All new.

Ergens wist dat Vegas nooit had moeten zeggen wat ze zei. Lawrence-dinges ging helemaal door het lint, hij leek niet meer te stoppen. En haar woorden leken hem alleen nog maar woedender te maken. Normaal had het teefje zo'n rage helemaal geweldig gevonden en kon ze er nog uren over na lachen, maar nu was het angstaanjagend, alsof ze in een nachtmerrie was beland.
Ze moest hier wegkomen. Dat was het enige wat nog door haar hoofd flitste. Maar haar poten zaten aan de grond vastgeplakt door iets onbekends, iets wat niet zichtbaar was. Alsof ze wílde blijven zitten. Die domme gedachte zou haar dood nog wel eens worden. Het beest zou heus niet op haar wachten tot ze wegrende. En als bevestiging van dat, voelde Vegas, nog geen seconde nadat ze zijn machtige poot zag bewegen, een enorme klap tegen haar zij, waardoor ze werd afgevuurd als een kanonskogel. Met een knal belandde ze weer op de grond. Uit haar zij sijpelde een straaltje bloed. Het teefje kreunde, schudde haar hoofd om de zwarte vlekjes voor haar ogen weg te krijgen, en wilde opstaan nog voor Lawrence een tweede aanval kon inzetten. Ze wilde naar hem roepen dat hij een koelbloedige moordenaar was, dat hij dat gerust wel tegen haar had kunnen zeggen als dat zijn 'geheim' was waar hij moeilijk over sprak. Hij had haar kunnen waarschuwen voor zijn levensgevaarlijke tweede persoonlijkheid, maar nee. Dat had hij niet gedaan.
Vegas dook ineen toen ze een bries door haar kleverige vacht voelde gaan, wat het teken was dat het monster zich bij haar had gevoegd. Een piep ontsnapte uit haar bek, haar poten probeerde ze beschermend over haar kop te slaan. Ze kneep haar ogen stijf samen, ze durfde niet te kijken. Maar net op het moment dat ze voelde dat het laatste beetje leven uit haar zou worden geslagen door opnieuw zo'n immens grote poot, hoorde ze een plof. Vegas waagde het één oog te openen en zag nog net hoe het monster achter een groepje rotsen weg kronkelde. De staart - die nog net zichtbaar was - veranderde van een enorm uitstekend ding naar het oude, slungelige staartje die ze herkende als Lawrence échte staart. Was hij weer... normaal?
Moeizaam hees het teefje zichzelf overeind. Ze kreunde toen ze een steek in haar zij voelde, maar ze wist dat ze zich niet moest aanstellen. Ze had vast wel eens ernstigere wonden gehad. Vegas dwong zichzelf vooruit te slepen, naar de rotsen. Ze wilde Lawrence zien, ze wilde weten wat er met hem was gebeurd. Voorzichtig keek ze om een hoekje, deels nog bang dat daar nog steeds dat verschrikkelijke monster lag. Maar in plaats daarvan zag ze een kwetsbare herdershond die zo'n beetje levenloos op de harde ondergrond lag. Een vlaag van medelijden vloeide door Vegas' lichaam. "Ehm... jochie?" probeerde ze, waarna ze het waagde om op hem af te lopen. Een uitgestoken poot prikte in zijn halfdode lichaam. "Wat ben je aan het doen? Wat heb je gedaan?" Ze keek hem met grote, bange ogen aan, en ze wist dat ze niet had moeten zeggen wat ze zojuist had gezegd. Dit was waarschijnlijk haar schuld, hoe hij er nu bij lag. Zij had hem gek gemaakt, maar aan de andere kant had Lawrence ook kunnen zéggen wat voor monster in hem schuilde. Ze schraapte haar stem. "Ik bedoel, gaat het wel? Heb je iets nodig?" verbeterde ze zichzelf met moeite. Het was niets voor haar om zo bezorgd te zijn, maar ze kon het niet aanzien om zo naar het slappe lichaam van de reu te kijken.

