee eens,” mopperde hij toen. “Maar kwam je alleen daarvoor om me te vragen waarom ik op de grond ga liggen? Of om me dood te maken?” Hij wende zijn blik niet af, keek haar aan. Het was geen vreemde vraag in zijn ogen, het klonk voor hem alleen maar logisch. Alsof het hem niet uit maakte wat ze met hem van plan was. Zijn poten bezweken weer onder zijn lichaam en opnieuw zakte hij op de grond. Hij kneep even zijn ogen dicht toen pijnscheuten een explosie in zijn kop veroorzaakten, waardoor hij vlekken voor zijn ogen zag. Hij deed zijn ogen weer open en probeerde zijn blik te focussen op de hond voor zijn neus. Toen hij haar gevonden had, staarde hij haar aan. Daarna deed hij zijn ogen dicht, terwijl zijn lichaam begon te schokken. Een volgende jank verliet zijn keel terwijl hij zijn lichaam op zijn buik probeerde te draaien wat maar half lukte. Hij dwong zichzelf om zijn ogen open te doen en het teefje aan te kijken. “Ik ga falen hè?” vroeg hij toen. Er ontstond een klein glimlachje om zijn lippen. “Nou ja, dan heb ik het in ieder geval geprobeerd.” Hij deed zijn ogen weer dicht en legde zijn kop op zijn voorpoten.

[Sorry voor mijn late reactie...]

De uitgeputte pup leek toch nog kracht te vinden om een scherpe begroeting terug te kaatsen naar Vegas. Ze trok verbaasd een denkbeeldige wenkbrauw op en bekeek het beestje nogmaals spottend. Oké, waagde hij het zonet om haar belachelijk te maken, wetend dat hij zo verzwakt was dat hij met één klap kon worden uitgeschakeld? Of was hij zo dom dat hij dacht nog een overlevingskans te hebben? Eigenlijk moest ze hem keihard in zijn gezicht uitlachen, maar ze hield zich in. De pup zou later wel spijt krijgen van zijn brutale gedrag.
Al snel stelde hij zich voor als Dyggur. "Interesseert me zeker, dying Dyggur," mompelde het teefje geamuseerd. "En deze oude tante mag je voortaan aanspreken met Vegas." Hierna maakte ze nog een opmerking, die ook niet echt gewaardeerd werd bij hem. "Ik probeer in leven te blijven. Alleen mijn stomme zwakke lichaam is het daar niet helemaal mee eens." Hij deed dapper een poging om op te staan, maar zijn pootjes trilden als vier grassprietjes onder het vermagerde lichaampje. Vegas moest haar poot in bedwang houden om het ding niet weer met een duwtje tegen de grond te drukken. Hoewel het haar helemaal niet uitmaakte in wat voor status Dyggur verkeerde, had ze toch ergens een gevoel van medelijden met hem. "Maar kwam je alleen daarvoor om me te vragen waarom ik op de grond ga liggen? Of om me dood te maken?" Hij keek haar uitdagend aan, en zij wierp eenzelfde blik terug. Ze stak haar poot uit om hem toch dat verdiende duwtje te geven, maar dat hoefde al niet meer. Hij bezweek uit zichzelf. "Je hebt geluk dat het zo warm is. Jou doden kost me net iets teveel energie, niet dat ik veel tegenstribbeling verwacht," antwoordde ze luchtig. Nee, eerlijk gezegd zou ze het niet over haar hart kunnen krijgen om dit hulpeloze beestje te doden. Hoewel het tegen al haar principes in ging, vond ze Dyggur maar zielig en was er iets in haar dat haar vertelde dat ze hem moest helpen. Ze probeerde deze stem zoveel mogelijk te verdringen. Aan zo'n brutaal jochie ging ze echt geen hulp geven. Hij mocht eerst wel wat respect tonen voor hij haar hulp überhaupt verdiende.
Dyggur leek niet echt mee te krijgen van wat Vegas had gezegd, aangezien hij een paar zielige woorden murmelde en daarna uitgeput zijn kop weer liet zakken. Het teefje fixeerde haar ogen op het graatmagere lichaampje, en zag deze langzaam op en neer gaan. "Falen ga je inderdaad," sprak ze hem toe. "Maar als je even doorloopt, kom je bij een bergmeer terecht." Oké, ze bood hem toch een beetje haar hulp aan. Ze vond het gewoon moeilijk om hem moeite zien te doen om in leven te blijven. Hij had gelijk, hij had het in ieder geval geprobeerd. Ze kon het niet laten om zijn dapperheid te prijzen, ook al vond ze hem nog steeds een brutale vlerk die haar aandacht niet verdiende. "En omdat ik zo'n groot hart heb, ben ik bereid wel voor een maaltijd te zorgen. Als je tenminste die grote kop van je dichthoud." Meteen voelde Vegas zich stom dat ze een soort moederlijk gevoel over hem had uitgelaten. Wat moest hij wel niet van haar denken?

