Dog profile Age: 4 years Lifestyle: Guess I'm on my own again Partner: Love. Naah, thanks.
Onderwerp: Not fucking funny at all // with Lawrence za 21 sep - 9:41
not fucking funny at all
Hoe lang was het nu geleden dat ze voor het laatst contact had gehad met iemand? Sowieso wist ze dat Lawrence het laatste wezen was waarmee ze had gesproken. Hij had een enorme indruk op haar gemaakt, maar had haar enorm laten schrikken door te zeggen dat hij bij haar wilde zijn. Tenminste, zo had ze het opgevat. Dat ene zinnetje had ervoor gezorgd dat haar gedachten overuren begonnen te maken. Vanaf dat moment had ze dagenlang gedacht aan die stomme woorden. Waarom wist ze zelf ook niet. Het was niet dat ze hem leuk vond. Pff, tuurlijk niet. Vegas paste tegenwoordig wel op. Ze kende als geen ander de gevolgen van de blinde liefde. Maar wat probeerden haar hersenen haar dan te vertellen?
Vermoeid liet ze zich op het koele ondergrond vallen. Ze duwde haar neus tegen de gekristalliseerde stukjes dauw die zich op het gras hadden gevormd met de verwachting dat ze zouden smelten met de aanraking van haar warme neus. Blijkbaar was deze net zo koud als de rest van haar lichaam. Verdomme, haar minst favoriete seizoen was aangebroken. Dat in combinatie met het feit dat Lawrence ineens haar kop binnen was gekomen - nadat ze hem een aantal dagen geleden eindelijk had weten te vergeten - maakten haar niet bepaald aanspreekbaar. Haar vertrouwde chagrijnige humeur speelde op en eigenlijk maakte haar dat best opgelucht. Oké, ze was zichzelf toch niet helemaal verloren.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence zo 22 sep - 0:43
L A W R E N C E
Zijn ogen staarde in het niets voor zich uit, zijn gedachtes ergens heel ver weg van deze rotte wereld. Lawrence liet zijn massieve kop rusten op de tak die zich onder zijn lichaam ruste. Het was koud, maar niet koud genoeg voor hem. Dit was eindelijk het perfecte weer, niet te koud maar ook gelukkig niet te warm. Herfst. Wat hem betreft de lekkerste tijd van het jaar. Want weer beïnvloedde een groot deel van je leven, aangezien Lawrence een straathond was leefde hij voornamelijk buiten, in barre en zonnige tijden. Het liefst de winter en herfst dagen, want zomer was gewoon verschrikkelijk. Lawrence tilde zijn kop op, hij bevond zich hoog in een boom op een tak. Zijn poten hingen slap naar beneden terwijl zijn lichaam het evenwicht hielt. Hij had een dikke tak uitgekozen aangezien hij aardig aan was gekomen. Hij was niet dik, naja misschien een beetje dan. Hij hielt gewoon van lekker eten. Over eten gesproken, het was sinds gisteren dat hij voor het laatst fatsoenlijk gegeten had.En dat merkte hij aan zijn knorrende maag. Tijd om te jagen. Waarschijnlijk werd het vandaag gewoon wild, als dat er was. Want een mensendorp was dagen reizen. Zo niet weken. Hij was al zo lang niet meer bij de bewoonde wereld geweest, en eigenlijk miste hij het ook helemaal niet. Er was maar 1 ding wat hij dit moment miste, en dat was Vegas. De gene aan wie hij ieder moment van de dag moest denken. Ze had zoveel verandert in zijn rotte leven. Hij wist niet hoe, want echt woorden had hij er niet voor. Maar ze had zoveel goeds in zijn leven gebracht. En hij miste haar verdomde erg. Iets wat hij zich iedere keer weer realiseerde.
Langzaam en zeker kwam de reu in beweging, hij plaatste zijn sterke poten onder zijn lichaam. Waarna hij balans zocht en soepel de boom uit sprong. Zijn force had zo zijn voordelen. Toen hij stevig op vier poten stond begon hij zijn jacht. Lawrence bracht zijn neus tot een paar cm boven de koele grond en concentreerde zich op geuren die een prooi konden aangeven. Tot zover was er niet echt een vaste geur, te veel gemengde en onduidelijke geuren. Daarom besloot hij eerst maar een stuk te lopen. Onderweg gebeurde er weinig, diep in gedachten verzonken liep hij wat doelloos verder richting nergens. Totdat een geur hem abrupt deed stil staan. Zijn oren schoten fiers naar voren. Die geur! Hij herkende die geur uit duizenden. Lawrence twijfelde geen seconden en volgde de geur als een bloedhond. Dit kon geen toeval zijn, tenminste niet als hij de verkeerde geur achtervolgde. Plots was ze daar, zo onbewogen en mooi als altijd. Maar ook zo kwetsbaar. Lawrence zwaaide enthousiast met zijn staart heen en weer toen hij Vegas benarde. ’Vegas ben jij dat? Ben jij dat echt?’ Ja het was haar. Hij wist het zeker, de vlekken de blauwe ogen de uitstraling. Hij bracht zijn staart iets lager als teken van neutrale onderdanigheid. Hij had Vegas altijd al boven hem zelf geplaats, ookal was hij veel sterker. Hij likte haar bek waarna hij haar goed bekeek. ’Je ziet er goed uit!’ Grijnsde hij breed. Zijn honger was hij allang al weer vergeten.
Dog profile Age: 4 years Lifestyle: Guess I'm on my own again Partner: Love. Naah, thanks.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence zo 22 sep - 2:25
not fucking funny at all
Oh nee, niet grappig. Echt, echt, echt niet grappig! Haar wazige bui had een of ander vage vorm van Lawrence gecreëerd, een luchtspiegeling waarschijnlijk. Serieus, waarvoor was dit nodig? Kut. Hij riep haar. Kijk de andere kant op. Oké, au, bevroren ledematen, laat maar zitten. Dit is toch niet echt. Dit slaat nergens op. Mindfuck, dat was het. Vegas voelde hoe haar gespannen spieren een beetje losser werden bij deze gedachte. Natuurlijk. Ze zat zichzelf helemaal gek te maken.
Kut. Die natte zeem over haar gezicht was zeker ook maar een luchtspiegeling? Lawrence stond dus écht voor haar neus. Wat moest dat beest hier? Waarom praatte hij tegen haar? Waarom had hij de hint de laatste keer niet opgepakt? Hij klonk enthousiast over het weerzien. Ze zag er goed uit? Natuurlijk. Haar laatste maaltijd was zo'n vijf dagen geleden, en dat was zo weinig geweest dat het eigenlijk niet eens mocht gelden als een maaltijd. Haar vacht verstopte de uitstekende botten, maar zelfs daaraan waren de tekenen van een ongezonde levensstijl te zien. Wat was het probleem van dit mormel?
"Lawrence, donder op," bracht ze na een tijdje snauwend uit. Haar kaken deden zeer, haar stem klonk rauw. Vegas keurde hem geen blik waardig en bleef naar het gras staren. Als ze dit lang genoeg volhield, zou haar nachtmerrie dan weggaan?