Stilte. Hij kon het voelen, ruiken maar gek genoeg niet zien. Alles was donker, als hij zijn ogen opende bleef het donker. Waren zijn ogen wel open? Eindelijk kwam er beeld, alles nog vaag maar later scherper. Zijn hoofd bonkte, alsof hij tegen een steen was geknald. En over zijn lichaam nog niet te klagen, het voelde alsof hij een marathon van een week had gelopen. Zijn spieren voelde als uitgerekte rietjes, en het bloede bonkte door zijn aderen. De stem van Vegas bracht hem weer bij de aarde, ’Ehm... jochie?’ Lawrence opende zijn ogen iets en zag Vegas naar hem kijken, gek genoeg met bange ogen. Ze was bang voor hem, en dat deed pijn in zijn hart. Want vele waren bang voor hem, en hij had gehoopt deze keer iemand niet. Maar hij had het er naar gemaakt. ’ Wat ben je aan het doen? Wat heb je gedaan?’ Lawrence opende zijn bek iets en sprak, ’Het spijt me Vegas..’ Hij kon enkel alleen maar om vergevenis vragen. ’Ik kon het niet helpen wat er gebeurde’ Het koste hem moeite om te praten en dat hoorde je duidelijk. ’ "Ik bedoel, gaat het wel? Heb je iets nodig?’ Lawrence keek ligt raar op van wat Vegas zei, dit was niet de Vegas van eerder. Zo bleek maar weer dat angst een persoon kon veranderen in wat ie echt was. ’Het is goed.’ Lawrence raakte als zijn kracht bij één, en kwam te staan. Met moeite alsof hij ieder moment door zijn net zo krachtige poten kon zakken. ’Ik had me in moeten houden..’ Hij keek naar Vegas, zijn blik ernstig bezorgd. ’Gaat alles goed met jou Vegas? Heeft hij je pijn gedaan?’ Er klonk angst in zijn stem, bang dat hij Vegas pijn had gedaan. Zijn blik gleed over haar lichaam, en stopte bij het bebloede stuk vacht. ’Je bent gewond’ Hij liep op haar af en bekeek de wond, het was niet ernstig maar de wond moest schoon gemaakt worden. Hij bracht zijn tong op de wond en likte erover, een roestige smaak gleed zijn mond in. Nadat de wond schoon was stapte hij verontschuldigd naar achter. ’Vergeef je me?’ Zou ze dat doen? Waarschijnlijk zou ze nu weg gaan, vluchtend. Of misschien zou ze hem verrot schelden, hem de grond in slaan. Lawrence wist geen raad met deze situatie.

Lawrence zei dat het hem speet, dat hij niet kon helpen wat er gebeurde. Híj had spijt? Oké, nu was ze verward. Waarom zou hij spijt moeten hebben? Het was wel duidelijk dat dat monster en de reu niet dezelfde persoonlijkheid hadden. Het monster mocht dan wel deel uitmaken van Lawrence, maar Lawrence had er bijna geen controle over, zo leek het tenminste. En eigenlijk was het haar schuld dat het monster was uitgebroken, want zij zat het de hele tijd uit te lokken. Lawrence mócht geen spijt hebben. Hij mocht zijn excuses niet aanbieden. Door haar schuld lag hij hier, gehavend en wel, amper in staat nog te bewegen.
Met moeite kwam hij overeind en hij brabbelde wat, maar Vegas staarde hem vol ongeloof aan. Jezusmina. Hij was nog steeds die domme Lawrence van eerst, maar nu had ze er begrip voor. Tenminste, ze probeerde er begrip voor te hebben. Ze voelde zich lichtelijk geïrriteerd door het feit dat de reu alles op zichzelf afschoof, maar ze was te stom om er op te reageren. 'Gaat alles goed met jou Vegas? Heeft hij je pijn gedaan?" Wild schudde ze haar hoofd, en ze voelde zich vertederd door zijn bange stem, die de vraag nog schattiger had gemaakt dan deze al was. "Nee, er is niets met mij," zei ze, maar hij leek het te negeren, alsof hij in zijn eigen wereldje leefde. Hij had de wond op haar zij gespot en was vastberaden deze schoon te likken, wat tot nog meer irritatie bij Vegas leidde. Maar op een of andere manier liet ze het gewoon gebeuren. Ze had hem weg kunnen duwen, hem uit kunnen foeteren, maar in plaats daarvan liet ze Lawrence haar wond schoonlikken.
