Mirror on the wall ~

Geruisloos sloop de jonge reu door het kreupelbosje. Zijn verschillende kleuren ogen keken behoedzaam om zich heen. Oreo had zijn Mental Shield als een dun laagje over zich heen getrokken. Zijn force was onzichtbaar voor andere honden. Gelukkig maar, want anders had hij binnenkort een horde gillende teefjes achter zich aan. Niet dat de reu dat nou zo erg vond.. Gehe, Oreo was een echte 'lady killer', om het zo maar te zeggen. Hij genoot van de aandacht die honden van het andere geslacht hem gaven. De reu was heus niet opzoek naar een partner. Hij had er niet eens behoefte aan. Bleh, alleen maar gezeik zou hij dan krijgen. Daar zat Oreo ook niet bepaald op te wachten. Bovendien beviel het vrijgezellen leven hem wel. Lekker doen waar je zin had, zonder gezeik van een overjaloerse partner. Daar had je niks aan.
Oreo liep met een stevige pas door. Kleine druppels kwamen terecht op de grond. ''Damn, pleasse geen regen.'' mompelde Oreo chagrijnig. Als de reu ergens een hekel aanhad, dan was het wel regen. Van die kleine, natte druppels die je vacht lieten doorweken. Nee. Oreo had veel liever zon en warmte om zich heen. Daar kon je tenminste van genieten. Ook deed goed weer zijn humeur altijd opvrolijken. Ondertussen was zijn pas overgegaan in gesjok. De ogen van Oreo speurden de omgeving af, opzoek naar een schuilplek waar hij veilig was voor de regen. Die vond hij. Het was een oude boom, een eik zo te zien. De reu snelde er naartoe. Eenmaal onder de veilige takken van de oude eik, plofte de reu doodmoe neer. Wat was er vandaag toch met hem aan de hand? Oreo maakte zich daar niet te lang druk over. Hij legde zijn grote kop op zijn voorpoten en sloot zijn ogen, maar hij bleef alert.
Net toen Oreo naar dromenland wilde vertrekken, trok geritsel zijn aandacht. De reu was gelijk klaarwakker. Wie durfde hem uit zijn slaap wakker te maken? De reu keek rond, opzoek naar de dader. Hij vond haar een paar meter verderop.

-Flut einde-

Vegas trippelde vrolijk over de gronden van Boundless. Ze had geen idee waar ze heen ging, maar ze liet zich door haar poten meenemen naar waar deze haar wilden dragen. Soms had ze gewoon van die dagen waarop ze geen plan nodig had. Dan deed ze gewoon wat haar lichaam wilde doen. Vaak kwamen hierdoor de meest onverwachte ontmoetingen, degene die Vegas het beste bij bleven. Ze kon wel weer wat pit in haar leven gebruiken. De laatste tijd was het een beetje rustig geweest, iets wat niet echt haar ding was. Rust was oké, op sommige momenten. Maar het allerliefste rende Vegas van hot naar her tot ze erbij neerviel. Of ze stuiterde de hele dag rond ongeïnteresseerde honden die haar op een gegeven moment snauwend weg zouden blaffen. Vegas vond dat geweldig, ook al wist ze niet precies waarom. Stiekem was ze gewoon een kleine trol.
Plots trok een donkere wolk voor de felle zon, waardoor Vegas verstoort opkeek. Wat nou weer? Moest dit perfecte weer per se verpest worden? De donkere wolk hing dreigend aan de hemel, niet bang zijn natuurkrachten op de aarde los te laten. Fijn, daar ging haar humeur. Als er één ding was waar Vegas een hekel aan had, was het wel regen. Oké, dat was ook niet helemaal waar, er waren nog veel meer dingen waar het teefje een hekel aan had, maar regen stond wel gevaarlijk hoog op haar lijstje. Het maakte haar dikke vacht altijd drijfnat en het zou vervolgens weer uren duren voor haar vacht was opgedroogd. Hiervoor moest ze meestal een halve dag in de zon liggen rillen. Ze kon natuurlijk ook gaan rennen om haar vacht droog te maken, maar probeerde maar eens te gaan rennen met 50 kilo extra gewicht aan je lichaam. Even dacht Vegas dat de luchtgoden haar zouden sparen en de regen ergens anders los zouden laten, maar die gedachte werd met en vloedgolf van regen weggevaagd. Vegas hief haar kop ten hemel en blafte kwaad naar boven, wetend dat dit toch geen invloed zou hebben. Mopperend schudde ze haar vacht een keer uit, trok haar bovenlip vervaarlijk op en stoof vooruit, op zoek naar een plek om de regen te kunnen ontkomen. Gelukkig was het bos niet ver weg. Hier zou ze vast wel een of andere dikke boom kunnen vinden om onder te schuilen.
Compleet doorweekt bereikte Vegas het bos. Van het prachtige zomerweer leek niets meer over te zijn. Zelfs de droge bosgronden werden zompig. Stilletjes vervloekte het teefje de luchtgoden en rende, iets langzamer deze keer, tussen de bomen door, op zoek naar eentje die groot genoeg was om haar droog te kunnen houden. Nog voor ze deze had kunnen vinden, drong een vage hondengeur tot haar neusgaten door. Schichtig keek ze om zich heen. Door de regen was de geur zwak geworden, dus kon Vegas niet goed inschatten hoe ver de drager van de geur moest zijn. En hé, een gewaarschuwde hond telt voor twee. Toen er niemand in de buurt leek te zijn, besloot Vegas het geurspoor te volgen. Misschien leidde het haar wel naar een schuilplaats. Niet veel later bleek dit het geval te zijn. Een grote eik doemde voor het teefje op. Aan de voet van de eik lag een zwart-witte hond. Vegas kon ruiken dat het een reutje was. Iets voorzichtiger deed ze een paar stappen naar voren. Ze hield de reu scherp in de gaten. Plots schoot hij overeind, waardoor Vegas een sprong naar achteren maakte en in en reflex haar bovenlip optrok. Een grom verliet haar bek, ook al was het niet zo vijandig bedoelt. Stomme reflexen ook. "Ik kom hier alleen maar om te schuilen," verklaarde ze vlug. Ze had geen zin in een lange uitleg en al helemaal geen zin in ruzie. Om te laten zien dat ze niets kwaads in de zin had, liet ze haar staart tussen haar benen hangen en liep met gebogen kop naar voren, waarna ze een boogje om de reu maakte. Ze nam een eindje van hem vandaan plaats onder de eikenboom. Opgelucht slaakte ze een zucht. Fijn, die regen was ze ontlopen. Nu de vijandige reu nog.