The Lonely Teardrops

Traag en afwezig stapte Zelox door. Ze kon haar eigen ouders niet eens zien, ze was alleen en verdrietig. Zelox zag een open veld tussen de dicht bebosde bomen. Precies daar midden in lag ze te denken hoe haar ouders er uit zouden zien. Waarschijnlijk zoals zij zelf, in iedergeval moest Zelox het nog maar een tijdje alleen overleven. Zelox spitste haar oren en haar ogen bekeken het veld grondig. Het gekraak van een takje, ze rook een andere honde.''Hallo? Is daar iemandt?''. Zelox hoopte op een antwoordt

Zijn donkerbruine ogen keken verveeld. Er was geen hond langs gekomen in het afgelopen uur. Het begon saai te worden, het leek wel alsof ze allemaal te bang waren om hem te passeren. Een brede geeuw liet hij zien, hij was er trots op dat honden bang voor hem waren, maar het was niet fijn dat hij geen enkel beest meer tegen kwam. Hij wou schelden, schreeuwen, iemand manipuleren of pijn doen. Hij ontblootte tijdens deze gedachtes zijn tanden in een grijns. Ja, dat wou hij.''Hallo? Is daar iemandt?'' Klonk opeens een jonge stem, verbaasd trok hij een wenkbrauw op. Had hij dan niet goed opgelet? Niet goed geroken? Hij dacht echt dat er niemand in de buurt zou zijn. Hij gromde en duwde zichzelf op. "Ja, ik ben hier." Siste hij. Zijn donkerbruine ogen op de jonge pup gericht. "Zeg, moet jij niet bij je ouders zijn?" Een slechte blik stond in zijn ogen, dit kon nog wel eens leuk worden. "Het is heel gevaarlijk voor een pup om zo alleen te zijn." Hij ging voor de pup staan waardoor zijn schaduw over hem heen viel. "Vind je niet?" Lachte hij krankzinnig uit.

" Claws Up, Claws Up,
And Don't mess with me!
Jibgebal Choedae,Jibgebal Choedae,
Geuligo Nawa Hamkke Mangchyeo Nohji Malgo."

Het was mij nog nooit opgevallen, dat ik hier was geweest. Nooit had ik er bij stil gestaan dat het me niet kon schelen wat er gebeurde in de omgeving. Maar nu had ik me bedacht. Ik moest nu wel eens gaan opletten voor ik de verkeerde keuzes maakte. Nou eigenlijk maakte ik die altijd, waardoor ik altijd met de gebakken peren zat. Het waren meestel de verkeerde, nep honden, die ik bekeerde, dus nu moest ik maar even beter gaan opletten.
Een paar seconden hield ik mijn ogen op een gespleten oogjes stand, zodat ik alles even goed kon inspecteren. Het was gewoon even een raar moment om te weten dat hij hier vandaag nog niet echt veel had beleefd en gezien, terwijl dat anders wel was. ‘It’s kinda weird, I think? ‘ Dacht ik in mezelf terwijl ik rond bleef kijken.
Ik dacht na en grijnsde eens toen ik me iets geweldigs bedacht. ‘Nanananana, nanananana, Wow Fantastic Baby.’ Dat zouden ze allemaal wel eens tegen me moeten vertellen. Ik was fantastisch, voor mijn gevoel dan. Even keek ik grijnzend om me heen, zette het op een rennen, om de energie kwijt te kunnen die ik in mijn lichaam had zitten.

Met een squasi-verbaasde blik bleek ik kijken naar een dood beest, half aangevreten dat hier lag. Welke hond had het lef om hier voor mijn neus een stuk vlees neer te gooien. Een grom verliet mijn bek en keek om zich heen. Heel even moest ik mijn force hier op uit gooien. Snel liet ik mijn Dark IceDawn force opkomen. Met een grijns liet ik een aantal delen bevriezen. Het dier was toch al dood.
Plots bedacht ik me ineens iets. Wanneer er hier een dier lag, dan moesten er nog meer zijn. Snel sprong ik op en rende het gebied af waarna ik een konijn zag rond huppelen. Dit was het einde van het leven van het beestje, maar ik moest nu gewoon wat eten. Snel liep ik er op af, zette mijn tanden in de hals en trok het beest mee.
Wild trok ik het vlees eraf en begon rustig te eten van het konijnenlijf. Het was een heerlijk diner. Vooral omdat ik het al een lange tijd niet meer had gehad. Rustig stond ik op en maakte nog een slecht gebedje naar mijn god. Ja ik was gelovig en dat kon niemand veranderen, maar ik was niet goed, nee ik was slecht, kon niet anders zijn dan dat.

Rustig liep ik verder en liet het dier bevroren achter. Niemand anders kon nu meer van dat stuk vlees eten. Maar nu had ik alweer te veel energie. Opnieuw begon ik met rennen, waarna ik in de verte een iet wat vreemde geur rook. Het rook naar een andere hond en dan wel een teefje, als ik het goed rook. Met een opgetrokken wenkbrauw ging ik er met een drafje heen, waarbij een takje onder tussen door midden brak.
De teef had het gehoord en keek op. “Hallo, is daar iemand?” Maar ik bleef even staan en mijn ogen gloeiden op van het Dark IceDawn. Rustig kwam ik uit de bosjes en keek grijnzend naar de teef. Maar een andere reu was mij al voor geweest. Het was een bruine hond en siste wat naar haar. Hij leek mij echt krankzinnig, maar wat kon je er aan doen? “Yeobeseyo, Hello.” Begon ik en observeerde haar eens voor ik een oordeel trok over hoe ze er uit zag. Ik bekeek ook eens de andere reu terwijl ik een valse grijns op mijn kop kreeg.

/May I? &nd aangepast omdat Linn net iets eerder reageerde dan mij./