just here and al someone

Anael keek even rustig en helemaal ontspannen rond. Een verleiderlijke grijns sierde haar lippen, het leek een lieve lach maar vergis je daarbij niet. Ze mag er dan als een engeltje uitzien maar dan ken je haar helemaal nog niet, oke ja ze kan lief zijn maar dat was ze niet altijd hoor. Met lenige bewegingen stapte ze verder, ze volgde niet haar neus maar op dit moment gewoon haar instinct. Ze had een lange reis achter de rug en was helemaal nieuwsgierig waar haar reis was geindigd. Haar helder blauwe ogen gleden naar de omgeving. Anael haar staart hangde lichtjes en kwispelde heel af en toe heen en weer maar lag toen uiteindelijk weer stil. Wat verderop hoorde ze veel lawaai waardoor ze haar kop er naar toe draaide en toen ook die richting uit liep. Trillingen van de grond zorgde ervoor dat ze al snel in een lichte pas er naar toe trippelde. Verderop zag ze juist een trein verdwijnen, ze glimlachte en zocht een gepast plekje voor even te rusten. Meteen zag ze wat verderop al meteen een goede plaats. Het was in een een hoekje waar de zon scheen en er juist vlak naast schaduw was, wat hield ze toch van schaduw maar toch ging ze in de zon gaan liggen en genoot van de warmte. Anael lag nog maar juist toen een geur van een andere hond haar neusgaten binnen drongen. "Ah meteen al gezelschap" Sprak ze liefjes maar met een sluwe grijns en keek afwachtend af."wat lief" sprak ze wat sarcastich.

- Alcapone-

" Claws Up, Claws Up,
And Don't mess with me!
Jibgebal Choedae,Jibgebal Choedae,
Geuligo Nawa Hamkke Mangchyeo Nohji Malgo."

Na een ontmoeting met de krankzinnige Carrion en de hond Zelox, vond ik dat het weer eens tijd was om eens voor wat uitdaging te zorgen. Ik wilde dan ook niet zo saai blijven om niet in de mensen gebieden te komen. Nee dat gaf me een grote uitdagen en ik kon altijd mijn force gebruiken. Natuurlijk wist ik dat er een groot gevaar was, maar alsnog vond ik het veel te leuk om dat gevaar tegemoet te komen. Een grote grijns versierde mijn husky bek. Mijn blauwe ogen werden nog feller van ijskleur en mijn passen werden steeds groter.
Snel sprong ik over allerlei objecten in het gebied buiten de mensen wereld. Het zou voor mij even duren voor dat ik daar was. Ver van de mensen, daar was ik geweest, waar ik mijn eigen snode plannetjes kon smeden. Een korte grijns, korte valse grom en de Sabir bungelend in mijn vacht, wat al niet te lang was, rende ik overal en nergens heen.
Ik kon het gewoon niet laten om hem beroerd te krijgen, ook al kon hij dat amper worden, toch kreeg ik het wel voor elkaar en dat was gewoon weg geweldig. “Dangsin-ui sogdoleul jul-yeo jusigess-eoyo?!” Vroeg hij kreunend, maar ik schudde wild mijn kop. “Never.” Grijnsde ik breed terwijl ik verder door het ene gebied trok.
Het gaf me gewoon de kik om hier zo hard te rennen, zonder dat iemand je er wat van zei. Net zoals de baasjes altijd deden bij hun honden. Ik had ooit eens bijna iets meegemaakt uit de mensen wereld. Liep in het bos en kon net op tijd weg komen, anders was ik er geweest.

Hoe langer ik er over nadacht en hoe verder ik naar het mensen gebied kwam, voelde ik steeds meer de adrenalinekick om alles te overtreden in de mensen wereld. Maar aan de andere kant had ik het gevoel dat ik mezelf daar alleen maar mee in de problemen bracht, dat was ook niet verkeerd. Maar toch weerhield het mij heel erg. Ik had liever een pack die ik later eens zou willen starten. Nee beter dat ik me toch voor een groot deel verscholen hield en in de andere dieren wereld mijn ware identiteit kon geven.
Ook zou ik nooit van mijn leven een mensen huisdier kunnen worden, dan zou Sabir verdwijnen en alles wat ik nu had. Ik was inmiddels gestopt en keek wild om me heen waar ik nu was. Gelukkig was ik nog maar een heel eind weg van alles, dus kon ik me nog geen zorgen maken. Ik was zeer gesteld op mijn dagelijks hapje, aka goed vlees. Het enige wat ik kon vinden in sommige gebieden waren konijnen. Ik wilde nu wel eens een keer goed vlees hebben, maar waar kon je dat vandaan halen?
Misschien wist een hond dat in de mensen wereld wel. Zij wisten namelijk wel waar alle lekkere hapjes verbleven en waar niet. Al hield ik niet echt van het voedsel uit blik, plastic of iets anders. Nee ik had liever een vers biefstuk waar ik me de hele dag nog op kon uitleven en later op de botten die er nog in zouden zitten kon uitleven.