Hij zag wel aan haar dat ze het niet zo leuk vond hoe hij tegen haar deed, alleen dat interesseerde hem niet. Hij was gewoon boos, boos op zijn lichaam en boos op zijn omgeving. Dan moest iemand niet ook nog van die vervelende opmerkingen gaan maken, want dan begon hij te snauwen. Ongeacht wie er voor hem stond en wat er zou kunnen gebeuren. Dan interesseerde hem dat gewoon simpelweg niet meer. Hij had toch allang door dat hoe hij ook zijn best deed hij het alleen niet zou overleven. Niet zolang hij nog niet fatsoenlijk kon jagen. “Fijn dat iemand van ons twee zich tenminste nog amuseert,” siste hij. Terwijl hij zijn ademhaling amper nog onder controle kon houden. Waardoor ook zijn stem aan kracht begon te verliezen, wat hem eigenlijk alleen nog maar bozer maakte. “Hallo dan Vegas,” zei hij toen. Terwijl hij haar bijna uitdagend aankeek.
Daarna probeerde hij op te staan, wat niet zo’n succes was. Dus ging hij maar verder terwijl hij bleef liggen. Vegas irriteerde hem door haar houding, alleen hij kon daar moeilijk iets tegen doen. Ten eerste omdat hij te zwak was en ten tweede omdat hij nog maar een pup was. Daarom wilde hij groeien en ouder worden, dan kon hij wraak nemen op iedereen die hem in zijn jeugd gekleineerd had. Hij vergat voor het gemak even dat zij ook ouder werden. Hij zou wel zorgen dat hij sterk werd. “Vind je dat ik daar geluk mee heb?” zei hij toen. Hij keek haar aan. “Ik ga toch dood, tenzij iemand me wil helpen,” ging hij verder.
Hij tilde moeizaam zijn kop weer op toen ze over een bergmeer begon. “Een bergmeer?” zei hij bedenkelijk. “Klinkt heel aantrekkelijk,” ging hij verder. Dus Vegas had toch besloten om hem te helpen. Hij wist eigenlijk niet of hij dat verwacht had en of hij er blij mee was. Alhoewel als ze hem hielp dan overleefde hij misschien. Dan kon hij alsnog wraak nemen op alle honden die hij onderweg tegen gekomen was en die hem straal genegeerd hadden. Ergens begon hij Vegas wel te respecteren. Hij krabbelde overeind en verzamelde al zijn wilskracht. Bij het bergmeer moest hij nog wel komen. Hij keek verrast omhoog in haar ogen toen ze voorstelde om iets voor hem te vangen. Er gleed een gemeend glimlachje om zijn lippen. Hij knikte haar respectvol toe. Ja, ze had zijn respect gewonnen. “Ik zal proberen mijn kop te houden,” Er glinsterde even iets in zijn ogen. Alleen zijn poten begonnen weer te trillen, waardoor hij opnieuw bijna omviel. “Zou je me willen vertellen waar dat meer is Vegas?” vroeg hij toen. “Ik heb het idee dat ik stilstaan niet zo lang volhou,” Je zag duidelijk aan hem dat hij dat niet leuk vond, dat hij er zelfs gefrustreerd van raakte.

Vegas negeerde de brutale opmerkingen die de pup naar haar maakte, en besloot zich er niet boos over te maken, hoewel een beetje discipline hem niet zou misstaan. Ze wist dat ze het niet altijd vol zou blijven houden om de opmerkingen te negeren, omdat het eenmaal niet in haar aard zat. Als anderen haar tegenspraken, blafte ze twee keer zo luid een opmerking terug. Dat alles omdat ze wilde laten zien dat ze niet zwak was, en al helemaal niet bang. Ze was trots en kon zich prima redden, dus kon ze anderen ook helemaal de grond in drukken. Dyggur stond op het punt een van haar speciale snauwbehandelingen te krijgen, maar het teefje hield zich nog steeds voor dat ze zich in moest houden. Zo'n weerloze pup aanvallen was wel erg laag, zelf voor haar doen.
Toen Vegas over het bergmeer begon, leek de houding van het reutje te veranderen. Een heel klein beetje, tenminste. Hij leek graag een tweede kans op leven te willen krijgen. Dit kon ze onder andere zien aan het feit dat hij zichzelf weer staande probeerde te houden. Natuurlijk zou het hem nooit lukken om naar het bergmeer te komen. Hij was veel te zwak om het rotsachtige terrein van de bergen te kunnen begaan. Het bergmeer was hemelsbreed niet ver weg, maar er lagen allerlei obstakels die de reis zwaarder maakten. Dyggur beloofde zelfs zijn kop te houden als Vegas hem zou vertellen waar het bergmeer was. "Daar hou ik je aan, mormel," grijnsde ze breed. Fijn, hij merkte in ieder geval wel dat zij zijn enige overlevingskans was. Hij moest zijn kwajongensgedrag maar even in bedwang houden, wilde hij in leven blijven. "Zou je me willen vertellen waar dat meer is, Vegas? Ik heb het idee dat ik stilstaan niet zo lang volhou," sprak de uitgeputte pup. Hiervoor was hij weer bijna door zijn trillende pootjes gezakt. Ach, Vegas had met hem te doen hoor. Helemaal alleen in een of andere verlaten bergpas, en dan komt er een hond op zijn pad, is het dit chagrijnige teefje. Het was dat ze in een redelijk goede bui verkeerde, anders had ze de reu nooit geholpen. "Ik verwacht niet dat je er nog heelhuids aankomt als je dat stuk gaat lopen," concludeerde ze. Even keek ze om zich heen, misschien dat ze iets kon vinden om hem te ondersteunen. Toen ze niets vond, focuste ze haar blik weer op het kleine, magere lichaampje dat op het punt van opgeven stond. Een idee schoot haar te binnen. Ze bracht haar kop omlaag, en voor ze het beestje tussen haar kaken nam, siste ze hem toe in zijn oor. "Je houdt je kop als je straks in mijn bek ligt, anders bijt ik je ribbetjes door midden." De reu was niet zwaar, zelfs lichter als Vegas had gedacht. Toch was het duidelijk te merken dat hij geen pup van 2 weken meer was. Met Dyggur in haar bek begon het teefje aan een sprint naar het bergmeer. In haar tempo zouden ze er snel zijn. Wat ook hielp, was dat ze dit gebied redelijk goed kende en wist hoe de snelste route liep.