Toen hij klaar was, nam hij afstand. "Vergeef je me?" Oké. Dat was de druppel. Vegas schudde haar vacht uit, ging recht voor de reu staan en drukte haar poten stevig in de grond. "En nu is het klaar, ja?" snauwde ze. "Het is niet jouw schuld. Stop met doen alsof het jouw schuld is. Ten eerste; dat monster kun je blijkbaar moeilijk onder controle houden, dat is niet jouw probleem. Daarnaast heb ik het uitgelokt en is het mijn schuld, begrijp je? Mijn schuld!" Ze verhief haar stem steeds meer. "Ik hoor jouw wonden te likken, ik hoor me te bekommeren over jou. Kom op, ik heb alleen een gat in mijn zij, so be it. Jij lag daarnet dood te gaan of zoiets. Het was eng, Lawrence, heel eng." Ze wist zichzelf bij de laatste woorden een beetje te kalmeren. Zo, dat was eruit. Ze merkte dat ze hijgde van inspanning. Het teefje kon de zielige hond niet langer zo aanzien, en misschien iets woester dan ze had bedoeld, duwde ze Lawrence tegen de grond. Voor hij kon protesteren, ging ze achter hem liggen. Ze hief haar kop en begon de klittende vacht van de reu te likken. Ja, dat was wel het minste wat ze voor hem kon doen. "Rusten jij," beval ze hem tussen een aantal likken door. Ze wilde hem bijna zeggen dat hij zich verdomme moest overgeven aan haar liefdadigheid, omdat dit waarschijnlijk een once in a lifetime opportunity was. Maar dat deed ze niet. Hij had zich voor haar in proberen te houden, dus zou ze dat nu bij hem doen.

Van allerlei gedachtes gingen door hem heen, gedachtes was Vegas wel niet van hem moest denken. Nooit had het hem uitgemaakt wat andere van hem dachten, maar op een of andere manier baarde hij zich daar nu zoveel zorgen over in het bijzijn van Vegas, en na alles wat er gebeurd was. Een zucht doorbrak de stilte, een stilte die nog nooit zo ongemakkelijk had was geweest. Meestal genoot hij van de stilte, wisselde blikken uit, dacht na. Maar nu voelde het zo ongemakkelijk, alsof hij iets ontbrak iets miste. Hij kon het gevoel het beste zo omschrijven, haast niet te plaatsen. Hij had er geen woorden voor. Lawrence stond te trillen op zijn poten, maast wist staande te houden tegenover Vegas. Zijn oren gingen iets naar voren, waarna hij luisterde ’ Nee, er is niets met mij,’ Lawrence keek haar wat sarcastisch aan, wetend dat ze dat deel niet geheel meende. Maar hij er verder niet op in, haar wond was schoon en voorderest leek ze goed te kunnen lopen en te kunnen bewegen. Zijn bezorgdheid werd al iets minder. Nu pas bedacht Lawrence zich dat Vegas was blijven staan het had toegelaten toen hij haar wond had schoon gelikt. Aan het begin van dit zou ze hem waarschijnlijk de strot hebben doorgebeten, of iets anders gruwelijks. Iets was toch in haar verandert tegenover hem evenals Lawrence nu heel anders tegen haar aankeek, het voelde bijzonder. En aangezien ze elkaar niet lang kende was dat raar, want op deze manier met elkaar communiceren was apart. ’En nu is het klaar, ja?’ Lawrence keek geschokt op uit zijn gedachten, geschrokken door de plotse reactie. Waar kwam dat vandaan? Al snel kreeg hij antwoord op zijn vraag. ’ "Het is niet jouw schuld. Stop met doen alsof het jouw schuld is. Ten eerste; dat monster kun je blijkbaar moeilijk onder controle houden, dat is niet jouw probleem. Daarnaast heb ik het uitgelokt en is het mijn schuld, begrijp je? Mijn schuld!’ Hij keek haar met grote ogen aan, kon niet geloven wat ze zojuist had gezegd. Wou er niet naar luisteren, want de spijt lag bij hem. Maar nu duidelijk ook bij Vegas. ’Vegas ik..’ Zijn woorden werden onderbroken, ’ Ik hoor jouw wonden te likken, ik hoor me te bekommeren over jou. Kom op, ik heb alleen een gat in mijn zij, so be it. Jij lag daarnet dood te gaan of zoiets. Het was eng, Lawrence, heel eng’ Lawrence zijn hart stokte in zijn keel, tranen vulde ze onderrand van zijn zwarte ooglid. ’Ik.. jij…. Vegas..’ Hij wist niks te zeggen. Toch vlogen de woorden er uit het niets uit; ’Ik had me in moeten houden Vegas, had dit niet mogen laten gebeuren. Wat jij deed maakt niet uit, je wist het niet, je begreep het niet. Ik had het monster tegen moeten houden!’ Een traan rolde over zijn vacht, hij kon niet goed omgaan met emotie bleek maar weer. Alles ging zo snel, hij voelde hoe Vegas hem tegen de grond duwde, met een kreun en een plof kwam hij op zijn zij terecht. Verpletterde wat stenen, maar bleef liggen. ’ Rusten jij,’ Lawrence slaakte een zucht, zijn hart bonkte tegen zijn borstkas aan. Hij voelde zich warm en koud tegelijk, had pijn maar ook weer niet. Alle gevoelens alle emoties werden door elkaar gespoeld. ’Maar…’ Hij wou erop in gaan, maar werd abrupt stil toen Vegas zijn klitten begon te ontklitten. Dit was bizar, maar oh zo fijn. Hij sloot zijn ogen, ontspande zijn lichaam en liet Vegas doen wat ze deed. Na alles, was hij haar zo dankbaar.

