All new.

Het geluid van zijn rennende poten droeg ver in de natuurlijke kloof. In een gelijkmatig, maar toch stevig tempo rende er een hond langs de kronkelende rivier die de zonnestralen weerkaatsten en een fasinerend lichtspel veroorzaakte op de struiken die vlak bij de bedding groeiden. Lawrence wierp er even een blik op, zijn ogen net zo bruin als de aarde onder zijn poten, en richtte zich toen weer op het pad voor zich. Hij wist niet hoe lang hij al rende. Dagen en dagen had hij deze rivier gevolgd. Het maakte hem niet uit waar hij heen ging, zolang het maar ver weg was. Het beeld van de brandende die afbrande, de vlammen zichtbaar in zijn ogen terwijl hij ernaa keek. Lawrencei rilde. Dat lot had hem nooit gegunt. De underdog zijn was verschrikkelijk, zeker in zijn ogen. De mensheid had zijn vertrouwen al afgenomen en waarsschijnlijk ook bij vele andere honden. Tenminste hij nam aan niet de enige hier te zijn. Lawrence slaakte een uitheemse zucht, en concentreerde zich weer op de weg voor hem.

De reu haalde even diep adem en remde af tot hij in een drafje liep. Zijn tong voelde droog aan, net als zijn gehemelte. Ookal renden hij langs een rivier, hij had zich nog niet de tijd gegunt om iets van het heldere vocht te drinken. Lawrence hield halt en keek onderzoekend naar de rotsen op de bedding van de rivier. Daar kon hij wel staan. Rustig wandelde hij het beekje in. Het water spoelde verkoelend over zijn poten en nu pas voelde hij de spieren in zijn benen branden. Hoe lang had hij gerend? Hoeveel kilometers had hij afgelegt? Hij keek even in de richting waar hij vandaan was gekomen. Misschien zo’n 40 kilometer? Ergens was hij trots op zichzelf. Die afstanden had hij vaker afgelegd, maar niet in het tempo waarin hij dat nu had gedaan. Grijnzend boog hij zich voorover en lebberde hij gulzig het koele water op. Een ruime tijd stond hij zo te slobberen, totdat een geluid zijn oren bereikte. Met een ruk hief hij zijn kop, waterdruppels vlogen op en dropen van zijn zwarte geblende snuit. Wie kwam daar aan?

.Vegas first.

Zonder om te kijken, racete Vegas weg uit het mensengebied. Ze hing er veel te vaak rond, en ze had het helemaal niets te zoeken. Ze zat zich alleen maar gek te irriteren aan die verschrikkelijke mensen die overal rondhingen, met hun smerige lichamen. Ze had veel eerder moeten besluiten om naar de buitengebieden van Boundless te gaan. Hier kon ze haar welverdiende rust tenminste krijgen, aangezien haar plekje bij de fontein ook steeds vaker werd ingepikt door brutale honden. Kwaad hief ze haar kop en staarde naar de brandende zon die haar rug bijna in lichterlaaie zette. Een tierende vervloeking verliet haar bek, bedoelt voor een of andere niet-bestaande god. Ugh, wat had de wereld toch tegen haar?
Grasvelden, bomen, verlaten wegen schoten aan Vegas voorbij. Ze rende zo snel, dat ze niet eens kon zien waar ze heen ging. Ze vertrouwde haar ledematen, die wisten haar altijd en overal naartoe te dragen. Nieuwsgierig naar waar ze deze keer weer zou belanden, rende ze door, ook al vertelde het lichte gevoel in haar hoofd haar dat ze moest stoppen. Veel rennen in deze rotzon kon natuurlijk niet, maar als ze nu stil zou blijven staan, zou ze nooit ergens komen. Ze geloofde in haar poten, deze zouden haar naar een rustig, het liefst afgelegen plekje brengen waar ze een aantal dagen zou kunnen blijven om bij te komen. Haar eigen, nieuwe paradijsje.
Al snel kwam ze op haar bestemming aan. Tenminste, het leek op een potentieel paradijs. Een beekje stroomde kalm door de bergkam waar ze zich in bevond. Het verkoelende water kwam als geroepen, maar voor het teefje de kans kreeg om een duik te nemen in het water, werd haar pret verstoord door een andere hond die ze nog niet eerder had opgemerkt. Damnit, misschien had ze meer haar neus moeten volgen dan haar poten hun gang laten gaan. Een stevig gebouwde herdershond was op nog geen 10 meter afstand van haar vandaan. Even hoopte Vegas dat hij haar niet had gezien, maar al snel trok het beest zijn grote kop uit het water en keek verwilderd in het rond. Een confrontatie was onvermijdelijk. "Hey, log geval daar!" schoot het teefje meteen in de aanval. Ze was van plan dit stukje van de beek op te eisen, aangezien ze geen zin had om zelf verder te reizen. Het was prima zo. "Sodemieter op!"

Zijn blik gefocuust, zoekend naar iets of iemand. Al gauw zag hij een teef naderen, hij slikte haast luidkeels. Zijn hart klopte haast in zijn keel, hij wist niet wat hij moest doen of zeggen. Goede ervaringen met het tegen geslacht had hij niet. Hij kwispelde maar ligt, om vriendelijk over te komen niet vijandelijk. Maar blijkbaar had de teef daar andere gedachtes over, 'Hey, log geval daar!' Kort keek hij om of er niet iemand anders achter hem stond, nee. Ze had het dus tegen hem. Hij wist niet zo goed of hij deze opmerking serieus moest nemen of niet. Toch wat onzeker bekeek hij zichzelf in het water, was hij log? Lawrence stopte met kwispelen en liet zijn staart droevig zakken, evenals zijn oren iets. 'Sodemieter op!' Klonk er plots uit de bek van dezelfde teef. Ze was niet echt bepaald aardig, en wou duidelijk alleen gelaten woorden. Maar Lawrence was hier eerder! Toch knikte de reu enkel en liep hij weg, een eindje verderop stopte hij ging hij daar verder met drinken. Hij kon de teef nog wel zien, maar de duidelijk afstand was er. Lawrence wou geen problemen of onnodige ruzie veroorzaken daarom was hij maar weggegaan. Lawrence hielt de teef echter wel in de gaten, onopgemerkt want straks had hij het weer gedaan. Lawrence liet zijn hoofd zakken en dronk wat van het troebele koude water. Het water was verkoelend en stilde de meeste dorst van zijn reis naar hier, na het drinken stapte hij het water in en liet hij het water langs zijn poten speoelen. Heerlijk. Lawrence kon al genieten van de kleinste dingetjes, en was de brand en zijn ervaring met de mensen al weer vergeten. Nooit helemaal, want de beelden stonden als littekens geschreven in zijn hersenen. En littekens zouden nooit weggaan. Maar Lawrence probeerde het meeste te vergeten door bezig te zijn, andere te leren kennen vrienden maken en verder gaan met het leven. Al begon het niet erg soepel met de teef verderop, tenminste ze deed niet erg vriendelijk en aardig. Misschien had ze der dag wel niet, of had ze iets erg meegemaakt. Dan zou het ook nog het weer kunnen zijn, dat maakte de meeste chagerijnig, of ze had gewoon niet zo zin in gezelschap. Al die tijd had hij naar de teef staan staren, en dat realiseerde hij zich nu pas. Zijn blik schoot weg, staren naar andere was onbeleefd. Lawrence slaakte een korte zucht, en stapte vervolgens het koele water uit waarna hij aan de kant zich door zijn poten liet zakken en kwam te liggen. Iets wat vermoeid van de reis naar hier liet hij zijn hoofd op zijn poten zakken, even wat rusten kon geen kwaad. Zo kon hij mooi even alles laten bezinken, en zou hij later verder gaan.