Al duurde het nu niet lang of de grens naar de grote mensen wereld had ik benaderd. Met grote ogen, grote grijns en een speelse blik rende ik er over heen, terwijl ik Sabir nog hoorde protesteren. “Today Sabir, It’s my day to choose what I want. You’ve got nothing to say now.” Mopperde ik grommend naar mijn onderdaan terwijl ik verder ging en mijn ogen soms eens uit keek. “Bangbeob hale na isda elago Geleol geu dangsin i saengjon i?” Siste het beestje in mijn oren, terwijl ik grijnzend naar hem keek. “You should think about it.” Vals gromde ik het naar hem, met de speelse blik in mijn ogen en liep verder tot ik plots weer een aparte geur rook. Snel keek ik om mij heen en zag dat ik bij een treinstation in de buurt was. In de verte hoorde ik een andere hond, een teef om precies te zijn zachtjes iets zeggen. Het klonk als “Ah meteen al gezelschap” en “Wat lief”, maar ik was alles behalve dat. Ik was een gemene, vieze, slechte, maar gelovige hond die alles voor elkaar wist te krijgen. Ook al wist ik nu dat Hij naar mij keek en me nu even niet wilde zien, wist ik zeker dat ik dit voor elkaar ging krijgen. “Hello mademoisel.” Grijnzend liep ik op haar af terwijl Sabir duidelijke zuchten, gekuch en geïrriteerde kreuntjes aan mij liet blijken. Dat deed mij alleen naar maar een grotere kick dan dat ik al had. Met een grijns staarde ik de teef aan. Dit zou nog eens leuk worden.

/Sorry dat is zo lang is

(AA) D;/

Terwijl ze zat te wachten legde ze haar kop op haar poten, nam geen aanstalte om wat recht te gaan zitten om de bezoeker aan te kijken. Ze lag goed en was niet van plan om zich nu te verplaatsen gewoon omdat er een andere hond haar richting op kwam. Eigenlijk snapte Anael niet waarom ze eigenlijk in het gebied van de mensen was gegaan, ze had gewoon haar instinct gevolgt en werd daarom naar hier gebracht. Misschien had ze toch beter eerst wat in een open gebied moeten gaan gewoon op onderzoek. Maar ah, nu ze hier toch was kon ze even goed alles in zich opnemen en zien wat er allemaal te beleven viel. Haar helder blauwe ogen sloeg ze op toen ze de hond op haar af zag komen. “Hello mademoisel.” Grijnzend de hond die op haar af liep. Haar staar zwiepte kort heen en weer. Haar ene oor was naar hem gespits en de andere maar half."Zeg me toch niet dat je zo'n gentlement bent" Sprak ze sarcastich. De honden die zo liefjes en schattig deden zorgde ervoor dat ze ervan moest braken. Niet letterlijk natuurlijk maar de neigingen kwamen er dicht in de buurt. Haar ogen gleden even kort naar het dier dat bij de hond hoorde waarschijnlijk. Toch vroeg ze er niet naar. Anael streke zich even geeuwend uit en stond toen met een sierlijke beweging recht terwijl naar de treinspoor keek. Even liet ze haar tong over haar tanden glijden maar keek ondertussen wel weer naar de hond voor haar.