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence zo 22 sep - 7:44
L A W R E N C E
Wat was het goed om Vegas weer te zien. Hij voelde zich op en top blij, en dat liet hij merken ook. Eigenlijk onbewust. Zijn dikke harige staart sloeg tegen de grond nadat hij tegenover haar was gaan zitten, echt aandacht had ze niet voor hem. Wat hij eigenlijk ook wel verwacht had. Want zo was Vegas, hij kende haar ook niet anders. En dat vond hij eigenlijk ook niet erg, hij was al blij met een vriendin zoals zij. Want echt vrienden had hij nooit gehad. Hij had het ook nooit gemist, totdat hij Vegas leerde kennen. Lawrence bekeek haar even kort, ze was niet veel veranderd ze was alleen magerder geworden. Jagen voor een gewone hond was moeilijk, vooral in deze tijd. Hij besloot niet te lang naar haar gelaatstrekken te kijken, want dat zorgde waarschijnlijk onnodige woede bij haar op. Er leek weinig leven in haar te zitten, ze bleef maar naar het gras staren. Was ze dan niet blij om hem te zien? Natuurlijk wist hij nog wat ze de vorige keer had gezegd, maar daar had ze vast toch niks van gemeend? Of wel? Lawrence zijn blik werd droevig, wat eigenlijk wel een normale blik van hem was geworden. Het was gewoon zoals hij keek. Zoals Vegas vaak chagrijnig keek, kijkt hij vaak droevig. Het was gewoon iets wat iedereen had, een bepaalde uitstraling die degene paste. Na een flinke stilte leek Vegas uiteindelijk te beseffen dat er een Lawrence voor haar zat. ’Lawrence, donder op’ Lawrence fronste. ’Ook fijn om jou weer te zien Vegas’ Hij lachte droogjes. Waarna hij tegenover haar kwam te liggen. Zijn kop op zijn voorpoten, omhoog kijkend naar Vegas. ’Hoe gaat ie?’ Vroeg hij soepeltjes. ’Je hebt zeker een tijd niet gegeten?’ Mompelde hij. ’Zal ik voor je jagen? Ik was toch van plan opzoek te gaan naar prooi’ Hij hief zijn hoofd, klaar om in actie te komen. Want hij deed alles om Vegas gelukkig te maken.
tag: heb die chaggi vegas wel gemist hoor ;3| words: 341
Dog profile Age: 4 years Lifestyle: Guess I'm on my own again Partner: Love. Naah, thanks.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence ma 23 sep - 4:16
not fucking funny at all
Vegas kon de reu moeilijk peilen met haar blik recht naar beneden gericht. Zou hij zich beledigd voelen door haar uitspraak? Of zou hij een enorme grijns op zijn gezicht hebben, alsof ze een grap had gemaakt? Wat ook niet veel opschoot, was dat ze niet kon voelen welke lichaamstaal hij uitstraalde. Normaal was ze in staat om angst, blijdschap, dat soort dingen te onderscheiden, maar nu ze als een ijsklontje langzaam vastvroor aan de ondergrond, lukte niets meer.
Wel merkte ze dat Lawrence voor haar was komen liggen. Hij vroeg haar hoe het ging, en maakte daarna een indirecte opmerking over haar magere uiterlijk. Natuurlijk, gentleman Law zou wel wat eten voor haar halen. Het liefst had ze met heel haar longen 'ja!' geroepen, maar ze wilde geen verkeerde seintjes afgeven. Vegas moest hem geen valse signalen laten zien. Ze moest hem keihard afwijzen, wat ze een paar keer eerder al op een subtiele manier had geprobeerd. Waarom, oh god, waarom snapte die jongen het niet? Moest hij het haar per se nog moeilijker maken dan het al was?
"Lawrence, ik zei, rot op." Nog steeds dwong het teefje zich hem niet aan te kijken. Hoe minder contact, hoe beter. Ze had Lawrence niet nodig in haar leven. Ze had überhaupt niemand nodig. Ze was ervoor gemaakt om alleen te zijn, en een opdringerig reutje ging geen roet in het eten van haar lot gooien. Zo had het moeten zijn. "Ik hoef je eten niet; als ik honger zou hebben, had ik immers zelf wel wat gevangen." Lichaam stijf - van kou en van angst om een verkeerde beweging te maken. Oren niet gespitst, laat niet zien dat je hem aandacht geeft. Sluit je van hem af.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence ma 23 sep - 6:57
L A W R E N C E
’Lawrence, ik zei, rot op’ Lawrence bekeek haar wat bedenkelijk. ’Eigenlijk zei je, donder op’ Hij grijnsde breed, maar bedoelde het grappig. Misschien kon ze wel wat humor gebruiken. Al leek er niet echt een lach van af te komen. ’Jeetje Vegas, je zou wat meer moeten lachen, is goed voor je’ Lawrence kon hun eerste ontmoeting nog wel herinneren, toen was ze ook zo. En had ze hem tot het uiterste geduwd, ze had hem gezien in zijn ergste staat. En daarom vertrouwde hij haar, het was iets wat ze nu deelde. Of ze wilde of niet. En Lawrence was iemand die haar accepteerde om wie ze was, ook al blafte ze hem de hele tijd af. En stampte ze hem continue de grond in. Hij kon het wel hebben, helemaal nu hij haar goed genoeg kende om ook te weten dat ze een zachte kant had. Die verstopte ze vaak heel goed, af en toe kwam die naar boven. Maar ze leek het willen te vermijden. Al begreep Lawrence nog steeds niet waarom, ze was gewoon moeilijk te door gronden. ’Ik hoef je eten niet; als ik honger zou hebben, had ik immers zelf wel wat gevangen.’ Lawrence slaakte een zucht. ’Je ziet er niet echt naar uit alsof je in staat bent om te jagen Vegas’ Zijn stem bleef vriendelijk en geduldig. Want zo was Lawrence. En hij gaf echt om Vegas, ook al wou ze dat niet zien.
Het kon hem eigenlijk niet zoveel schelen of Vegas nou wou dat hij voor haar ging jagen of niet. Ze zag er verschrikkelijk ondervoed uit, en voor hem was het appeltje eitje om een prooi te vinden en te vangen. Lawrence besloot dan ook om niet te wachten op nog een reactie. Want die wist hij al. ’Blijf hier!’ Hij grijnsde kort waarna hij opstond en zich omdraaide. Hopelijk bleef ze waar ze was, anders zou hij haar wel weer opsporen. Lawrence drukte zijn neus tegen de grond en was al snel de geur van konijn op het spoor. Hij eindigde bij een hol, zo te horen was er leven daarbinnen. Lawrence duwde zijn kop naar binnen en zette kracht met zijn bil spieren, zodat hij dwars door de grond heen ging. Aarde dat zich boven het hol bevond werd naar achter geduwd, en maakte ruimte voor het forse lichaam van Lawrence. Hij vond een 3 tal konijnen, waarvan hij snel het leven eindigde. Hij nam alle drie de dode lichaampjes in zijn bek, en zette koers terug richting Vegas. Eenmaal terug legde hij de drie lijkjes voor haar neem, ’Eten. Je hebt het nodig’ Hij lachte schichtig, waarna hij op zich op de grond liet zitten. Een spontane jeuk overspoelde zijn rug, wat lomp boog hij zijn hoofd naar achter om zich te kunnen ontdoen van de jeuk. ’Het is niks.. Zie het als een vriendschaps- geschenk’ Ooit had hij gehoopt dat het wat meer zou kunnen woorden tussen hem en Vegas. Maar dat leek haast onmogelijk, er was enkel een soort van verschopte vriendschap ontstaan. Die hij koesterde met zijn leven.
Dog profile Age: 4 years Lifestyle: Guess I'm on my own again Partner: Love. Naah, thanks.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence ma 23 sep - 7:30
not fucking funny at all
Goh Lawrence, moest ze nou nog gaan onthouden ook wat ze precies had gezegd? Het teefje wierp een geërgerde blik naar haar poten die onder haar neus lagen. Als ze niet zo ongelofelijk verkrampt was, had ze die lomperik allang al een snauw op zijn snuit gegeven, precies wat hij verdiende. Het met een grapje goedmaken zou deze keer niet werken. "Ik lach nooit," mompelde ze in het gras als tegenstrijdige reactie op zijn opmerking. En nu ophoepelen.
