Crush down my mind ~ Saffron

De grote reu sjokte langzaam langs het spoor. Zijn bruine ogen waren op de stoffige grond gericht. Zijn prachtige, volle staart hing nutteloos omlaag. Finnick was gebroken. Zijn partner Annie had zelfmoord gepleegd, alleen maar omdat ze dacht dat hij dood was. Hij was springlevend! De reu kon het nog steeds niet beseffen. Zijn Annie had hem verlaten. Het teefje waar hij voor de rest van zijn leven mee samen had willen zijn. Zijn toekomstdroom was in duigen gevallen. Nu moest Finnick weer opzoek naar een nieuwe droom. Alleen die zou de reu niet meer kunnen vinden. Het enige wat hij op dit moment wou, was zijn partner Annie. Een droom die nooit werkelijkheid zou worden..
Hij was helemaal alleen, zijn partner dood en zijn enige pup die spoorloos verdwenen was. Zijn leven ging weer eens lekker, maar niet heus. Finnick snakte naar gezelschap van iemand waarmee hij zijn leven kon delen. Een vriend of vriendin. Als de reu het wilde, dan kon hij alle teefjes van de wereld krijgen. Hij was jong, sterk en erg knap om te zien. Maar Finnick wilde niet ieder teefje van de wereld, hij wilde Annie. Zijn Annie. De goudbruine reu moest tegen de opkomende tranen vechten. Hij mistte Annie en Saffron zo.. Het liefst zou de reu zichzelf nu in een ravijn storten, zijn nutteloze leven achter zich laten zich weer bij Annie voegen. Maar hij kon het niet. Eerst moest de reu weten of zijn zoon nog in leven was. Zo niet, dan zou hij acuut zelfmoord plegen. Zo ja, dan zou Finnick voor Saffron blijven leven. Maar hoe zou hij zijn zoon gaan vinden? Waar hing Saffron eigenlijk uit, als hij nog in leven was. Finnick wist het niet. Hij wist niet eens hoe Saffron er eigenlijk precies uit zag. Daar schaamde de grote reu zich voor. Alleen aan de ogen kon Finnick ontdekken of hij zijn zoon gevonden had. Nu kon hij niet bij iedere pup in de ogen gaan staan staren. Nee. Dat viel teveel op. Wel was Finnick altijd alert op eventuele signalen die konden aangeven dat iemand zijn zoon Saffron kon zijn.
De reu was intussen overgegaan in een snelle draf. Een trein stoof langs hem. Finnick nam de moeite niet om hem bij te houden. Naast treinen rennen behoorde tot het verleden. De jonge reu stak zijn snuit in de lucht en ving de geuren op van de omgeving. Geuren zoals olie, benzine, rook, bloemen en.. Saffron! Finnick sperde zijn ogen wijd open van verbazing en blijdschap. Loog zijn neus niet? Hij snoof nog een keer. En weer rook hij die bekende geur. De geur van was dichtbij, dus Saffron was binnen het bereik van Finnick. Intussen was de grote reu aan het rennen. Zijn roze tong bungelde uit zijn bek. Een schim in de verte deed hem nog harder rennen. ''Saffron!'' riep Finnick. De schim werd steeds groter en uiteindelijk werd het een hond. Meteen richtte Finnick zijn ogen op de ogen van de pup. Ja, het waren zijn ogen die hij zag. ''Ik heb je eindelijk gevonden.'' fluisterde Finnick hees. Hij bekeek de pup en wachtte toen op diens antwoord.

-Saffron only-