give me hope and rescue me [ Leaf]

De koude regen tikte op het afdakje boven de pup, ze staarde met een lege blik naar de mensen die gestrest heen en weer liepen. Er belven maar weinig voor haar staan, weinig mensen die haar wilde helpen. Enkel personen die haar probeerde te verjagen. De kleine pup keek verdrietig naar het gebied voor haar, elke nieuwe stap deed pijn en elke dat ze wou opstaan viel ze weer om. Haar vacht zat vol klitten en was niet langer meer mooi en schoon. Ze was aardig mager en zat vol wonden en littekens. Samangevat, ze was een enstig verwaarloosde zwerf hond die haar leven had opgegeven. Niemand zou haar missen, niemand hiel immers van haar. Steeds weer zach ze mensen naar haar toe lopen en steeds weer verdwenen die zonder iets te zeggen. Vroeger was dat anders. Er waren toen enkel wat mensen die een bakje water voor haar hadden neer gezet en soms, heel soms kreeg ze wat te eten. Maar dat was toen en dit is nu. Misschien was het beter dat ze uit haar lijden verlost zou worden. Plotseling liep er een klein kindje dicht langs haar, de pup begon te grommen. Het was alleen maar pure angst en niets anders. Het weerhoude het meisje er niet van om wat eten neer te gooien. Solairé zach hoe het stukje brood voor haar neus werd neer gegooid. Even bestede het beestje er aandacht aan, maar ze legde al snel haar kop op haar poten en vermeed de blik van het kleine meisje die teleurgesteld weg liep. Een grote kraai lande voor haar, hij keek haar even vragend aan en pakte toen het stukje brood. Al snel merkte hij dat de pup niet langer reageerde en vloog zonder enkel een geluid weg. Ze hoorde hoe het regen steeds harder op het afdakje tikte wat aardige mensen voor haar hadden gemaakt. Plotseling klonk er een groot kabaal, het afdakje kon de druk van de regen niet langer meer aan en was voor een groot deel in tweeen gebroken. 'Ook dat nog' mompelde de pup chagrijnig. Ze voelde nu het natte water op haar vacht stromen die al snel helemaal doorweekt was. Ondanks dat het koude water haar alleen maar pijn deed reageerde ze er niet meer op. Ze wou dat niet, ondanks dat het steeds meer pijn deed. Een verveelde geeuw verliet haar bek. Ze dommelde steeds verder weg en reageerde steeds slomer op dingen. De enorme kou deed haar bibberen. Maar ach, wat kon het haar nog schelen. Ze sloot haar ogen bevond zich metteen in een onrustige slaap.

[Alleen Leaf mag reageren]

De kleine hond liep op de stoep. Ze hield niet van regen, echt totaal niet, en was erg chagerijning. Ze had wel goed gegeten vanochtend, de bakker vond haar aardig, en ze had dus geen honger. Ze was opzoek naar een plekje om te schuilen, en daarvoor moest ze over de stoep. De meeste mensen weken voor haar uit, ze dachten zeker dat ze ineens ging vliegen en al het water boven hun uit ging knijpen, de rest van de mensen liepen gewoon tegen haar aan waarna zij hun in hun been beet. Uiteindelijk vond ze een afdakje bij een winkel. Ze ging net naast de ingang zitten en voelde de warmte die eruit kwam. Ze begon haar vacht uit te schudden, waardoor er een paar boze blikken van de mensen kwamen. Ze keek om zich heen en zag ineens een pup liggen. Ze deed haar hoofd schuin en bekeek de hond. De pup was iets kleiner dan haar, wat niet zo vaak voorkwam aangezien zij niet zo groot was, en zat vol met klitten. Leaf schudde haar kop en stond op. De pup had geen afdakje meer, maar zocht geen nieuwe. Ik breng haar wel even hier, dacht Leaf en ze keek naar de weg. Er waren minder auto's als normaal en ze stak zo snel over als ze kan. Nadat ze veilig aan de overkant van de weg was liep ze naar de pup toe.
'Blijf je hier gewoon liggen, of zal ik je meenemen naar de overkant, waar je droog zit?'
Ze vroeg het aardig terwijl haar hele vacht weer drijfnat werd. Ze kookte van binnen van woede, maar ze zag er nog steeds kalm uit.

- sorry, beetje kort, moet nog even in mijn karakter komen -

De droom die ze had was naar en onrustig, ze werd jankent en bibberend wakker, nog helemaal nat van de regen. Er stond een teef voor haar die niet veel groter dan de pup was. Solairé keek haar bibberend aan. Ze had weinig kracht om op te staan dus bleef ze levenloos liggen.'Blijf je hier gewoon liggen, of zal ik je meenemen naar de overkant, waar je droog zit?' Vroeg de teef vriendelijk. Solairé keek even naar de overkant, er was een opening van een winkel waar het vast warm en droog was. Het leek haar stukke beter dan het houte afdakje wat mensen voor haar hadden gemaakt. Ondanks dat ze jong was kende ze de wegen hier goed, mensen deden steeds meer voor haar maar helaas is de tijd veranderd. Niemand bestede meer aandacht voor straat honden. De meeste stierven van de kou en de narigheid. Solairé is niet altijd een straat hond geweest, ze was vroeger bij een aardige mevrouw, maar een vreemde man veranderde dat. Zelf kon ze er weinig van herinneren. Solairé wierp nog een blik op de winkel en keek toen weer naar de teef. 'Wil je dat echt doen' Solairé had inmiddels haar kop opgeheven en keek het andere teefje. Er verscheen een grote flits, gevolgd door oorverdovend gerommel. Solairé keek even naar de lucht. Plotseling zach ze een mevrouw naar hun toe lopen. De mevrouw zach er netjes en zei iets onverstaan baar. Mensen hadden een vreemde taal die dieren niet konden verstaan. De mevrouw stond inmiddels voor hun. Solairé trok haar lip op waardoor een rij witte tanden zichtbaar werden. De gezichts uitdrukking van de mevrouw veranderde meteen en ze begon boos te vloeken. Na het gegrom van de pup liep de mevrouw weg. Solairé probeerde op te staan, even stond ze bibberend op haar poten maar het duurde niet lang of ze was al in elkaar gezakt.