Oké, misschien had ze iets te fel gereageerd op het feit dat Lawrence zich schuldig voelde. Terwijl ze haar verbaasdheid uitsprak, merkte Vegas dat hij schrok van haar. Dacht hij dat ze hem nu wat aan ging doen? Nee, dat zou ze niet kunnen. Niet nu, in ieder geval. Hij probeerde iets tegen haar woorden in te brengen, maar ze ging hard door, hem negerend. Nu moest hij even zijn bek gesloten houden. Toen ze klaar was, en Lawrence de mogelijkheid gaf weer te praten, zag ze dat haar woorden iets bij hem hadden gedaan. Haar neus kon haar bedriegen, maar ze leek iets van verdriet te ruiken. Ze keek hem diep in de ogen, en nu kon ze het verdriet ook echt zien liggen. Ehm… was dat haar schuld? Ze was heel slecht met zulke situaties. Ze had geen flauw idee hoe ze hier mee om moest gaan. Dit maakte háár ongemakkelijk. Even was Vegas opgelucht toen hij gewoon begon te praten en niet jankend ter aarde stortte. "Ik had me in moeten houden Vegas, had dit niet mogen laten gebeuren. Wat jij deed maakt niet uit, je wist het niet, je begreep het niet." Héla, wacht eens even! Ze mocht er niet boos om worden, maar toch voelde ze zich wel een beetje beledigd. Deels wist ze namelijk wel waar ze mee bezig was. Ze had namelijk gezien hoe Lawrence veranderde naarmate zij hem meer en meer beledigde, maar ze had inderdaad niet verwacht dat er zo’n gruwelijk beest in hem schuilde. Goed, ze liet de reu doorpraten. Ze zou er verder niet op in gaan. Maar alweer gaf hij zichzelf de schuld door te zeggen dat hij het monster tegen had moeten houden. Waarom Lawrence? dacht ze. Waarom maak je het jezelf zo ingewikkeld? En als klap op de vuurpijl viel een dikke traan uit de donkerbruine ogen van de reu. Oh shit. Vegas was nooit goed geweest in het troosten van anderen, helemaal niet zelfs. Ze voelde zich hulpeloos, probeerde een uitweg te zoeken, maar wist dat ze hier toch niet van kon vluchten. Zoals ze al eerder had gezegd, zij was hem heel wat verschuldigd.
Toen Vegas hem eenmaal op de grond had geduwd, stribbelde de reu nog eventjes tegen, maar het duurde niet lang voor hij zich overgaf aan haar ritmische likken. Ze hoopte dat dit net zo goed zou werken bij Lawrence als dat het altijd bij haar had gedaan toen ze nog een kleine pup was. Haar moeder deed dit wel vaker als ze overstuur of van streek was, en uit haar herinnering wist ze dat ze er altijd weer rustig van werd, dat ze zichzelf erna weer bij elkaar kon rapen en met opgeheven hoofd terug kon keren. "Alsjeblieft," mompelde ze. "Schuif het niet op jezelf, ja? En niet huilen in mijn bijzijn, afgesproken?" Vegas wilde dat ze er een grapje van had kunnen maken, maar haar stem klonk bloedserieus en bezorgd tegelijk. "Dat monster staat helemaal los van wie jij bent, en je kunt hem niet altijd in bedwang houden. Ik had het vast en zeker verdiend om tegen de grond te worden gesmeten, anders had je je echt nog wel in kunnen houden." Ze hoopte dat haar woorden een beetje geruststellend over zouden komen. God, waarom was ze hier zo slecht in? Ze had geen flauw idee wat ze nog meer kon zeggen om het spijtgevoel bij de reu weg te halen.