Het was voor mij al duidelijk dat ik me eigenaardig gedroeg. Dat betekende dus dat ik me gewoon weer zoals altijd moest gaan gedragen, zoals een gelovige, slechte husky die probeerde zoveel mogelijk andere honden, van elk ras te bekeren tot zijn geloof. Met een kleine grijns keek ik naar de teef voor me. Ze had dezelfde vacht achtige kleur als ik had. Het liet mij weten dat ik dus niet de enige hier was. Ondanks dat ik in menselijk gebied was wist ik me wel te bedenken dat ik heel snel weg moest komen wanneer er een mens aankwam. Maar dat zou Sabir mij wel snel genoeg melden. Opnieuw keek ik de husky aan, dit keer alleen bedenkelijk. 'Zeg me toch niet dat je zo'n gentleman bent' Begon de teef weer opnieuw terwijl ik alleen maar kon grijnzen. 'Je bedoeld zeker gentlereu.' Dacht ik in mij zelf en bleef haar aankijken en grijnzen. Maar wat kon ik eraan veranderen dat ik zo de nieuwe teefjes die ik tegen kwam en nog nooit had ontmoet zo begroette? Het was zo aangeleerd door Hem. En weigeren deed ik niet. 'Nee het is allemaal maar een verbeelding, ik ben ook maar een verbeelding. Wel een gelovige slechte hond die niet anders weet dan preken, bekeren, leven, leiden en het belangrijkste geloven in Hem.' Eerst grijnsde ik nog even, maar werd daarna bloed serieus. Wie mijn God beledigde kreeg er van langs met mijn force "Dark IceDawn". En heel zou ik je niet laten. Stiekem was dit een dreigement naar zichzelf, maar ik wist dat Sabir ook wist waar ik het over had. Hij was mijn kleine onderdaan die ik had gekregen en mij hielp bij een bekering als het nodig zou zijn. Maar dat was nog niet voorgevallen. Mijn blik werd weer getrokken door de teef die voor me stond. Ik brak de stilte, die er stiekem was gevallen. 'En hoe lang leef jij hier al? Vast nog niet zo lang of wel.' Vroeg ik eens vals, terwijl mijn ijsblauwe ogen fel op gloeiden.

/Ik heb dit op mijn mobiel gemaakt, dus nu even zonder sheet en niet zo lang. Woensdag zal ik weer reageren als je weer wat gepost hebt./

Anael haar ogen waren rustig gericht op de husky voor haar. Anael was wel vaker in een gebied geweest van mensen, natuurlijk niet lang dat niet. Maar wist toch wel al hoe de mensen werkten en zwerfhonden waren bij mensen niet altijd meteen gewild. Maar zij en de hond voor haar leken alles behalve zwerfhonden. Of ze bellen die mensen die honden oppakten of jaagden achter hen. Het was altijd veel leuker om te vluchten van een geflipt mens met een bezem in de hand en je achterna zit maar oke dat waren Anael haar gedachten. Het was trouwens grappig om te zien als je oppeens van een angstige hond naar een agresieve hond veranderd en die mens bang wegrent. . 'Nee het is allemaal maar een verbeelding, ik ben ook maar een verbeelding. Wel een gelovige slechte hond die niet anders weet dan preken, bekeren, leven, leiden en het belangrijkste geloven in Hem.' Eerst grijnsde hij. Even trok ze een wenkbrauw op, een gelovige hond? Interesant. Dat had ze nog niet tegen gekomen."Wat interesant" sprak ze bedenkelijk. En ze meende het ook, even keek ze bestuderend naar hem maar glimlachte uiteindelijk liefjes. Haar staart hangde doodstil. 'En hoe lang leef jij hier al? Vast nog niet zo lang of wel.' Vroeg hij eens vals, terwijl zijn ijsblauwe ogen fel op gloeiden. Anael grijnsde verleiderlijk."Nop, nog maar 3 jaartjes." Grinnikte ze maar haar ogen lachten niet helemaal mee."Jij ook niet, misschien iets van een ...." Ze stapte een rondje rond hem terwijl ze hem bestudeerde en haar staart juist maar amper tegen zijn vacht streelde."Hmm, een jaartje misschien, iets langer raad ik." Sprak ze liefjes."Heb ik het juist." Vroeg ze weer op haar ontspannen melodieuze stem. En was ondertussen weer voor hem gaan zitten.

