ι нαve α нeαrт, ι ѕweαr ι do

_{ᴵ ᴬᴹ ᵀᴴᴱ ᴼᴺᴱ ᴴᴵᴰᴵᴺᴳ ᵁᴺᴰᴱᴿ ʸᴼᵁᴿ ᴮᴱᴰ
ᵀᴱᴱᵀᴴ ᴳᴿᴼᵁᴺᴰ ˁᴴᴬᴿᴾ ᴬᴺᴰ ᴱʸᴱˁ ᴳᴸᴼᵂᴵᴺᴳ ᴿᴱᴰ

ᴵ ᴬᴹ ᵀᴴᴱ ᴼᴺᴱ ᴴᴵᴰᴵᴺᴳ ᵁᴺᴰᴱᴿ ʸᴼᵁᴿˁ ˁᵀᴬᴵᴿˁ
ᶠᴵᴺᴳᴱᴿˁ ᴸᴵᴷᴱ ˁᴺᴬᴷᴱˁ ᴬᴺᴰ ˁᴾᴵᴰᴱᴿˁ ᴵᴺ ᴹʸ ᴴᴬᴵᴿ
Was er ooit tijd om eventjes rustig te liggen? Even adem te halen en al de drukte achter je te laten? Nope. Niet vandaag, niet nooit. Voor Arizona was er nooit een momentje van rust. Niet dat ze altijd zo vreselijk actief was ofzo. Het was meer dat ze altijd ergens naar wilde kijken, iets te doen wilde hebben. Ze had meer dan genoeg rust. Maar Arizona vond dat rust alleen maar slapen was. Op andere momenten moest je altijd oplettend zijn. Niet bang of iet dergelijks, maar gewoon zodat je zeker wist dat er niks mis ging. Een zucht verliet haar bek terwijl ze onvermoeibaar door slofde richting the Ever Cursed Warzone. Niet dat ze was uitgedaagd voor een gevecht -ze had niet eens haar eigen pack- maar de verveeldheid had toegeslagen. Er was vrij weinig te doen in het normale gedeelte van Boundless. Iedereen was ondergedoken, het was stil. Arizona wist niet waarom. Er zou vast wel een reden zijn waarom er zo weinig honden te zien waren terwijl ze richting de Warzone liep, maar die wist ze niet. En dat maakte haar ongelooflijk kwaad. Waarom wist zij, waarschijnlijk als een van de weinige honden in Boundless, niet waarom het zo stil was hier? Je kwam serieus niemand tegen terwijl je door het totaal niet ruige gebied liep. Misschien doken ze wel onder voor haar. Als dat de reden was, stond die haar wel aan. Alleen was het wel zo saai. Ze had niemand om de stuipen op het lijf te jagen met haar force, wat inmiddels een hobby van het teefje was geworden. Ze hield van haar force, het was lekker angstaanjagend, en geen mensen zou verwachten dat zij de schuldige was als die andere hond helemaal zou flippen van angst. Ze zouden er niet een aan denken dat zij de schuldige was, simpelweg omdat ze gewoon een beetje rustig tegenover het slachtoffer stond te grijnzen. Ja, ze hield echt van haar force.
Maar waarom was ze dan opweg naar de Ever Cursed Warzone? Verveling. Dat was de enige reden. Ze had iets nodig om te doen, en het enige wat in haar hoofd opkwam was dat er hopelijk een gevecht bezig was. Dan had ze wat leedvermaak en kon ze kijken of ze misschien wat goede vechters kon vinden voor de pack die ze probeerde op te zetten. Een pack zonder leden was niks namelijk, dat kon niet. Nogmaals verloor een zucht haar bek, maar toen zag ze tot haar grote verbazing dat ze blijkbaar dichterbij was geweest dan ze dacht. Een grijns trok rond haar bek toen ze de geur van twee andere honden rook. Echter rook ze geen vers bloed, dus wist ze niet zeker of die twee in gevecht waren. Waarschijnlijk niet, maar dat maakte niet uit. Honden betekende dat ze iets te doen had. Echter rook ze wel opgedroogd bloed van eerdere gevechten. Deze plek stond haar wel aan. Het leek haar heerlijk om hier op een dag een gevecht aan te gaan en -natuurlijk- te winnen. Dat andere beest zou dan zo vernederd zijn. Een grijns trok rond haar bek bij de gedachte. Zelfverzekerd liep ze verder, om zich een paar meter later op de grond te laten zakken. Stof rondom haar waaide op toen ze dat. De geur van die twee beesten was dichtbij. En nu afwachten.

