Ghost // with Oreo

ghost

Voorzichtig doopte de Australische herder haar poot in het water van het kleine bergmeertje. De kou die ze had moeten voelen, voelde ze niet. Ze was óf immuun geworden voor de snijdende koelte, óf ze had de temperaturen van de afgelopen tijd opgenomen en eigen gemaakt. De enige logische verklaring was dat ze was veranderd in een ijsklontje. Wat niet geheel onjuist was. Een paar uur geleden had een winterse bui ervoor gezorgd dat het hele landschap was veranderd in één groot stuk wit met hier en daar een wit heuveltje of een witte afgrond. De sneeuw had zich tussen Vegas' vacht gevlochten en sloot zich nu als een ijsachtig harnas om haar afkoelende lichaam. Gevoel in haar poten had ze allang al niet meer. Het stadium waarin de kou zo hevig was dat het pijn deed, was ze voorbij. Goed. Ijsklontje dus.

Zonder zich verder nog te bewegen, staarde ze over het ijsblauwe water, wat gedeeltelijk bevroren was. Zou ze erop kunnen staan? Vast wel. De laatste keer dat ze had gegeten, kon ze zich niet eens meer herinneren. Waarschijnlijk was het van de buitenkant niet te zien door haar dikke vacht, maar ze wist - en voelde - dat ze geen grammetje vet meer om haar lijf had. Het was wel duidelijk dat Vegas zich de laatste tijd verwaarloosde, echter wist ze de reden hiervoor zelf niet eens. Sowieso ging ze de afgelopen dagen - of weken? - door het leven als een of andere geest. Ze was afwezig (en daardoor bijna van een afgrond af geflikkerd), ze reageerde niet op anderen (zodat ze de waarschuwende kreten van bange dieren had gemist, en de dood op het nippertje had weten te ontwijken door enkel een viertal gapende sneeën van een berenklauw op haar zij te ontvangen - men moet nooit een slapende beer wekken) en haar reuk had haar ook in de steek gelaten (waar waarschijnlijk alle prooidieren die geen winterslaap hielden haar maar al te dankbaar voor waren). Er was nu nog maar één vraag waar ze zich mee bezig hield. Was dit het einde van haar leven, of was dit een simpele winterse depressie?

OREO

My heart is letting go of you

De kou sneed als een schrapend mes door zijn ledenmaten en liet zijn hoofd koud en nutteloos aanvoelen, alsof zijn hersenen al jaren geleden vertrokken waren en er nu enkel bevroren zaagsel in huisde. De blue merle reu had expres zijn verstand op nul gezet enkele weken geleden, sinds hij zijn beste maatje uit het oog verloren was, was de hond veranderd in een emotioneel niet-stabiel wrak. Hij verlangde oh-zo-ontzettend naar de warmte van zijn beste vriend, warmte die op dit moment ver buiten zijn bereik lag. Oreo kneep zijn tweekleurige kijkers tot spleetjes om iets te kunnen waarnemen tegen de wil van de felle zon in. Het enige wat hij aan informatie binnenkreeg was sneeuw en ijs, en nog meer sneeuw en natte bevroren drap. Jezus, wat had hij een hekel aan de koude hand die de bergen in zijn greep hield, bijna alsof er iets ‘ergs’ te gebeuren stond. De border collie spoorde zijn poten aan tot een sukkelig drafje, waarbij hij om de zoveel meter over een kiezelsteentje mieterde, totaal geen erg hebbend in de pijn die daarbij veroorzaakt werd. Zijn bevroren keel voelde droog aan, een brandende vuurzee die zich een weg baande door zijn aderen. Oreo wist dat zijn lichaam niet veel langer zonder vocht kon, dat hij binnen de kortste keren dood zou neervallen als zijn lijf compleet out of water was. Maar waar in godsnaam was híer water vindbaar? Het enige wat deze troosteloze plek opfleurde waren een paar dode plantjes, gestorven aan hetzelfde probleem waar de reu nu aan leed.