Binnen de kortste keren drong de geur van water Vegas' neusgaten binnen, en het duurde niet lang voor het bergmeer zelf in zicht kwam. Ze stormde de heuvel af, probeerde de reu in haar bek zo stil mogelijk te houden, maar vond uiteindelijk dat hij niets te klagen mocht hebben. Aan de rand van het meer hield ze abrupt haar pas in, en ze opende haar kaken zodat Dyggur uit haar bek kon rollen. "Heb je nog honger, of zoiets?" vroeg ze hem, waarna ze de omgeving afspeurde vanaf de plek waar ze plaats had genomen. Misschien sprong haar een konijntje in het oog. Anders zou ze de geuren volgen, maar eerst wilde ze zelf tot rust komen. Het was aardig vermoeiend om een pup in je bek mee te dragen met de zon brandend in je rug.

Zijn poten begonnen steeds meer onder zijn lichaam te trillen, maar hij bleef staan. Hij had zijn kaken op elkaar geklemd en in zijn ogen schemerde door dat hij pijn had. Alleen hij zorgde er verder wel voor dat ze dat niet merkte, dat kleine stukjes steen in zijn voetkussentjes staken. Waardoor hij opnieuw bloed begon te verliezen, iets wat niet echt bevorderlijk was voor zijn herstel. Hij keek omhoog, naar Vegas. Het teefje was duidelijk in gedachten verzonken, dus wachtte hij af. Benieuwt wat ze zou gaan zeggen. Er brak weer een grijns door op zijn gezicht toen Vegas zei dat ze hem daar aan zou houden. “Ooh, daar twijfelde ik ook niet aan.” Er glom iets ondeugends in zijn ogen. Alleen praatte koste hem alleen nog maar meer moeite, omdat hij zich ook nog staande moest houden. Waardoor hij weer bijna onderuit ging. Gevolgd door een pijnscheut die zijn lichaam in vlam leek te zetten. Hij zette kracht op zijn kaken en staarde voor zich uit, volhouden. Een zucht verliet zijn keel toen ze zei dat ze niet verwachtte dat hij heelhuids aan zou komen. “Misschien niet, maar ik zal het in ieder geval proberen.” Ging hij toen onverstoord verder. Met die insteek leefde hij nou eenmaal. Hij probeerde het en tot nou toe had hij het altijd gered, soms op het nippertje alleen het was hem dan toch net weer gelukt. Hij had ook geen andere keus. Hij was eigenlijk nog te jong om voor zichzelf te kunnen zorgen, alleen de zorg van ouders was hem niet gegund. Dus bestond zijn leven uit risico’s, proberen en overleven. Totdat het een keer mis zou gaan en hij een fout maakte, die hem zijn leven zou kosten.
Hij keek haar vragend aan toen ze haar kop naar hem toeboog. Was ze nou van plan om hem te gaan dragen? Het verbaasde hem dat ze dat allemaal voor hem deed. Hij grinnikte toen ze in zijn oor siste, daarna knikte hij. “Dat had ik je toch beloofd,” nou klonk zijn stem serieus. Hij hield zich wel aan zijn woord. Als hij iets zei dan deed hij dat ook echt. Hij had beloofd niks te zeggen, dus dan zou hij dat ook niet doen. Hij liet niet zomaar over zich heen lopen. Hij had een grote bek, maar beloftes betekende veel voor hem. Misschien omdat niemand zich er in zijn verleden aan gehouden had, dat hij er meer waarde aan hechte om het zelf wel te doen. Dus hield hij zijn bek ook toen ze hem van de grond tilde en met hem begon te rennen, waardoor zijn lichaam hevig begon te protesteren. Ook al liet hij zich slap in haar bek hangen. Hij gaf geen kik. Hij sloot even zijn ogen waardoor hij voelde hoe hij langzaam weg gleed. In een soort trance, wat dicht bij bewusteloosheid lag. Hij gaf zich over aan het gevoel waar zijn lichaam al zo lang naar vroeg.