Ik bleef kijken hoe de teef zich bij mij in de buurt zich gedroeg. Ik grijnsde even en keek haar aan. “Jij ook niet, misschien iets van een…” De teef bekeek me eens even en ik kon niks anders dan vals grijnzen. Tsja ik was 4,5 jaar, wat je bijna tot de 5 kon rekenen. Even liet een onhoorbare lach zich uit mijn bek rollen. “Hmm, een jaartje misschien, iets langer raad ik.” Maar ik wist wel beter dan dat. Ik was hier al wel wat langer, bijna vanaf mijn geboorte hier. “Heb ik het juist?” Begon ze weer, terwijl ik haar met mijn felle blauwe ogen aan keek. “Wrong. Ik ben hier al 4 tot 4,5 jaar, zo lang ik het weet.” Met een vals lachje keek ik haar even aan.
Rustig strekte ik mijn poten uit, om mijn spieren weer wat opgerekt te houden. Maar ik bleef nog altijd strak naar de teef voor me kijken en ging weer rustig op de grond zitten. Mijn gedachten dwaalden af naar Sabir. Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar het beestje in mijn vacht. Ik vroeg me af wat hij nu op moment dacht, nu zijn ogen wazig waren. Het was me echt een raadsel.
Maar lang kon ik mijn gedachten niet bij hem houden, iets in me liet mij weer kijken naar de teef. “Dus, ben jij gelovig?” Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik haar eens met een wat valse blik. Met een kleine grijns bleef ik haar aan staren.

/Even een korte post, moet zo naar huis, dan eten en naar school voor mijn examen, dus volgende wordt iets groter./

Haar tong hangde af en toe wat half uit. Haar ijsblauwe ogen waren op de reu voor haar gericht. Hij was een raadsel voor haar. Haar staart krulde ze heel even maar legde die toen weer rustig naast haar neer. Het was voor Anael nu eenmaal interesant om een gelovige hond tegen te komen, want ze meost eerlijk zijn ze had nog geen andere hond als hem tegen gekomen, en iets nieuws voor haar betekend dat haar nieuwsgierigheid dus automatich word gewekt, dan wilt ze uitzoeken hoe hij in elkaar zit, hoe hij werkt. Ah ze zal er op een dag wel uitkomen, Anael is nu eenmaal een heel geduldige husky. “Wrong. Ik ben hier al 4 tot 4,5 jaar, zo lang ik het weet.” Met een vals lachje keek de reu haar even aan. Anael grinnikte even lichtjes."Ah, ja leeftijd schatten is zo te zien niet mijn beste vak" Sprak ze schouder ophalend maar dat kon haar eigenlijk helemaal niet veel schelen. Want wat had je ermee, Anael leerde alleen maar de dingen wanneer ze wist dat die van pas zouden komen. Ze had al zoveel gezien waardoor Anael niet snel meer ergens zou van verschieten.“Dus, ben jij gelovig?” Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij haar eens met een wat valse blik. Met een kleine grijns bleef de husky haar aan staren.De vraag verraste haar en ze keek hem even kort aan liet niets van verwarring zien, maar toch dacht ze over zijn vraag na," Geen idee" Sprak ze schouderophalend" Ik heb er nooit over nagedacht, dus ik heb er geen antwoord op. " Zei ze naar waarheid, het was ook echt zo daarom overompelde zijn vraag haar. Nu ze had ze ergens voor over na te denken. Doordat ze nog nooit een gelovige hond had tegen gekomen wist ze totaal niet wat ze van die honden kon verwachten. Ze haalde even haar schouders op en ging ontspannen gaan liggen en dacht ondertussen toch wel over zijn vraag na.

De reu bleef grijnzend naar de teef voor zich kijken. Blijkbaar had hij haar overrompeld met zijn vraag, want het was maar al te goed te zien in haar blik. 'Geen idee' begon ze. Blijkbaar was die vraag toch even wat moeilijker dan gedacht. Alcapone stond op en liep even wat rond. Maar hij hield de teef goed in de gaten. 'Ik heb er nooit over nagedacht, dus ik heb er geen antwoord op.' Eindigde ze de zin waar ze daar straks mee begonnen was. Ik kon haar nu bekeren .sr was dat nu wel zo slim. Misschien was het beter van niet. Ook aan de blik van hem was te zien dat ik eerst de boel hier aan honden verder moest gaan verkennen. Ik keek eens bedenkelijk. Ik wist de naam niet eens. Wat was ik toch erg onbeleefd tegen dames. 'Wat is je naam?' Gromde ik wat vals een geamuseerd. ik bleef een bad-ass, dus kon ik ook niet anders dan dat reageren. Ik dacht na. Stiekem moest ik binnenkort eens een pack opstarten, maar eerst eens zien of er wel voldoende honden waren van slechte/gelovige kant. Slechte honden zouden er vast wel genoeg zijn. Maar gelovige betwijfelde ik nog.
Maar toen ik naar Sabir keek zag ik dat het beestje niet meer op mijn schouders zitten. Wild keek ik om me heen en zocht naar enige tekens van hen. Maar ik zag hem niet. Zuchtend keek ik eens naar mijn lege schouder en toen weer naar de teef voor me. Ergens had hij gehoord dat er ineens een heleboel husky's waren aangekomen in boundless, of dat ze ineens van uit het niet in de meerderheid kwamen. Bedenkelijk kerk ik weer eens tot de teef weer iets zou zeggen, ze bleef nu wel aardig stil.