Zijn harige oren priemden opgewonden in de lucht toen hij het geluid van kabbelend water hoorde; hij deed zowat een vreugdedansje van geluk, mits hij daar nu niet te uitgeput voor was geweest. Oreo stuurde zijn tengere lijf in tegenovergestelde richting van waar hij net vandaan was gekomen en rende zo snel als de wind in de richting van het waterse (geen idee of dit een woord is xD) geluid. Zijn droge, zwarte neus stak ver vooruit zijn rennende lichaam, alsof die een race voerde met de rest, wie zo snel mogelijk bij het heldere vocht kon komen.

Zijn tweekleurige ogen openden zich wagenwijd toen het doorkreeg dat hij de poel niet alleen kon opslurpen. Het bergmeertje had bezoek van een bruin-gevlekt kleurig teefje dat levenloos naar de waterspiegel leek te staren, al kon hij dat zo 1-2-3 niet bevestigen. Zijn verstand werd van nul gehaald en hij snelde naar de oever om vervolgens twee liter water naar binnen te slurpen. Voldaan trok hij zijn kop weer op en blikte argwanend naar de andere hond vijf meter verderop. Met sluipende passen liep de reu op haar af en zwaaide jolig met een poot voor haar ogen, checkend of ze nog wakker was en niet met ogen open sliep. ‘Joehoe, iemand thuis daarbinnen?’ grapte de reu. Hij zette een stap van haar vandaan en bleef geïnteresseerd kwispelend met zijn staart naar haar kijken.

OOC

Flutje, ik moet weer even in zijn karakter komen :')

template by falkyrin

ghost

Er was een fris briesje opgestoken, en Vegas kreeg het idee alsof ze een of ander muziekinstrument was. Waarschijnlijk kon niemand horen wat zij hoorde, namelijk het rinkelen van de ijspegeltjes in haar vacht. Het zorgde in haar belevenis voor een hels kabaal. Het geluid bleef aanhouden, waardoor er een jammerende piep haar bek verliet, alsof ze een pasgeboren pup was die voor het eerst de ijskou van de nieuwe wereld voelde. Dit zorgde ervoor dat het teefje even werd teruggetrokken uit haar geestengedaante. Lang genoeg om een gestalte naast zich op te merken. Direct viel ze terug in haar oude zelf, hoewel dit niet lang zou duren. "Weg!" riep ze uit, maar het was niet helemaal duidelijk of ze dit tegen zichzelf riep, of tegen de reu die ongezien dicht bij haar had weten te komen. Vegas liet haar blik snel over de hond glijden. Zijn vacht was redelijk neutraal gekleurd - zwart, wit, beetje grijsachtig hier en daar -, maar wat meteen opviel waren zijn ogen. Het ene oog was blauw, ijsblauw bijna, terwijl het ander chocoladebruin was. Duivels. "Weg, weg, weg!" Geschrokken deed ze een paar stappen naar achteren, terwijl ze het idee had dat haar botten ieder moment konden breken, zo ijzig dat ze waren. Waar was ze nou eigenlijk bang voor? Dit was totaal niet iets oor haar. Vegas was niet bang, nooit. Ze was niet onzeker, nooit geweest. Anderen deinsden voor haar weg. Dit klopte niet. Wat gebeurde er allemaal?

De mantel van de Oude Vegas gleed langzaam af, zodat haar geest zichtbaar werd. Een lege maar angstige - de angst voor de reu en de angst voor de rare verandering die ze leek te ondergaan - blik vulde haar ogen. Ze keek wild om zich heen, op zoek naar een plek om naartoe te vluchten. Het ijs was de meest logische vluchtroute - not. Maar toch besloten haar poten de sprong te wagen. "Weg..." Met deze woorden overlapte ze een afstand die ongeveer twee keer zo lang was als zijzelf, zodat ze op een grote ijsschots terecht kwam. De schots bewoog onder haar gewicht, maar bleef heel en zonk niet direct naar de bodem. Nog een sprong en ze stond op een groter stuk ijs, wat zich strekte tot ongeveer drie vierde van het meer. Veilig. Met een ruk draaide Vegas zich om naar de hond met de verschillende ogen. Haar nagels krasten over het ijs terwijl ze naar achteren schuifelde. "Ga weg!"

