Silence is over ~

»Degene die weet dat ie mag komen, komt«

Een sterke bries stak op toen Vegas eindelijk de grens van haar eindbestemming doorkruiste. Ze huiverde even, maar het doel van haar bezoek aan dit gebied zorgde er meteen voor dat de kou wegtrok. Een grijns speelde rond haar lippen. Mitch was een geniale hond, dat moest ze hem nageven. Haar leider had fantastische ideeën, eindelijk was er iemand waar Vegas met trots achter kon staan. Ze zou Mitch laten zien dat ze het waard was ook om bij de Outlanders te horen. Ze zou haar beste irritatiekunsten voorop zetten, ze zou er alles aan doen om de opdracht als beste te vervullen.
Maar dan moest wel die verdomde partner van haar komen.
Het teefje wierp een blik over haar schouder, maar zag noch rook niets wat erop duidde dat haar partner op weg was. Ze slaakte een zucht. Ook al had ze geen flauw idee wie haar partner precies was, ze mocht hem (of haar) nu al niet. Ze hoopte maar dat haar partner een beetje een waardige partner was, niet een of andere sukkel die geen flauw idee had van wat er zich allemaal afspeelde in het leven van een Pack, of iemand die random besloot zich ergens bij aan te voegen, waarna uit eindelijk bleek dat het een waardeloos geval was en de verkeerde groep had gekozen. Ze wilde wel met iemand zijn opgescheept die zijn bést wilde doen voor Mitch, the Outlanders en de opdracht. Alhoewel, zelf kon ze alles beter, dus misschien was ze beter af als ze alleen was, zodat niemand dit kon verprutsen.
Vegas bekeek de grote leegte voor zich, en opnieuw vertrokken haar mondhoeken in een brede grijns. Dit was haar ding, dat wist ze zeker. Dit zou een eitje worden.

Een windvlaag door zijn vacht een waterige zon die scheen. Zijn poten stonden stram in het zand gehaakt en zijn oren draaiden alert heen en weer. Zijn neus vertelde hem dat het tijd was om aan de gang te gaan. Hij ging op een drafje op weg naar de plek waar hij moest zijn. Zijn ogen hielden de omgeving in de gaten maar toen hij eindelijk aan kwam waar hij moest zijn zwiepte zijn staart al mee in de wind. Hij zag in de verte de teef staan bij wie hij zich moest voegen. Hij liep langzaam op haar af en sprak haar aan. 'Hello Vegas' en hij zakte door zijn achterpoten heen. Mitch had de opdrachten uitgedeeld en ergens had hij diep ontzag voor die reu. Ja, die was niet de hond waar je zomaar mee ging lopen. Die hield je niet voor de gek. Hij snoof de geur op die de wind met zich mee voerde. Angst. Hij gromde zachtjes en wachtte af om te zien of er nog andere honden zouden komen maar ergens had hij het vermoeden van niet. Hij was aan Vegas gekoppelt. Een Australiësche herdershond. Hij keek haar in haar ogen en las hetzelfde als op zijn eigen gezicht. Vastberaden om te winnen en mocht het nodig zijn bloed te laten vloeien.

Ah, eindelijk. De geur van een reutje drong haar neusgaten binnen, het reutje die waarschijnlijk door Mitch aan haar was gekoppeld. Ze draaide zich niet om om hem te begroeten, hoewel ze het niet kon laten een vlugge blik op hem te werpen. "Hallo Vegas," klonk zijn donkere stem. Het teefje knikte als begroeting, terwijl ze diep in haar gedachten groef naar de naam van haar partner voor deze opdracht. Ze wist donders goed dat Mitch haar die gegeven had, alleen was ze in al haar enthousiasme vergeten met wie ze precies op pad zou gaan. Om eerlijk te zijn; ze had zo weinig oog voor haar mede-Packgenoten dat ze niet eens wist hoe haar partner eruit had moeten hebben gezien. Dat laatste probleem had zichzelf opgelost, nu het andere nog. Uiteindelijk besloot ze het maar te laten bij 'die ene reu', want ze zou hem echt niet om zijn naam vragen. "Klaar voor de opdracht?" vroeg ze luchtig, het hele vergeten-naam-probleem te proberen verbergen. "Heerlijk jacht maken op een stel nietsvermoedende losers, het klinkt echt als muziek in mijn oren," vervolgde ze. Ze stak haar neus in de lucht om voor de zoveelste keer de nog onbekende geur voor haar in zich op te nemen. Hier zouden ze herrie gaan schoppen, de andere Pack een beetje uit hun hol lokken... Het liefst zou ze een zo groot mogelijke ravage aanbrengen, maar met z'n tweetjes was dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ach, ze konden op zijn minst een paar Packleden de stuipen op het lijf jagen.