Met een tevreden glimlach zag Vegas hoe de reu niet opstandig leek te gaan reageren op haar kwade bevelen. Hij luisterde simpelweg naar haar, zonder tegen te stribbelen of commentaar te geven. Goed zo, deze was in ieder geval wél goed opgevoed ter vergelijking met die arrogante straathonden in de stad. Met samengeknepen ogen volgde het teefje de reu even tot hij op een redelijke afstand van haar het water betrad. Brave jongen. Hierna verklaarde ze de kust als veilig, nam ze een grote aanloop en plonsde het water in. Druppels vlogen alle kanten op, en zelfs toen Vegas weer bovenkwam vielen ze nog naar beneden. Een zachte piep van blijheid verliet haar keel. Het kon haar even niet schelen wat die reu van haar zou vinden. Dit was haar moment van rust, haar moment van verkoeling, en ze liet hem niet verpesten.
Het teefje dook een paar keer onder water, waarbij ze telkens weer een enorme slok naar binnen liet glijden om haar waterlevel weer op peil te krijgen. De lange reis had veel van haar energie gekost, maar het was het allemaal waard geweest. Hier tussen de beschermende bergen was het veel fijner als wegkwijnen tussen de mensen in de stad. Hoewel het eten daar in overvloed was, wist ze dat ze het hier wel een aantal dagen uit kon houden. Na een tijdje onder water te zijn geweest, zette ze zich af met haar poten tegen de stenen ondergrond van de beek en schoot omhoog. Toen ze boven kwam, schudde ze wild met haar kop om de waterdruppels uit haar gezicht te krijgen. Met een schuin oog keek ze naar de reu, nieuwsgierig naar wat hij aan het doen was. Ze zag hoe hij met een lege blik naar haar staarde. Waarschuwend trok ze haar bovenlip op, maar verder besloot ze zich even in te houden. Het duurde niet lang voor de reu doorhad dat hij haar aan zat te staren, en snel wendde hij zijn blik af. Vegas snoof luidruchtig met haar neus, hield haar kin hoog in de lucht, en trippelde naar de kant. Hier liet ze zich op haar zij vallen, terwijl de zon zijn best deed om haar dikke vacht op te drogen. Haar kop lag richting de reu, zodat ze deze in de gaten kon houden. Ergens vertrouwde ze hem niet. Hij had veel te makkelijk zijn plaatsje afgestaan. Ze had wel iets meer actie verwacht van zo'n ruig uitziende herdershond. Maar nee, hij bleek een of ander mietje te zijn. Ach ja, alles was beter als die honden uit de stad.
"Hé, sukkel!" riep Vegas plotseling. Meteen trok ze een wenkbrauw op. Ze wist niet waarom ze dit net naar de reu had geroepen. Wat moest ze van hem? Wat voor onnuttige reflex was dat nou weer, dat ze dingen ging roepen terwijl ze het helemaal niet door had? Oké, ze moest nu snel iets verzinnen om mee verder te gaan, aangezien alleen een 'hé, sukkel' roepen ook weer zo stom stond. Misschien kon ze nog een beetje lol beleven door die hond te gaan pesten. "Waarom val je me eigenlijk niet aan? En waarom zeg je niets? Tong verloren, dushi?"

Zijn blik gleed naar links, waarna hij voor kort zijn ogen sloot. Hij hoorde het wel als de teef zich bedacht. Waarschijnlijk niet geval, wie wou er nou met zo'n nietsnut als Lawrence omgaan? Vermoeit en wat onzeker slaakte hij een zucht. De zon brande op zijn vacht, en na zo'n paar minuten begon het toch wel wat pijn te doen. Brommend draaite hij op zijn zij, zodat zijn rug in de schaduw kwam te liggen. Beter. Tevreden gromde hij, en dommelde hij weer weg. Zijn gebied nauwlettend in de gaten houdend, want bij 1 niet vertrouwend geluid zou hij meteen overeind schieten. Plots hoorde hij het geluid van water dat opspatte, meteen dook Lawrence overeind. Stevig stond hij op zijn vier poten, zijn oren spits naarvoren. Kijkend hoe de teef zich tegoed deed aan het frisse water. Anders dan hem want zij nam gelijk een duik en ging kopje onder. Lawrence kon een grimas niet onderdrukken, en moest stiekem toch wel lachen. Maar toen de teef boven kwam en hem nauwig aankeek, schoot zijn blik naar de grond. 'He, sukkel' Zijn schoot weer omhoog, maar zijn ogen duidelijk wel onzeker over de situatie. Hij wist niet zo goed of hij moest reageren of niet, hij slikte luidkeels. En knikte enkel als teken dat hij haar gehoord had. De teef lag op de grond, evenals hem eerder. Maar nu stond hij, stokstijf. De teef enkel aankijkend, afwachtend wat ze van hem wou. 'Waarom val je me eigenlijk niet aan? En waarom zeg je niets? Tong verloren, dushi?'Hij zuchte beheersend, en zette een stap nader waarna hij kwam te zitten. In zijn hoofd zeggend, 'komop Lawrence stel je niet zo aan, alles komt goed'. Hij slikte even herstelde zich en sprak; 'Waarom zou ik je aan moeten vallen?' Wat een vragen stelde ze, maar antwoord geven ging soepeler dan verwacht. 'En ik zou niet weten wat ik zou moeten zeggen?!' Zijn keer zijn woorden onzekerder en vragend. 'Is het een probleem als ik dichterbijer kom? Want anders moet ik zo schreeuwen' Lawrence kon een vriendelijk lach niet onderdrukken, en die liet hij dan ook kort zien. Zijn warme uitstraling uitoefenend op de teef.

Met een geamuseerde glimlach rond haar mond zag Vegas hoe de reu duidelijk schrok van haar opmerking. Mooi, hij was dus bang van haar. Ze had hem weten te intimideren. Of het was gewoon een mietje. Het was erg schattig om de hond zo onzeker te zien. Meestal kreeg het teefje te maken met opgeblazen leeghoofden met hun neuzen tot in de hemel geheven. Arrogante snobben, dat zijn de meeste honden. Stiekem was het best bevredigend om een ander soort karakter tegen te komen.
"Waarom zou ik je aan moeten vallen?" vroeg de reu, nadat hij zichzelf grotendeels had weten te herstellen. Vegas vouwde haar onderlip kort naar buiten om te laten zien dat ze er geen antwoord op wist. Ze had het ook maar in een impuls gevraagd. Daarbij hoefde ze geen antwoord te geven, aangezien de reu toch geen uitgesproken mening over haar zou durven te hebben. Ze zou dus toch geen commentaar krijgen wanneer ze haar mond hield. Kon zij eens een keertje als enige de bitch uithangen. De hond ging verder, en eindigde met de vraag of hij een paar stappen dichterbij mocht zetten, met als smoes dat hij nu zo hard moest schreeuwen. Ocharme. Was hij niets gewend, of was zijn keeltje nog uitgedroogd? Vegas snoof onverschillig. "Doe wat je niet laten kan, jochie," mompelde ze, en ze zwaaide uitnodigend met haar staart. "Zolang je me maar niet aanraakt met je zweterige pootjes." Normaal hield Vegas graag alle honden zo ver mogelijk van haar vandaan, aangezien je maar nooit wist uit wat voor hoek iemand kon komen. Maar van deze stuntelaar verwachtte ze niet dat hij haar zomaar zou aanvallen. Daar was hij veel te schattig en onzeker voor.