Hij werd met een klap weer op de aarde gebracht toen ze hem uit haar bek liet vallen. Hij schudde even beduusd zijn kop, waar was hij ook alweer? Zijn zwarte ogen keken wat gedesoriënteerd in het rond. Teefje Vegas meer ooh ja. Hij had zin om op zichzelf te mopperen, omdat hij duidelijk even van de wereld geweest was. Hij schudde nogmaals zijn kop om het lichtte gevoel eruit te krijgen. Daarna krabbelde hij moeizaam overeind. "Heb je nog honger, of zoiets?" Hij keek Vegas aan. “Bedankt,” zei hij toen. “Bedankt dat je me hier heen hebt gebracht,” In zijn ogen was respect te lezen, daarna knikte hij. “Ik heb best wel honger ja,” vervolgde hij terwijl de ondeugende glinstering terug in zijn ogen kwam.
Hij liep wat stuntelig naar het meer en begon van het water te drinken. Iets te snel waardoor hij zich verslikte en er een proestbui op volgde. Daarna begon hij opnieuw, dit keer een stuk langzamer. Totdat hij genoeg gehad had. Toen liet hij zich met een zucht door zijn poten zakken en staarde hij over het meer. “Wat prachtig,” zei hij zacht.

Dyggur hield zich aan zijn woord. Hij bleef slap in haar bek hangen en verroerde zich niet. Je zou bijna denken dat het beestje was gestorven in Vegas' bek, maar toen hij eenmaal weer veilig op de grond was, kwam hij weer tot leven. Voor zover hem dat nog lukte. Hij bedankte haar voor het brengen van hem naar het meer. Ze knikte hem zonder glimlach toe, om aan te geven dat het wel goed zat. Yuck, ze hield niet van die ellenlange bedankjes. Dat deed haar herinneren aan haar goede daad, iets waar ze misschien niet al te trots op was. Het teefje was wel blij met het respect dat in de doffe ogen van Dyggur zichtbaar scheen. Mooi, hij had eindelijk ingezien dat hij respect moest tonen voor de oudere hond.
"Ik heb best wel honger ja," bekende de reu toen Vegas het hem had gevraagd. Ze had al eerder gezegd dat ze bereid zou zijn om wat voedsel voor hem bij elkaar te scharrelen. Maar voor ze dit ging doen, hield ze de pup nauwlettend in de gaten terwijl hij het meer benaderde. Ze zag hem er wel voor aan, en zeker in de staat waar hij nu in verkeerde, dat hij voorover het meer in zou kukelen terwijl zij zijn eten aan het vangen was. Hij zou nu toch niet meer kunnen zwemmen, dus stond de verdrinkingsdood nader dan het redden van zichzelf. Voor het geval dat ging het teefje naast hem zitten, en nam ondertussen ook een aantal slokken van het heerlijk verkoelende water. Zijn eerste poging om water binnen te krijgen, faalde rigoureus en keerde uit in een enorme hoestbui. Ergens was Vegas bang dat hij met al dat gehoest zijn longen eruit zou proesten of dat hij zijn ribbetjes zou breken. Toen dit niet zo was, en de pup genoeg had gedronken en iets had gebrabbeld over hoe mooi het hier wel niet was, sprintte ze weg. Het duurde niet lang voor het geurspoor van een vogel haar pad kruiste. Vogels waren een stuk langzamer met dit warme weer, dus kon het teefje het er wel op wagen. De vogel zat zo'n 20 meter van haar vandaan. Voorzichtig zakte Vegas door haar poten en ze sloop langzaam dichterbij, tot ze de afstand zo klein had gemaakt dat ze met één sprong bovenop de slome, dikke vogel belandde. Met haar vangst in haar bek keerde ze terug naar het meer en naar Dyggur, die daar nog steeds van het uitzicht leek te genieten.
Vegas gooide de vogel naast de pup. "Eten," beval ze hem zo'n beetje. Ze ging naast Dyggur liggen met een poot in het water voor de afkoeling. Haar blik was strak op hem gericht, ze verloor hem niet uit het oog.

Hij had wel door dat ze hem in de gaten hield toen hij ging drinken. Waarschijnlijk was ze bang dat hij voorover in het meer viel. Ze leek werkelijk daar op te letten. Kon het haar dan echt wat schelen of hij het overleefde of niet? Hij fronste even terwijl hij naar zijn spiegelbeeld keek. Niemand had het ooit wat kunnen schelen of hij het overleefde. Het was nieuw voor hem, dat het dit keer wel het geval was. Tenminste hij dacht dat het haar kon schelen, maar waarom had ze hem hier anders heen gebracht, wou ze een prooi voor hem vangen en lette ze op dat hij niet het meer in kukelde? Dan interesseerde het haar toch? Het was verwarrend, hij wist niet zo goed wat hij er van moest denken. Ze reageerde niet op zijn bedankjes, dus was daaruit zijn conclusie meteen dat ze dat niet leuk vond om te horen. Wat betekende dat hij het niet meer zo doen. Dat was iets wat er in die twee maanden van zijn leven ingeprent was, zo had hij moeten overleven.
Hij bleef voor zich uit staren toen Vegas bij hem weg stoof. Hij was benieuwd of ze terug zou komen, alleen dat verwachtte hij wel. Hij legde zijn kop op zijn voorpoten en sloot zijn ogen. Meteen gleed hij weer weg in het zwart. Zijn lichaam was uitgeput, al was die manier van slapen eigenlijk heel gevaarlijk. Zeker als hij nog niks gegeten had, het was zo’n slaap waar sommigen nooit meer uit wakker werden. Alleen hij was te jong om dat te beseffen.
