Memories of the old times

Een kleine pup rende achter een oude vrouw aan. "Nuri rustig aan" zei ze en gooide het kleine gele balletje weg met een boogje. De kleine pup rende er achteraan en bracht het braaf en trouw terug naar haar vrouwtje. Toen begon het vrouwtje te hoesten en vragend keek de pup haar aan. "Rustig maar, niets aan de hand." Wat de kleine en nog jonge pup nog niet wist was dat haar vrouwtje al een tijd ziek was. Doodziek. Nu was de jonge hond volwassen en haar vrouwtje was al een tijde overleden. De dochter van haar vrouwtje wilde haar niet meer. Ze mishandelde de jonge hond. De hond was nu weggegaan en zwierf alleen rond op de wereld. De dochter van het baasje wilde op de een of andere manier wraak op haar. Ze gaf háár de schuld van de dood van haar moeder en nu was ze naar het hondje op zoek..

Nuri opende haar ogen. Ze was weggedoezeld in het warme ochtendzonnetje. Het was inmiddels al middag en er waren een stuk meer honden. Ze keek bedroefd om zich heen. Ze wist dat ze eigenlijk weg moest. Het park zou de eerste plek zijn waar ze zou zoeken maar ze kon zich niet bewegen. Ze keek rond en zag honden met hun baasjes. Het leek wel alsof ze haar uitdaagden! dacht ze kwaad. Een of andere reu haalde trots de frisbee op die zijn baasje had gegooid. Hij wierp nog even een uitdagende blik op Nuri en rende toen terug om het naar zijn baasje te brengen. Nuri keek weg. Ze miste haar baasje enorm. Ze waren de beste vrienden geweest, en dat één ding dat zou moeten veranderen. Ze haalde een paar keer diep adem. Het was smoorheet, veel heter dan normaal. Een hitte golf ging over het park en nabij liggende gebieden heen. Haar dikke vacht was goed tegen de kou, maar niet tegen de hitte. Er was niemand die de haren die ze uitliet weg zou borstelen en haar vacht mooi zou laten glanzen. Wat dat betreft kon ze echt soms een schoothondje zijn. Ze wilde graag verzorgd worden maar kon prima voor zichzelf zorgen.

Haar maag knorde. Ze had geen eten meegenomen en had flinke honger. Ze keek om zich heen en zag iemand met een broodje op een bankje zitten. Toen ze even verder keek zag ze een klein hondje dat met een trektouw aan het spelen was. Nuri stond op uit de schaduw en liep naar de vrouw toe. Ze ging op haar kont zitten en keek piepend naar de vrouw. Ze haatte schooien maar was er belachelijk goed in. Met haar donzige vacht en kleine snuitje was ze onweerstaanbaar voor mensen die van honden hielden. Met haar kopje scheef keek ze vragend naar de boterham van de vrouw. Ze rook de worst en het water liep haar in de mond. Ze hief haar pootje en jankte nog een keertje. De vrouw leek eventjes te aarzelen maar bezweek al gauw. "Hier, eet maar" zei ze en legde het broodje voor haar neer. Nuri kwispelde een paar keer en nam dankbaar het broodje mee naar haar plekje in de schaduw.
Ze schrok op toen er een andere hond zat. Ze hield het broodje stevig in haar bek en keek naar de hond.

~ Open voor iedereen :D ~

De hond keek een beetje doelloos naar Nuri. Ze kneep haar ogen even tot spleetjes. Was hij blind? Ze kneep haar lippen op elkaar. Ze was wel opgevoed en wist dat het onbeleefd was om dat te vragen. Hij keek glimlachend naar haar en ze glimlachte vriendelijk terug. 'Ja hoor, je mag best wel bij mij komen liggen.' zei de hond een beetje plagerig en Nuri schoot in de lach. "Nou dat neem ik graag aan." zei ze terwijl ze licht op haar poten naar de hond toe liep. Het plekje was ideaal. Geen mens of hond die hier kwam, behalve Nuri en de reu dan. Hij was ongeveer haar leeftijd maar wel wat groter. Maar ze vreesde niet meer. Ze wist bijna zeker dat de hond haar niet zou aanvallen. Ze had gehoord van honden die zichzelf 'slecht' noemden. Maar voor Nuri was iedereen hetzelfde. Ze was benieuwd wat deze hond was. 'Goed, of slecht' ze had geen idee. Toen er weer een stilte viel schraapte ze haar keel weer. "Dus..." begon ze terwijl ze een beetje ongemakkelijk heen en weer schoof. vroeg ze terwijl ze eventjes grijnsde. Haar lange witte vacht op haar borst was bijna nat van het zweet. Kleine bladeren en takjes haakte in haar vacht waardoor ze er echt uit zag als een zwerver. Toen besefte ze met pijn in haar hart dat zíj ook een zwerfhond was. Ze keek even droevig naar beneden. Het broodje lag tussen haar twee poten in en ze boog zijn naar voren. Ze at een paar kleine hapjes op en genoot van de worst tussen de twee broodjes. Ze gluurde naar de hond. "Wil je misschien ook een stukje?" vroeg ze en schoof wat van het vlees naar de vreemde hond toe.
Zij zelf ging verder met eten en had het binnen no-time al op. Ze gaapte eventjes kort. Het was verschrikkelijk heet en daar werd ze doezelig en moe van. Ze knipperde een paar keer met haar ogen om ze open te houden. Ze keek naar de hond wiens naam ze nog niet wist. "Wat is je naam eigenlijk?" vroeg ze terwijl ze grijnsde.