"Niet in staat te jagen?" merkte ze spottend op, nog steeds niet naar de reu kijkend. "Ik ben geen zielig oud vrouwtje, als je dat soms denkt." Ze probeerde zich zo goed als het kon te verdedigen. Hij hoefde haar nergens mee te helpen, hij kon de pot op. Vegas wist dat ze hem kon pleasen door dingen voor haar te laten doen, maar dat was juist wat ze probeerde te voorkomen. "Ik doe aan mijn winterrust. Ik rust uit door me niet te bemoeien met andermans zaken. Zou je ook eens moeten proberen." Ze deed niet haar best om het vriendelijk te laten klinken, aangezien het zo ook niet bedoeld was. De reu had haar - zonder iets in het speciaal te doen - tot een van haar uitersten gedreven, en ze moest moeite doen om zich in te houden. Geen aandacht.
"Jezus," fluisterde ze geërgerd toen ze hoorde hoe Lawrence opstond en met een drafje wegliep. Die jongen was ook op geen enkele manier te overtuigen of tegen te houden. Met een diepe zucht liet ze zich voorzichtig op haar zij rollen en sloot haar ogen. Was dit niet gewoon één grote nachtmerrie, die voorbij was zodra ze haar ogen zou openen? Nee, dat was het niet. Met haar helblauwe ogen staarde ze naar de grauwe lucht. Waarom wilde ze Lawrence zo graag weg hebben? Daar had ze zo haar redenen voor. Geen behoefte aan zielige slijmballen, aandacht, gesprekspartners of whatsoever. Eenzaamheid, dat was waar Vegas zich op voedde. Eenzaamheid was genoeg.
Kutje, hij kwam weer terug. Zijn lompe pootstappen waren van mijlenver te horen. Vlug rolde ze zich terug op haar oude plekje en duwde haar snuit in het gras, nog steeds niet in staat om de ijspegeltjes te voelen. Met een ploffend geluidje belandden er drie konijntjes - zo rook het teefje - voor haar neus. Zo, hij had zich flink uitgesloofd. Hij vond dat ze moest eten en dit als een geschenk voor hun vriendschap - say whut? - moest zien. Nee Lawrence, ga toch weg! De heerlijke aroma's van de lijkjes drongen haar neus binnen, maar eigenlijk had ze niet eens zoveel honger. Alles wat Vegas op dit moment wilde, was geen Lawrence. Alleen hoe kreeg ze hem weg? Zelfs de directe manier hielp niet. God, dit zou een lange dag worden.
"Lawrence, nee," zei ze wat luider dan ze eerst had gesproken. Ze liet haar autoriteit klinken. "Ik zei het je al. Ik heb geen honger, dus geniet zelf maar van je vangst." Ze snoof minachtend. Met hetzelfde idee schoof ze de konijntjes van zich af. Let business begin. "Wat moet je van me?"
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence do 26 sep - 5:37
L A W R E N C E
’Ik lach nooit’ Lawrence keek even weg. Was het dan over? Na alles wat ze mee hadden gemaakt, kon hij het gewoon weg niet begrijpen dat ze zo deed. ’Dat ik heb ik wel eens anders gezien’ Zijn ogen gleden weer naar die van Vegas. Die hem nog steeds geen blik waardig had getoond. Waarom deed ze zo, was dat cool of zo? Om zo rot en afstandig mogelijk te doen tegen hem, of deed ze het gewoon omdat ze alleen wou zijn. Der rest van der leven waarschijnlijk. Want hij kon zich niet voorstellen dat ze heel anders was tegen andere honden. Voor zover hij wist had ze geen andere vrienden rondom hem. Maar Lawrence wist sowieso heel erg weinig over Vegas, net zo min ze over hem wist. Wat hij eigenlijk wel prima vond. ’Niet in staat te jagen?’ Lawrence lachte schamper, ’Ik ben geen zielig oud vrouwtje als je dat soms denkt’ Lawrence schudde met zijn kop. ’Dat denk ik helemaal niet. Ik denk iets heel anders. Maar dat wil jij toch niet horen’ Hij wist zelf heel goed hoe hij over haar dacht. Maar dat was iets wat ze al wist, en wat ze keihard had afgewezen. Lawrence had het geaccepteerd, maar niet vergeten. ’Ik doe aan mijn winterrust. Ik rust uit door me niet te bemoeien met andermans zaken. Zou je ook eens moeten proberen. Hij ging met zijn tong over zijn neus om die te bevochtigen. ’Misschien.. Maar mag ik me zorgen maken over het feit dat je er duidelijk ondervoed uit ziet en daardoor niet in staat bent om te jagen’ Wow oke. Kwam dat uit zijn mond. Lawrence was veranderd, vooral in zijn woord keuze. Het was eigenlijk wel de waarheid. En hopelijk accepteerde Vegas die, waar hij niet te veel op hoopte.
Toen Lawrence toch besloot te gaan jagen voor Vegas, leek ze duidelijk geërgerd. ’Jezus’ Lawrence lachte terwijl hij weg liep. ’De naam is nog steeds Lawrence’ Hij draafde weg, en kwam na een uurtje weer terug met drie verse konijnen. Lawrence betrapte haar erop dat ze weer terug rolde op haar buik. Hij legde de drie lijkjes voor haar neus neer, waarschijnlijk kon ze geur alleen al niet weerstaan. ’Lawrence nee’ Lawrence zakte meteen neer op zijn achterste. Dat klonk zo verschrikkelijk menselijk. Zoals een baasje tegen ze hem zou zeggen als hij iets fout deed. Daar schrok hij wel een beetje van. Maar liet dit niet blijken. ’Ik zei het je al. Ik heb geen honger, dus geniet zelf maar van je vangst’ Lawrence haalde zijn schouders op. ’Oke’ Zij hij droog. Hij zakte door op zijn buik en nam een groot konijn tussen zijn voorpoten. Hij scheurde de buik zonder enige moeite, een heerlijke warme aroma geur kwam vrij. Lawrence wist dat Vegas het moeilijk had. En daar maakte hij gebruik van. Hij nam een stuk vlees en scheurde het af. Lawrence kauwde op het malse vlees, vlak voor Vegas haar neus. ’Dit konijn..’ Smakte hij tussen het eten door, ’Is verdomd lekker’ Hij kauwde door, en slikte uiteindelijk het gemalen vlees door. Waarna hij nog wat happen nam, en vertelde hoe goed het smaakte en wat ze wel al niet miste.’Wat moet je van me?’ Lawrence keek op. ’Niks specifieks eigenlijk.. ‘ Hij grijnsde kort waarna hij weer verder at.
Dog profile Age: 4 years Lifestyle: Guess I'm on my own again Partner: Love. Naah, thanks.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence zo 29 sep - 0:44
not fucking funny at all
Oh my god. En hij ging maar door. Zat er een uitknop op dat beest? Vegas moest beter weten. Lawrence, zelfs als ie beledigd was, zou zijn bek nooit houden. Hij had overal zijn antwoord op, alsof hij zich verplicht voelde om te reageren. Hij probeerde haar nieuwsgierig te maken door mysterieuze zinnen te maken, open zinnen waarvan het de bedoeling was dat zij er naar zou vragen. Maar het teefje wist hoe ze dit moest handelen. Negeren, niets zeggen, niet kijken.
Echter was het wel heel lastig om dat mormel te negeren als hij zijn kop zo'n beetje in de hare duwt. Beetje personal space zijn fijn zijn, okay? Nadat Vegas zijn maaltje had afgewezen, was hij er zelf aan begonnen. Ze wist dat hij expres overdreven luidruchtig aan het eten was. Ze moest weten wat ze miste. Vegas hoefde niet, hoewel haar maag toch langzamerhand een beetje begon te knorren. Ze had geen honger. Ze hoefde niets. Het enige wat Lawrence hiermee bereikte, was dat ze geïrriteerder raakte dan ze al was. Inhouden, Veg's, dat mormel is je uitbarsting niet waard. Hij moet door middel van de silent treat op zijn plek worden gewezen. Geen woorden vuil aan hem maken...
Oeps.