Door het gelik merkte Vegas dat ze een beetje weg begon te zakken. Voor ze in slaap kon vallen, sprong ze overeind en schudde haar vacht even uit. Haar spieren bij haar achterpoot begonnen lichtelijk stijf te worden, waarschijnlijk een gevolg van de smak die ze had gemaakt. Ze keek neer op het zielige hoopje Lawrence en vroeg zich af wat ze nog meer voor hem kon doen. Misschien kon ze hem het het beste zelf vragen. "Is er nog iets wat ik voor je kan doen?Maakt niet uit wat, zeg het maar."

Een brok vormde in zijn keel, voor kort hielt hij zijn adem in en luisterde hij naar het geluid van Vegas haar tong over zijn vacht. Helemaal ontspannen, gerustgesteld als een klein kind. Al voelde hij zich totaal geen klein kind, hij voelde zich slecht, slecht voor wat hij had gedaan. Maar Vegas had het hem vergeven, dan moest het toch goed zijn? Zo voelde het niet, en of dat gevoel ooit weg zou gaan wist hij niet. Voor nu was het schuld gevoel er, en het voelde alsof dat nog wel een tijdje bleef. Al hoopte hij van niet, hij moest zich er gewoon over heen zetten. Het was gebeurd, het was goed gegaan. Vegas leefde nog, en dat enkel omdat, hij het monster tegen had weten te houden, iets wat nog nooit eerder was gelukt. Dat was iets positiefs. Lawrence slaakte een zucht, over de stressvolle gedachtes die zijn hersenen leken over te nemen. Hij kneep zijn ogen dicht, in de hoop de gedachtes weg te kunnen naar ver hier vandaag. Voor even werd hij uit zijn gedachtes gehaald, en opnieuw was Vegas zijn redder. ’ Alsjeblieft’ Lawrence zijn lippen vormde een warme lag, waarna hij zijn ogen opende en die kort op Vegas liet rusten. ’Schuif het niet op jezelf, ja? En niet huilen in mijn bijzijn, afgesproken’ Hij bleef haar aankijken, iets wat bedenkelijk de warme lag nog steeds op zijn zwarte droge lippen getekend. ’Ik huilde niet..’ Zijn stem twijfelend, want hij had een traan laten vallen, hij had zijn emoties getoond aan haar. En daar schaamde hij zich voor. Vegas wist dat ook, en ontkennen was voor hem de beste optie. Hij slaakte een zucht, waarbij zijn borstkas omhoog kwam. Lawrence sloot zijn ogen weer en luisterde naar Vegas, ze had een rustgevende stem. ’ Dat monster staat helemaal los van wie jij bent, en je kunt hem niet altijd in bedwang houden. Ik had het vast en zeker verdiend om tegen de grond te worden gesmeten, anders had je je echt nog wel in kunnen houden’ Lawrence opende zijn bek, waarbij zijn lippen iets krulde ’Dat klopt.. ik kan hem niet altijd in bedwang houden.’ Er klonk een grom vanuit zijn borstkas, deze keer totaal niet onaardig. Meer een soort van ontspanning grom. ’Nee Vegas, je had het niet verdient, niemand verdient zoiets.’ Hij verplaatste zijn kop waarbij hij zijn ogen opende en Vegas aankeek, zijn ogen rustig en kalm. ’Het monster heeft al genoeg levens genomen, en daar voel ik me schuldig voor. Het dood alles wat op zijn pad komt. Nooit had ik hem tegen kunnen houden, maar bij jou Vegas…’ Hij laste een korte pauze neer, waarbij hij even over zijn woorden nadacht. ’Is dat me gelukt’ Sloot hij zijn zin af. Lawrence keek toe hoe Vegas plots opstond, en haar vacht uitschudde. Lawrence was van plan haar beeld te volgen, maar herinnerde zich plots dat hij totaal verzwakt was door de verandering die zijn lichaam had moeten doorstaan. ’ Is er nog iets wat ik voor je kan doen? Maakt niet uit wat, zeg het maar.’ Zijn ogen bedenkelijk, en bedachtzaam. ’Je hebt genoeg voor me gedaan, en daarvoor ben ik je meer dan dankbaar.’ Hij knikte. Vervolgens spande hij zijn lamme spieren aan, en werkte hij zich non soepel overeind. Hij herstelde zijn houding, en bleef gespannen op vier poten staan. Tegenover Vegas, zijn ogen ligt ernstig. ’Vegas.. misschien is het beter als we elkaar niet meer zien. Ik kan me niet veroorloven je weer pijn te doen.. Dan kan ik hem misschien niet tegenhouden’ Hou wou niet dat Vegas wegging, hij wou dat ze bij hem kon blijven, tegen hem sprak. Vegas was voor hem gedeeltelijk het tegengif tegen het monster, maar ook zo ongelofelijk gevaarlijk voor hun beide. ’Ik ben alleen maar lastig voor je geweest, het is goed als je wilt gaan’ Lawrence kauwde op de binnenkant van zijn wang, hij proefde de roestige smaakt van bloed maar bleef kauwen.