~ Sorry inspi loos :S ~

'Mijn naam is Vinas, en die van jou?' zei de hond en hij lachte ook even. Ze knikte eventjes en glimlachte. "Ik heet Nuri" zei ze. Ze wist dat ze naar mensen rook, dat kon iedere hond weten. Ze hoopte dat ze haar niet zagen als een of andere schoothond. Nee dat was ze niet. Haar force was misschien nog niet zo ver ontwikkeld, maar het was wel sterk. Vinas bleef naar haar kijken. Ze schoof weer wat ongemakkelijk heen en weer. Het leek wel alsof hij haar gewoon kan zien, hoewel zijn ogen een melkachtige gloed hadden. 'Ik vind het niet erg dat je me eng vindt, omdat ik blind ben en rare ogen heb enzo.' Ze keek geschrokken naar Vinas. "Ik vind je niet eng hoor, ik wilde je alleen niet beledigen" zei ze zachtjes en keek beschamend naar haar witte poten. "Dus je bent echt blind?" vroeg ze terwijl ze weer naar de blinde reu keek. Ze vroeg zich wat af maar wist dat het waarschijnlijk onbeleefd zou zijn als ze het zou vragen. Maar haar nieuwsgierigheid won het van haar manieren en vroeg ze het toch. "Hoe kun je eigenlijk zien?" vroeg ze nieuwsgierig. "Want het lijkt een beetje alsof je me kunt zien" zei ze en ze glimlachte eventjes. Voordat Vinas wat kon zeggen voelde ze een harde knal tegen haar kop. Ze knalde met haar snuit op de grond. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en kreeg weer wat zicht. Ze draaide zich om en zag een frisbee. Die was tegen haar aan geknald. Met een pijnlijk gezicht keek ze ernaar en ging met haar poot over haar kop heen. Daar zou wel een dikke bult komen dacht ze een beetje pissig. Haar ogen werden weer groot toen een enorm bakbeest op de frisbee afrende. Hij keek boos naar Nuri, alsof zij de frisbee wilde pakken. Ze haalde een paar keer diep adem en wachtte tot de hond dichterbij was. Toen opende ze haar ogen. Een goudachtige gloed leek haar ogen op te lichten. Ze keek naar de hond. Die stopte verbaasd en keek in haar prachtige ogen. De hond keek toen beschaamd en boog voor haar. Nuri hield haar ogen onafhoudelijk op de hond. Hij draaide zich om met de frisbee en rende weg zonder Nuri ook maar één haar te krengen. Ze ging glimlachend zitten. Ze knikte even in zichzelf. Dat had ze goed gedaan. Haar force werd met de dag sterker en ze kon al veel meer dingen dan dieren bevelen wat ze moesten doen. Ze kon ook de gevoelens over haar of dieren dicht in haar buurt veranderen. Als een hond of ander dier haar niet aardig vond, één blik en ze waren op slag stapel op haar. Of als ze haar juist wel aardig vonden en Nuri niet, dan ook met één simpele blik en ze verafschuwden haar en gingen weg. Ze vond het echt een gave die ze had gekregen. Haar moeder had haar ooit eens verteld dat haar vader ook een force had gehad maar hij was al overleden. Ze keek even naar Vinas. Ze grinnikte eventjes. "Sorry daarvoor" zei ze en ze wachtte tot hij haar vraag ging beantwoorden.

