I'm a murder tramp, murder tramp ~Open~

I think my friend said, "I hear footsteps."
I wore my black and white dress to the
birthday massacre, birthday massacre, birthday
I wore my black and white dress

'Let do something you never did before,' had het jonge teefje nog gezecht. Er lach een sluwe, bijna onmenselijke glimlach rond haar lippen. Waarom ze het deed, wist ze niet. Waarschijnlijk gewoon voor de spanning. Die goede oude spanning. Een licht zuchtje verliet haar bek. Ja, hier liep ze dan. Een teefje van 1.5 jaar, die hier eigenlijk niet hoorde te komen. Ze was in de woonwijk, een plek waar veel mensen liepen. Overdag tenminste. Nu was het nacht, de heldere maan verlichtte de overdrag druk bezochtte straten. Gelukkig maar, want ze kon het zich niet veroorloven gezien te worden door een mens. Wat zouden ze wel niet denken als ze een jonge teef van 1.5 jaar zo alleen of straat zouden zien lopen? Niet veel goeds, waarschijnlijk. Misschien werd ze wel gevangen. En dat betekende problemen, want dan was er een kans dat ze achter haar geheime indentiteit kwamen. Ja, de normaal uitziende teef was een force. Haar kracht, ookwel force genoemd, droeg de naam Dark Dimension. Niet heel erg origineel natuurlijk, de naam, maar wat had dat dan ook voor nut? Het ging om de impact die het had, niet de naam. Al klonk een coole naam natuurlijk wel.. Gaaf.
Nino snoof, spuugde een klodder speeksel uit op de grond. Ach, wat maakte het ook uit? Als ze gezien zou worden, had ze altijd nog Dark Dimension. Ze gebruikte haar force dan tegen de mensen, zodat ze later zouden gaan denken dat ze droomden. Ofzo. Eigenlijk wist het teefje niet eens of haar kracht ookwel op mensen werkte. Op honden wel, dat wist ze zeker. Maar mensen.. Die waren toch wel een heel andere zaak. Ach, dan moest ze het voor nu maar even houden op Hide and Seek spelen. Er was geen andere keus, veel zin in het uittesten van haar force op mensen had ze niet. Dus liep ze maar door. En door. En door..

[OPEN + Fail >_< Eerste posts zijn moeilijk]

Gast

|| Judas ||

Dit waren gewoon van die plekken waar Judas bijna nooit kwam, af en toe om zijn Force te doen laten ontsnappen. Want hij begon te merken als hij een tijdje zijn Force niet gebruikt had, dat gevolgen op hem begon te krijgen. En aangezien hij weet wat voor een machtige krachten zijn Force had, voorkwam hij dat het allerliefst in zijn leventje. Judas' zijn ijzige blik keek van links naar rechts en weer naar de straat voor hem, want in dit soort gebieden waar veel mensen kwamen was hij erg voorzichtig. Want als hij ergens een hekel aan had dan waren het die stinkende grote bloten mensen wel. Judas had dan ook niet anders gekend dan te leven als een hond in het wild, dus geen huishond. Maar de rede dat hij hier was werd al vrij duidelijk, meestal kwam het namelijk wel vanzelf evenals nu. Judas sloeg links af een steeg in, aan het einde van de steeg stond een man, vrij jong nog. Die duidelijk na zijn komst zijn aandacht op hem had gericht. 'Hebbes' Gromde Judas binnenmonds. Want de prooi was binnen, naar hem toe gekomen zonder dat hij niets had hoeven doen. Deze jong man was als vele opzoek naar zogenaamde zwerfhonden, die ze of afmaakte of verkochten. Iets wat veel werd gedaan in deze tijd omdat, de mensheid geld nodig had en dat op allerlei manieren deden. En aangezien er veel zwerfhonden en wilde honden waren, was dat voor sommige mensen een optie om aan geld te komen. En deze kerel zag hem dan dus waarschijnlijk ook als een zwerfhond omdat, hij hier rond zwerfde. Logisch. Maar jammer voor deze gast, dat zijn uitkomen zou eindigen als zijn dood. Want tja Judas was nou eenmaal iemand die er geen lootje om lag om andere te vermoorden alsof het niets was. En hij deed het dan ook dagelijks, alsof hij een eeuwige vloek met zich meedroeg. Want Judas moest wel doden wou hij zelf blijven leven. De man naderde en kwam nu aardig dichtbij, te dichtbij voor Judas zijn doende. En toen begon het specktakel, de slachtpartij. De man begon te schreeuwen, en te kreunen. Judas keek alleen maar, af en toe schoten zijn ogen naar zijn been of naar zijn hoofd, waar de man op dat moment dan ook naar greep. Het grote geheim hoe dit allemaal kon speelde af in het hoofd van Judas. Judas zijn ogen werden helemaal zwart en vervolgens schoot zijn blik dwars door de man heen, als een mes dat naarbinnen schoot. Dat deed het ook maar niet letterlijk, Judas keek dieper het lichaam binnen. Alsof hij echt dwars door zijn lichaam heen kon kijken. Plots klonk er een luidde knak, en zakte de manen door zijn benen. Dood. Slachtoffer nummer 1034? Zoiets. Judas was klaar hier. De mensen zouden niet opkijken van nog een dode, want het gebeurde wel degelijk vaker, en niet alleen door hem. Judas draaide om zijn as en vertrok, hij was klaar hier voorlopig. Maar een geur hielt hem tegen toen hij zich kort concentreerde op zijn ruik vermogen. Hij rook een andere hond, een vreemdeling want het was geen bekende geur. Misschien was er dit keer wel een toetje. Judas twijfelde geen seconde en liep in een vloeiende stap verder. Vervolgens naderde hij een zwart witte teef, een Border Collie werd vrijwel meteen duidelijk. Judas keek de teef aan, afwachtend haas snakkend naar de drang om haar ziel leeg te zuigen.