» sorry, ze is (lichtelijk) gestoord :')

OREO

My heart is letting go of you

Het leek of er eindelijk leven in de brouwerij kwam bij het teefje, ze leek zich te beseffen dat Oreo zich in haar gezelschap bevond. De blue merle reu verwachtte een niet al te vrolijk antwoord van haar, dus hij was erop voorbereid om afgesnauwd te worden, zoals wel vaker voorkwam wanneer hij nieuwe honden uit hun trance haalde. Hij draaide zijn oren geïnteresseerd haar kant op toen hij een woord opving vanuit haar richting. Zijn kop kantelde niet-begrijpend een halve graad naar links, zich afvragend of ze het tegen hem had of tegen haarzelf. Dit teefje was zo’n apart geval die hij nooit helemaal zou begrijpen, al was hijzelf ook niet honderd procent mentaal gezond, hij had ook zo zijn eigen psychische problemen, alleen maskerde hij die zodanig dat ze onzichtbaar voor de buitenwereld waren en hij als een doodnormale border collie overkwam. Drie dezelfde woorden volgden elkaar op, terwijl ze enkele passen achterwaarts deed. ‘Waarom zou ik weg moeten, ik doe je toch zeker niks?’ vroeg Oreo, deels bezorgd door haar voorkomen en deels geïntrigeerd omdat ze zo.. vreemd was. ‘Je kan wel weg tegen me schreeuwen, maar je schiet er niks mee op. Ik kan je mijn hulp aanbieden, tenminste als je die niet afslaat.’ Ze leek bang, hij zag de angst in haar blauwe kijkers liggen en de manier waarop ze wild om haar heen keek, opzoek naar een vluchtroute. De reu schrok van haar plotselinge, onverwachte reactie die een reuze sprong van drie à vier meter naar een ijsplaat in het water inhield. ‘Wtf, waarom deed je zoiets stompzinnigs? Je had in dat ijswater terecht kunnen komen, mafketel!’ En toch bleef ze hem wegjagen met haar eentonige woordje ‘weg’, alsof ze verder geen weet had van woordenschat.

De reu wilde haar helpen, ook zal zou ze klaarblijkelijk zijn hulp in het zand mieteren zonder er ook maar eerst aandachtig naar te kijken of er ook maar over na te denken. Nee, dit was zo’n geval dat haar eigen zin boven alles plaatste. Oreo maakte in zijn brein de beslissing om de sprong te wagen en gezellig een kopje thee met het teefje te gaan drinken. Hij deed een paar passen achteruit, maakte zijn lijf gereed voor de sprong, rende tot aan de oeverrand en overbrugde de vier meter naar de ijsplaat met gemak. Zijn lichaam was er duidelijk op gebouwd om grote afstanden in de lucht te maken.

Hij schudde de ijspegeltjes uit zijn dikke, harige wintervacht en blikte vervolgens naar het verwilderde teefje. ‘Je dacht zo makkelijk van me af te komen, madame?’ Hij lachte zelfingenomen door het feit dat hij die sprong met gemak had overbrugd. Zijn blik kreeg een iets zachtere uitdrukking, zich licht zorgen makend over de conditie van de andere hond. Door zijn verleden als roedelleider had hij altijd het beste gewild voor zijn leden, zo ook nu voor haar. Oreo plofte op zijn achterwerk, een relaxte houding aannemend, in de hoop dat zij dan ook een beetje tot rust kwam. ‘Zo, mijn naam is Oreo.’