"En nou kappen!" brulde ze uit alle macht. Ze probeerde op te springen, maar haar stijve spieren belemmerden haar in haar heldhaftige sprong, waardoor het er waarschijnlijk nogal klunzig uit had gezien. Vegas drukte haar blik woest in zijn ogen en liet alles los wat ze zichzelf eerst nog had verboden om te doen. "Is het niet duidelijk dat ik je verdomme niet in mijn buurt wil hebben, mormel?" schreeuwde ze, haar stem rauw klinkend van het weinige praten. "Wat moet ik allemaal nog meer doen om van je af te komen?" Haar poten trilden van woede en vermoeidheid, maar ze hield zichzelf staande. Nee, de woede hield haar staande. Adrenaline gierde door haar lichaam. Nu ze eenmaal was begonnen, was er geen houden meer aan. "Je bent zo ongelofelijk dom, wist je dat? Heb je dan niet door dat ik niets van je moet? Is dat zo moeilijk te zien?" Natuurlijk wist ze dat dit twee kanten op kon gaan. Of ze zou Lawrence ongelofelijk kwetsen, of ze zou hem ongelofelijk kwaad maken. Maar welk van de twee kanten ze los zou hebben gepeuterd, maakte haar geen reet meer uit. Het was genoeg, nu moest het afgelopen zijn.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence do 3 okt - 22:13
L A W R E N C E
Waarschijnlijk irriteerde Vegas zich matig aan zijn gedrag. Maar er was geen andere manier om aandacht van de teef te krijgen. Want dat was eigenlijk wat hij wou, alleen wat aandacht. Iets wat hij nooit had gehad. Alleen bij Vegas. Maar dat leek ook verleden tijd. Wat was er met haar gebeurd? Ze deed zich nog hartelozer voor dan eerst. Al wist hij dat ze ook een andere kant had, en die wou hij maar al te graag zien. Daar zou hij alles voor doen, al kon hij nog niet achterhalen hoe. En ook zonder haar te irriteren, wat al niet echt goed gelukt was. Lawrence besloot voor nu alleen maar te genieten van haar aanwezigheid en het malse konijnen vlees. Echt vreselijk honger had hij niet, en eigenlijk mochten er wel wat pondjes van af. Maar so what? Lawrence hielt gewoon van lekker eten. Toen het konijn tot op het bot was opgegeten liet hij zijn massieve kop rusten op zijn voorpoten. Zijn ogen gericht op de helder blauwe ogen van Vegas. Hij voelde haar irritatie, misschien was hij toch te ver gegaan. Of was het ook iets anders?
Plots veranderde de zweer, hij voelde het aan de lucht om hun heen. ’En nou kappen!’ Lawrence schrok en dook in elkaar, zijn oren plat naar achter en zijn ogen groot. Hij was onderdanig. Een houding die hij jaren niet had gehad. Hij stond immers boven aan de voedselketen. ’Is het niet duidelijk dat ik je verdomme niet in mijn buurt wil hebben, mormel?’ Lawrence beet spijtig op zijn tong. Zijn blik droevig. Hij begreep het niet, waarom deed ze zo? Alles ging zo goed de eerste keer, hij hielt van haar. En hij dacht dat ze ook van hem hielt. Waarom deed ze nu zo? ’Wat moet ik allemaal nog meer doen om van je af te komen?’ Zijn ogen daalde neer waarna hij opstond. Zijn blik droevig en verslagen. Niet wetend wat hij moest doen .Zijn leven was al zo ellendig geweest. Toen Vegas in zijn leven kwam leek alles beter. Maar nu ze hem duidelijk niet meer wou zien, kwam ook aan dat sprookje een einde. En werd er weer bewezen dat er niemand van hem hielt. Dat hij weer alleen achter werd gelaten. ’Je bent zo ongelofelijk dom, wist je dat? Heb je dan niet door dat ik niets van je moet? Is dat zo moeilijk te zien?’ Lawrence voelde tranen oprollen in zijn ogen. Hij duwde ze terug, opende zijn bek om iets te zeggen maar draaide zich uiteindelijk om zonder iets te zeggen. Hij zette het op een rennen, verslagen en verdrietig.
Uren gingen er voorbij, Lawrence rende non stop. Met de woorden van Vegas in zijn achterhoofd. Ze was waarschijnlijk blij nu hij opgerot was. Toen de weg ophielt remde hij af. Een bevond zich boven een diepe klif die recht het ravijn in liep. Hou zou het zijn om te vliegen? Lawrence kreeg allemaal rare ideeen. Uit waanzin en verdriet gooide hij zijn kop de lucht in en slaakte hij de meest droevige huil ooit. Alle emoties en ellende waren verbonden met die huil. Zijn huil sprak meer dan de meeste woorden in zijn leven. Zijn hoofd daalde neer, hij liet zich op zijn buik vallen waarbij zijn poten over de rand hingen. Het begon te spetteren waarna het keihard begon te regenen. Water stroomde over zijn slappe lichaam. De grond onder hem werd glad en zacht. Onder zijn zware lichaam zakte de grond wat weg, het kon hem allemaal niet schelen. Niemand zou hem missen als hij dood was.
Dog profile Age: 4 years Lifestyle: Guess I'm on my own again Partner: Love. Naah, thanks.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence zo 6 okt - 1:06
not fucking funny at all
Meteen na haar uitbarsting wist ze dat Lawrence dit niet goed ging opvangen. Dat kon hij simpelweg niet. Ze kende hem bijna niet, ze wist amper iets van hem. Wat ze wél wist, was hoe hij zou reageren op dit. Al had Vegas niet gedacht dat hij zo zou flippen.
En woesj, weg was de enorme herder. Weg, naar god mocht weten waar. Het eerste wat bij het teefje opkwam, was het gevoel van rust. Mooi, ze had haar zin. Maar nu? Nu was ze weer alleen. En ze kon niets in haar staat. "Vuile lafaard, kom terug," mompelde ze in de leegte. Ze had nu blij moeten zijn, ze had nu immers wat ze wilde. Op een of andere manier gaf het haar meer voldoening om Lawrence de grond in te duwen.
Fuck. Ze moest achter hem aan. Lawrence was in staat iets doms te doen. Zo stilletjes, zo ongeliefd. Dat zou nooit goed gaan. Vind dat mormel. Een poging om op haar poten te komen, mislukte faliekant. Ja, logisch dat ze niet kon opstaan, godverdomme. Als ze zich nog verder zou verroeren, zouden haar botten breken. "Jij domme oelewapper, kom hier heen!" schreeuwde ze zo hard ze kon, ook al kon ze wel verwachten dat hij haar niet zou opzoeken. Dat arme beestje was gekwetst, hij was zijn enige gezelschap kwijt. Natuurlijk had Vegas wel door dat er voor hem iets meer dan een vriendschap was tussen de twee honden. Waarom was hij zo'n emotionele lapzwans? Waarom kon hij het niet accepteren dat zij hem niet op die manier hoefde? Af en toe was het heus wel fijn om tegen iemand te kunnen praten, of om de warme aanwezigheid van een levend wezen dichtbij te hebben, maar dat hoefde niet constant. Het teefje was gewend geraakt aan het eenzame leven, en het was prima zo. Het was verdrietig maar waar. Hoe meer Lawrence naar haar wilde trekken, hoe verder zij van hem vandaan wilde zijn. En daar leek hij het een moeilijk mee te hebben. Stakker.