Hij schrok echter weer op voordat hij helemaal weg kon vallen. Toen er iets met een harde plons in het water belanden. Opnieuw versuft schudde hij zijn kop. Hij keek naar het water benieuwd wat de oorzaak was. Hij zag ergens in het midden een tak drijven, die van een boom afgevallen was. Dat was de oorzaak dus. Er stonden hier bijna geen bomen, dat was een van de weinige bomen die langs de kant van het water stond.
Hij keek achterom toen hij iets naar hem toe hoorde suizen. Hij ving de vogel in een reflex precies in zijn bek. Hij legde de vogel tussen zijn voorpoten en wachtte totdat Vegas naast hem kwam liggen en hem zo ongeveer beval om de vogel op te eten. “Oké,” er kwam weer een klein grijnsje om zijn lippen. De geur van het bloed deed het water in zijn bek lopen. Hij liet zijn kop zakken en nam een hap veren die hij naast zich uitspuugde, dat herhaalde hij een paar keer, totdat de vogel bijna kaal was. Toen nam hij een hap vlees en kauwde het gulzig naar binnen. Hij at de vogel helemaal op totdat er geen vlees meer op de boten zat. De boten en de vleugels schoof hij het water in. Die meteen naar de bodem zakte. “Lekker,” zei hij toen terwijl hij zijn lippen aflikte. Dat had hem echt goed gedaan, zijn ogen stonden helderder. Hij keek Vegas aan. “Ik ben blij dat jij me gevonden hebt,” zei hij toen alleen maar. Aan de klank van zijn stem kon je horen dat hij dat echt meende.

Dyggur ving de prooi die Vegas had gevangen handig op in zijn bek, waaruit ze kon opmaken dat hij al redelijk was opgeknapt van het water. Het vogeltje was ook binnen enkele seconden helemaal verslonden, waardoor ze zelf nog maar even moest wachten op een lekker maaltje, aangezien ze geen zin had om zich nogmaals uit te sloven in de brandende zon. "Ik ben blij dat jij me gevonden hebt," brabbelde de pup. Zijn doffe ogen stonden nu iets levendiger en keken Vegas bijna dankbaar aan. Met een slinger van haar staart wuifde ze het bedankje weg. Gadver, nee, ze hoefde echt niet aan haar goede daden herinnerd worden. Ze hoopte dat de honden in de stad, die haar vaak vreesden, hier geen lucht van zouden krijgen. "Ik had ook niet echt een keuze," verdedigde ze zichzelf. "Het zou wel heel laaghartig zijn als ik je daar levend had laten verbranden." Ze snoof even en bekeek Dyggur vanaf een afstandje. Hij zag er nog steeds brutaal uit, maar hij klonk in ieder geval een stuk aangenamer. Eigenlijk moest ze hem nu zo snel mogelijk dumpen. Ze had niet zoveel zin om nog langer in het bijzijn van het jonge beestje te zijn. Ze had helemaal niets met jonge dieren. Op een of andere manier kon ze er gewoon niet mee omgaan, en ze hadden altijd een hekel aan haar. Het teefje wist bijna wel zeker dat ook dit reutje het niet lang bij haar uit zou houden. Zodra hij vond dat hij sterk genoeg was, zou hij de benen nemen. Ach ja, dan hoefde Vegas ook niet meer te luisteren naar die eeuwige bedankjes of verschrikkelijke brutaliteit.
"Dus, vertel eens. Hoe heb je jezelf zo in de penarie kunnen werken?" Vegas deed niet de moeite om geïnteresseerd te klinken of over te komen. Ze ging op haar buik liggen, sloeg haar poten over elkaar en staarde over het blauwe meer. Ze zou wachten tot Dyggur sterk genoeg was om weg te gaan, en tot die tijd zou ze een beetje op hem passen. Met zo'n gesprek zou ze de tijd een beetje kunnen doden.

Hij zag ook wel aan haar dat ze zijn bedankjes niet echt nodig vond, dat ze het eigenlijk niet wilde horen. Alleen hij ging niet net doen alsof het hem niks deed, alsof het de normaalste zaak was in zijn ogen dat ze hem hier heen gebracht had en op hem lette. Dat betekende heel veel voor hem, want niemand had zich ooit op die manier om hem bekommerd. Hij was niet voor niets zo brutaal en hard, het was een manier om te overleven. De enige manier die hem voorgeschoteld was. "Ik had ook niet echt een keuze," Hij keek haar aan. De blik in zijn zwarte ogen nam de hare op en hield die vast terwijl ze verder ging. “Ooh, maar die had je zeker wel.” Zei hij toen rustig. “Je had me kunnen vermoorden, niemand die het gemerkt had.” Hij keek haar onderzoekend aan. “Maar dat heb je niet gedaan en ik weet geen andere manier om te laten zien dat ik dat waardeer dan je er voor te bedanken.” Vervolgde hij kort. “En wees gerust ik zal het niemand vertellen,” merkte hij nog even tussen neus en lippen door. “Als dat belangrijk voor je is. Je hebt mijn leven gered en als dat verdoezeld moet worden ben ik wel de laatste waar iemand uit zou krijgen hoe het kan dat ik nog leef,” Hij staarde haar strak aan om te laten zien dat hij het meende. Daarna wende hij zijn blik af en staarde hij in het water.