Zijn plan had niet gewerkt , de teef was nog steeds beschaamd.
'Ik vind je niet eng hoor, ik wilde je alleen niet beledigen.'
Hij glimlachde, ze beledigde hem helemaal niet, hij was wel erger gewend. Zelfs zijn familie had hem in de steek gelaten, dan maakte een teef die hem alleen een beetje raar aankeek echt niet uit.
'Dus je bent echt blind?'
Hierdoor glimlachde hij weer.
'Ja, ik ben echt blind.'
Hij zei het op een vrolijke manier, het was best wel logish dat hij blind was. Hij kon zijn ogen niet zien, maar wistdat ze er anders uitzagen. Volgens het commentaar van andere honden leek het meer op een soort doorzichtig vliesje. Toen hoorde hij nog een vraag van de hond aakomen, iets wat ze met wat aarzeling vroeg.
'Hoe kun je eigenlijk zien? Want het lijkt een beetje alsof je me kunt zien.'
Hij had deze vraag kunnen zien aakomen, het werd bijna elke keer wel gesteld. Hoe deed je dat, je bent toch blind? Nou hier kwam zijn antwoord, het antwoord dat hij al vele malen had gegeven. Net toen hij het wou zeggen riep de hond iets, alsof ze pijn had. Toen voelde hij de trillingen van een grote hond die hun kant op kwam rennen en hij zette zich schrap. De hond rende door de bosjes en kwam voor hun tot stilstand. Ineens gebeurde er iets dat Vinas niet kon verklaren. De boosheid van de hond ebde langzaam weg en vulde zich met tevredenheid terijl hij zich omdraaide en wegliep. De teef draaide zich om en Vinas schraapte zijn keel, om nog te beginnen met het antwoord op gaar andere vraag.
'Ken je Forces? De speciale krachten die sommige honden hebben, waardoor ze anders zijn dan andere honden? Ik heb dat ook. Door mijn Force kan ik trillingen in de grond voelen en daarmee inschatten hoe groot iemand is, zijn humeur, zijn geslacht en waar hij heen gaat of staat. Hierdoor weet ik dat jij een teef bent, die volgens je gootte waarschijnlijk drie jaar isen dat je bij de ingang van dit bosje staat. Ik weet niet of je lang of kort haar hebt, welke kleur ogen of vacht. Het voordeel is dat ik door mijn blindheid imuun ben voor sommige forces waarbij mensen je moeten aankijken, ik zie ze namelijk nooit.'
Ja, het was weer een hele mond vol, maar het was er uiit en hij had het goed uitgelegd al zegt hij het zelf.

Ze keek even naar Vinas. Ze grinnikte eventjes. "Sorry daarvoor" zei ze en ze wachtte tot hij haar vraag ging beantwoorden.
'Ken je Forces? De speciale krachten die sommige honden hebben, waardoor ze anders zijn dan andere honden? Ik heb dat ook. Door mijn Force kan ik trillingen in de grond voelen en daarmee inschatten hoe groot iemand is, zijn humeur, zijn geslacht en waar hij heen gaat of staat. Hierdoor weet ik dat jij een teef bent, die volgens je gootte waarschijnlijk drie jaar isen dat je bij de ingang van dit bosje staat. Ik weet niet of je lang of kort haar hebt, welke kleur ogen of vacht. Het voordeel is dat ik door mijn blindheid imuun ben voor sommige forces waarbij mensen je moeten aankijken, ik zie ze namelijk nooit.' zei hij. Ze knikte. Ze had wel van honden met forces gehoord. Ze had er namelijk zelf ook een. Ze vond het bijzonder dat hij eigenlijk dus wel kon zien. Ze was blij eindelijk een hond te zien met ook een force. De 'normale' honden vonden dat maar raar, die forces. "Nou als je het wilt weten, ik heb gouden ogen en een lichtbruin, zwart en witte vacht" zei ze lachend. Zou haar force ook op hem werken? dacht ze in zichzelf maar wist dat dat niet zou werken. Om haar force te gebruiken moest ze oogcontact maken, als was het maar een kleine glimp maar ze moest het wel zien. Een aangezien Vinas niet kon zien, zou het ook niet werken. "Ik heb ook een force weet je" begon ze iet wat zacht. "Daarom ging die grote hond ook weg zonder ons aan te vallen" zei ze terwijl ze eventjes kort lachte. Soms was het wel leuk om haar force te gebruiken, gewoon voor de lol. Maar dat deed ze niet vaak. Zo was ze niet. Ze wilde niet andere dieren kleineren die geen force hadden, dat zou gewoon weg stom zijn. Ze keek weer naar Vinas. "Als ik mijn ogen op iemand richt, kan ik ze alles laten doen wat ik wil. Ik kan ze verliefd op me laten maken, of ervoor zorgen dat ze me haten of verafschuwen. Ik kan ze me alles laten geven wat ik wil en ze alles laten doen wat ik wil. Dat is soms best wel handig" zei ze lachend. Ze had geen idee of hij het zou begrijpen, maar ze had haar best gedaan het uit te leggen. Ze legde haar kop op haar poten en keek uit over het zonnige park.