Hoewel ze met deze gedachtengang eigenlijk besloot om Lawrence te laten stikken in zijn eigen verdriet - hé, zij was hier het slachtoffer, niet hij -, kon ze het diep in haar hart niet verdragen. De herder was wel zo gek om zich van een rots af te gooien. Het feit dat ze zojuist een jammerende kreet had horen weerklinken, zorgde er daarbij niet bepaald voor dat ze haar bezorgdheid weg kon waaien. Ook al vond ze dat het niet haar taak was om hem tegen hemzelf te beschermen, er leek toch een soort van oerinstinct in haar te zeggen dat ze verdomme niet zo moest janken, op haar poten terecht moest komen en godverdomme dat enorme end achter hem aan te rennen - of lopen, aangezien rennen niet echt een optie leek. Een tweede dappere poging, deze keer met iets meer wilskracht, zorgde ervoor dat ze wel degelijk overeind kwam. Haar poten trilden hevig, zwarte stipjes vormden zich voor haar helblauwe ogen. Doorgaan. Stap voor stap kwam ze vooruit. Het lukte met moeite om de geur van Lawrence op te vangen en te analyseren, maar na een pittig tijdje kon ze in de verte de herkenbare contouren van zijn lichaam zien in de verte. Alles deed haar pijn. Haar vacht was doorweekt van de plenzende regen en de herder lag als een hoopje ellende op de grond. Yep, drama compleet. "Stom beest, je had ook kunnen blijven zitten, jezusmina," hijgde ze toen ze vond dat dichtbij genoeg was, wat betekende dat er ongeveer vijf grote stappen tussen de twee in zaten. "Ik ben verdomme dat hele fucking pokke-einde hierheen gehinkt om ervoor te zorgen dat je jezelf geen pijn zou gaan doen, en dan lig je godsamme hier als een of andere dweil op de grond!" De irritatie was overduidelijk te horen, hoewel Vegas het eigenlijk niet heel gemeen bedoelde. "En dan heb je het for god's sake ook nog eens mokerhard laten regenen, alsof het allemaal nog niet genoeg was. Je wordt feestelijk bedankt, lomperik," eindigde ze haar lijst van beledigingen, rottige opmerkingen en ergernissen. De reis had haar laatste beetje energie - wat van ergens uit haar grote teen had moeten zijn gekomen - gevergd, maar verder waren al haar spieren verzacht en de stijve pijn die ze eerst had gevoeld, was compleet verdwenen. "Als je nu een lekker sappig vogeltje voor me kunt vangen, dan kan ik ook weer een beetje helder nadenken." Een grijns verscheen op haar gezicht, wat waarschijnlijk niet heel goed zichtbaar was door het regengordijn. Nu Vegas wist waar Lawrence was en wat ie deed, voelde ze zich een stuk geruster. Als hij iets stoms zou proberen, zou ze hem keihard tegen de grond werken en net zo hard schreeuwen tot het idee uit zijn kop was. Of misschien zou ze het wat rustiger aan moeten pakken.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence ma 7 okt - 6:58
L A W R E N C E
Nog nooit had hij zich zo alleen gevoeld. Zo ellendig en zo verraden. Echt boos was hij niet, hij nam het haar niet kwalijk. Misschien had ze ook wel gelijk, ze had duidelijk aangegeven dat ze zijn aanwezigheid niet waardeerde. En hij had met zijn stomme kop niet geluisterd. Hij had gewoon moeten luisteren, haar gewoon met rust moeten laten. Iets wat hij zich nu pas realiseerde, nu het al te laat was. En hij zichzelf alleen maar opkropte met die misselijk makende gevoelens, hij zou het nooit kunnen vergeten. Waarschijnlijk ging zijn leven gewoon door, maar er zou geen dag zijn dat hij niet aan haar woorden dacht. Daar kende hij zichzelf in. Het was herkenbaar, en zeker niet de eerste keer. Als hij gewoon niet haar geur was gevolgd dan had hij haar onnodige irritatie kunnen voorkomen, en de ellende die hij nu voelde. Maar dat was onmogelijk, Lawrence gaf teveel om Vegas om niet op haar geur af te gaan. Waarom begreep ze dat niet? Waarom verborg ze zich achter dat botte verharde masker, tenminste daar ging hij van uit. Want hij had ook de andere kant van haar gezien. Maar waarschijnlijk was haar vertrouwen in andere zo verdwenen dat ze niet anders kon. Of misschien had het wel een andere rede. Hij zou er waarschijnlijk nooit achter komen waarom ze zo deed. Misschien was het ook wel beter zo. Lawrence sloot zijn ogen, voelde de grond onder hem weg glibberen door de regen. Zijn lichaam werd zwaar onder de modder en het zou niet lang meer duren voordat zijn levenloze lichaam de vallei in zou vallen. Waarschijnlijk zou hij het alsnog overleven. Maar misschien was hij zo danig zijn geheugen verloren dat het alleen maar beter was.
Het voelde als uren, maar het waren maar minuten die er aan voorbij gingen. Wat was de tijd eigenlijk? Niets meer dan een besef van leven. Eigenlijk hadden we het niet nodig, maar konden we er ook niet zonder mee leven. Waarom waren levens zo afhankelijk van de kleine dingen in het leven? Hij wou dat het anders was. Maar het was zo, al sinds heugenis. Men wist niet beter, Lawrence had gewoon een abnormale interpretatie over dingen. Hij dacht na bij de dingen waar andere niet eens stil bij stonden, zoveel vragen zo weinig antwoorden. Want dat was gewoon niet belangrijk, maar voor hem wel. Al helemaal door de emotionele zweer die in de lucht om hem heen hing. Walgelijk. Maar toch zo interessant. De vraag of andere ook zo’n brede kijk op het leven in het algemeen hadden herhaalde zich in zijn hoofd. Hij waande weg naar een andere wereld, diep gezonken en zijn eigen ellendige leven. Niet dat hij ervoor koos, het was er gewoon. Hij werd erin mee gesleurd.
Zijn vacht plakte tegen zijn huid, waardoor je zijn spieren en dikke lichaam duidelijk zag. Niet dik, gewoon forst gebouwd. Een voordeel in deze koude periodes. Een nadeel als het op snelheid aankwam. Maar niet voor hem, niet door zijn force. Die hij nog steeds verborgen hielt, het was maanden geleden dat hij voor het laatst zijn ‘andere’ kant naar boven liet komen. Een ongeluk die hem en Vegas dichter bij elkaar hadden gebracht. Dat was het! Hij moest weer veranderen, misschien hielt ze dan weer van hem. Belachelijk Lawrence. Het betekende enkel haar dood, en zijn zelfmoord acties.
Daar was ze. Waarom? Waarom was ze hem gevolgd, ze wou hem toch weg hebben. Lawrence leek het zich nog niet helemaal te realiseren. Hij was nog steeds in zijn ellendige werkelijkheid, zijn eigen wereld. Misvormd en gebroken. De woorden gingen zijn ene oor in zijn andere oor uit, maar kwamen weer terug en bleven even hangen. ’Stom beest, je had ook kunnen blijven zitten, jezusmina,’ Ze hijgde. Waarom zoveel moeite voor een stom beest. Want dat was hoe ze over hem dacht. Maar waarschijnlijk gaf ze toch meer om hem dan ze uiteindelijk toe durfde te geven. Anders zou ze toch niet achter hem aan zijn gegaan? Waarom bracht Vegas haar zo in de war? Verdomme. Lawrence verhief zijn loge kop en keek haar wat schaapachtig aan. Hielt dit dan nooit op? ’Ik ben verdomme dat hele fucking pokke-einde hierheen gehinkt om ervoor te zorgen dat je jezelf geen pijn zou gaan doen, en dan lig je godsamme hier als een of andere dweil op de grond!’ Lawrence stond op, sneller dan verwacht. Hij was nog even sterk als altijd. ’Wat wil je nou hm? Eerst scheld je me de huid vol, en wil je dat ik oprot. Dan ga ik weg, en loop je te janken dat ik had moeten blijven zitten.’ Zijn ogen vormde spleetjes. ’En om het nog even af te maken loop me achterna met alle pijnlijke gevolgen door nog meer naar me te schelden? Wat wil je Vegas? Vertel het me, want ik weet niet meer wat ik moet doen’ Tranen welde op zijn ogen, maar hij duwde ze terug. De woorden waren gesproken. ’En dan heb je het for god's sake ook nog eens mokerhard laten regenen, alsof het allemaal nog niet genoeg was. Je wordt feestelijk bedankt, lomperik’ Lawrence slaakte een zucht en liep pal langs Vegas voorbij. Haar geen blik waardig gegund. Hij liep de bossen in en nam plaats onder een boom die enige schutting bood. Ze kon de pot op. Lawrence was klaar hier. Klaar met Vegas. Er was een knop in hem omgezet, en besloot enkel nog aan zich zelf te denken. Hij had het geprobeerd, maar nu kon ze het vergeten. ’Als je nu een lekker sappig vogeltje voor me kunt vangen, dan kan ik ook weer een beetje helder nadenken’ Lawrence lachte spottend. ’Je zoekt je eigen vreten maar’ Hij lag droog onder een boom, en liet zijn kop rusten op een wortel die de grond uitstak. Dit was de nieuwe Lawrence, ze wende er maar aan.