Toen hij zijn ogen priemde in die van de teef, was het goed. Tenminste hij voelde zich meer op zijn gemak, en was minder bang om dingen fout te doen. Maar hij was voorzichtig, hij zou nooit toegeven. Of het kwestie van durven of doen was wist hij niet, maar het zat er niet in. De teef gaf geen antwoord op zijn antwoord van haar vraag van eerder, blijkbaar wist ze geen antwoord of vond ze het niet de moeite waard om terug te reageren. Lawrence vond het goed zo, was eigenlijk blij dat ze er verder niet op in was gegaan. Zijn ademhaling was minder happerig, en zijn borstkas ging nu geleidelijk mee met het ritme van zijn ademhaling, het ritme van het bonsen van zijn hart. De teef maakte duidelijk dat Lawrence dichterbijer mocht komen door te kwispelen. Dit was het teken, Lawrence kwispelde wat onzeker terug en bracht daarbij zijn oren naarachter waarbij zijn hoofd laag was. Hij wou geen onnodige dominant gedrag vertonen, en dan bleef onderdanig over. Lawrence was altijd al het onderdeurtje geweest, en dan werd je automatisch de onderdanige. Misschien had het met zijn verleden te maken, daar hielt hij het maar bij. Lawrence wende zich af van zijn eigen gedachte, en richte zijn gedachtes weer op de teef. Ookal kende hij haar misschien nog maar een uurtje, ze had al voor heel wat spanning gezorgd deze dag. Hij merkte toch wel dat hij wat stress gevoelig is, maar hij hielt zich rustig. Concentreerde zich op zijn omgeving op het gezelschap, en probeerde uit alles het positieve te halen. Want het leven was iets positiefs toch? Tenminste dat probeerde hij al jaren vol te houden, maar zonder succes. Want alles ging fout de laatste tijd, eigenlijk al zijn hele leven. En hij probeerde hier verbetering te vinden. Hopelijk vond hij dat. Al liep de eerste ontmoeting hier in Boundless niet al te soepel. Eigenlijk was dat aan hem om daar verandering in te brengen, proberen kon geen kwaad toch? 'Lawrence aangenaam' Hij krulde zijn lippen iets, waarbij hij zijn warme ogen wat sloot als een vriendelijke groeting. 'Ik zal je niet aanraken?' Zijn antwoord met wat vraag klank eraan, waarom zou hij dat doen? Hij durfde niet eens in haar aura van zo'n 3 meter te komen. Hij bleef op redelijke afstand, prettig voor beide.

De reu kwam voorzichtig naar voren nadat Vegas had aangegeven dat hij wel wat dichterbij mocht komen. Ze merkte dat hij aardig lette op wat hij deed, misschien dat hij bang was om fouten te maken. Hij was in ieder geval niet ontspannen, dat was wel zeker. Voor haar was dit alleen maar meer amuserend, aangezien ze hem een beetje in haar macht had. Hij had zich aangepast aan haar, en leek niet van plan iets buiten haar wil om te doen. Perfect.
"Lawrence, aangenaam," stelde hij zich beleefd voor, met een glimlach op zijn gezicht. Vegas kneep even haar ogen samen, wist niet of het de moeite was de hond haar naam te geven, maar vond het uiteindelijk wel makkelijker. "Vegas," mompelde ze, terwijl ze de reu strak in de gaten hield. Lawrence. Het klonk als een nette, deftige naam. Misschien gegeven door een stel mensen? Aan zijn onderdanige gedrag kon Vegas geen reden vinden waarom hij niet ooit het slaafje was geweest van een mens. Hij leek helemaal geen ervaring te hebben met vrije honden. Hij durfde niet eens zo heel dichtbij te komen. "Ik zal je niet aanraken?" Het teefje knikte goedkeurend. "Dat is je geraden, jochie," zei ze met een sissende ondertoon. Nee, hij moest het echt niet wagen om haar aan te raken. Ze wist wel wat ze moest doen met brutale honden, die kwamen er niet zo makkelijk vanaf. Lawrence kon zich beter gedeind houden, het was prima zoals hij zich nu gedroeg.
Aan de ene kant bracht de onzekerheid van de reu haar ook een beetje in de war. Ze kon het niet voorstellen dat een hond zo onderdanig deed, zeker niet tegen haar. "Waar kom je vandaan" vroeg Vegas, terwijl ze Lawrence scherp in de gaten hield. Met deze vraag hoopte ze een beetje meer informatie te kunnen winnen over de echtheid van de onderdanigheid van de reu, dat het niet allemaal maar een act was. Ze kon redelijk goed aan iemands verleden herkennen hoe iemands karakter zou zijn ontwikkeld in de loop der jaren, dus zou ze aan het antwoord van de reu een heel stuk wijzer worden.

Het wende de aanwezigheid van een ander. Een teef bij deze nog wel. Hij had zich in het begin zo zenuwachtig en onprettig gevoelt, maar hoe langer de tijd verstreek hoe meer hij tegen zichzelf kon zeggen 'zie je wel Law niks aan de poot' Hij kon een ligte grijns niet onderdrukken onder zijn gedachten door, zijn grijns ontzichtbaar voor de teef die zich na zijn naam voorstelde. 'Vegas' Herhaalde hij waarbij hij neerbiedig knikte, en haar een lach schonk. Hij kon niet anders dan aardig blijven tegen haar, ookal deed ze zo bot tegen hem. Misschien verdiende hij het wel, was hij zo'n misbaksel die dit verdiende. 'Dat is je geraden jochie' Sprak Vegas, Lawrence knikte nogmaals neerbiedig waarbij hij door zijn achterste poten zakte en kwam te zitten. Toch wel als teken dat hij iets meer onspannen was, maar toch hielt hij alles nauwkeurig in de gaten. Want de vertrouwen was er bij nauwe na niet. Law slaakte een korte zucht, en begon zich te realiseren dat hij toch wel honger begon te krijgen. En dat werd maar al te duidelijk toen zijn maag begon te grommen, hij lachte scheef schamend naar Vegas. En deed vervolgens alsof er niks gebeurd was. De honger mocht wachten, later zou hij opzoek gaan naar eten. 'Waar kom je vandaag' Vroeg Vegas. Lawrence slikte luidkeels, het was een lang verhaal. Een aangezien Vegas niet om zijn leven geschiedenis vroeg hielt hij het simpel. 'Hier ver vandaan' Dat zowieso, 'Eerst bij een fokker waarna ik verkocht werd aan verschikkelijk gemene mensen' Kort haalde hij adem 'En daarna naar een dierenasiel, die en brand vloog waarna ik was gevlucht en naar hier was gekomen' Zijn ogen streken kort neer naar de grond, het deed hem eigenlijk wel goed om dit zo te vertellen. Zijn gevoelens te uiten, iets wat hem de hele reis al dwars zat. 'Nooit meer zal ik mensen vertrouwen!' Zijn stemme deze keer ijzig met meer zelfvertrouwen, want het was zo. Mensen waren gruwelijke wezens. 'En jij als ik vragen mag? Waar kom jij vandaan?' Zijn stemme deze keer weer rustiger en onzekerder, want een vraag stellen was nog best lastig aan iemand die hoger stond dan hem. Lawrence onstspande iets, en keek Vegas afwachtend aan maar niet starend.

Langzamerhand leek Lawrence een beetje te kunnen ontspannen. Vegas wist niet of ze hier een bedreiging in moest zien, maar vond uiteindelijk dat ze zich er niet zo druk om moest maken. Het was oké dat de reu zich een beetje kon ontspannen, zolang hij maar niet dacht dat hij daardoor meer kon flikken. Voor haar was hij nog steeds een onzeker, bang hondje met vast en zeker een mensenverleden. Echt een poedeltje dus.
Met een beheerste stem begon Lawrence te vertellen over waar hij vandaan kwam. "Eerst bij een fokker waarna ik verkocht werd aan verschrikkelijk gemene mensen," sprak hij. Vegas glimlachte tevreden. Dat had ze dus goed geraden, zijn verleden met mensen. Ook glimlachte ze omdat Lawrence duidelijk niet gediend was van mensen. Op een of andere manier leek ze het altijd goed te kunnen vinden met honden die een hekel hadden aan mensen. Het ging bijna automatisch, zo'n klik. Meestal ongewillig, aangezien het teefje anderen liever op afstand hield. "Daarna naar een dierenasiel, die in brand vloog waarna ik was gevlucht en naar hier was gekomen," ging de reu verder na een korte pauze. Even zag het ernaar uit dat Lawrence zich in een poel van ellende zou laten vallen, aangezien Vegas iets van droefenis op zijn gezicht leek te zien, maar al gauw klonk een vaste, zelfverzekerde stem die vertelde dat hij mensen nooit meer zou vertrouwen. Ze moest hem met een meelevende knik gelijk geven. "Mensen zijn rotwezens," beaamde ze op een zachte toon, ook al liet ze het nog steeds hard en afstandelijk klinken. Ze wilde niet overkomen als een of andere pussy. Dat was ze ook helemaal niet. Ze had haar eigen moeder doodgebeten, verdomme!
Lawrence' stem deed Vegas opschrikken. "En jij als ik vragen mag? Waar kom jij vandaan?" Het teefje had geen zin deze vraag te beantwoorden, maar kon zo snel niet iets verzinnen waarmee ze hem kon afwimpelen. Ze wierp de reu een verbeten blik toe, haar ogen wantrouwend dichtgeknepen. "Nee, dat mag je niet vragen," siste ze. "Daar komt bij dat je er toch niet zoveel aan hebt. Zie je, ik kom overal en nergens vandaan, breng de meeste tijd door in de stad. Vraag me niet waarom." Ze pauzeerde even, dacht na. Kon ze er nog wat aan toevoegen? "Weet je wel waar je aan begonnen bent, jochie? Boundless zit vol knorrige teefjes als ik die het niet zo hebben op hondjes met hun vragen. We stellen zelf de vragen, verwachten een antwoord, maar verlangen geen teruggekaatste vraag."