/Sorry voor korte, saaie post maar zit op mijn mobiel./

Nee, ze wist het niet. Maar dat kwam ook merendeels doordat ze niet wist hoe anders gelovige waren. Zo anders konden die honden toch niet zijn? Hij was gelovig maar dat kwam ook doordat hij het gevraagd, daarom wist ze het van hem. Maar als hij niks had gevraagt zou ze waarschijnlijk helemaal niet geweten hebben dat hij gelovig was. Omdat ze niet weet hoe hij in werking was gesteld was ze er nieuwsigierig naar hoe hij in elkaar zat een sluwe grijns sierde haar lippen ze moest toegeven dat hij haar intereseerde en dat gebeurd nu ook weer niet iedere dag dat ze moeite doet om ergens geintereseerd te zijn. Even liet ze kort haar staart een hen weer zwiepen . 'Wat is je naam?' Gromde de husky voor haar wat vals en geamuseerd. Een sierlijke grijns sierde Anael haar lippen."Anael is de naam" Sprak ze rustig en rekte zich toen weer heel even uit."En mag ik jou naam nu ook weten" Vroeg ze grijnzend, haar kille ondertoon verbergen. Toen ze de reu zag zoeken naar het beestje volgde ze zijn voorbeeld, ze had zelfs helemaal niet gemerkt dat het verdwenen was. Nadat ze nog eens goed had rond gekeken keek ze de husky weer aan en ging recht gaan zitten tewrijl ze nog even naar de omgeving keek, het was een gewoonte geworden om alles in de gaten te houden. Vooral als je het hebt aangeleerd door enkele gebeurtenissen natuuurlijk. "Waar is jou lieve vriendje naartoe" Vroeg ze gevaarlijk grijnzend.

-sorry voor laatheid, en nu voor kortheid maar moest het snel doen *.*-

Plots bedacht de reu zich ineens iets. Anael had zich eigenlijk aangemeld voor de tFP. “Mijn naam is Alcapone.” Begon hij en keek haar eens doordringend aan. Ze was gaan zitten en leek ineens door te hebben dat Sabir weg was. “Hij is even weg, moet voor vergaderingen naar Hem.” Begon de reu eens. “Bij een bepaald punt kunnen ze elkaar spreken en zien, maar dat valt alleen tussen hun te doen. Verder kan ik dat niet ofzo.”
Maar de reu bedacht zich nog weer iets, waar hij net al eerder aan had gedacht. “Zeg Anael, je had toch laten weten dat je graag bij de tFP wilt? Waarom zou je nu niet willen laten zien wat je kunt, zodat je niet nog eens straks naar mij hoeft te huilen. Al zou ik dat niet erg vinden.” Even liet hij grijnzend zijn tanden zien, gewoon omdat hij daar eens zin in had. Zo kon ze zien hoe geweldig hij zijn leven nu vond. Ondanks dat hij Achilles weer had gezien.
Alcapone keek haar aan en bleef haar aanstaren. Wat voor haar een goede rang zou kunnen zijn was dat ze er wel geschikt voor was om een Athlone, als een loyaal lid. Zo was zij ook. Zoals ze nu deed, kon hij haar wel vertrouwen en ze was makkelijk te over halen om ook gelovige te worden.
Nu lag het er alleen nog aan of ze dat ook wel wilde en hoe snel dat ging. Met een vals grijnsje keek hij haar aan en liep rustig eens om haar heen om te bedenken wat voor een soort test hij haar kon geven.
“Als je het niet erg vind, zou je dan je force op een aantal dieren willen uit oefenen en ze naar hier brengen, nadat je ze hebt overtuigd om met je mee te komen, maar dan voor mijn neus doden? Minimaal 1 maximaal 3.” Even grijnzend keek hij haar aan maar kreeg daarna weer het idee om straks, een training te openen, zodat hij kon zien hoe sterk ze waren en waar ze elkaar goed konden helpen.