Hij raakte in gedachten waardoor hij niet merkte dat er een torretje over zijn poot heen liep, omdat hij blijkbaar in de baan lag waar de tor heen wilde lopen. "Dus, vertel eens. Hoe heb je jezelf zo in de penarie kunnen werken?" Hij schrok op uit zijn gedachten en keek haar aan. Toen haalde hij zijn schouders op. “Ze wouden me niet,” zei hij simpel. “Ze vonden me te normaal, mijn twee zusjes zijn bijna wit en mijn broertje had de zelfde kleur als mij alleen strepen van een tijger. Ik weet niet wat een tijger is, maar zo noemde ze dat. Ik lijk sprekend op mijn vader en blijkbaar was dat niet goed genoeg,” Hij schoof iets naar voren en mepte zijn poot in het water, waardoor er wat spetters water in het rond vlogen. “Ik was niet van plan te vertrekken, dus besloot mijn vader me te bijten en me over het hek te smijten. Ik denk dat hij hoopte dat ik door de val al dood zou gaan. Of nee misschien ook niet, misschien hoopte hij op een langzame en pijnlijke dood. Wie zal het zeggen,” Er klonk totaal geen verdriet door zijn stem, alleen maar haat en minachtig.

"Ooh, maar die had je zeker wel," vervolgde het gesprek zich. Dyggur was aan zet en ging in op de opmerking die Vegas had gemaakt over het feit dat ze vrijwel geen keuze had gehad toen ze de arme halfdode pup had zien liggen. Ze wilde hem toesnauwen dat ieder andere hond hetzelfde had gedaan, omdat het onwijs laf was om zo'n beestje aan zijn lot over te laten, maar gelukkig ging de reu door met praten, zodat ze haar eigen principes niet kon tegenspreken. Hij had wel gelijk. Ze had wel een keuze gehad, en had uiteindelijk beslist om hem te helpen. Iedere hond slechter die slechter als haar was, had hem waarschijnlijk al lang en breed van kant gemaakt. Misschien was het een vaag moederinstinct of zoiets. Moeders zouden pups toch ook niet zomaar kunnen vermoorden?
Dyggur vertelde ook dat hij anderen niet zou vertellen over haar reddingsactie, waar ze hem stiekem wel een beetje dankbaar voor was, ook al liet ze dat niet merken. Een onverschillige uitdrukking lag op haar gezicht, die met elk woord dat hij zei nog onverschilliger werd. Maar van binnen kon ze het best waarderen wat hij tegen haar zei, en zeker nu ze wist dat deze redding 'hun geheimpje' zou blijven. "Het is je geraden ook dat dit tussen ons blijft," snauwde ze, om zich niet helemaal te laten kennen. Ze mocht hem niet de keuze geven om het wel of niet door te vertellen, ook al had hij zelf al beslist dat hij dat niet zou doen. Ze wilde hem duidelijk laten zien dat zij de overhand had in dit gesprek, en dat hij moest luisteren naar haar woorden, ook al waren die een herhaling van wat hij had gezegd. "Ik weet je wel te vinden als je dit doorverteld, popje. En geloof me, een tweede keer ga ik je echt niet sparen." Onhoorbaar slaakte ze een zucht, vermoeid van zichzelf en haar gedrag.
Hierna begon de pup zijn levensverhaal aan haar te vertellen naar aanleiding van haar vraag. Hij had het over een 'ze', waarvan Vegas dacht dat het mensen waren. Honden leken die wezens niet zo graag bij hun soortnaam te noemen, merkte ze op. Zelf was ze daar ook schuldig aan. Ze zocht vaak zoveel mogelijk manieren om de monsters te beschrijven, het woord 'mensen' vermijdend. "Het spijt me voor je, uk," dwong het teefje zichzelf te zeggen, met een sprankeltje meelijden in haar stem. "Het is rot als je zo'n beetje bij je familie wordt weggestuurd." Ze voelde zich op een vreemde manier verbonden met Dyggur, ook al waren ze niet door hetzelfde gegaan. Vegas had zelf de keuze gemaakt haar familie achter te laten, hij was waarschijnlijk expres bij zijn veilige tehuis weggestuurd. "Ik denk dat je vader je nooit aan je lot wilde overlaten, hij wilde alleen dat je veilig zou zijn. Of zoiets." Haar staart klopte op de droge grond, waarschijnlijk door de hatelijke ondertoon die in de stem van het reutje had geklonken. Was hij boos omdat zijn vader hem zijn vrijheid had gegeven? Vegas wist wel zeker dat zijn vader het niet expres zo hard had bedoelt. Maar nood breekt wet, en dat kon de jonge Dyggur nog niet begrijpen. "Misschien wist hij dat op een dag, je gered zou worden. Misschien zag hij dat," probeerde ze hem een beetje om te praten door er een stom kinderleugentje over helderziendheid in te gooien. "Als je vader écht wilde dat je dood ging, dan had hij je allang al afgemaakt binnen die hekken."