Vegas zat dat het Lawrence was gelukt om een lach op zijn gezicht te toveren. Hij stribbelde tegen toen ze tegen hem zei dat hij niet meer mocht huilen waar ze bij was. Had hij niet gehuild? Tss, ze had die traan echt wel op de grond zien vallen, hoor. Haar ontging niets. Ze vond het wel schattig dat hij zijn niet-zo-mannelijkheid probeerde te verbergen. Maar ze ging er niet verder op in, op dit moment verdiende hij het niet om nog meer naar beneden te worden gehaald. De reu vertelde haar dat hij het beest inderdaad niet altijd onder controle had, en dat zij het niet had verdient om aangevallen te worden, ook al wist ze zelf wel beter. Ze liet hem maar praten, misschien hielp het bij hem wel met opluchten. Zijn blik was kalm, waaruit Vegas kon opmaken dat het in ieder geval wat beter met hem ging als een paar minuutjes geleden. Daarna ging hij door met zijn verhaal, betuigde voor de zoveelste keer dat hij zich schuldig voelde, en vertelde dat het bij haar de eerste keer was geweest dat hij het monster grotendeels tegen had kunnen houden. Het teefje wist niet zo goed hoe ze hier op moest reageren. "Gefeliciteerd?" kwam er wat onzeker uit. Voor hem was het vast een big deal dat hij zijn monster onder controle had weten te houden, maar zelf wist ze natuurlijk niet hoe het voorgaande keren was gegaan. Ze wilde niet de botte bitch zijn en wilde hem dus toch wel feliciteren met wat hij bereikt had, ook al kwam het er nu wel een awkward uit.
Nadat Vegas had gevraagd wat ze nog meer voor hem kon doen, wimpelde hij haar aanbod af. "Je hebt genoeg voor me gedaan, en daarvoor ben ik je meer dan dankbaar," zei hij. Hij hees zichzelf moeizaam overeind, maar het teefje was niet van plan hem te helpen, hoe zielig het er ook uitzag om te aanschouwen. Ze wimpelde het bedankje weg met een zwiep van haar staart. Dat moest hij echt afleren, die bedankjes om niets. Ineens merkte Vegas dat Lawrence' gezicht ernstig stond, maar een ander soort ernstig als eerst. Oh, nu kwam het 'formele' gedeelte van dit alles. Bij voorbaat begon ze al onzeker op haar poten te wiebelen, terwijl haar blik iets in de omgeving zocht om naar te kijken. Uiteindelijk bleef haar blik toch hangen bij de ogen van de reu. "Vegas..." De manier el waarop hij haar naam uitspraak beloofde dat dit geen vrolijke mededeling zou worden. "Misschien is het beter als we elkaar niet meer zien. Ik kan me niet veroorloven je weer pijn te doen. Dan kan ik hem misschien niet tegenhouden..." Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ergens had ze dit wel verwacht, en ze kon hem ook geen ongelijk geven, maar ze wilde helemaal niet dat hij dit zei. "Ik heb geen pijn hoor," probeerde ze zichzelf te verdedigen, waarbij ze gedeeltelijk mee hoopte om het onderwerp te veranderen. "Ik ben alleen maar lastig voor je geweest, het is goed als je wilt gaan." Vegas knipperde met haar ogen en voelde plots een woedend gevoel naar boven borrelen. Weer, alwéér die verdomde woorden waarbij hij zichzelf de schuld toebedeelde! Deze keer lukte het haar niet zich in te houden, en een soort van woede-uitbarsting knalde los. "Verdomme, hou je mond toch eens!" riep ze, waarna ze een gefrustreerde grom liet horen. "Stop met jezelf naar beneden te halen. Luister naar wat ik zeg, knoop dat in je oren, en waag het niet er tegenin te gaan. Het is níet jouw schuld, jij hebt níets gedaan. Het was onmogelijk tegen te houden, ónmogelijk, ja?" Ze legde scherp de nadruk op de woorden die lieten zien dat hij geen schuldaandeel had in dit hele gebeuren. "Met mij is potverdorie niets aan de hand, Lawrence," zei ze, en ze probeerde kalmer te klinken, maar het lukte haar niet meer. Om te laten zien dat ze niets mankeerde, sprong ze een paar keer heen en weer, bewoog haar gewonde zij een paar keer flink, en ze kneep haar kaken op elkaar bij het voelen van een prikkende pijnscheut die hierdoor werd veroorzaakt. Snel herstelde ze zichzelf weer, niet willend dat Lawrence dit kon zien. "Ik blijf net zo lang bij jou tot ik weet dat je weer veilig verder kunt gaan in je eentje, ja? Je hebt geen keuze. Van mij kom je echt niet zo snel af." Nukkig ging ze op de grond zitten en hield Lawrence nauwlettend in de gaten, zodat hij niet van haar weg kon rennen of zoiets. Ze ademde zwaar van haar hele toespraak, en waarschijnlijk ook van de opgekropte woede die nog steeds niet in zijn geheel naar buiten was gekomen. "Nog één keer een 'het is mijn schuld, blablabla', en ik sla je zo hard op je kop dat het idee vanzelf wel loslaat." Natuurlijk meende ze dat niet echt, ze zou die arme Lawrence niet nog meer ellende aandoen, maar ze vertelde hem niet dat het bij wijze als grap was. Hij moest weten dat ze de rest wat ze had gezegd écht meende.

