A special mission

Toshio en Penny

Het was koud, de witte natte sneeuwvlokken vielen uit de lucht en bedekte de grond. Maar zodra ze de grond aanraakten smolten ze weer. De lucht was volledig bewolkt met grote donkere wolken die nog vol sneeuw zaten. Het was herfst, toch had het al eerder gesneeuwd. Helaas was deze sneeuw te nat en te zacht om het echt sneeuw te noemen. De lucht was buitengewoon donker wat betekende dat er nog meer sneeuw onderweg was. De kleine sneeuwvlokken vielen op de dikke winter vacht van de hond. Niet dat ze het echt voelde. Haar lichaam was bedekt met een soort harnas. Ze keek gefocust naar de enorme groep mensen die heen en weer liepen. Ze hield elke beweging in de gaten. Er was niets wat haar nu kon storen. Er was sinds kort onrust in haar team, waarom wist ze niet. Maar er was iets waardoor hun aanwezigheid anders voelde. Penny keek even bezorgt naar haar 'baasje'. Hij keek serieus naar de groep mensen, alsof hij een gevaarlijk persoon verwachte. De Mechelse herder voelde dat hij wat nerveus was. Misschien verwachtte hij inderdaad iemand. Er klonken voetstappen achter hun. Penny draaide zich met een snelle beweging om en begon te grommen. Haar 'baasje' keek ook achterom maar dan rustiger. De teef schrok toen ze beseffen dat ze tegen de baas van haar team leden gromde. Haar gezichtsuitdrukking veranderde meteen en ze begon zachtjes te kwispelen. 'Hey boss, do you have any more information?' Penny keek even naar hun. "No, not yet. Have you found anything?" 'No, not yet.' 'Proceed to work, we need to find him.' Penny keek hun nog even aan en richtte zich daarna weer op de mensen voor haar. De baas van haar team klonk boos, maar het was duidelijk niet naar het team zelf bedoelt. Er was duidelijk iets belangrijks, Penny zou alles doen om haar team te helpen. Het begon steeds harder te sneeuwen, de sneeuwvlokken waren groter geworden en smolten nu minder snel waardoor er een dun laagje kwam. Penny schudde het natte sneeuw van haar dikke vacht af. Het was maar zelden zo koud in de herfst, meestal begon het met wat hagel en sneeuwde het pas aan het einde van de winter. Maar deze winter was anders, deze winter zou vast kouder worden dan normaal. Niet dat ze daar veel last van had. Haar vacht was dik en water bestendig, ze had sowieso ook een dik harnas om zodat ze tijdens haar werk niet gewond zou raken. Hoewel dat toch vaak is gebeurd. Maar dat was vroeger, ze was nu veel beter beschermd. De wind rukte aan haar vacht. De grond zou waarschijnlijk binnenkort met sneeuw bedekt zijn en het water zou al snel in ijs veranderen. Het was haar favoriete seizoen. Helaas bracht het ook veel verdrietige herinneringen mee. Herinneringen over vroeger, over de dood van haar baasje. De teef voelde dat de warme hand van haar baas over haar rug gleed. Niet veel honden wisten hoe het voelde, hoe het was om geaaid te worden en hoe het was om elke dag warm vers eten te krijgen. Het leven hier was fijn, ook al was het zwaar en gevaarlijk. Ze hield er van. Penny voelde dat ze dicht tegen haar baas werd aan gedrukt, alsof hij wist dat ze weer verdriet van vroeger voelde. Er klonken wat vriendelijke vertrouwde woordjes. Ze klonken geruststellend. Toch voelde ze de onrust. Er was iets, iets wat levensgevaarlijk was. Penny wist dat er een aantal dagen geleden een bom voor het gebouw was ontploft. Dat had ze gehoord. Misschien was dat de reden van die onrust. Penny werd al snel uit haar gedachten gehaald door de geur van een soortgenoot. Het was waarschijnlijk een zwerfhond. Ze keek even omhoog naar haar baas. Hij keek een beetje verveeld, ze voelde dat hij niet echt geloofde dat er nog iets zou gebeuren. Waarschijnlijk had hij gelijk. Penny raakte ook langzaam een beetje verveeld. Ze had niet echt het gevoel dat er iets zou gebeuren. Ze keek nog steeds redelijk gefocust naar de groep mensen. Maar haar blik gleed al snel naar een zwerfhond. Hij had haar duidelijk nog niet op gemerkt. Misschien was het beter voor de vreemdeling om afstand te houden. Misschien zou er wel iets gebeuren. Ze keek even wat verveelt naar haar 'baasje'.'I know it's not really exciting Penny, but our boss has said that maybe we could find him here.' Ze keek hem nog even vragend aan. 'You want to leave anyway? Okay, then go ahead. I do not believe that there is something happened' Penny keek hem nog even aan en liep toen richting de hond. Het was een Shiba inu reu. Hij was duidelijk veel kleiner dan haar. Het dunne sneeuwlaagje onder haar poten werd steeds dikker. De sneeuw werd ook steeds harder. Voor normale honden zou dit vast pijnlijk zijn, maar Penny had een beschermend harnas. Ze liep in een rustig tempo naar de reu.

[hier en daar flut, er kunnen foutjes in zitten want ik zit nu op een ipod]
Alleen Toshio nogmaals