Oke dit werd er dus blijkbaar niet veel beter op. Gespannen wiebelde Lawrence wat heen en weer op zijn achterste, hij kon het niet helpen dat de zenuwen hem de kriebels gaven. Hij haalde regelmatig adem, haast onopvallend. Want dat was wat hij het liefste deed, onopvallend zijn. Maar alles was te laat, dan had hij dit eerder moeten bedenken en voordat de teef hem had gezien weg moeten wezen. Maar eigenlijk kwam Vegas naar hem toe, hij wist het niet meer. Bedenkelijk keek hij naar grond, zijn ogen gefronst. Hij keek pas op toen Vegas weer tegen hem sprak 'Mensen zijn rotwezens,' Lawrence knikte, blij dat de teef het met hem eens was. Het ging niet zo slecht, tenminste het kon slechter veel slechter. En dat werd het ook, de woorden van Vegas die volgde sloegen in als een bom op zijn hersenpan. Oke, hij was te ver gegaan. 'Nee, dat mag je niet vragen,' Zijn ogen straalde argwaan uit, 'Het spijt me, ik-ik had het niet moeten vragen' Lawrence bracht zijn hoofd op onderdanig niveau waarbij hij zijn oren plat tegen zijn schedel drukte. Daar komt bij dat je er toch niet zoveel aan hebt. Zie je, ik kom overal en nergens vandaan, breng de meeste tijd door in de stad. Vraag me niet waarom.' Lawrence likte met zijn tong over zijn droge gescheurde lippen, 'Ik begrijp het' Hij knikte korte, maar langzaam. Neerbiedig en toch ook wel met respect. Want toch diep in hem voelde hij jaloezie, dat hij niet zo zelfverzekerd was als Vegas. Hij zou ook best respect krijgen, en zelfverzekerd zijn zonder bang te zijn domme dingen toe doen, schijt hebben aan alles. Maar zo was hij niet, en daar had hij het mee te doen. Weet je wel waar je aan begonnen bent, jochie? Boundless zit vol knorrige teefjes als ik die het niet zo hebben op hondjes met hun vragen. We stellen zelf de vragen, verwachten een antwoord, maar verlangen geen teruggekaatste vraag.' Lawrence slikte luidkeels, en bracht zijn hoofd nog wat lager. Iets wat veel moeite koste omdat, hij toch wel ruim 2 koppen groter was. 'Nogmaals sorry, ik zal het onthouden!' Hij knikte neerbiedig, waarbij zijn onderdanige iets terugnam. Hij durfde nu echt helemaal niks meer te vragen. Hij hielt zich stil, en wachte keurig af.

Toen Vegas nogal snauwend was geweest tegen Lawrence, zag je direct dat hij spijt had van wat hij gezegd had. Hij bracht zijn kop laag bij de grond om zijn onderdanigheid te laten zien. Het teefje rolde met haar ogen. Aan de ene kant geïrriteerd door het kruiperige gedoe van de reu, aan de andere kant doordat hij zo onwijs onzeker was, en dat voor een hond van zijn formaat. Het klopte gewoon niet. Hij was geen pup of zo, hij zou juist een heel verleden achter zich moeten hebben waar hij uit had geleerd hoe hij om moest gaan met anderen. Maar blijkbaar was dat dus niet het geval, want dan had hij vast geweten dat hij nooit zo onderdanig moest doen tegenover een onbekende hond. Deze zou er nog wel eens gebruik van kunnen maken, op een onprettige manier. Lawrence had geluk dat Vegas niet zo'n hond was. Ze had geen slaafje nodig, die liepen alleen maar in de weg. "Het spijt me," murmelde hij, waarna meerdere, bijna smekend klinkende woorden volgden. Zijn snuit zat zo'n beetje in de grond gedrukt, alsof hij een struisvogel was of zoiets. Slijmende bangeschijter. Eigenlijk zou Vegas hem voor de grap moeten gaan domineren, een paar opdrachten moeten geven misschien. Gewoon om gebruik te maken van deze situatie, en hopelijk de reu te laten zien dat dit gedrag alleen maar tot nog slechter gedrag van de ander zou leiden.
Lawrence claimde te begrijpen waar Vegas vandaan kwam, al vond ze dat moeilijk te geloven. Ach, hij was vast nu zo bang dat hij maar mee ging in alles wat ze zei, bang om nog iets verkeerds te doen of te zeggen. Hij bood nogmaals zijn excuses aan, tot grote ergernis van het teefje. Nee, geen opdrachten. Ze ging er nu regelrecht wat van zeggen. "Hef die rotkop van je, ik heb je niet gevraagd mijn poten af te lebberen," blafte ze iets gemener dan ze had bedoeld. Toen het haar niet snel genoeg ging, duwde ze haar poot onder zijn kop zodat ze op gelijke ooghoogte waren. "Waar ben je mee bezig?" Het klonk was rustiger, wat minder dreigend. Wel liet ze haar woorden goed tot de reu doordringen. "Hoe kom je erbij om je zo te gedragen tegenover een veel kleiner, vast ook nog jongere teef? Kijk eens naar jezelf, joch. Je zet jezelf voor verschrikkelijk paal." Het belangrijkste gedeelte van opvoeding had Lawrence blijkbaar gemist. Het opkomen voor jezelf. Vegas wist nog wel dat het bij haar niet heel moeilijk was om voor zichzelf op te komen, maar ook wist ze dat iedereen zich uiteindelijk wel zo ver zou kunnen krijgen om een beetje zelfrespect te tonen. Waar precies was het misgegaan bij deze reu?

Al die tijd had hij zijn adem ingehouden, maar nu hij zich begon te realiseren dat zijn longen toch wel naar zuurstof begonnen te happen opende hij zijn mond en nam hij een grote tuig lucht die zijn longen weer vulde. Vervolgens begon hij weer rustig adem te halen, regelamtig op het ritme van zin borstkas. Even voor heel kort sloot hij zijn ogen, waarneer die weer opge vlogen bij een plotse aanraking. Als hij niet de beheersing had gehad was hij waarschijnlijk ruim een meter de lucht in gevlogen. Maar hij bleef zitten, zijn ogen groot. Het was maar een windvlaag, die kort voelde alsof hij werd aangeraakt. 'Hef die rotkop van je, ik heb je niet gevraagd mijn poten af te lebberen,' Lawrence slikte hoorbaar, oke misschien kon hij beter gaan. 'Waar ben je mee bezig?' Lawrence likte zenuwachtig met zijn tong over zijn lippen, 'Uhmm...' Mompelde hij, haast onverstaanbaar. Hij zag hoe Vegas haar poot verhief, hij kneep zijn ogen dicht en dook wat weg hij verwachte een knal voor zijn kop. Maar die kwam niet, hij voelde enkel dat zijn hoofd omhoog werd geduwd. Zijn ogen piremde in die van Vegas, zijn blik ligt bedenkelijk. 'Hoe kom je erbij om je zo te gedragen tegenover een veel kleiner, vast ook nog jongere teef? Kijk eens naar jezelf, joch. Je zet jezelf voor verschrikkelijk paal' Zijn blik werd bedachtzamer, ze had eigenlijk wel gelijk. Maar het voelde veiliger om niet dominant over te komen, hij was gewoon geen dominant type. En wachte altijd alles een beetje af. Nu wist hij niet zo goed hoe hij moest reageren. 'Je hebt gelijk' Hij bleef Vegas recht in haar ogen aankijken. 'Maar ik ben bang om andere pijn te doen... Want..' Hier stopte hij. Niet de behoefte om de rede te vertellen. Zijn ogen daalde weer neer. Nadenkend, zichzelf hatend.