Hij slikte het bloederige goedje door, zijn blik nog steeds op Vegas gericht. Hij vond dat zei geen gelijk gaf, en zo was het ook andersom. Hij kon wel blijven volhouden, maar daar was hij niet goed in, en Vegas wel had hij gemerkt. Lawrence gaf het op en stopte met het welles nietes spelletje. ’Gefeliciteerd?’ De eerste keer haar woorden onzeker, zoals de zijne de hele tijd al waren geweest. Waren de rollen nu omgedraaid? Hij hoopte van niet, want dit was niet zoals zij was, misschien ook wel en kende hij die kant nog niet. Lawrence hielt zich stil, nadenkend. Waarom ging ze niet weg? Waarom bleef ze, haar leven riskerend bij hem in de buurt? Ze was gek, maar toch was Lawrence blij dat ze bij hem bleef. Hij voelde zich om zijn gemak bij haar, en dat had hij niet eerder durven denken. Zeker niet. Als hij terug keek naar hoe hun ontmoeting verliep, dan was dat stuw en hard. Was Vegas bot en kil tegen hem geweest, Lawrence was aardig maar onzeker. Onzeker over zichzelf, bang iets verkeerds te zeggen. Enkel om aardig te zijn, niet de fout in te gaan door boos te worden zodat het monster het over kon nemen. Hij was er niet in geslaagd, maar toch was alles nu goed. Het voelde goed dat Vegas er was, dat ze tegen hem sprak. ’ Ik heb geen pijn hoor’ Haar woorden leken te veel op zijn eerder uitgesproken woorden, dat hij niet huilde. Ze had wel pijn, maar wou het niet toegeven. Lawrence ging ook op deze discussie niet in. Verliezen deed hij toch wel. ’ Verdomme, hou je mond toch eens!’ Lawrence keek op, en schrok door de plots reactie. Totaal onverwachts, schuldig keek hij haar aan. ’ Stop met jezelf naar beneden te halen. Luister naar wat ik zeg, knoop dat in je oren, en waag het niet er tegenin te gaan. Het is niet jouw schuld, jij hebt niets gedaan. Het was onmogelijk tegen te houden, onmogelijk, ja?’ Hij durfde er niet eens tegenin te gaan, hij knikte enkel van ja, maar zei niets. ’ Met mij is potverdorie niets aan de hand, Lawrence,’ Hij keek hoe ze op en neer sprong en zich uit schudde, hij knikte opnieuw ’Duidelijk’ Vegas gaf geen kick zichtbaar, maar ze kon dat vast goed verbergen, Lawrence wist het niet en kon het niet van haar gezicht aflezen. ’ Ik blijf net zo lang bij jou tot ik weet dat je weer veilig verder kunt gaan in je eentje, ja? Je hebt geen keuze. Van mij kom je echt niet zo snel af.’ Lawrence slaakte en zucht en gaf toe, het was hoor dat hij vroeg of ze weg ging, maar ze had zijn aanbod afgekeurd. En er tegenin gaan was nutteloos. ’Geloof me Vegas ik ben veilig met dat monster in me..’ Gooide er toch nog boven op, het was zo. Als iets of iemand hem kwaad wou doen dan zou het monster hem beschermen, hoe dan ook. Toch een voordeel. Ook al zag Lawrence die niet. ’ Nog één keer een 'het is mijn schuld, blablabla', en ik sla je zo hard op je kop dat het idee vanzelf wel loslaat.’ Ze was zo ongelofelijk vasthoudend en eigenwijs, maar het was Vegas en dat was wat haar maakte. Hoelang kende ze elkaar al, een dag ondertussen? Er waren heel wat uren verstreken. ’Oké Vegas, oké’ Sprak hij enkel om te voorkomen dat Vegas hem een klap zou verkopen, want dat zou voor Vegas niet goed aflopen. ’Wat wil je gaan doen? Hier zitten wachten.. want ik wil graag meer zien van dit gebied’ Hij wist niet of Vegas hier al lang was, ’Ben jij hier al lang? Vroeg hij dan ook. Toch om het gesprek wat te veranderen.