De kleine teef stond te wachten op het antwoord van de pup terwijl het steeds harder begon te regenen. Please laat die hond opschieten, ik bevries hier nog. Ze bleef aardig kijken.
'Wil je dat echt doen'
De pup had haar kop omhoog gedaan en Leaf hoorde een bliksemschicht. Toen kwam het gedonder en al het andere geluid verstompte.
'Tuurlijk, anders vraag ik het toch niet?'
Normaal hielp ze andere honden niet, het was hun eigen schuld of ze doodgingen of niet. Toch kon ze een kleine pup niet zomaar laten liggen. Er kwam een vrouw aan die vriendelijk naar hun opkeek. Leaf keek om en probeerde een zo zielig mogelijk gezicht te trekken, zodat ze misschien nog wat te eten kreeg voor de pup. Maar ineens hoorde ze gegrom achter zich en de vrouw keek boos op en liep weg. Ze draaide haar kop weer terug naar het gezicht van de pup die gegromd had. Ze schudde haar kop en mompelde in zichzelf.
Sommige honden verafschuwde mensen en reageerde zoals deze pup. Toch vondt zij mensen niet zo erg, ze brachten voedsel. Dat was dan ook eigenlijk de enige reden, maar het was een belangrijke. Ineens kwam ze weer tot bewustzijn. Ze had de pup beloofd om haar mee te nemen naar de overkant van de straat, maar hoe kan ze haar meenemen? Ze kon natuurlijk haar Force gebruiken, maar dan moest ze oppassen dat mensen het niet zagen. Ze keek weer naar de pup, of ze moesten rennen.

Solairé lag hulpeloos op de koude stenen. Ze had te weinig kracht om op te staan. 'Tuurlijk, anders vraag ik het toch niet?' Zei het vreemde teefje. Solairé had haar kop weer helemaal opeheven, ze knikte even. De pup begon een beetje te kwispelen, maar dat was het enige wat ze deed. Er kwam een vrouw aan die vriendelijk naar hun opkeek. De teef deed kennelijk helemaal niets tegen de mevrouw. Solairé wist hoe vreed de mens heid kon zijn en begon te grommen. De andere teef schudde toen haar kop en mompelde iets onverstaanbaars. Solairé keek haar vragend aan, zij had ook goede ervaringen met mensen gehad. Maar dat was na een tijd veranderd wardoor de pup nu zielig en alleen onder dit half kapotte afdakje. Hoewel de mensheid dit ook voor haar had gemaakt vertrouwde ze ze niet meer. Ze is vaak genoeg door ze pijn gedaan. Ze keek even naar de winkel, op dat moment kwam er een duif aan vliegen. Ze lande midde op de weg. Plotseling kwam er een auto aan, de auto reed hard en de duif kon niet optijd reageren. Er klonk een harde bonk. Het ene moment probeerde de duif paniekerig weg te vliegen en het andere moment lag het arme beestje levenloos op de grond. Solairé keek er geschrokken naar. Dat kon haar ook gebeuren als ze niet uit keek. Bang keek ze naar het kleine teefje en wachte op haar reactie.

De kleine pup keek blij en kwispelde toen ze zei dat zze haar mee zou nemen. Er verscheen ook een kleine glimlach op Leaf's snuit. Toen zag ze de pup ergens naar kijken en ze draaide zich om. Er zat een duif op de weg, dat was niet veel bijzonders. Toen zag ze de auto die eraan kwam. Schijnbaar had de duif hem later gezien, want de auto reed over hem heen. Ze durfde bijna niet te kijken toen de auto weg was, maar ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ze keek naar de plek waar de duif net nog had gestaan. Er lag nu een plat hoopje met veren waar je misschien als je heel goed keek nog een duif uit kon halen. Weer schudde Leaf haar kop, dat de mensen dit deden en niet stopte, dat snapte ze niet. Als zij iets doodde zat er een goeie reden achter, eten of diegene viel haar aan. Ze zou nooit iemand doodde omdat zij er langs wou en diegene zat op haar pad. Toen keek ze weer naar de pup, dit kon ze de pup natuurlijk niet laten gebeuren. Ze wist natuurlijk niet hoe de pup zou reageren, dadelijk bleef het midden op de weg stilstaan omdat ze het te eng vond. Ze zag er sowieso niet uit alsof ze heel hard kan rennen.
'Dat wordt de Force gebruiken.'
Ze zei het meer tegen zichzelf dan tegen de pup. Toch keek ze de pup aan.
'Je kent Forces wel? Ja tuurlijk, wie niet. Nou ik heb er één en ik kan je daarmee helpen oversteken. Wil je dat of wil je rennen?'
Ze knikte met haar kop naar de weg, net op het moment dat er weer een auto voorbij scheurde. Ze had de keuze eigenlijk al gemaakt, dus wat ze ook zei maakte niet zoveel uit. Toch wou ze de mening van de pup horen, om er gewoon zeker van te zijn dat zij het ook wou.