Hij stuntelde weer. Weer. Keer op keer bleef Lawrence laten zien dat hij onzeker was, dat hij minder was dan zij. Dit tot steeds meer groeiende ergernis van Vegas. Hij moest voor zich leren opkomen, hij moest zich niet zo aanstellen. Hoe kon je jezelf een waardige, vrije hond te noemen als je al problemen had met het spreken van een simpel teefje? Oké, Vegas mocht dan niet een van de makkelijkste honden te zijn, maar meestal had haar gesprekspartner wel zijn woordje klaarliggen. Lawrence moest echt leren voor zichzelf op te kunnen komen, hij kon zijn eigen dood nog eens worden.
Een antwoord op haar vragen had hij niet. Tenminste, geen duidelijke. Vegas merkte aan zijn lichaamstaal dat hij zenuwachtig was, of dat hij niet durfde te antwoorden met eerlijke antwoorden. Wat hield hij schuil achter die zielige, onderdanig bruine ogen? Een slechte smoes was het enige wat er vanaf kwam. "Maar ik ben bang om anderen pijn te doen... Want..." Hij stopte zijn zin, zijn ogen dwaalden af naar de grond. Vegas snoof minachtend, kwam voor het eerst tijdens het gesprek overeind en ging tegenover Lawrence zitten. Ze duwde haar snuit onder zijn bek, zodat hij haar weer aan moest kijken. "Want wat?" snauwde ze hem toe, terwijl ze haar scherpe blik in zijn ogen boorde. "Waarom stop je, idioot? Verwacht je dat ik weet waarom jij zo'n ongelofelijk mietje bent? Hoe kun je überhaupt bang zijn om iemand pijn te doen? Pijn is fijn. Zeker als anderen het hebben." Het teefje maakte een afkeurend geluidje. "Je bent een hopeloos geval, jochie." Ze slaakte een zucht en schudde kort haar vacht uit, om de overige druppels van haar vacht te krijgen. Daarna draaide ze zich om en liep richting de waterkant, waarna ze haar kop in het water stak en een paar flinke slokken nam. Damn, wat had ze een dorst gekregen van dit onzinnige gejammer van een of andere onvolwassen reu. Ze was benieuwd naar wat hij nu weer van plan was om te doen om het haar naar haar zin te maken.

Hij had zijn ogen gericht naar de grond, nadenkend en beheerst. Zijn spieren ligt aangespannen. Zijn ogen schoten plots naar die van Vegas, 'Want wat?' Zijn ogen stonden plots hard, en priemde in die van Vegas alsof hij dwars door haar heen kon kijken. 'Waarom stop je, idioot? Verwacht je dat ik weet waarom jij zo'n ongelofelijk mietje bent? Hoe kun je überhaupt bang zijn om iemand pijn te doen? Pijn is fijn. Zeker als anderen het hebben' Lawrence knikte hoofdschuddend, 'Je snapt het niet.. Het ligt veel ingewikkelder dan dat' Zijn ogen vormde spleetjes, en zijn bloed kookte. 'Maar als je me telkens idioot en hopeloos blijft noemen, dan zal dat niet echt helpen in wat ik je probeer te vertellen' Een explosie van emotie vloog over zijn lippen. Nu was Lawrence niet onderdanig meer, want het leek wel alsof zijn monster aan de deur krabte om naar buiten te komen. Maar Lawrence hielt de deur dicht, echter wel met moeite. Vegas moest nu niet nog verder gaan. Lawrence sloot zijn ogen en concentreerde zich op zijn ademhaling. Zijn borstkas ging mee met het ritme van zijn ademhaling. Hij sprak zichzelf in gedachte toe dat hij rustig moet blijven, eigenlijk voornamelijk tegen het monster dat maar al te graag naar buiten wou. Lawrence zijn hartslag werd rustiger, en hij koelde wat af. 'Als ik boos word Vegas.. Geloof me dan herken je me niet meer' De woorden vlogen eruit, gericht naar Vegas als een kogelschot. 'En als dat gebeurd.. Dan wil jij niet hier zijn' Misschien ook wel, want daar zag hij Vegas ook wel voor aan. Maar Lawrence wilde haar niet doden of verwonden. Dat wilde hij niemand aandoen. 'Nog meer? Lawrence herstelde zich, ademde diep in waarbij zijn borstkas groot werd. Zijn neusvleugels trilde. Zijn houding nu niet meer onderdanig. Hij stak zijn ogen weer in die van Vegas, als een mes.

Ineens leek de reu voor haar een gedaantewisseling te zijn ondergaan. Na de laatste woorden die Vegas uitsprak, verdween zijn onderdanige gedrag, alsof hij plots uit zijn roze wolk werd getrokken en met zijn poten op aarde werd gesmeten. De klap had duidelijk tot gevolg dat hij onwijs geïrriteerd raakte en dat hij een bijna snauwende toon tegen haar opzette. Zomaar, uit het niets. "Je snapt het niet. Het ligt veel ingewikkelder dan dat. Maar als je me telkens idioot en hopeloos blijft noemen, dan zal dat niet echt helpen in wat ik je probeer te vertellen." Even was Vegas van haar stuk gebracht, maar ze herstelde zich al snel weer. Pff, waar kwamen deze bangmakerijen ineens vandaan? Wat dacht hij hiermee te bereiken? Als hij stoer wilde zijn, had hij zich beter vanaf het begin van hun gesprek al woest kunnen uiten, in plaats van plotseling ineens zijn woede te tonen. Ze was er eigenlijk niet zo van gediend, en dat wilde ze hem laten weten ook. "Je probeert me niet eens te vertellen wat er mis met je is, idioot!" blafte ze, niet bang voor de scherpe blik die haar ogen doorboorden. "En als ik je niet zo mag noemen, zou ik snel wat aan die attitude van je doen, want die maakt het er echt niet beter op." Het teefje richtte zich wat meer op, maar Lawrence bleef groter dan haar. Niet dat dit haar deerde, ze wilde alleen laten zien dat ze zich niet bang liet maken door zo'n zielig hondje. Nooit.
De reu praatte verder nadat hij zijn woede een beetje onder controle leek te hebben. Zijn stem klonk beheerst, maar niet onderdanig, zoals Vegas het liever had gehoord. Wat was er toch mis met dit mormel? "En als dat gebeurd... Dan wil jij niet hier zijn," vertelde hij haar. Het teefje trok een denkbeeldige wenkbrauw op en maakte een spottend geluidje. "Wat doe je nou vaag? Zeg gewoon wat je dwars zit, ukkie, lucht je hart," gooide ze hem toe, met een bijtende ondertoon. "Verwacht je dat ik nu ineens bang van je wordt? Lieve, lieve Lawrence toch. Zo simpel is dat niet." Ze wierp hem vanaf haar plek bij de waterkant een waarschuwende blik toe, en wendde daarna haar kop af. Hij deed maar. Ze had niet zoveel zin meer om haar aandacht aan hem te geven. De reu moest even leren normaal doen, of in ieder geval leren om vanaf het begin van het gesprek een bepaald standpunt aan te nemen waar hij zich aan zou houden ook. Ineens van pupachtig gedrag naar moordende bloedhond veranderen was nou niet bepaald indrukwekkend of intimiderend.

