Hot ~

Zo'n dorst, dacht Sterre. De zon scheen fel op haar zwart/witte vacht. De pup was zulke hitte niet gewend. De temperatuur lag rond de vijfendertig graden Celsius. Loom door de warmte, slofte Sterre verder. Als ze niet snel water zou vinden, dan was ze er geweest. Sowieso was het al vreemd dat een pup van vijf maanden zich alleen waagde in het gevaarlijke bergen. Maar terug naar de stad gaan, was ook geen optie. Ze had een hekel aan mensen. Vooral nadat ze uit het opvangcentrum in LA was vertrokken. De pup was er niet uitgezet, nee ze was er zelf weggegaan. Ze vond dat ze er toch niks te zoeken had. Deels had haar gevoel daar een rol bij gespeeld. Sterre had een raar gevoel dat ze hier al eerder was geweest. Steeds schoten er wazige herinneringen door haar kop. Vooral van haar ouders, Moss en Tara. Ze kon zich nog veel herinneren van hen. Haar vader was sterk en stoer. Tara was lief en zorgzaam. De perfecte ouders voor Sterre en haar siblings. Helaas waren ze overleden. Sterre was ontroostbaar geweest. Maar ze wist dat ze verder moest met haar leven. Het leven hield niet ineens op als een dierbare kwam te overlijden. Een langs vliegende vogel bracht de Border Collie pup weer terug naar het heden. Sterre merkte dat ze in een opgekrulde houding lag. Had ze geslapen? Hoe lang? De pup wist het niet. Maar aan de stand van de zon te zien, was het best lang. Sterre rekte zich een keer uit en kwam daarna overeind. Ze liet haar bruine oogjes ever over de omgeving glijden. Een angstig gevoel bekroop haar, toen ze in de gaten kreeg dat iemand zich ergens achter haar bevond. Een stalker. Een piepklein grijnsje verscheen op Sterre's gezicht. Meteen was haar angstige voorgevoel als sneeuw voor de zon verdwenen. ''Wie komt mij stalken?'' grinnikte Sterre duivels. Haar oogjes begonnen ondeugend te twinkelen. Zou haar stalker komen opdagen of zou hij zich als een baby in de struiken verbergen? Sterre zou het snel genoeg merken.

Etain was like; Shocked. Hij had eindelijk een thuis gehad. Er was iets vreselijks gebeurd in de plek waar hij had gewoond. De honden opvang. En nu was hij like een zwerver hond. Of hij daar blij mee was? Totally not! Hij zette zijn poten veder. Sterre bleef maar in zijn kop hangen. Waar was ze. Ging het wel goed met haar? Leefde ze nog? Ze waren samen vertrokken, net als vele andere honden. De jonge reu rende, en rende, en bleef rennen tot hij een bekende geur rook. Hij was nu bij de bergen. De geur kwam hem bekend voor, en hij wist er ook meteen een naam aan vast te plakken. En het was niet zomaar een naam. Het was de naam van een teef waar hij stiekem rare dingen voor voelde. Dinge like; love. Het was Sterre, de border collie pup. Hij begon als een gek te rennen. Hij wou haar zien. Hij wou haar geur proeven! En toen zag hij haar. Hij dempte zijn tempo en begon te lopen. En toen hoorde hij haar stem. "Wie komt mij stalen?" Grinnikte de pup. Etain grinnikte. 'Sterre!' Blafte hij terwijl hij kwispelend tegen haar aan sprong. 'Verdwijn nooit, maar dan ook nooit mee rui mijn zicht wil je?' Hij gaf onbewust een lik over haar kop. Maar hij trok zich er niks van aan dat dat eigenlijk niet zijn bedoeling was. Hij sprong van haar af en ging kwispelend voor haar zitten.

Een bekende geur drong Sterre's neus binnen. Haar ogen werden groot. De meest vertrouwde stem van de hele wereld riep haar naam. De Border Collie pup draaide zich bliksemsnel om. Nog voor Sterre kon reageren, sprong Etain al tegen haar aan. Ze werd omver gekwakt, maar vond dat niet erg. ''Verdwijn nooit, maar dan ook nooit mee uit mijn zicht wil je?'' De jonge reu gaf haar een lik over diens kop. Sterre verstijfde even. Dit had ze niet verwacht. Niet dat ze het erg vond dat Etain haar een lik had gegeven. Het jonge teefje vond het zelfs prettig. Ze snakte naar meer. Etain sprong van Sterre af en ging kwispelend voor haar zitten. Sterre kwam zelf ook overeind en ging tegenover het reutje zitten. ''I promise,'' antwoordde ze ernstig. Maar ze kon haar lach bijna niet inhouden. ''Ik heb je gemist, Etain.'' vervolgde Sterre zacht. De pup stond op en liep naar de reu toe. Ze gaf hem een klein likje over zijn neus en ging toen naast hem zitten. Sterre legde haar kop tegen de zijne. De pup keek voor zich uit. Ze voelde zich intens gelukkig. Duurde dit moment maar voor eeuwig. Op dat moment begon Sterre iets te beseffen. Ze keek naar Etain. De pup voelde iets voor hem. Al heel lang. Maar ze had het nooit tegen hem durven te zeggen. Ze was bang dat Etain niet hetzelfde voor haar voelde als zij voor hem. Sterre zuchtte een keer onhoorbaar. Ze moest er maar mee zien te leven. Het teefje ging liggen en keek voor haar uit, doelloos.

-Flut einde-