Escaping from the heat

Het was brandend heet. De zomer waarde over het land waar ze zich in bevond. De middagzon was een duivel die je elk moment belastte met zijn onweerstaanbare hitte. Hoewel ze met haar krachten van de zon afhankelijk was wenste ze dat nare ding nu liever weg. Normaliter hield ze van de zon. Die mooie oranje bol aan de blauwe hemel die elk moment op de dag door de wolken probeerde te breken en de wereld licht en warmte schonk. Oh, ze voelde zich zo gelukkig elke keer dat ze die zon weer zag in de koude winters en de slechte herfstmaanden. Dan waarde ze zich in de stralen, sloot haar ogen en genoot. Het gaf haar energie. Maar nu leek het juist haar energie af te nemen. Haar tong hing ver uit haar bek en haar voetzolen waren bloedheet. Toch bleef ze zich verplaatsen in dit voor haar vreemde gebied. Misschien had ze het gevoel dat ze minder kans had om zomaar aangevallen te worden als ze in beweging bleef. Ze moest echter realistisch zijn, want lang hield ze dit niet meer vol.

Maar de hond had vandaag een pak goed geluk. Ze kon verderop een beekje zien stromen. Waarschijnlijk kwam dit water uit de rivier en uiteindelijk van de bergtoppen vandaan. Hmm.. Smeltwater was het lekkerste water dat ze ooit geproefd had. Een glimlach ontstond op haar gezicht wanneer ze het water naderde. Ze twijfelde geen moment en nam ook geen tijd om om zich heen te kijken of er gevaar kon dreigen; de dorst nam bezit over haar. Ze liet haar poten rusten en kwam tot stilstand. Ze liet haar kop naar beneden zakken en nam haastig een paar teugen water naar binnen. Daarna strekte ze haar nek weer en liet een tevreden zucht horen. Haar bek en keel voelden weer goed aan, evenals haar maag. Maar haar poten voelden nog brandend heet en broos van het rennen. Misschien was het tijd om even te gaan liggen. Ze liet zichzelf zakken en voelde het gras aan haar buik kietelen. Het was hier al veel minder kaal dan waar ze zich net bevond, dus ze was al wat lager gekomen. De bomen groeiden hier gewoon goed. Dit was de eerste keer dat ze de tijd nam om even om zich heen te kijken. Het was hier gewoon prachtig. Hier zou ze alles kunnen vinden wat ze nodig had.

Haar rust werd echter verstoord. En dat was haar eigen schuld. Door haar onoplettendheid had een andere hond haar zonder problemen kunnen naderen. Ze kon duidelijk een stuk staart achter die boom uit zien steken. Ze deed echter of ze het niet zag, en keek de andere kant weer op. Niet lang erna hoorde ze voetstappen naderen en het zachte geadem van een andere hond. Hatya wist echter niet hoe ze hierop moest reageren, dus wachtte ze af tot de hond iets zei of deed. Ze hoopte maar dat het een goede ziel was.

Nuri keek hijgend omhoog. Haar vacht was veel te dik voor dit soort weer, maar er was niemand die haar zou kunnen borstelen. Ze was wat dat betreft soms echt een schoot hondje. Niet gemaakt om buiten, zonder mensen om je te helpen, rond te zwerven. Ze voelde zich eenzaam en verdrietig. Haar tong hing uit haar bek en ze kneep haar ogen dicht tegen het te felle zonlicht. Ze was misschien wel vertroeteld vroeger maar dat betekende niet dat ze niet wist hoe ze moest overleven. Ze wist waar je water kon vinden en welke planten of bessen je wel of niet kon eten. Dat had ze allemaal geleerd in die late zomerdagen, waarin ze altijd lange wandelingen maakte met haar baasje. Haar baasje praatte altijd tegen haar alsof ze een mens was geweest en Nuri praatte tegen haar alsof ze een hond was geweest. Ze had Nuri onderwezen, en ze had haar best gedaan haar te verstaan. Honden konden de mens wel horen maar dat was niet wederzijds. Ze kneep haar ogen weer dicht en zag lichte bomen staan. Ze slikte een paar keer maar haar keel was droog. Bijna zo droog als leer. Ze wist dat elzen alleen dicht bij water stonden dus zou het hier dicht in de buurt moeten zijn. Ze begon te lopen en takjes haakten zich vast in haar lange vacht. Haar korte witte pootjes kleurden donker van de modder. Met een beetje een vies gezicht keek ze ernaar. Toch strompelde ze verder terwijl ze zon eindeloos op haar kop bleef branden

Ze liep naar het kleine stromende beekje toe. Dat smaakte beter dan het oude plasje regen water dat ze eerder had gedronken. Haar bek vulde zich met het verse en koele water. Ze slaakte een zelfvoldane zucht. "Dat heb je goed gedaan Nuri" prees ze zichzelf zachtjes, alsof ze haar baasje was. Ze keek nog zachtjes na smakkent van het koele water rustig om zich heen. Bomen waren bedekt met allerlei kleuren mos die een zacht dekbed maakte van geel en groene plantjes. Ze liep erheen in ging in de schaduw zitten. Ze doezelde langzaam een beetje weg toen ze iets hoorde. Ze opende langzaam haar ogen en keek een beetje waakzaam om haar heen. Ze was nog geen andere hond tegengekomen sinds ze weg was gestuurd, dus was ze op haar hoedde. Ze liep de bosjes uit en draaide daarbij een paar rondjes. Zo kon ze alles goed zich en had ze ook goed zicht op het beekje. Ze liep achter een boom vandaan toen ze een andere hond zag staan. Het was een teefje, niet veel jonger dan zij. Nuri slikte een paar keer. Ze wist niet hoe het hier aan de hand ging, maar ze had gehoord van honden die zichzelf 'slecht' noemden. Voor Nuri was iedereen hetzelfde maar dat ging hier dus anders. Ze was benieuwd wat deze hond was. 'Goed, of slecht' ze had geen idee. Het jonge teefje zei maar niets en Nuri keek een beetje ongemakkelijk terug. "Heey" begroette ze haar toen.

~ Ik weet niet of deze open is, en zo niet, dan heb je mij hier niet gezien :D ~