Left that part behind.

Gast

Haar reis was lang geweest, vermoeiend maar het was het misschien wel waard.. De blonde pup liet haar tong uit haar bek glijden, hijgde eventjes hardop en keek toen eens om haar heen. Altijd opletten of er niet iemand anders in de buurt is, dat had ze van begin af aan geleerd. Jammer genoeg had ze haar ouders verlaten, vond ze dat het tijd voor haar zelf werd om alles te gaan verkennen en nieuwe honden te leren kennen. En ondanks dat, ze wilde niet dat zijn moeder en vader heel de tijd meer op haar zaten te letten, ze kon het volgens haar zelf heus wel zelf bepalen wat ze deed en wilde. Daar had ze niemand voor nodig. Ze was het gewoon beu geworden, had weg willen gaan en toen haar ouders er even niet waren was ze dus stiekem weggeslopen, tegen haar broertjes en zusjes gezegd dat ze maar moesten zeggen dat ze wegging en niet moesten vertellen waar naartoe. Ofja eigenlijk had ze niet eens gezegd waar ze naartoe ging. Maar die verhalen van haar vader en moeder hadden hem té zoetsappig in haar oren geklonken, ze kon het niet weerstaan om óók naar dat gebied te gaan. Er gebeurde daar namelijk vrij weinig, Moose was het beu, wilde wel eens wat nieuws zien. Haar groen achtige ogen keken nogmaals om haar heen, waarna ze met haar neus even over de grond snoof en toen haar neus in de lucht stak. Hm, eigenlijk wist ze niet goed was het was.. Natuurlijk had ze veel dingen van haar ouders geleerd, hoe ze zich moest gedragen bijvoorbeeld. En tsja, wat zij móest doen, had haar altijd wel aangestaan. Zoals haar vader, dat was een soort voorbeeld voor haar geweest, zo wilde ze ook zijn en worden. Of als haar oma, ookal had ze enkel maar verhalen over haar gehoord. Misschien kwam ze haar hier wel eens tegen? Nee vast niet, ze wist niet eens hoe ze eruit zag, dat ging dus moeilijk worden. Even snoof ze nog diep, piepte ze eventjes en maakte van haar ogen spleetjes, om verder te kunnen kijken wat voor haar lag. Al lukte het niet, maar oke. Moose trok even een sprintje naar voren, hoorde toen gekletter van water dat op water kwam. Toen ze beter kon zien wat het was, keek ze even vragend voor zich. Een.. Waterval? Zo eentje had ze wel eens meer gezien, dan alleen minder hoog en breed, maar het was wel hetzelfde in principe. Moose haar poten spoorde ze nog harder aan, kon haarzelf nog maar net voor het kleine meertje wat voor de waterval lag laten stoppen, anders had ze erin gelegen. Haar nek liet ze dalen, waarna haar ruwe tong zoveel mogelijk water naar binnen nam. Gosh, dat was echt verrukkelijk. Normaal had ze water niet lekker gevonden -omdat het gewoonweg geen smaak had- maar nu was het meer dan verrukkelijk, mede dankzij door haar kurkdroge keel. Waarna ze genoeg water op had keek ze weer even om zich heen; weer niemand. Gelukkig maar. Met haar poot sloeg ze enkele malen in het water, waardoor er spetters omhoog kwamen en het water ervoor zorgde dat haar voorpoten nat werden. Eigenlijk was het leven hier toch wel anders dan ze had verwacht. Moose had gedacht dat ze meteen iemand tegen zou komen, blijkbaar dus niet. Dat was maar goed ook, want meestal werd haar humeur er niet beter op als er een chagerijnige hond voor haar neus kwam te staan. Enkele malen had ze het al meegemaakt en argh, wat haatte ze het als iemand zo deed.. Het werkte gewoonweg op haar zenuwen en ze had dan de neiging diegene te irriteren, of wat dan ook, als diegene er maar mee op zou houden. Hopelijk zou ze niet zoveel volwassen honden tegenkomen die dat zouden doen, ofja, dat kon ze alleen maar hopen.. Moose hoopte wel op veel leeftijd genoten, wat lol trappen had ze wel behoefte aan.