Dog profile Age: 4 years Lifestyle: Guess I'm on my own again Partner: Love. Naah, thanks.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence ma 7 okt - 7:39
not fucking funny at all
Vegas had vele scenario's kunnen bedenken die zich af zouden kunnen spelen na haar brute uitval, maar degene die nu voor haar neus gebeurde, had ze nooit kunnen voorzien. Een nog onbekend deel van Lawrence leek eindelijk voor zichzelf op te durven komen. Al had het waarschijnlijk erg krachtig, respect afdwingend en ontzag vragend moeten zijn, het deed het teefje alleen maar grinniken. Die nieuwe kant van hem, ze wist niet precies wat ze ervan moest denken, echter was het op dit moment wel lachwekkend. Och jeetje, dramaqueen. Die air waarmee hij zijn woorden uitspuugde, had hij dat van haar geleerd? Ze wist dat hij gelijk had. Ze was besluiteloos en kwam over alsof ze geen keuzes wist te maken. In feite was dit ook zo. Haar heldere denkwereld vertelde haar dat ze verdomme weg moest blijven van dit reutje, maar haar automatische piloot liep straal achter hem aan. Met welke reden? Joost mocht weten.
Ze besloot zich nog een tijdje koest te houden, nadat Lawrence een droog plekje onder een nabijgelegen boom had gevonden, haar achterlatend in de stromende regen. Natuurlijk zou ze niet bij hem gaan liggen, ze was niet gek. Deze keer zou ze volharden in haar rol, al had ze deze wel aangepast. Het negeren en niet aankijken had blijkbaar geen zin, maar Vegas had ondervonden dat ze met woorden wel op de herder in kon werken. "Lawrence, Lawrence, popje toch," zei ze sussend, ook al weerklonk een spottend sarcasme in haar ruwe stem. "Zoals ik al zei, was ik je gevolgd omdat ik niet wil dat je jezelf iets aandoet. Als ik de dood van een ander op mijn geweten wil hebben, maak ik diegene wel persoonlijk af." Ze maakte de afstand tussen de twee wat groter, en, stiekem verbaasd over de soepele passen die ze kon zetten, ging met haar rug naar hem toe zitten, uitkijkend over een grauwe vallei. De regen trok tot de onderste laag van haar half uitgevallen vacht, waardoor een rilling van kou door haar ruggengraat trok. "Stel je niet zo aan, Law, ik weet net zo goed als jij dat dit niets voor jou is." Nu klonk ze strenger. Ze moest tot hem doordringen. Door woorden zou ze met hem communiceren. Op deze manier zou ze hem vertellen wat er in haar hoofd speelde, tenminste, de versimpelde en gecensureerde versie ervan. "Ik heb je nu al vaak genoeg duidelijk gemaakt dat ik je niet in mijn buurt wil hebben," begon Vegas. "En daar blijf ik bij." Ze laste een korte pauze in om de woorden goed tot hem door te laten dringen. "Maar net zoals elk teefje, ben ik besluiteloos. Er zijn momenten dat ik dolgraag wil dat er iemand bij me in de buurt zijn - ook al zijn deze maar zelden. Laat onze ontmoeting nou net een moment zijn waarop ik dat gevoel had. Echter heb je vandaag mis gegrepen. Was dit duidelijk genoeg? Zou hij het snappen? Zou hij haar nu eindelijk met rust kunnen laten? "Ik zal degene zijn die bepaald of er aan gezelschap wordt gedaan of niet. Dit voor jouw eigen veiligheid, natuurlijk," voegde ze er met een lachje aan toe, doelend op de depressieve gevoelens aan zijn kant als gevolg van de mislukte samensmelting tussen de twee als vrienden. Nooit zou iemand een vriend van haar kunnen worden. Ze deed daar niet aan. Gesprekspartners, zo noemde ze ze liever. Of kleine dinaartjes, die haar eten brachten wanneer ze wilde.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence di 8 okt - 8:28
L A W R E N C E
Hij kon zich niet vasthouden aan het idee om Vegas compleet te negeren. Dan zou hij tegen zijn natuurlijke instincten in gaan, en instincten waren het belangrijkst voor een hond. Het was alles wat hun in leven hielt, wat er voor zorgde dat ze voor eten konden zorgen en niet alleen dat. Lawrence had dan nog zijn persoonlijke instincten, zoals het onderdanig zijn en aardig doen. Nooit was onaardig of bot, hij deed alles wat andere van hem vroeger. En nooit zou hij iemand kwaad kunnen doen, maar helaas dacht zijn zogenaamde andere kant daar heel anders in. Gelukkig was het maanden geleden dat die naar voren was gekomen, misschien was het wel weg. Die gedachte hielt hij vast, hij geloofde erin. Al wist hij diep in zijn gedachtes dat dat niet waar was. Het was iets wat bij hem hoorde, zijn slechte kant. Want iedereen had een slechte kant. Bij de een wat duidelijker dan bij de ander. Lawrence had zijn ogen nog steeds dicht, al die tijd had hij niet gereageerd op wat Vegas zij. Dat gaf hem gemengde gevoelens. Hij voelde zich trots, maar tegelijk tijd ook schuldig. Misschien was dat ongeïnteresseerde droge gedoe niks voor hem. Misschien moest hij weer terug naar de oude Lawrence. Maar toch ook weer niet, de oude Lawrence was zwak en zielig. Maar ook vriendelijk, en een hond die van Vegas hielt. Nadat ze hem verrot had gescholden, maar misschien moest hij dat gewoon vergeten. ’Doe normaal’ Lawrence bracht zijn lompe kop omhoog, en knipperde een paar keer met zijn ogen tegen de regen in. Ze zag er doorweekt uit, had ze dan geen last van die regen? Ze zag er koud en kleumig uit. ’Gedraag je niet zo onvolwassen en reageer op zijn minst op een normale manier!’ Verdomme ze had gelijk. Lawrence ontspande zijn onderkaak om wat te zeggen, maar er viel niks te zeggen. Niet als het aan de nieuwe Lawrence lag. Maar eerder zat hij te twijfelen. Lawrence stond op en liep op Vegas af, hij nam naast haar plaats. Zijn blik gericht op het uitzicht. Zijn vacht raakte ligt de hare aan. ’Ik vind het een goed. Als je me beloofd dat waar neer je uit bent naar gezelschap, je naar me zal roepen’ Hij grijnsde kort, nog steeds voor zich uit kijkend. ’Moet ik weg?’ Vroeg hij zachtjes.
Laatst aangepast door Lawrence op do 10 okt - 9:20; in totaal 1 keer bewerkt
Vegas Admin
Posts : 1602 Ω : 385
Dog profile Age: 4 years Lifestyle: Guess I'm on my own again Partner: Love. Naah, thanks.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence wo 9 okt - 6:32
not fucking funny at all
Ook al kon ze hem niet zien, Vegas wist dat Lawrence zijn best deed om niet op haar te reageren. Ze voelde een spanning door de lucht zweven. Dit gevoel werd aangevoerd door de gestage regen. Waarschijnlijk had er heel dramatisch uitgezien, een teefje, volkomen doorweekt, uitkijkend over een sombere vallei, met haar rug opstandig naar een waarschijnlijk naar de grond starende reu die zichtbaar in een of andere strijd verwikkeld. En die vervelende reu bleef haar systematisch negeren, wat haar mateloos ergerde. Halverwege haar kleine show begon ze zich af te vragen of hij er überhaupt nog wel zat. Maar jezusmina, hij mocht onderhand wel een of andere eigenwijze, brutale opmerking maken, want zo was er ook niets aan.