"Vegas & Lawrence"
"Sorry voor de faal, maar hoop dat jullie er iet mee kunnen"}

"Lawrence, move your lazy ass!" Vegas stond voor de reu, die op de grond lag om een beetje rust te kunnen pakken, en kwispelde wild met haar staart heen en weer. Ze voelde dat het niet ver meer zou zijn naar de Ever Cursed Warzone. Ze wilde de tocht doorzetten, maar Lawrence dacht daar blijkbaar anders over. "Ik zei je dat ik je vandáág nog die magische plek zou laten zien," verduidelijkte ze, terwijl ze de nadruk op vandaag legde. "We zijn er bijna, luilak." Het teefje keek met een strenge blik neer op de reu, waarna ze zich omdraaide en alvast een aantal stappen de goede richting op zette. Ze ademde eenmaal diep in en liet alle geuren tot zich komen. De donkere geur van de Ever Cursed Warzone was sterk, maar het was duidelijk dat ze zich nog steeds niet in het goede gebied bevond. En als Lawrence niet meewerkte, zouden ze er nooit komen.
Nadat Vegas een blik over haar schouder had geworpen en concludeerde dat er niet veel beweging in het beest was gekomen, besloot ze zelf maar te gaan. Waarschijnlijk zou Lawrence wel volgen. Ze sprintte weg.
Toen ze haar bestemming had bereikt, beklom een bekend, behaaglijk gevoel haar. Dit zou haar thuis moeten zijn. De sfeer die hier hing was een perfecte weerspiegeling van de sfeer die in haar woekerde. Strijdlust, mysterie, het vermogen om iemand niet op zijn gemak te laten voelen. Perfectie. Oké, dat laatste was misschien niet aanwezig hier, maar Vegas zelf was gevuld met perfectie. Genoeg om een enorm ego te creëren, waarvan ze niet bang was om voor uit te komen. Haar ego werkte een beetje als een masker voor haar, en was waarschijnlijk gevormd door de jaren die ze in haar eentje had doorgebracht. In plaats van onzeker te worden, praatte ze zich in dat ze goed was, te goed voor de wereld. Anderen moesten vereerd zijn met haar bijzijn. Normale gesprekken voeren met andere honden vond ze lastig, echter probeerde ze vaak ook zo intimiderend over te komen tegenover een ander. Er waren uitzonderingen, zoals Lawrence, met wie ze het wonderbaarlijk goed leek te kunnen vinden. Dat verbaasde haar nog steeds.
Een zwak briesje nam de geur van een hond mee, en eventjes was Vegas opgewekt dat Lawrence eraan kwam, tot ze besefte dat het niet zijn geur was. Schichtig keek ze om zich heen, benieuwd naar wie deze nieuwe, onbekende hond was. Het liefst had ze de geur gevolgd, maar ze wachtte deze keer tot haar reisgenootje bij haar kwam, zodat ze samen op onderzoek konden gaan. Ze nam rustig plaats op de koele grond en staarde naar het landschap voor zich. Het was prachtig. Een lichte mistlaag hing boven de grond, de lucht kreeg een paarsachtige gloed door donkere wolken die de lichttoevoer lastiger maakte voor de zon. Zij had het hier altijd mooi gevonden, hoewel de mist af en toe beangstigend kon zijn wanneer deze te dik werd. Anderen dachten hier vaak heel anders over. Dit was een van de meest afgelegen en meest vermeden plekken van heel Boundless. En juist daarom was het haar magische plek.