Zijn keel droog en schor, snakkend naar water. Hij wou water. De reis hier naartoe was al een hele inham voor hem. Maar wat nog meer energie vergde was mvr. Vegas hier. Een gevaar voor hem en meeste voor haar dat ze elkaar hadden leren kennen. Hij had zich in moeten houden, het monster dat maar al te graag naar buiten wou komen was sterk en enkel Lawrence had de kracht om het tegen te houden, maar Vegas werkte niet bepaald mee om hem niet over de piss te krijgen. Hij slaakte een ligte vermoeide zucht. Hij veranderde zijn houding en liep naar het water, een stem verpletterde onder zijn poot. Een grote steen, die en normale hond nooit zou kunnen verpletteren. Toch een voordeel zijn Force, hij was beren sterk kon super fast rennen en was niet te doden. Hij zou wel ouder worden net als ieder ander, maar hem doden was onmogelijk. Hij dronk van het water, totdat zijn keel wat meer gesmeert was. Hij nam afstand van het water, en keek naar Vegas die sprak. Water droop van zijn kil. Zijn massiefe hoofd draaide hij naar de teef, 'Je probeert me niet eens te vertellen wat er mis met je is, idioot!' Mort knikte van nee, 'Ik probeer je het al te hele tijd te vertellen, maar je luisters niet.' Jezus, wat was er mis met deze teef? Lawrence gromde, een grom diep uit zijn borstkas. Aanstaanjagend. Hij kalmeerde het monster, en keek weg van Vegas. 'En als ik je niet zo mag noemen, zou ik snel wat aan die attitude van je doen, want die maakt het er echt niet beter op.' Mort zijn ogen vlogen weer naar die van Vegas. 'Misschien is honden accepteren zoals ze zijn een optie?!' Lawrence bleef aardig, hij sprak alleen de waarheid. Want een gedeelte van hem dacht als het monster, en die was minder onderdanig en aardig dan Lawrence in zijn geheel. 'Wat doe je nou vaag? Zeg gewoon wat je dwars zit, ukkie, lucht je hart' Oke, wou ze het zo? Prima. 'Oke luister Vegas' Zijn stem anders en harder, de stem van het monster luidde 'Dit Lawrence figuur wat je hier ziet is het enige wat tussen jou en een verschrikkelijk monster in staat, als ik boos word dan zal hij maar al te graag naar buiten willen komen om alles te verpletteren en te doden wat op zijn pad staat' Hij nam een teug lucht en ging verder; 'Bij deze sta jij op zijn pad Vegas, en ik wil je geen pijn doen. Niemand niet. En je zal me waarschijnlijk niet geloven, maar dat monster is niet Lawrence. Ik kan het niet beheersen als het naar buiten komt, het is groter sterker en sneller dan mij. Met name sterker en groter' Was dat het? Het was duidelijk toch? Vast wel. 'Verwacht je dat ik nu ineens bang van je wordt? Lieve, lieve Lawrence toch. Zo simpel is dat niet' Hij slaakte een zucht, 'Ik verwacht niet dat je bang van me word. Ik tegendeel daar zie ik je niet eens voor aan' De woorden gleden soepel over zijn lippen.

Vegas spitste haar oren bij het horen van getemperde pootstappen die steeds dichterbij kwamen. Vanuit haar ooghoeken zag ze de massieve poten van Lawrence, die zonder enige moeite een steen tot gruis veranderden. Ze trok een denkbeeldige wenkbrauw op, vroeg zich af waar die kracht vandaan kwam, of dat het misschien haar verbeelding was geweest. Een hond kon nooit zo sterk zijn. "Ik probeer je het al de hele tijd te vertellen, maar je luistert niet," gromde de reu. Vegas keek hem scheef aan en liet een spottend lachje haar bek verlaten. "Ik luister niet? Jij maakt je zinnen niet af, jochie. Het probleem ligt bij jou, niet bij mij." Ze kon het niet laten haar duidelijke irritatie naar voren te laten komen in haar stem. Hoe de reu eerst op een redelijk aardig mormel had geleken, was nu veranderd in een of ander maf beest dat niet wist wat hij wilde en die Vegas bovendien enorm op haar zenuwen werkte.
Bijna verontwaardigd klonk zijn weerwoord op het volgende wat ze had gezegd. Ook hier kon Vegas het niet laten om op te reageren met duidelijke irritatie. "Misschien moet jij je gedragen zoals je bent, en je niet ineens stoerder opstelt omdat het toch wel heel sneu blijkt te zijn om zo onderdanig te doen voor een teefje?" blafte ze met hese stem terug. Gosh, het was veel te heet om zo'n inspanning te doen. Ze had helemaal geen zin in zo'n onzinnige ruzie. Dat beest moest zijn rotkop gewoon dichthouden.
Hierna leek Lawrence toch eindelijk te willen vertellen waar hij mee zat. Vegas luisterde half, ze kon het niet hebben dat de reu zo'n rare stem tegen haar had opgezet, ook al legde hij in feite uit waarom hij ineens zo klonk en waarom hij zich ineens zo gedroeg en gedragen had. Het teefje was er niet echt van onder de indruk. Was hij haar aan het mindfucken? Probeerde hij haar hiermee bang te maken om zijn zielige gedrag van voorheen weer goed te maken? Wat het ook was, het stond haar niet aan. Ze vond het maar niets, en liet dit ook duidelijk weten. "Ik verwacht niet dat je bang van me word. In tegendeel, daar zie ik je niet eens voor aan." Vegas liet haar tong langs haar tanden glijden, wierp de reu een kwade blik toe, stapte vervolgens met stevige passen op hem af. Ze bekeek hem nogmaals, met dezelfde instelling als ze had gedaan toen ze elkaar net hadden ontmoet. Alleen nu lag er iets van walging in haar ogen. "Dus je denkt echt dat ik dat geloof?" sprak ze uiteindelijk op nuchtere toon. "Je verwacht echt dat zo'n onderdanig schoothondje kan veranderen in een bloeddorstig monster? Maak dat de kat wijs. In nog geen honderd jaar zul jij veranderen in een killing machine!" Ze ging recht voor de reu staan en keek hem diep in zijn ogen. Ze zette haar poten schrap op de ondergrond. Ieder moment verwachtte ze een uitbarsting, van zijn kant of van de hare.

Wat een gedoe. Lawrence moest zich echt beter leren te beheersen. Al was Vegas niet het juiste persoon om het daarop te oefenen. Maar hij bekeek het positief, en zag het als een uitdaging. En hij hielt wel van een uitdaging, zo moest alles toch weer goed komen. Hoopte hij. Eigenlijk nog meer voor Vegas. Lawrence ontspande zijn spieren, en liet ze kouder worden door de wind om het minder uitdagend te maken voor zijn monster. 'Ik luister niet? Jij maakt je zinnen niet af, jochie. Het probleem ligt bij jou, niet bij mij'Had ze altijd een weerwoord? Lawrence zuchtte, 'Ik kan mijn zinnen niet afmaken omdat, oh laat ook maar' Hij had geen zin om verder een discussie te voeren met iemand die het niet wilde laten rusten, dus aan hem de taak om deze nutteloze tijd verdoemende discussie te eindigen. 'Misschien moet jij je gedragen zoals je bent, en je niet ineens stoerder opstelt omdat het toch wel heel sneu blijkt te zijn om zo onderdanig te doen voor een teefje' Ze had wel gelijk, eerst had zich tegenover haar voorgesteld als een onzekere onderdanige hond. Om vervolgens geheel boos en geïrriteerd er tegen in te gaan. Maar hij had toch zo ongeveer wel duidelijk gemaakt wat Lawrence niet alleen was. ’Je hebt gelijk..’ Zijn blik daalde neer naar de grond, ’ Maar de hond Lawrence die voor je staat is niet de enigste die je voor je hebt...’ Hoe kon hij het duidelijk maken? Hij kon het niet laten zien, dat was veels te gevaarlijk. Hij slaakte een zucht, en wist zich eigenlijk geen raad meer. Misschien was dit toch het goede moment om weg te lopen en verder te trekken, maar iets hielt hem tegen. Want als dat niet het geval was geweest, dan was hij allang al voor de teef haar veiligheid weggegaan. ’Dus je denkt echt dat ik dat geloof?" Lawrence keek ligt droevig, ’Het klinkt onnatuurlijk, en je zal me voor gek verklaren en dat snap ik...’ Zijn blik gleed weer naar de grond, waarna hij kwam te zitten. ’Je verwacht echt dat zo'n onderdanig schoothondje kan veranderen in een bloeddorstig monster? Maak dat de kat wijs. In nog geen honderd jaar zul jij veranderen in een killing machine’ Hij slaakte opnieuw een zucht, en schudde kort met zijn hoofd. ’Oke’ Sprak hij enkel, misschien was het wel beter dat Vegas hem niet geloofde. ’Ik wou dat ik het je kon laten zien, dat ik een bewijs had...’ Mormelde hij. ’Maar dat zal voor beide niet goed aflopen’ Zijn ogen schoten weer richting Vegas. Hij liet het voorlopig hierbij.