De reactie liet overigens niet lang op zich wachten. Het was onverschillig en koel, compleet het tegenovergestelde van een normale reactie van de reu. "Doe normaal," snauwde ze hem toe. "Gedraag je niet zo onvolwassen en reageer op zijn minst op een normale manier!" Moest ze zijn moeder gaan spelen, of zoiets? Het enige wat ze wilde horen, was dat hij het begreep en dat hij ermee akkoord ging. En dat moest niet op zo'n lullig toontje gezegd worden. Ze vond hem hartstikke aardig - voor zover zij iemand aardig kon vinden - maar Lawrence moest het niet zo persoonlijk opnemen. Dit was namelijk niet bedoeld als aanval op hem gericht. Dit zou ervoor moeten zorgen dat hij op de hoogte was van wat er in haar omging. En juist dat was heel speciaal, en zou iets moeten zijn waar hij haar dankbaar voor mocht zijn. Het was niet de bedoeling dat het reutje de rol van slachtoffer op zich zou nemen, want dit was hij niet. In feite was er hier geen slachtofferrol, enkel de rol van degene die het langste uithoudingsvermogen had. Of zij zou haar zin krijgen en Lawrence zou doen wat zij eerder had gezegd, of Lawrence wist haar op een of andere manier om te praten waardoor ze 'soulmates' zouden worden. Dat woord al zorgde voor het ontsteken van een oervlam in het binnenste van het teefje. Ze zou hoe dan ook net zolang doorgaan tot het reutje haar snapte. Al was het het laatste wat ze kon doen.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence do 10 okt - 9:20
L A W R E N C E
Hij kon zich niet vasthouden aan het idee om Vegas compleet te negeren. Dan zou hij tegen zijn natuurlijke instincten in gaan, en instincten waren het belangrijkst voor een hond. Het was alles wat hun in leven hielt, wat er voor zorgde dat ze voor eten konden zorgen en niet alleen dat. Lawrence had dan nog zijn persoonlijke instincten, zoals het onderdanig zijn en aardig doen. Nooit was onaardig of bot, hij deed alles wat andere van hem vroeger. En nooit zou hij iemand kwaad kunnen doen, maar helaas dacht zijn zogenaamde andere kant daar heel anders in. Gelukkig was het maanden geleden dat die naar voren was gekomen, misschien was het wel weg. Die gedachte hielt hij vast, hij geloofde erin. Al wist hij diep in zijn gedachtes dat dat niet waar was. Het was iets wat bij hem hoorde, zijn slechte kant. Want iedereen had een slechte kant. Bij de een wat duidelijker dan bij de ander. Lawrence had zijn ogen nog steeds dicht, al die tijd had hij niet gereageerd op wat Vegas zij. Dat gaf hem gemengde gevoelens. Hij voelde zich trots, maar tegelijk tijd ook schuldig. Misschien was dat ongeïnteresseerde droge gedoe niks voor hem. Misschien moest hij weer terug naar de oude Lawrence. Maar toch ook weer niet, de oude Lawrence was zwak en zielig. Maar ook vriendelijk, en een hond die van Vegas hielt. Nadat ze hem verrot had gescholden, maar misschien moest hij dat gewoon vergeten. ’Doe normaal’ Lawrence bracht zijn lompe kop omhoog, en knipperde een paar keer met zijn ogen tegen de regen in. Ze zag er doorweekt uit, had ze dan geen last van die regen? Ze zag er koud en kleumig uit. ’Gedraag je niet zo onvolwassen en reageer op zijn minst op een normale manier!’ Verdomme ze had gelijk. Lawrence ontspande zijn onderkaak om wat te zeggen, maar er viel niks te zeggen. Niet als het aan de nieuwe Lawrence lag. Maar eerder zat hij te twijfelen. Lawrence stond op en liep op Vegas af, hij nam naast haar plaats. Zijn blik gericht op het uitzicht. Zijn vacht raakte ligt de hare aan. ’Ik vind het een goed. Als je me beloofd dat waar neer je uit bent naar gezelschap, je naar me zal roepen’ Hij grijnsde kort, nog steeds voor zich uit kijkend. ’Moet ik weg?’ Vroeg hij zachtjes.
Dog profile Age: 4 years Lifestyle: Guess I'm on my own again Partner: Love. Naah, thanks.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence za 12 okt - 10:45
not fucking funny at all
Een stilte viel nadat Vegas verwoed een aantal verwijten naar de herder had geroepen. In deze stilte leek alles voor eventjes stil te blijven staan. De regen voelde ze allang niet meer, en nu was het net alsof de meegekomen wind ook verdwenen was. Steken van kou waren voor een paar seconden verbannen. De blik van het teefje werd wazig, alsof ze op het punt stond om van de wereld te raken. Zoiets gebeurde ook, maar dan in de zin van het wegvallen in een dromenwereld. Hoewel Vegas haar dromen liever op een andere manier zag, dus niet in de vorm van vervormde herinneringen aan vroeger. Haar ouders flitsten voor haar langs, hun teleurgestelde en neerbuigende blikken. Haar eerste - en overigens enige - liefde vloog van de ene kant van haar blikveld naar de andere, veranderd van goed naar kwaad. Hij mompelde iets naar haar, en ze leek de lichte aanraking van zijn ruwe vacht te voelen. Hierna voltrok een grote leegte voor zich. Er was niets, enkel een wit vlak. En meteen wist ze dat ze toch echt knock-out was gegaan.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence zo 13 okt - 3:20
L A W R E N C E
Het leek niet helemaal tot hem door te dringen dat Vegas niet echt aandacht voor hem had. Sterker nog ze leek wel in een andere wereld. Lawrence wenkte zijn blik naar links, zijn ogen op de hare. Maar er miste contact, haar geest was ergens anders. Ver weg van de werkelijkheid, net als hij af en toe in een andere werkelijkheid leefde. Het was verschrikkelijk, maar soms gaf het ook rust met het idee dat de andere werkelijkheid allemaal al geweest was. En dat het nu goed was, maar de gedachtes voor hoe lang kon hij niet met rust laten. Maar nu Vegas, wat moest hij doen. Lawrence stond op en draaide zijn hoofd voor haar, haar blik was wazig en onbereikbaar. ’Vegas?’ Fluisterde hij, hij duwde zijn neus onder haar kin. De bewoog slapjes mee, maar veerde weer terug in dezelfde houding. In een poot omdraai veranderde haar energie en zakte ze neer op de grond. Lawrence ogen werden groot, hij jankte zachtjes. ’Vegas kom weer terug, Vegas..?’ Hij duwde zijn neus tegen de hare. Ze voelde ijskoud. Lawrence bracht zijn lichaam onder de hare zodat ze op hem lag, ze woog niks. Nog minder dan niks. Hij voelde haar ribben zijn zijn rug. Lawrence bracht hij het bos in, dieper en dieper. Er gingen uren voorbij, en de regen verdween voor de zon. Lichte zonnestralen schenen door de takken en bladeren heen. Het weer klaarde op. Lawrence zakte door zijn poten en legde het slappe lichaam van Vegas een paar meter bij de waterkant neer. Zijn ogen gleden over het kleine meertje. Hier droogde ze wel op. Lawrence zijn ogen gingen kort over Vegas heen, ze had voedsel nodig. Eerder had ze het niet aangenomen, maar wou ze overleven dan moest ze wel. En alsof het toeval was zwom er een middel grote school vissen voorbij. Lawrence twijfelde geen seconden en sprong het water in. In één hap had hij al 2 grote dikke vissen te pakken, hij spande zijn kaken aan en maakte een eind de vissen. Hij legde ze op de kant neer waarna hij zelf op de kant sprong. Lawrence schoof de vissen naast Vegas neer en verdween de bossen in, na een paar minuten kwam hij terug met 2 hazen en 5 kleine muizen. Dit moest genoeg zijn. Lawrence zakte neer op zijn buik zo’n 5 meter van Vegas verwijderd. Zijn ogen niet van haar af, hij moest haar in de gaten houden. Niks mocht haar overkomen. Hopelijk kwam ze snel weer bij zinnnen.
