»Damn you sun, damn you.

» I can feel the blood flow in your veins...

De brandende zon leek een kookplaat van de rug van Skye te maken, het was heet en normaal hield de donkerbruine teef zich overdag in de schaduwen. Maar ze had besloten dat ze wel wat verkoeling kon gebruiken, want zelfs in de schaduwen was het te warm voor haar. De enige oplossing was water, heerlijk verkoelend water. In de ghetto had ze altijd alleen maar uit plassen gedronken. Smerige, vervuilde regen plassen, of zeep water dat uit een van de ramen werd gegooid. Pas later, toen ze uit de ghetto’s was geraakt kwam ze erachter dat er ook nog ander water bestond, zuiver water. Uit beekjes en meren.
Het was de eerste keer dat Skye zich in dit gebied van Boundless bevond, ze was er immers nog maar net. Haar donkerbruine ogen keken uit over een gigantisch meer, dat lichtelijk overdekt was door mistbanken. In een drafje liep ze naar de oevers, waar het water rustig op en neer golfde. Skye liet haar poten door het water glijden, ze bibberde even bij de aanraking van het koele water. Maar het had gelijk effect op haar tempratuur, het bloed in haar aderen kookte niet meer, en haar ademhaling werd rustiger. Terwijl ze even om zich heen keek liet ze haar kop rustig zakken, om daarna met haar tong gulzig het water te drinken. Als haar maag het toe liet had ze het hele meer op gedronken.
Ze hief haar kop bij het horen van geluid, haar oren spitste zich strak naar voren en met een ruk draaide ze zich om. Een kraai lande een eind achter haar om haar met zijn kleine kraaloogjes aan te kijken. Het stond Skye absoluut niet aan, ze hief haar rechtervoorpoot een tikkeltje, een akelige krak was te horen en de nek van de kraai schoot gemeen naar links. Met een enkele vleugelslag belande de kraai met een gebroken nek onder aan een grote puntige kei.
Skye liet een korte, valse lach horen, om zich daarna terug om te draaien en tot haar borst in het water te waden. De brandende zon ergerde haar, en ze besloot nog dieper te lopen. Tot ze op een gegeven moment de harde ondergrond niet meer voelde, ze zetten een stap terug om daar met geknepen oogjes over het meer heen te kijken. Het viel haar op dat er geen einde aan leek te komen… vreemd.