Hoe eerst de genegenheid van Lawrence haar had geïrriteerd, zo irriteerde nu zijn brutaliteit haar. Hij zette veel op het spel door haar tegen te praten, iets waar ze totaal niet van gediend was. Veel liever had ze de onderdanige reu weer voor zich. Die kon ze tenminste afsnauwen zonder dat ze werd tegengesproken. Nu was er ook geen lol meer voor haar om zo tegen de reu tekeer te gaan. Hij zou toch wel terug proberen te komen met een sterkere opmerking. Maar Vegas wilde winnen.
De reu had allerlei smoesjes voor zijn gedrag. Hij zou een tweede persoonlijkheid hebben, dat was tenminste wat ze kon opvangen uit zijn vage verklaringen. Hij was bang anderen pijn te doen, kon niet goed uit zijn woorden komen, had het steeds over dat het niet goed zou aflopen wanneer 'iets' in hem naar boven zou komen. Waar waren de feiten? Nergens. Vegas moest die domme sul maar op zijn onzinpraatjes geloven. Ze was allang geen pup meer, hoor, zulke sprookjes geloofde ze echt niet meer. Hoe oud was die Lawrence eigenlijk wel niet? Zijn gedrag was precies hetzelfde als een hond van amper 6 maanden, maar zijn geur vertelde haar dat hij zeker ouder was dan haar. Was ie op zijn grote kop gevallen ooit, toen hij nog klein was? "Ik wou dat ik het je kon laten zien, dat ik een bewijs had... Maar dat zal voor beide niet goed aflopen," was het laatste wat hij sprak, waarna hij zijn ogen op haar richtte. Het teefje wachtte af of hij nog meer zou vertellen, maar dat leek niet het geval te zijn. Dus schraapte ze haar keel en rechtte ze haar rug. "Jij heerlijk dom wicht," begon ze helder. "Je moet nu echt stoppen met die onzin van je. Als je serieus verwacht dat ik dat gebrabbel van jou geloof, zou ik echt wat aan die uitleg van je doen. Ik weet niet waarom je je zo idioot gedraagt, maar je kunt mij echt niet inpakken met zo'n lulverhaal." Haar gezicht hing dicht bij de zijne. Ze liet haar zware adem in zijn gezicht neerwolken. Minachtend staarde ze in zijn ogen, wachtend op een nieuwe smoes die zijn verwardheid moest gaan uitleggen. Als ze dat nog een keer zou aan moeten horen, zou ze hem zo'n harde klap op zijn kop geven, dat hij weer bij zinnen zou komen. Hopelijk.

Sorry, hier kun je niet zoveel mee, volgens mij...

Het duurde niet lang meer, maar hij moest volhouden. Moest zich inhouden, moest er aan voldoen om niet na de eerste ontmoeting met iemand in Boundless, gelijk te vloeren. Nee dat wou hij niet, bij lange na niet. Hij moest er niet eens aan denken. Maar toch was er een kans, en dat wist hij maar al te goed. Want het monster in hem was vele malen sterker, maar het had het lichaam van Lawrence nodig om niet naar buiten te komen. Dat was het enigste schilt naar de buitenwereld, en als Lawrence zelf ook alleen al boos werd, dan had hij niet de kracht en niet de aandacht om het monster tegen te houden. Zijn ogen schoten van de grond weer naar Vegas, die dit alles ook niet veel beter maakte. Een goede test misschien, een goeie training zou je het kunnen noemen. Maar als het fout zou gaan, dan ging het goed fout. Hij staarde want telkens weg kijken was geen optie, Vegas sprak en Lawrence luisterde. Zijn hart vasthoudend , want het meeste wat ze zei was niet veel goeds. ’ Jij heerlijk dom wicht,’ En daar gingen we weer, Lawrence begin er steeds meer genoeg van te krijgen. Alsof hij steeds verder een diepte werd getrokken door het monster, zodat het monster hem zelf naar buiten kon komen. Ja, dat was de perfecte beschrijving. Zijn ogen vormde spleetjes en verdiepte zich nog meer in het monster, hij mocht niet naar buiten. Maar hij wist dat dat ooit zou gaan gebeuren, en snel. ’ Je moet nu echt stoppen met die onzin van je. Als je serieus verwacht dat ik dat gebrabbel van jou geloof, zou ik echt wat aan die uitleg van je doen. Ik weet niet waarom je je zo idioot gedraagt, maar je kunt mij echt niet inpakken met zo’n lulverhaal’ Plots weerklonk er een brul, van Lawrence. Niet Lawrence, het was geen natuurlijk honden blaf of grom. Nee, veel luider veel machtiger van diep binnen in hem. Lawrence draaide zich om, waarbij de stenen onder zijn poten verpulvert werden. Hij draaide zijn rug naar Vegas toe, toen hij hing waarbij zijn ogen naar de grond waren gericht. Zijn ogen helemaal zwart, Lawrence ademde zwaar in en uit. Door het ademen hoorde je een soort gegrom, niet Lawrence het kwam dieper. En je hoorde duidelijk het verschil, twee stemmen door elkaar.

Plots sloeg er iets om in de oudere reu. Eerder in het gesprek was dit ook al voorgekomen, maar dit was anders. Zo had hij eerst maar één steen onder zijn poot laten verpulveren, nu liet hij een heel pad van steentjes, kiezeltjes en andere spullen die in de weg lagen tot een hoopje stof veranderen. Zojuist had hij dit nog niet kunnen doen, bedacht Vegas zich. Ze was redelijk geschrokken van zijn woeste gedrag, niet dat dat tegen haar gekeerd was op het moment, maar om te weten dat zo'n beest zoveel kracht bezat, was toch redelijk intimiderend. Maar het teefje liet zich niet kennen. Ze had geen flauw idee hoe sterk de reu was, maar ze wist zeker dat ze met haar eigen trucjes hem te slim af kon zijn mocht dit nodig zijn. Misschien was Lawrence wel een of andere goochelaar of bezat hij een raar soort magie dat ervoor zorgde dat hij een optische illusie kon creëren. Of hij was een van die force-honden.
Vegas slikte toen de reu een oorverdovende, bulderende brul liet horen. Hij drong door tot in haar botten, en even stond ze na te sudderen. Maar ze liet zich niet kennen. Het teefje schudde haar vacht uit, en hiermee het kleine hoopje angst dat hij haar had bezorgd. Ze stond op, stapte op de hijgende reu af, en bleef vlak achter hem staan. "Mooie show, popje," siste ze hem toe, en haar bovenlip krulde geïrriteerd omhoog. Ze wist niet hoe ver ze hem nog kon pushen voor hij echt door het lint zou gaan, maar ze was graag bereid die grens op te zoeken. Op een of andere manier leek Lawrence zichzelf ook pijn te doen nu "er een andere Lawrence" was. Sprak hij uiteindelijk toch wel de waarheid. Niet dat Vegas dat wat uitmaakte. Ze vond hem nog steeds een laf beest die niet wist waar hij mee bezig was. Hij moest zich maar inhouden, want natuurlijk wilde hij geen ruzie met haar, dat was vanzelfsprekend. "Kom maar op, heb je nog meer in huis?" Om hem een beetje aan te sporen, kraste ze vlug met haar poot over zijn rug en deed een paar passen naar achteren, waar ze afwachtend met haar ogen naar "het monster" staarde.

