~ We cannot tell when morning comes~

We cannot tell when morning comes
Is there a choice to live another day?
It’s hard to find a new direction in your fragile life

The precious time of your existence is now to come
Don’t throw your life away by cheating time

Miljarden krekels lieten hun stem horen. Het harde getjilp die je tot gekte kon drijven als je er te lang naar luisterde – eentonig en emotieloos. Toch leek het altijd perfect te passen in de zwarte nacht, bij de miljarden sterren. Een volle maan liet een vaag schijnsel vallen over de wereld, waardoor de nacht er nog mysterieuzer uitzag. De nacht leek te zuchtten toen er een windvlaag over de vlakte schoot, waardoor het gras even bewoog. Voor de rest leek de natuur zich over te geven aan het getjilp het enige geluid die verder te horen was. Dyggur bewoog zich in de schaduwen van de wolken voort, waardoor hij alleen te zien was als je echt geconcentreerd ging kijken en als je verwachtte dat iemand daar liep. Alleen zijn geur verraadde hem, als de wind even draaide. Hij had nou even geen zin in gezelschap, dus zorgde hij er voor dat hij ongezien bleef. Een vage schim die niet opviel in het duistere landschap. Hij had het even helemaal gehad. De honden, het hele leven wat had het eigenlijk voor zin? Wat was zijn doel van zijn bestaan eigenlijk. Hij kreeg het idee dat die er niet was. Dat het helemaal niet de bedoeling was dat hij op deze planeet rondliep. Zijn ouders hadden dat niet gewild, het was zijn eigen wilskracht geweest die hem in leven had gehouden en geluk – puur geluk. Toch wist hij het nou allemaal niet meer zo zeker. Hij stopte met lopen toen de vlakte stopte en een meer zich voor hem uitstrekte. Waardoor de hele nacht even perfect leek, omdat het het plaatje compleet maakte. Toch kon Dyggur er niet van genieten. De stilte liet hem alleen maar nadenken en dat bracht dingen naar boven waar hij niet aan wilde denken.

Now I want the water to wash away all my sins
The wind to blow away my thoughts without meaning
The fire to burn away my thickened skin

What is the space, the type of dance?
I cannot tell which steps I have to take
I’d like to leave, just run away
My feet are tangled up

Hij zette zijn lichaam weer in beweging en liep het water in. Hij zuchtte zacht toen het water zich om zijn poten heen sloot. Zo bleef hij staan, starend in de verte. Waarom voelde hij zich opeens zo? Omdat hij nog steeds de plek niet gevonden had waar hij zich thuis voelde, omdat hij nog steeds alleen was? Hij wist zelf het antwoord eigenlijk niet. Misschien zou hij daar ook wel nooit achter komen. Zijn wonden waren genezen, door Jayson. Daarom had hij geen lichamelijk pijn meer, alleen de pijn in zijn kop was niet te genezen. Dat was er door zijn verleden ingesleten en dat zou daar altijd blijven. Hoe hij ook probeerde het te negeren.

So hard to face the pace of the clock
What do you think; will it ever stop?
So, will I fall and not get up?
I take it all in stride

Everything has a reason for its happening
Can’t you tell it’s your own spell and
Everyone has to dance his dance like anyone
Can’t break free of destiny

Hij voelde hoe tranen achter zijn ogen begonnen te branden en hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij ging nou niet huilen. Hij leefde nog steeds, dat had hij toch gewild? Zodat hij wraak kon nemen op iedereen die hem pijn had gedaan. Als hij groot en sterk was. Toch was het moeilijk voor hem om zich aan zijn standpunt te houden, want hij was nog steeds alleen…

We should open new doors
And close the ones that we’ve left behind

[Open]