Hij banjerde dwars door de modder naast de rivier heen, waardoor hij er meer als een moddermonster dan als een jonge pup uit kwam te zien. Alleen dat kon hem simpelweg niks schelen. Er waren belangrijkere dingen dan je vacht blinkend schoon houden, in leven blijven bijvoorbeeld. Dat was wel de grootste prioriteit. Tot nu toe lukte hem dat prima en hij was niet van plan om dat te verpesten door zich bezig te houden met zoiets nutteloos als vies worden. Hij moest daarlangs, dus dan ging hij daarlangs. Hij zocht namelijk naar het botje die hij de vorige dag begraven had. Er zat geen vlees meer aan, alleen hij vond het soms gewoon wel lekker om op iets te kunnen knagen. Dus had hij het botje begraven voor later, zodat niemand er met zijn botje vandoor ging. Het probleem was alleen soms dat een regenbui of zoiets dergelijks de geuren weggespoeld had. Alleen hij wist zeker dat het hier ergens moest liggen, dus liep hij met zijn neus vlak bij de plakkerige modder verder. “Ah,” riep hij opeens. Waardoor een groep vogels in de boom vlak naast hem geschrokken opvlogen door het plotselinge geluid. Hij snoof verontwaardig. “Angsthazen,” Daarna richtte hij zijn blik op de modder, vlak voor zijn poten. Hij kon ruiken dat hij hier gegraven had, dan moest het dus hier onder de modder liggen. Hij zette zijn nagels in de modder en schraapte het kleverige spul naar achter. Totdat zijn nagels het bot raakten. Voorzichtig stak hij zijn kop in het gat en zette zijn kaken om het bot heen. Hij liep op een drafje naar het meer en stak het bot even in het water, waardoor de modder van het bot spoelde. Daarna liep hij een stuk bij de rivier vandaan en ging met een tevreden zucht liggen. Hij begon rustig op het bot te knagen. De blik in zijn zwarte ogen keek oplettend voor hem uit. Je wist het maar nooit. Hij had veel geleerd door het leven alleen. Hij moest voor zichzelf zorgen en daardoor was hij heel voorzichtig. Brutaal dat wel, maar voorzichtig. Hij kreeg inmiddels genoeg van het bot en schoof het opzij. Hij twijfelde even of hij het opnieuw zou begraven, maar besloot dat toch maar niet te doen. Hij zou wel een nieuwe vinden als het moest en deze vond hij niet zo leuk meer. Hij sprong overeind en schudde zijn vacht uit, maar dat had niet zo veel zin. De modder was aan zijn vacht vastgekoekt. Nou ja, pech gehad. Hij had er ook geen behoefte aan om in de rivier te springen, aangezien die stroming nog al verraderlijk kon zijn, dus liep hij verder.
Hij was in gedachten verzonken totdat hij opschrok door een nieuwe geur, de geur van een andere hond. Hij stopte met lopen en spitste zijn oren. Hij hoorde het geluid van een waterval, maar ook het geluid van een poot die in het water geslagen werd. Het was een pup aan de kracht te horen, een grotere hond had een harde klap met het water gemaakt. Hij zuchtte even. Hij had eigenlijk helemaal geen zin in gezelschap. Alleen het was wel wat afleiding. Hij verveelde zich de laatste tijd een beetje, misschien was het wel slim om naar de pup toe te gaan. Dus bracht hij zijn gewicht weer op zijn achterpoten en liep hij verder in de richting van de pup. Hij wist dat hij er niet uit zag, maar dat kon hem niet zo veel schelen. Hij maakte hem niet uit wat de pup er van zou denken, dat zou hij vanzelf wel merken. “Hallo,” zei hij rustig terwijl hij naast haar stil stond. Hij keek haar onderzoekend aan.

[If you don’t mind?]