/Sorry voor kortheid, maar ik moest even posten van mezelf/

“Mijn naam is Alcapone.” stelde hij zich voor en keek haar eens doordringend aan, een sluwe grijns sierde Anael haar lippen terwijl ze de doordringend blik overwon. Ze liet zich niet doen. Als ze wegzou kijken zou ze zich zwak voorstellen, en dat was ze nu helemaal niet. “Hij is even weg, moet voor vergaderingen naar Hem.” Begon de reu eens. “Bij een bepaald punt kunnen ze elkaar spreken en zien, maar dat valt alleen tussen hun te doen. Verder kan ik dat niet ofzo.” Legde hij uit. Anael moest lichtjes grinniken. "Ahzo." Sprak ze liefjes terwijl ze even zich wat verplaatste en haar staart vlak naast haar poten legde. “Zeg Anael, je had toch laten weten dat je graag bij de tFP wilt? Waarom zou je nu niet willen laten zien wat je kunt, zodat je niet nog eens straks naar mij hoeft te huilen. Al zou ik dat niet erg vinden.” Even liet hij grijnzend zijn tanden zien. Ze grinnikte geamuseerd en grijnsde even verleiderlijk maar stond recht" Daar heb je een goeie punt, en een geweldig idee" Sprak ze grijnzend.Alcapone stelde voor dat ze maximum drie dieren moest meelokken naar hem en ze daarna voor hem doden. Een gevaarlijke grijns sierde haar lippen en ontblootte nu voor de eerste keer haar vlijmscherpe tanden. "Zoals je wilt" Sprak ze met een lichte respect in haar melodieuze stem en liep hem voorbij waardoor haar staart 'perongelijk' langs zijn vacht streek toen ze hem passeerde. Al trippelend stapte ze van hem weg opzoek naar haar drie prooien die het pech zouden hebben om haar tegen te komen voor vandaag. Al snel kwam ze een konijn tegen. De Anael met haar valse grijns was verdwenen daarvoor in de plaats is er de lieve Anael voor gekomen en glimlachte naar het dier. Stelde voor om een vriend van haar voor te stellen, het dom diertje ging ermee akkoord. Meteen zocht Anael haar ijsblauwe ogen naar andere slachtoffers. Al snel had ze een duif en een haas kunnen overtuigen. Het waren simpele dieren, maar voor het moment vond ze niet meteen andere dieren. Als ze meer tijd had zou ze andere gezocht hebben maar ja. Ze moest het maar met deze drie doen. Samen met de drie kleine dieren stapte ze terug naar Alcapone."Deze drie waren de enige die hier in de buurt waren" Veronschuldigde ze zich. De drie dieren stonden te trillen. De lieve Anael verdween weer en de oude Anael was er weer. Ze boog haar kop en ontblootte haar tanden en gromde naar de diertjes."Ren voor jullie miezerige levens" Dat moest ze geen twee keer zeggen, alle drie renden weg. Een grote schaduw begon er rond Anael, leken haar te omsingelen. Toen werd er van die schaduwen oppeens een gigantiche boog gevormd. Die in de lucht zweefde, schoot met een pijl de duif meteen neer die dood neerstorte. De boog verdween en vele vlijmscherpe mensen kwamen in de plaats en schoten meteen achter het witte konijn aan die door vijf messen werd doorboord, het was een klein diertje dus was het simpel. Anael toonde geen enkele emotie toen ze voelde via de schaduwen het het leven het dier verlied. Meteen daarna verdwenen de messen en kwam er een speer in de plaats die de nog steeds vluchtende haas doorboorde en in een boom eindigde. Al de schaduwen verdwenen en de haals viel dood op de grond."Ze waren nogal simpel" Bekende ze, eigenlijk had ze gehoopt op meer actie en plezier maar ze moest het ermaar meedoen. Ondertussen kwamen de drie schaduwen van de drie dode dieren naar Anael en verdwenen in die van haar. Genieten snoof ze de drie nieuwe schaduwen hun geur grijnzend op.

-sorry dat het zo lang duurde-