Hmm, beter. Lawrence ging niet tegen haar in. Vegas kon aan hem zien dat hij wel wilde reageren, maar dat hij het op een of andere manier niet leek te durven, of hij had eindelijk door wat zij wilde; dat hij zijn klep hield en luisterde. Of toch niet. "Geloof me Vegas, ik ben veilig met dat monster in me..." Wilde hij hiermee zeggen dat hij zich makkelijk kon verweren tegen anderen die hem eventueel zouden aanvallen? Zou hij het monster dan gewoon zonder tegenstribbelen naar buiten komen en hem zijn gang laten gaan? Over doden deed ze niet moeilijk, maar ze begreep het niet. Hij lijdde onwijs erg onder zijn tweede gedaante, dat was overduidelijk. Vegas kon bijna wel raden dat hij het monster het liefst zoveel mogelijk in zich wilde houden, en dat hij hem echt niet zou laten beschermen. Maar toch, het tegenhouden van het monster en het vrijlaten van het monster kostten de reu veel te veel energie, en hij had geluk dat Vegas nu bij hem was en vrijwillig bij hem wilde blijven. Zij kon alle andere honden bij hem uit de buurt houden zodat het monster niet naar buiten zou komen, allemaal voor die arme Lawrence. En hij kon er niets tegenin brengen.
Gelukkig besloot de reu hierna wel zijn kop te houden over dat het hem schijnbaar niets leek uit te maken dat de volgende keer wanneer het monster naar buiten zou komen, hij het waarschijnlijk niet zou overleven. Nu wist Vegas natuurlijk amper iets van die tweede gedaante af, maar als het er elke keer zo aantoe ging als deze keer, kon ze wel een schatting maken. "Wat wil je gaan doen?" vroeg hij, om over iets compleet anders te beginnen. "Hier zitten wachten... Want ik wil graag meer zien van dit gebied." Het teefje knikte, blij dat hij het monster eindelijk links kon laten liggen, zodat zij het er ook niet meer over moest hebben. De reu vroeg haar ook hoe lang ze hier al was. Vegas dacht na. "Eigenlijk ben ik hier net. Vanochtend ben ik weggerend uit het mensengebied omdat ik helemaal gek werd daar, en toen kwam ik jou hier tegen." Ze wachtte even op een reactie, aangezien ze niet wist of dit precies het antwoord was waar Lawrence naar zocht. "En waar ik zin in heb?" ging ze verder, terwijl ze weer even na moest denken. Eigenlijk had ze erge honger, maar tegelijkertijd voelde ze haar zij opstandig steken. Oké, dat zou niets worden. Lopen zou waarschijnlijk ook niet echt een goede tijdvulling zijn, want Vegas wist niet of de reu dat wel aan kon. Nou ja, hij had wel gezegd dat hij meer van het gebied wilde zien. Dus eigenlijk was het zijn eigen schuld als hij straks pijn zou krijgen tijdens het lopen. Stiekem was ze wel benieuwd naar hoe lang hij het zou uithouden op haar tempo. Hem een beetje plagen kon vast wel. "Ik heb eigenlijk wel zin om een flink eind te lopen," opperde ze, en ze veerde weer overeind. Ze keek om zich heen, zoekend naar een pad die ze konden volgen. "Ik denk dat een beetje beweging vast geen kwaad kan. Straks zitten mijn spieren vast van het luieren." Ze keek Lawrence aan, maar zou zich niets veel aantrekken van zijn reactie. Zij ging in ieder geval weg, hij zou toch wel volgen. Met deze gedachte stoof ze door het gras aan de rand van het beekje, die haar tegen de stroom in naar een nog onbekende plek zou brengen.

Vegas uit ~

Ik denk dat hiermee het topic gesloten is, en dat we misschien ergens anders verder moeten gaan?