Al geeuwend stapte anael verder. Ze was een tijdje weg geweest omdat ze even wat tijd nodig had voor zichzelf, niet omdat ze depri of verdrietig was, nee dat zeker niet. Anael was de enige die de reden wist, en ze was dan dus ook niet van plan om die reden te vertellen aan iemand anders. Haar staar hangde losjes en raakte de grond juist niet. Anael haar ijsblauwe ogen gleden hele tijd naar de omgeving, scande die. Ze nam alles aandachtig op sloeg het in haar gedachten voor als ze het ooit nodig zou hebben, je weet maar nooit. Terwijl ze even zuchtte liet ze haar kop lichtjes op waardoor ze er dan wel arrogant mocht uitzien, maar ze haatte honden die arrogant waren dus zij was dat zeker ook niet. Verre van trouwens. Hier was ze voor het laatste geweest in Boundless. Dit was een plek waar ze ook graag naar kwam, het was niet al te vrolijk met overal bloempjes ofzo, maar het was hier mysteries, en hier kon ze zich goed verbergen. Anael was van plan om juist te gaan zitten en even wat te rusten want ze had een lange reis achter de rug gehad, maar de geur van een jonge pup drong haar neusgaten binnen, en zijn schadow rook goed, dat was bij alle pups trouwens zo, zo vers en fris. Hoe ouderd de honden werden hoe ouder hun schaduwen proefden, dus verkoos Anael natuurlijk liever nog redelijk jonge. Maar goed, haar gedachten waren nu richting de pup gericht, ze had nu toch niks te doen dan kon ze evengoed toch een kijkje gaan nemen? Met slome passen draaide ze zich half om en ging geruisloos naar de pup die ze al van ver had kunnen ruiken, nouja zijn schaduw toch. Die rook ze altijd veel eerder dan de geur van de honden zelf. Nadat ze enkele korte minuutjes op haar gemak naar de reu had gejokt zag ze hem daar wat zielig zitten, het leek te proberen zijn tranen te bedwingen maar zijn houding verried hem."En waarom is zo'n pup hier zo alleen" Sprak Anael ijskoud en keek de pup doordringend aan en snoof nog even zijn schaduwgeur goed op net ook als zijn eigen geur om het in haar gedachten te kunnen griffen.

Plots prikkelde een geur zijn zintuigen. De geur van een teefje gepaard met de geur van een roedel. Zijn spieren spanden zich automatisch en hij zette zijn kaken op elkaar. Hij wilde eigenlijk grommen, maar hij hield zich in. Dat was niet zo handig om nou te doen. Toch had hij echt geen zin om gestoord te worden. Hij knarste zijn tanden over elkaar terwijl hij zijn haren weer plat op zijn vel liet rusten. Aangezien ook zijn haren rechtovereind waren gaan staan. Hij wilde alleen zijn, ook al voelde dat niet goed. Toch verkoos hij dat boven het irritante gezeur van andere honden. Hij werd daar alleen maar gek van. Het gaf hem niet de voldoening die hij zocht. Dus zwierf hij verder, waardoor hij zich ook niet beter ging voelen. Hij draaide zijn kop naar de geur toe, even later doemde er een schim in de mist op. Hij wachtte totdat ze dichtbij genoeg gekomen was om haar te kunnen zien. De blik in zijn zwarte ogen keek in die van het teefje, hard zonder angst. Hij voelde geen angst bij niks eigenlijk, misschien omdat het hem niet kon schelen wat er met hem zou gebeuren. Natuurlijk had hij willen blijven leven en had hij daar voor een gevecht geleverd met zijn eigen lichaam, maar hij begon er steeds meer aan te twijfelen. Want wat voor voortgang boekte hij nou eigenlijk? Hij had het idee, dat dat nul komma nul was.
Hij bleef haar aankijken toen ze vlak voor hem stil stond. "En waarom is zo'n pup hier zo alleen" Hij haalde zijn schouders op. “Soms heb ik het idee dat ik alleen geboren ben,” zei hij toen. “Maar nee, toch is dat niet zo.” Hij keek even naar het meer en daarna keek hij het teefje weer aan. “Ik zwerf alleen rond, vandaar dat ik alleen ben.” Verklaarde hij toen. Hij had niet gereageerd op de manier waarop ze hem aangesproken had. Dat was hij wel gewend. Hij had heel wat meegemaakt, dus het deed hem niks meer. “Mijn naam is Dyggur trouwens,” vervolgde hij. Terwijl hij weer over het meer staarde.