Zijn neusvleugels trilde bij de sterke lucht van irritatie, niet gedacht dat emoties en gevoelens geuren konden hebben. Hij was er ook niet zeker van of dat wel de geur was, maar bij het ruiken werd hij gek en verlangde het monster in hem nog meer om naar buiten te komen. Dan maar niet ruiken. De reu zat stokstijf stil op de stenen, Vegas negerend de buiten wereld negerend. Alles kon nu fout gaan. Hij merkte dat hij trilde, een teken dat Lawrence weg zakte. Normaal als hij zou gaan veranderen dan ging dat snel en had hij het niet door, maar omdat, hij nu zo tegen werkte tegen het monster begon dat energie van hem te nemen en werkte zijn lichaam niet goed meer. Het deed raar, en voelde ongewoon niet natuurlijk. Lawrence probeerde zich te bewegen om weg te kunnen lopen of zich naar Vegas toe te kunnen draaien, maar zijn spieren zaten muurvast. Alsof hij ze niet meer bestuurde. Plots hoorde hij Vegas, zijn oren draaide wat naar achter ’ Mooie show, popje,’ Show? Was ze nou echt zo achterlijk? Ze zag er niet achterlijk uit, maar ze gedroeg zich echt dom. Maar hij kon het ook wel begrijpen dat ze het nep vond. Lawrence hoorde de grom in zijn hoofd die vervolgens de wijdde wereld in trok, Lawrence zelf gromde niet. Hij schrok er echter zelf van dat zo’n diepe grom uit zijn stem kwam. ’ Kom maar op, heb je nog meer in huis?’ Niet doen Vegas, doe dit jezelf niet aan dacht hij in zichzelf. Hij voelde plots een snijdende pijn over zijn rug, dit was het. Lawrence zijn ogen schoten open, zijn pupillen groot die vervormde naar grote zwarte kijkers. Helemaal zwart. Voor Lawrence werd ook alles zwart, alsof hij verdween in een groot diep gat. Alles werd wazig en toen was Lawrence weg. Met zijn rug naar Vegas toe zag hij boten in zijn lichaam groter werden, spieren opbolden en zijn klauwen en tanden groter werden. Lawrence dook naar de grond terwijl zijn lichaam vervormde naar een groot wezen. In plaats van hem nu het monster.

Eindelijk was hij er, het lichaam was sterk. Had hem tegen kunnen houden, maar moest beschermd worden. Hij kon enkel woede voelen, woede gericht op degene om hem heen. Alles moest vernietigd worden. Hij plaatste zijn klauwen op de grond, zijn nagels bordde in de modder en in de stenen. Zijn spieren bolde onder zijn vacht. Zijn lichaam draaide naar de teef, zijn tanden waren ontbloot. Zijn tanden lang, waar speeksel van af droop. Hij gromde, en keek naar Vegas. Hij liep op haar af, klaar om aan te vallen. Zijn blik dreigend, zijn spieren aangespannen klaar om naar voren te springen en aan te vallen. Hij kon de angst ruiken, alles moest dood. Woede en bloeddorst was in zijn ogen te lezen. Hij zou er nu alles aan doen alles te kunnen vernietigen.

Lawrence zei niets meer, hij zat daar alleen maar. Hij probeerde zich te verzetten tegen iets, maar Vegas wist niet tegen wat dat precies was. Ja, hij had het constant gehad over een of andere monster, bla bla bla, maar dat zou toch niet waar zijn? Natuurlijk niet, hield ze zichzelf voor. Lawrence was gewoon ergens blijven steken in zijn jeugd, in een of ander spelletje waarbij hij de slechterik was. Of hij was als klein kind keihard op zijn lelijke kop gevallen. Het teefje probeerde hem iets meer uit te lokken door venijnige opmerkingen naar hem te gooien, en het was duidelijk dat hij het steeds moeilijker kreeg om zich in te houden. Prima, jochie, laat dat "monster" het maar overnemen. Laat Vegas maar eens zien waar ze zo bang voor zou moeten zijn.
Alsof de reu haar gedachten kon lezen, liet hij haar zien waar ze bang voor moest zijn, waar hij haar voor had gewaarschuwd. Niet alleen de manier van doen van Lawrence veranderde, maar nu ook zijn uiterlijk. Hij leek helemaal te worden opgeblazen, het was bijna grappig om te zien. Maar wat het tafereel net iets minder komisch maakte, was dat hij niet met lucht werd opgeblazen, maar met kracht. Zijn spieren groeiden zichtbaar, net zoals zijn botten. Hij werd groter en groter, en hoewel Vegas niet snel geïntimideerd was door de grootte van een ander, vond ze dit nu wel aardig beangstigend. Oké. Fuck. Oeps?
Lawrence -was het eigenlijk nog wel Lawrence?- draaide zich naar haar om. Het teefje staarde met grote ogen in zijn pikzwarte kijkers. Ze kon hem horen hijgen en betrapte zichzelf erop dat ze redelijk bang werd van dit monster. Hij had gelijk, maar Vegas wilde niet bang zijn van iets waarvan ze niet wist tot wat hij in staat was. Ze had wel gezien wat hij met die stenen had gedaan, die zo hulpeloos onder zijn poten waren verpulverd. Maar zou hij dat ook met haar doen?
De woedende blik deed haar achteruit deinzen. Ze krabbelde langzaam een beetje terug, zonder haar blik van het beest af te halen. Het leek erop dat hij haar elk moment te grazen kon nemen, en ze wilde niet voor een verrassingsaanval komen te staan. Wat moest ze doen? Vechten zou zinloos zijn, iedereen kon zien dat hij veel te sterk en groot was voor haar. Hoewel ze altijd een erg hoge dunk van haar eigen vechttechnieken had, moest ze toegeven dat dit gevecht inderdaad al gewonnen was door Lawrence nog voor het was begonnen. "Wat ga je doen" murmelde ze. Ze deed haar best de trilling in haar stem te verbergen. "Ga je me nu opeten, oh grote... bonk spieren?"

Vermorzelen, alles moest vermosseld worden. Eerst te beginnen bij deze teef. Hij opende zijn bek waarna er een luidde schrille brul uit kwam, een brul die letterlijk door been en merg ging. De grond leek voor even te trillen. Waarna hij zijn bek sloot werd het akelig stil. ’Wat ga je doen?' Klonken er woorden, enkel voor hem gemurmel. Hij kon maar aan 1 ding denken. ’ Ga je me nu opeten, oh grote... bonk spieren?’ Het geluid irriteerde hem, aangezien hij de woorden niet kon plaatsen. Weer klonk er een brul deze keer gehaast, na de brul schoot hij naar voren. In de grond ontstonden barsten van zijn gewicht. Voor zijn gewicht was hij snel door zijn kracht, hij schoot naar voren en beukte met zijn poot tegen de teef, die ergens anders weer op de grond terecht kwam. Het monster tilde zijn lippen op tijgerde achter de teef aan klaar voor een volgende aanval. Eenmaal bij haar hief hij zijn klauw op, een klauw rijk aan vlijmscherpe nagels, zo scherp als dolken. Deze klap zou het leven beëindigen van Vegas. Maar plots stopte de klauw, en viel het monster op de grond. Hij gromde, kronkelde over de grond. En verdween achter wat rotsen. Er weerklonk gegrom en gejank. Lawrence kwam weer terug, had gevochten tegen het monster, wou niet dat hij weer onschuldige ging doden.

Hij ademde diep in en uit, opende voorzichtig zijn ogen maar sloot ze weer tegen het felle zonlicht. Het was hem gelukt, hij voelde zich voldaan maar tegelijker tijd zo zwak. Alles werd zwart voor zijn ogen, en Lawrence zakte weg in een diepe slaap. Alles was fout gegaan, hij had zich in moeten houden. Hij had het monster niet tegen kunnen houden, het was naar buiten gekomen en niet onder zijn wil. Hij haatte het, wou dat het weg ging. Maar dat zou onmogelijk gaan, het was zijn force. En forces bleven je leven bij je. Hij zou ermee kunnen leren omgaan, maar dat leek niet te werken. Hij had er gewoon geen controle over, als hij boos werd dan zou hij veranderen. Het was gewoon zo, viel niks aan te veranderen. De enige optie was geduldig zijn, niet snel boos worden en jezelf weten in te houden.

Daar lag Lawrence, op zijn zij. De zon brandend op zijn dikke klittige vacht. Verslagen maar tegelijkertijd ook gewonnen, gewonnen van het monster. Met alle kracht die Lawrence van naturen had, heeft hij gewonnen. Maar de kracht in zijn lichaam was verdwenen, en nu lag hij verdronken in leegte op de grond. Alleen. Maar Vegas was veilig gesteld voor nu, ze leefde nog. Hij hoopte dat Vegas naar hem toe zou komen om hem persoonlijk te doden, zijn keel door te bijten. Zodat hij dit nooit meer door hoefde te maken, nooit meer andere pijn hoefde te doen.