Dog profile Age: 4 years Lifestyle: Guess I'm on my own again Partner: Love. Naah, thanks.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence za 19 okt - 22:57
not fucking funny at all
Eer het zwart voor haar ogen was weggetrokken, lag ze niet meer op de ijskoude grond, merkte ze. Haar lichaam deinsde mee op de bewegingen van degene onder haar. Het drong al snel tot Vegas door dat Lawrence haar op zijn rug had getild. Hoewel haar gedachten haar zeiden om er alles aan te doen om er vanaf te komen, want dit was immers niet zoals ze dit had bedacht. Echter lukte het haar niet om ook maar iets te bewegen. Zelfs haar kop bleef hangen. Dan niet.
De volgende keer dat ze wakker werd, leek de mist in haar kop een beetje te zijn weggetrokken. Ze probeerde de oorzaak van deze schaamteloze inzakking te achterhalen, maar toen de beelden van eerder opnieuw opdoemden, wilde ze dat ze niet zo nieuwsgierig was. Was ze zo erg geschrokken om na jaren weer zulke levendige beelden van haar verleden voor zich te zien dat ze van haar stokje ging?
Geen antwoorden. Weer zwart beeld.
Momenten later trok een sterke geur haar neus binnen. Ze opende haar ogen en zag met een wazige blik hoe voor haar een overheerlijk maaltje was neergelegd. Meteen wist Vegas dat Lawrence deze voor haar had gevangen. In plaats van haar irritaties te laten merken over het feit dat hij zo zorgelijk deed, schrokte ze binnen een onafzienbare tijd de twee vissen, twee van de vele muizen en een haasje naar binnen. De gruwelijk slijmerige smaak van de vissen bleef na hangen, maar dat deerde niet. Direct na het eten voelde het teefje hoe de energie terugtrok in haar lichaam. Daarbij voelde ze ook de prikkende blik van het wezen die ze maar niets wijs leek te kunnen maken. "Moet dat?" mompelde ze door het feit dat ze zich niet gemakkelijk voelde onder zijn priemende ogen. Daarna wist ze dat ze hem natuurlijk moest bedanken voor het voedsel, wat ze met tegenzin uitsprak. "Lekker," ging ze verder op een net zo niet-enthousiaste toon verder. Natuurlijk had ze dankbaarder moeten zijn, maar toch probeerde ze Lawrence zo veel mogelijk op een afstandje te houden. Misschien was het tijd om hem te verlaten.
Terwijl Vegas overeind kwam, merkte ze dat ze zich een stuk beter voelde. Op het feit na dat ze er nog angstaanjagend mager uitzag, was ze zo ongeveer weer de oude. Met deze nieuwe kracht durfde ze de herder voor een zoveelste keer ongelukkig te maken, maar zij wist dat dit beter was voor beiden. "Ik ga maar weer eens," meldde ze met een stem vol overtuiging. "Dit was wel weer lang genoeg in jouw aanwezigheid." Eindelijk lukte het haar om duidelijk sarcasme in haar toon te gebruiken op een positieve manier. Ze bedoelde het niet om Law de grond in te boren, maar meer om te laten zien dat ze zichzelf weer was. Met elke stap die Vegas nu zette, verwijderde ze zich meer van haar stalker, om hem botweg een naam te geven. Voor haar was het een stap dichter bij opluchting, vrijheid en eenzaamheid. Ze had rust en ruimte nodig om de gedachtengang uit te pluizen die ervoor had gezorgd dat ze ten aarde was gestort. Tijd voor zichzelf. Geen nieuwsgierige aagjes die in haar buurt mochten komen.
Het teefje zorgde er expres voor dat ze wat langzaam naar achter ging. Hierdoor kreeg Lawrence de kans om nog een paar dingen naar haar te roepen, of wat hij dan ook zou doen. Dat gunde ze hem wel. Hierna zou hij het namelijk een lange tijd zonder haar moeten doen. En na dat hele gebeuren van vandaag, kon Vegas wel raden dat dit een zware opgave voor hem kon zijn. Neem maar rustig afscheid van me, lompe doerak. Tot ziens.
Onderwerp: Re: Not fucking funny at all // with Lawrence vr 25 okt - 5:29
L A W R E N C E
Tijd verstreek en na een poosje werd Vegas wakker. Meteen begon ze aan de door zijn gevangen prooi te eten. Hij kon een kleine lach niet onderdrukken, blij dat ze zijn vangst aannam en het op at. Want ze had het meer dan nodig. Wat roerloos bleef hij naar haar kijken, hij realiseerde zich dat hij aan het staren was. Onzeker ging zijn blik de andere kant op. ’Moet dat?’ Lawrence slikte luidkeels ’Sorry’ Hij lachte schamper, en legde daarna zijn kop op zijn voorpoten met zijn ogen gesloten. Dan maar zo. Hij begreep ook wel dat ze er waarschijnlijk wat zenuwachtig van werd. Lawrence ook met zijn domme acties. De geur van warm vlees trok zijn neus samen, echt honger had hij niet. Maar de geur was wel verdomd lekker, gelukkig wist hij zich te beheersen. ’Lekker’ Lawrence keek op, even kruiste zijn blik de hare. Hij lachte vriendelijk, ’Mooi, je had het nodig!’ Sprak hij net zo vriendelijk als zijn glimlach. ’Wil je meer of heb je hier genoeg aan?’ Vroeg hij waarna zijn blik weer neutraal werd.
Lawrence hielt zijn hart vast toen Vegas opstond, maar verrassend genoeg ging het soepel. Het feit dat ze wat had gegeten had duidelijk geholpen. ’Ik ga maar weer eens’ Wat nee, niet na wat hij voor haar had gedaan. Een andere had haar daar niet weggehaald nadat ze flauw was gevallen, had niet zijn poten uitgestoken en haar die kilometers gedragen om vervolgens ook nog te gaan jagen. Lawrence voelde een nieuw soort woede opkomen. Die zich opkropte maar staande hielt en bleef waar hij was. ’Dit was wel weer lang genoeg in jouw aanwezigheid’ Zijn ogen stonden droevig, evenals zijn oren die slap naar beneden hingen. Hij zij niks, keek enkel terwijl ze stap voet- langzaam uit zijn aura verdween. Het ging langzaam, en Lawrence had nog steeds niks gezegd. Moest hij dan wat zeggen? Wat viel er te zeggen? ’Vegas..’ Hij slaakte een zucht. ’Ik ga je missen.’ Oke dat had hij misschien niet moeten zeggen. Maar voordat ze erop kon gaan draaide hij zich om en verdween hij tussen de bomen. Het was goed zo. Tot wederzien.
Welkom op Boundless, een honden RPG waar je een hond met krachten (zogenoemde 'forces') of een realistische hond speelt. Laat je hond uitgroeien tot een machtige Packleader, maak vrienden en vijanden, vind een relatie of blijf dapper alleen. Alles is mogelijk, because you are boundless! (lees meer)
SEIZOEN
JAAR 1
De winter heeft zijn intocht gemaakt en blaast met een gure wind over de velden van Boundless. Prooi is schaars, warmte zelfs nog schaarser. Temperaturen liggen tussen de -10 en 5 °C, en een winterse bui is niet uit te sluiten.
Index 