Oogleden die zwaar werden, de slaap had hem bijna overspoeld toen de stem van Vegas hem terug sleepte naar de werkelijkheid. "Lawrence, move your lazy ass!" Hij opende zijn oogjes slapjes, waarbij hij zijn kop optilde en zijn bek opende om te gapen. Iets wat beledigd stond hij op, ’Lui? Wat nou lui?’ Hij gaf Vegas een speelse duw, en trippelde haar in een drafje voorbij. ’Had je het over jezelf soms?’ Zijn gezicht vormde de oh zo bekende qua jongens blik, die hij eigenlijk alleen bij Vegas toonde. Want het was waar, Lawrence was wie hij was bij haar. Niet het zielige scharminkel wie hij zich voordeed in het begin. Dat was enkel een dekmantel. Evenals Vegas een dekmantel droeg, nog steeds af en toe. Maar het zou goed komen, uiteindelijk zou ze toegeven aan wie ze is. Misschien deed ze zich nu wel anders voor, maar dat kon niet. Of wel, en dan had ze een talent van god gekregen in het beheersen van een groot acteer talent. Had ze überhaupt wel een Force? Nu pas realiseerde hij zich dat hij eigenlijk maar zo ongelofelijk weinig van Vegas afwist, en Vegas van hem nu als zoveel. Niet eerlijk. Hij had zat er niet echt mee of zo, maar hij wou Vegas ook beter leren kennen. Weten wie ze was, en nog veel meer. Maar dit was nog niet het juiste moment om een bult met vragen naar haar kop toe te gooien.

Vegas haalde hem in, en nu liepen ze zij aan zij richting een plek onbekend voor hem. ”Ik zei je dat ik je vandaag nog die magische plek zou laten zien," Lawrence keek eventjes naar links om Vegas’ blik te ontvangen. Maar hij miste hem. Zoveel vragen, dat hij er haast buikpijn van kreeg. Maar Lawrence had het vermogen om zich te beheersen, dus hielt hij de brandende vragen voor zich. Slikte ze in als bittere ingewanden. "We zijn er bijna, luilak." Een glimlach kon er vanaf, eerder een soort van grijns die hij haar toegooide. Plots sprintte Vegas hem voorbij, waarbij een soort van Deja vu hem door de gedachtes gleed. Lawrence twijfelde geen seconde toen zijn poten begonnen te kriebelen van de adrenaline. Hij schoot naar voren maar ging niet sneller dan Vegas, dat zou het niet mooier maken. Dit was perfect. Tijdens het rennen kreeg hij de tijd om de omgeving eens goed te bekijken. De plek was magisch mooi, leek haast te perfect om waar te zijn. De lucht was dik door de mist, en er hing een aparte lucht die hij niet kon omschrijven. Plots voelde hij een klap tegen zijn borstkas waarbij zijn longen samen geperst werden, en de zuurstof hem voor even achterliet. Niet zo slim, hij was zo om zich heen gaan kijken dat hij niet doorhad dat Vegas gestopt was, zittend hier, wachtend op hem. Hij beukte tegen Vegas op, en rolde over de grond. Hij slaakte een mengsel van een jank en blaf, waarna hij overeind kwam. Door de mist had hij haar ook gedeeltelijk over het hoofd gezien. ’Was die noodstop echt nodig?’ Bromde hij, ligt geïrriteerd. Hij keek naar Vegas, en keek daarna zelf rond. ’Is dit de plek waar je het over had?’ Lawrence likte langs zijn droge lippen, waarna hij zich herstelde en naar Vegas terug liep. Hij bracht zijn neus in de lucht en snuffelde , waarbij hij diep inademde. Iets wat hij altijd deed op een onbekende plek. ’Ruik je dat?’ Plots was Lawrence heel erg alert. Een geur van een vreemdeling had hem altijd verafschuwt. Nu ook. Maar Vegas was er, dus alles zou goed komen. Zijn ogen vormde spleetjes, en hij probeerde de geur te plaatsen. Wat echter niet lukte, de geur was onbekend.