OOC

Nomnomnom o3o

template by falkyrin

ghost

Vegas hoorde dat het duivelse reutje tegen haar praatte, maar voor haar klonk het enkel als een zacht gemompel, bijna alsof hij het tegen zichzelf had. Toen ze eenmaal op een voor haar veilige afstand van het wezen was, hield het gesuis in haar oren op en klonk zijn stem duidelijker. Waarom ze dat deed? Mafketel? Rot op. Val dood. Ga terug naar je hel. Een stukje van haar doorgedraaide gedaante maakte plaats voor de Vegas zoals ze hoorde te zijn. Maar ze durfde geen van deze woorden uit te spreken. Deels omdat ze bang was dat ze haar kaak ging breken, omdat ze deze al lange tijd niet had bewogen, deels omdat ze wist dat men geen ruzie moest maken met de duivel.

Net toen ze opgelucht adem wilde halen, besloot het blauw/bruin-ogige monster haar kant op te komen. Iew nee! Nog voor Vegas tijd had om te reageren, stond hij al voor haar neus. Stomme opmerking, gevaarlijk dichtbij zijn zitplek innemen, zich voorstellen. Oh. Nee, dit maakte haar niet echt gerust. In tegendeel. Ze bekeek het reutje nogmaals van top tot teen met een blik die te vergelijken is met eentje van iemand die de dood in de ogen keek. Centimeter voor centimeter krabbelde ze terug, hem goed in de gaten houdend. Haar ledematen knarsten. Deze lichte inspanningen lieten haar hoofd tollen. "Weg," mompelde ze voor de zoveelste keer. "Duivel, ik zal gaan." Hoe moest ze aan dit ding duidelijk maken dat hij haar met rust moest laten omdat zij hem met rust liet? Ze moest gewoon weg. Haar beeld flitste bij een ingeving. Omdraaien en wegrennen. Maar terwijl ze stap één van haar korte, ondoordachte plan uitvoerde, voelde ze plots hoe zwaar haar poten waren en klapte ze met een smak op het ijs. Hier bleef ze liggen, te uitgeput om op te staan. Angst voelde ze vreemd genoeg niet, maar ze voelde sowieso al niets meer. Kom me dan maar halen.

» Pretty sheet o3o En Oreo is nu al hilarisch :') "Zijn lichaam was er duidelijk op gebouwd om grote afstanden in de lucht te maken." -> OREO DE VOGEL BITCHES

OREO

My heart is letting go of you

Deze ontmoeting begon steeds hilarischer te worden op de één of andere manier. Sure, het was niet oké dat dit teefje zich als een halve zombie gedroeg, maar als je het beter bekeek kon de humor er niet in gemist worden. Oreo sloeg met zijn pluizige staart op de harde, koude ijslaag. Het kon een wonder op zich genoemd worden dat deze plaat twee zielen kon dragen. ‘Je kan me weg blijven jagen, maar ik zal niet vertrekken, dus bespaar jezelf de moeite aangezien je iele lijfje niet veel meer stress aankan.’ antwoordde het reutje koel, ietwat ongeïnteresseerd klinkend. Hij begon mentaal moe te worden van haar gedreig dat hij moest op sodemieteren. Ze kon het blijven zeggen, maar vertrekken zou hij niet. ‘Weetje, je zou eens iets aan magere postuur moeten doen, iets meer vet op die botten van je zou je heus niet verkeerd staan.’ Zijn stem had droog geklonken, haast op een spottend niveau waren de woorden naar het teefje gesmeten. Zijn geduld begon op te raken, als zij zo bleef reageren op zijn aanwezigheid, oké, maar dan zou hij ook niet meer het lieverdje uithangen.

‘Als ik de duivel was geweest dan had ik al drie keer je nek omgedraaid en ieder botje in lichaampje in het ijswater gemieterd.’ Een donkere glans flakkerde op in zijn tweekleurige kijkers, alsof de woorden gemeend waren. Een halve grijns sierde zijn lippen. ‘Maar ik ben geen duivel, dus je bent veilig.’ Stoomwolkjes werden sarcastisch de ijskoude lucht in geblazen. Oreo verbaasde zich niet over de onverwachte actie van het teefje, en trok enkel een wenkbrauw op toen ze een smakker op het ijs maakte en stil bleef liggen. Diep zuchtend stond het reutje op, schudde zijn stijve ledematen uit en liep vervolgens op zijn dooie gemakje naar haar toe. Hij boog zich over haar hoofd, cynisch glimlachend. ‘Meid, je bezorgd jezelf alleen maar meer problemen. Daarom wil ik ook dat je mijn hulp aanneemt, dan laat ik je daarna voor eeuwig met rust.’ Oreo kreeg een serieuzere, vriendelijkere blik op zijn gelaat.