Hij had zijn kop op zijn poten gelegd terwijl hij over het meer keek. Als je over het meer keek in de verte, zag je een waas. Een waas die alleen kan ontstaan als het zo warm is. Trillende luchtdeeltjes, stijgende lucht. Dyggur zat erg geïnteresseerd naar te kijken. Dat had hij nog nooit gezien. “Hoe kan dat?” vroeg hij daarom ook langzaam. “Die waas in de verte?” Hij keek in zijn ooghoek naar Vegas, maar tilde zijn kop niet op. Zijn blik gleed al snel weer naar het tafereel die zich voor hem afspeelde, ja dat was echt apart. Hij tilde zijn kop echter wel op toen ze tegen hem begon te snauwen. Hij had haar daarnet gezegd dat hij het tegen niemand zou zeggen, maar blijkbaar was dat voor het teefje niet genoeg. Hij trok zijn wenkbrauw op terwijl hij naar haar woorden luisterde. Hij had haar daarnet iets heel speciaals aangeboden, iets wat hij niet zomaar zou doen. Zo zat hij niet in elkaar. Hij had haar zijn respect aangeboden, respect wat bij hem heel diep ging. Iets wat voor hem meer waard was dan een vriendschap. Dat had ze nou heel hard afgekapt en dat raakte hem. Er vlamde ook weer wat haat op in zijn ogen terwijl hij haar aanstaarde. “Moet jij altijd het laatste woord hebben Vegas,” zijn stem klonk vreemd kalm. “Je hebt namelijk niks nieuws gezegd. Ik kan me herinneren dat ik die woorden eerder gehoord heb,” hij wende de blik in zijn zwarte ogen niet af. “Maar ik snap het al je wilt me op afstand houden. Je wil mijn waardering of wat dat ook niet, prima.” Nou snauwde hij wel weer en er verscheen teleurstelling in zijn ogen. Hij krabbelde overeind en wou weg lopen, alleen daar was zijn lichaam het nog niet echt mee eens. Hij zakte meteen weer door zijn poten, luid vloekend bleef hij liggen. Alleen er was iets veranderd in de lucht tussen hen, eerst was dat ontspannen geweest. Alleen de woorden die gezegd waren hadden de sfeer veranderd, nou was die verre van ontspannen. Dyggur had zijn kaken op elkaar geklemd en staarde weer in de verte.
Zijn oren schoten in zijn nek toen ze over zijn vader begon. Hij zou het eerst sympathiek van haar hebben gevonden dat ze met hem meeleefde, dat ze hem probeerde op te vrolijken. Alleen nou hadden haar woorden een bittere bijsmaak gekregen. Hij begon over een excuus achter te zoeken om weer tegen hem uit te vallen, om hem weer zo diep te kunnen raken. “Je hebt vast gelijk,” zei hij langzaam. Elk woord zorgvuldig kiezend. Hij kon moeilijk niks zeggen, al praatte hij niet meer zo vrijuit als hij eerst gedaan had. “Misschien wou hij inderdaad mijn leven redden, omdat ze me anders afgemaakt hadden. Alleen hij heeft me wel de mogelijkheid afgenomen. Want wie zegt dat ik op deze manier wilde leven?” Hij keek Vegas niet meer aan en naar elke zin die hij zei klemde hij zijn kaken weer op elkaar. “Maar waarom zou jou dat interesseren Vegas?” Zijn stem klonk geprikkeld. Hij tilde zijn kop weer op en staarde haar aan, zijn blik stond hard. “Als het de wens van mijn vader was dat ik overleefde, dan is hem dat niet gelukt. Heb jij mijn toekomst wel eens bekeken?” Hij liet een korte stilte vallen. “Ik heb niks hier, ik kan niet jagen en veel karkassen zijn te verrot om te eten. Jij bent de enige hond die ik tegengekomen ben sinds ik hier de bergen in gelopen ben,” Hij keek haar nog steeds aan. “En misschien heb je me voor nu gered, maar je hebt me net flink duidelijk gemaakt dat je me niet meer wilt zien,” De flikkerde kort woede in zijn ogen op. Toen keek hij van haar weg en legde zijn kop op zijn poten. Ze had hem gekwetst en dat irriteerde hem. Hij probeerde zich juist steeds meer van zijn gevoelens af te sluiten, omdat het enige wat er gebeurde was dat hij er verdriet en pijn door kreeg. Alleen Vegas was door zijn verdediging heen gebroken alsof het niks was en had hem alsnog geraakt. Iets wat aangaf dat hij nog veel moest leren en dat irriteerde hem.

