No, it's not just a rock; It's a new start

So many adventures couldn't happen today,
So many songs we forgot to play,
So many dreams are swinging out of the blue,
We let 'em come true.

Als je het hier in één woord zou moeten beschrijven, was dat zeker het woord stenen. Stenen. Overal waren stenen, echt overal. Onder, boven. Links, rechts. Je tilde je poot op, zette hem weer neer en stapte regelrecht in een vreselijk scherpe steen, alsof hij net bij een smid vandaan kwam ofzo. Het enige verschil was natuurlijk dat smeden geen stenen bewerkten, maar dat even terzijde gelaten klopte het. Er schoot een piep uit het keelgat van de australische herder toen hij een stekende pijn in de onderkant van zijn poot voelde. Dat was het nadeel van dit gebied. Die verotte stenen, bah. En toch zat er een grijns op de bek van de reu. Een grote, vrolijke grijns die er eigenlijk altijd wel zat. Zijn blik gleed naar de bolletjes wol die op een hoopje aan het klooien waren. Eigenlijk vond hij ze wel zielig. Ze waren zo alleen. Geen familie, vrienden, baasjes. Als hij het goed had, leefde ze in het wild. Zwerfhondjes. Ja, dat waren ze. Zwerfhondjes. Niall had enorm veel medelijden met die wezentjes, al liet hij dat niet echt zien. Waarschijnlijk zouden die propjes denken dat hij gewoon een beetje aan het dollen was. Eigenlijk was hij dat ook gewoon aan het doen. Een beetje zitten kijken, en Niall'ish doen. Haha, wat zouden die kleintjes zich rot lachen. Die grote grijns was gewoon niet meer van zijn gezicht af te krijgen terwijl hij nadacht over de gedachtes die de dotjes over hem zouden kunnen hebben. Natuurlijk was hij in feite al volwassen -lichamelijk dan-, maar qua gedrag was hij echt nog een klein kind. Hij kon zich nog goed herinneren dat hij nog een pup was, een jaar geleden ongeveer. Pff, dat waren nog eens tijden, al verschilde het eigenlijk niet zoveel met zijn huidige leef patroon. Eten. Slapen. Dollen. Eten. Slapen. En dan weer vanaf het begin. Er gebeurde meestal niet veel bijzonders in je leven als je een snoopy was. Je had niet het gedoe dat je voor je eigen voer moest zorgen, je hoefde niet bang te zijn dat je het niet zou redden. Nope, al die problemen had Niall niet. Hij had echt enorm veel geluk gehad dat hij geboren was in Ierland en hier bij zo'n geweldig gezin terecht was gekomen. Al was het niet echt een gezin, het waren ook fokkers. Niall hadden ze voor hun plezier, hij was er niet om nieuw leven te creëren. Maar omdat hij dus bij een fokker leefde, was hij vaak bij puppy's. Hij hield dan ook met heel zijn hart van ze en kon het niet uit staan dat deze wezentjes het zo slecht hadden. En toen schoot de gedachte weer zijn hoofd binnen. 'Een Ierse Australische Herder.' Hij was nog niet uitgesproken of hij had al weer een dikke lachbui te pakken. Schaterend rolde hij op zijn buik. De pups zouden vast denken dat hij gek was geworden, aangezien hij de eerste woorden maar heel zachtjes had uitgesproken. Waarschijnlijk hadden ze het niet gehoord. Toen hij zijn lachbui eindelijk onder controle had ging hij weer rechtop zitten en keek met een grote grijns voor zich uit. 'Wie heeft er nou ooit eerder van een australische herder met een Iers accent gehoord?' Waarschijnlijk waren de goden niet helemaal weg van deze woorden, want vlak daarna brak de hemel open. Grote druppels regen gutste naar beneden. Maar ach, wat wilde je ook in deze tijd van het jaar? Die lach bleef toch op de bek van Niall staan. Die regen brak hem niet. Die krioelende pups zouden waarschijnlijk het hol ingaan, gevormd uit een berg stenen, maar Niall zou daar toch niet bijpassen. Hij dacht er eigenlijk niet echt bij na. Hij paste er niet bij, dus waarom zou hij er over piekeren? Met nog steeds een grote grijns liet hij zich op de grond zakken terwijl zijn vacht langzaam nat werd. 'Een Ierse australische herder. Helemaal geweldig.'

>>Grote fail, maargoed.
>>ALLEEN leden van de Ancora pack, eerst alle pups.