OOC

Omg, juah! OREO DE VOGELLL 8D

template by falkyrin

ghost

Het reutje bleef maar tegen haar praten, alsof hij verwachtte dat ze tegen hem zou praten, ook al verkeerde ze in deze staat. Hij zou eens moeten weten wat er allemaal in haar hoofd spookte. Oh, was ze mager? No, seriously. Eventjes snapte ze uit haar tranche en keek hem met een venijnige blik aan, maar bedacht zich al snel dat ze niet moest spotten met de duivel. Nu probeerde de hond te beweren dat hij de duivel niet kon zijn. Natuurlijk, alsof Vegas gek was. Wat ze misschien ook een beetje was. Of aan het worden was. Ze pijnigde haar kop teveel met deze idiote hersenspinsels. Vele zinnen werden op haar afgevuurd, echter kon ze zich alleen maar focussen op de twee priemende ogen, beiden hun eigen kleur dragend. De angst voor de twee sappige bollen (omg sappige bollen? :')) hadden haar zo in de ban, dat zelfs haar vluchtroute hieronder moest leiden.

Dus zo kwam het dat Vegas onwillekeurig angstige kreetjes uit slaakte terwijl haar lichaam het aan het begeven was en ondertussen de pootstappen van de duivel naderden. Niet echt de meest charmante manier om aan je eind te komen, maar het zij zo. Haar leven was toch al zo mislukt als wat. Het teefje hoorde de harde bonken van de zware poten. En nu? Zich aan haar lot overlaten? Zo simpel? Ach ja, alles was wel mooi geweest. Kom me maar halen, monster met de helse ogen. Kom maar.

Alleen zo makkelijk maakte de reu het haar niet. Hij wilde haar zijn hulp aanbieden. Maar Vegas had wel geleerd dat je nooit iets moest aannemen van vreemden. Daarbij was ze koppig genoeg om prima in staat te zijn voor zichzelf te zorgen. "Jouw hulp heb ik niet nodig," zei ze zacht maar vastberaden. "Duivel," fluisterde ze er bijna onhoorbaar achteraan. Nu ze eenmaal op het beest in ging, moest ze het ook goed doen. Geen zwakte tonen - oké, niet dat het er heel overtuigend uitzag. "Ik heb helemaal niets nodig als jij van plan bent me mee te nemen naar mijn laatste rustplek." Niet dat ze in hel zou rusten. Waarschijnlijk zou ze in precies hetzelfde wereldje komen als waar ze nu in leefde, aangezien het heden wel zo'n beetje te vergelijken was met een hel.

Om niet langer een zielige vertoning te spelen, legde ze haar poten dapper onder zich, zodat ze zich hiermee omhoog kon drukken. Hierbij keek ze met een scheve grijns op haar gezicht naar de kop van de reu, die ze met een lege blik aankeek. Echter begonnen haar poten al snel te wankelen. Gelukkig kon ze zich behoeden voor een tweede val, aangezien ze zich op haar achterste liet ploffen zodat ze in een zittende positie kwam. Hierbij knakten haar heupen gevaarlijk, niet meer gewend aan deze positie. "Dat is niets hoor," zei ze met dezelfde scheve grijns. "Ik voel het toch niet." Dat was waar. Het gevoel in haar ledematen was nog steeds niet teruggekomen, en het leek er niet op dat dit snel zou gebeuren. Goed. En nu? Duiveltje, duiveltje, pak me dan!

» [Gz] Soulmate/friend for Oreo