‘Yndi.’ Riep Salina haar. ‘Wat?’ vroeg Yndi aan haar moeder. ‘Wij gaan even weg naar het bos, dus je moet even alleen blijven.’ Yndi keek haar moeder aan, ‘wat gaan jullie doen?’vroeg ze zachtjes. Selina grijnsde ‘we gaan even weg.’ Yndi knikte en ging weer zitten waar ze zat. Een minuut later was Yndi helemaal wakker, ‘ik heb zin in een wandeling’ zei ze zachtjes tegen zich zelf. Ze stond op en liep naar het bos. Na een tijdje werd het slecht weer, de struiken knarsten zachtjes en de wind in de bomen zorgde ervoor dat ze haar naam hoorde schreeuwen. Op eens zag ze iets bewegen.’Hallo?’ riep ze zacht. ‘Hallo is hier iemand?’ riep ze wat harder, ‘pap ben jij dat?’ riep ze ‘Mama ben jij dat?’ riep ze harder. Maar het waren haar ouders niet. Yndi hoorde op eens zacht gegrom. Toen zag Yndi een gezicht, het was een honden gezicht. ‘B.. b… ben j..jij een h..hhond’ stotterde Yndi. Weer hoorde ze wat gegrom. ‘H… h.. hoe h…hheet jij?’stotterde Yndi zacht. Nog steeds geen antwoord. ‘O.. oke nikszegger, ik heet Yndi.’ kwam er heel zacht uit.
En Etu
Index 