[Sorry voor het lange wachten, maar de vakantie is bijna afgelopen dus dan gebeurd dat niet meer zomaar XD ]

Het gesprek tussen de twee honden verliep niet erg soepeltjes. Vegas wilde graag de duidelijke overhand houden, maar daar leek Dyggur het niet altijd mee eens te zijn. Eerlijk gezegd vond ze hem schattiger toen hij nog halfdood was. Toen kon ze tenminste nog met hem doen wat ze zelf wilde. Nu moest ze rekening houden met het feit dat hij binnenkort weer op de been zou zijn en de wijde wereld in zou gaan om haar waarschijnlijk voor gek te zetten met haar daden. Ze vertrouwde hem niet. Hij mocht wel zeggen dat hij het voor zich zou houden, maar eerlijkheid was niet meer iets wat zo vanzelfsprekend was voor Vegas. Honden vertrouwen vond ze lastig, deels omdat ze door haar eigen ervaring wist dat eerlijkheid niet altijd werd nagegaan. Ze was namelijk zelf niet de meest betrouwbare hond. Ze kon nog zo overtuigend zeggen dat ze iets niet zou doen, om het vervolgens gewoon wél te doen. Het was dus eigenlijk haar eigen schuld dat ze anderen niet kon vertrouwen op hun eerlijkheid. Maar zo had ze het zichzelf wel op meerdere gebieden in het leven moeilijk gemaakt.
Een gedwongen kalmte - zo zag Vegas het in ieder geval - vatte de reu op dat ze altijd het laatste woord wilde hebben. Zijn ogen waren strak op haar gericht, maar het deed haar niets. Pupogen deden haar niets.
Het teefje merkte dat Dyggur het niet fijn vond dat ze doorging over zijn vader en wat er allemaal was gebeurd. "Je hebt namelijk niks nieuws gezegd," zei hij. "Ik kan me herinneren dat ik die woorden eerder gehoord heb." Vegas was benieuwd naar zijn punt. "Ik kan me niet herinneren dat ik jou na heb gepraat," beet ze terug. "Maar wat jij wilt. Ja, ik wil altijd het laatste woord hebben." "Maar ik snap het al je wilt me op afstand houden. Je wil mijn waardering of wat dat ook niet, prima," ging hij verder. Vegas gromde afkeurend en schudde haar kop. Laat hem maar praten, Veg's, hij is je energie niet waard, bleef ze tegen zichzelf zeggen. Ze liet hem maar brabbelen en lachte hardop toen Dyggur een dappere poging deed om op te staan en weg te lopen, die hard faalde.
Het reutje leek het niet fijn te vinden dat Vegas doorging over het onderwerp 'vader'. Het was duidelijk dat hij het er moeilijk mee had, en ze was blij dat ze een zwakte van hem had gevonden. Als hij waagde nog eens brutaal tegen haar te doen, zou ze het tegen hem gebruiken. Hij herhaalde haar woorden een beetje en maakte een analyse, waarna hij een conclusie trok. "Want wie zegt dat ik op deze manier wilde leven?" Ze trok haar schouders wat omhoog om te laten zien dat ze er geen antwoord op had. Alsof hij die verwachtte. Dyggur ging door, over dat hij eigenlijk helemaal geen kans van overleven had. Vegas vond hem maar een zielepiet, een somberkijker. Ze had toch wel wat meer optimisme verwacht van zo'n jong reutje. "En misschien heb je me voor nu gered, maar je hebt me net flink duidelijk gemaakt dat je me niet meer wilt zien," besloot hij zijn rede. Zijn stem klonk geïrriteerd, zijn blik stond bijna kwaad. Hij draaide zijn kop weg. Stiekem deed het Vegas wel iets. Hij had inderdaad geen kans van overleven, maar zo negatief hoefde hij het toch ook niet te zien? En ja, ze had niets aan hem en het liefst liet ze hem hier gewoon achter, maar op dit moment zou ze dat wel heel zwak van zichzelf vinden. Ze was niet altijd dat koelbloedige teefje geweest die tegenwoordig de overhand had. Haar eerste levensjaar was ze een opgewekte hond geweest, iemand die bezorgd kon zijn, mee kon leven met anderen, kon zorgen voor anderen. Waarschijnlijk had de schaamte die ze na het vermoorden van haar moeder uit opdracht van die verschrikkelijke reu haar wel veranderd.
Vegas slaakte een treurige zucht. Ze drukte haar neus tegen de pup aan en gaf hem een lik over zijn kop. "Komaan, kleine dwerg. Hondjes van jouw leeftijd horen niet zo negatief te zijn. Die horen het leven als één grote speelplaats te zien," probeerde ze hem moed in te praten. Haar stem was zacht en een beetje geforceerd vriendelijk. Ze was in feite een totaal andere Vegas. "Inderdaad, ik moet je hier niet hebben, maar ik kan je toch niet zomaar aan je lot overlaten? Ik ben ten slotte nog steeds een hond, zoals ieder ander. Ik kan ook medelijden hebben met iemand, ja?" Ze staarde neer op Dyggur met een blik in haar ogen die ze zelf ook moeilijk te plaatsen vond. Een beetje bezorgdheid, een beetje meeleven, een beetje van de gebruikelijke hardheid. "Ik weet niet in hoeverre ik je kan helpen, maar ik wil wel iets proberen." Ze slikte moeizaam door haar zwakke woorden. "Ik zal je klaarmaken voor de buitenwereld. Dan moet je wel meewerken, natuurlijk. Verwacht niet dat ik ineens heel aardig zal zijn. Ik wil je alleen maar helpen voor zover ik zin heb, oké?" Even wierp Vegas haar blik naar de lucht. Zou haar moeder trots op haar zijn?