protect the pack area [Muck]

Penny draafde door het veld, het was het veld van haar roedel en zij moest het beschermen. Het was nog heel vroeg in de ochtend. Penny hield van deze tijd, er waren weinig mensen en het was lekker rustig. Even bleef ze op een heuvel staan, vanaf daar het ze een geweldig uitzicht over Boundless, ze was blij dat ze hier leefde, nu had ze eindelijk de kans om te laten zien dat ze trouw een haar roedeleden is. Haar blauwe ogen gleden langs het gebied, ze hield alles goed in de gaten. Als er vijanden in de buurt waren zou ze de roedel waarschuwen en de bedreiging verjagen. Er verscheen een glimlach op haar snuit, boosaardig was ze niet, maar ze zou een gevecht niet uit de weg gaan. De rode zon scheen op haar mooie bruine vacht. Penny zou alles voor haar roedel doen en ze was dar trots op. De geur van een herten kudde kwam dichterbij, Penny voelde de honger in haar maag erger worden. Ze liep weg van de heuvel en volgde snel het spoor. Het gebied werd steeds dichtbegroeider en het werd steeds moeilijker om haar eindbestemming te berijken. Maar na velen kwartieren kon ze in de verte inderdaad een kudde herten vinden. Ze bleef stilstaan in een struik en zocht vanaf daar een goed hert uit die niet al te sterk was. Als snel zach ze een hinkelend hert, hij was ernsig gewond en dus makkelijk om te doden. Ze sloop zachtjes dichterbij. Het hert kon haar nu onmogelijk horen. Toen ze dichtbij genoeg was rende ze naar de kudde toe. Zodra ze haar zagen sprongen ze allemaal tegelijker tijd weg. Bahalve haar doelwit, ze sprong op zijn rug en maakte hem met een snelle beet dood. Met een trotse blik sleepte ze het hert terug naar haar roedel gebied. Toen ze na een halfuur lopen bij de heuvel terug kwam liet ze de prooi vallen, ze was totaal niet moe. De zon stond al hoger aan de lucht en was minder rood. Penny liep naar het hoogste pupnt van de heuvel en ging zitten. Ze legde haar oren in haar nek en slaakte een mooie lange huil. Ze liet horen dat dit het Seliona pack gebied was.

[Muck]

protect the pack area [Muck] 3ee7a487b37ed3ab998a717

Gapend liep Muck door het veld, hij had slecht geslapen. Alleen een stukje van zijn staart stak boven de gele bloemen uit, langzaam zwaaide zijn staart op en neer. Hier kon hij zich verstoppen voor alles en iedereen, hij moest wel. Hij begon hoge sprongen te maken, elke keer als hij boven kwam keek hij om hem heen. Dat was vresenlijk irritant, hij moest springen als hij zijn omgeving wou zien. Maar als hij iets verdachts zag kon hij zich verstoppen.. Waarom moest het leven als Beagle zo moeilijk zijn?! Muck kwam bijna op de grond toen hij een huil hoorden, geschrokken viel hij en rolde de bloemen plat. Even bleef hij liggen, waarna hij opstond rook en ging zitten. Hij nam ze tijd. De geur van hert drong zijn neus binnen, dat moest wel een erg groot beest zijn! Muck sprong op en stormde weg, hij trapte alle bloemen plat die op zijn pad kwamen. Hij moest weg, verdoofd voor zijn omgeving rende hij. Hij rende en rende. Plots bonkte hij tegen iets op, zachtjes jankte hij een paar keer. Dat deed pijn! Geschrokken keek hij op en zette een paar stappen achteruit, was dit die huil? Hij stond voor een bruine husky met een hert naast zich. Ze zag er niet onaardig uit, maar voor de zekerheid ging hij met zijn achterwerk in het veld staan. 'W-wie ben jij w-wat doe je hier?' Stamelde hij. Vaag herkende hij de teef, was het nou en roedellid of niet? Muck ging recht staan en zette zijn borstkas vooruit. Hij moest zijn roedel beschermen voor indringers!

Toen Penny geritsel tussen de bladeren hoorde stopte ze met huilen, er verscheen een waakzame blik op haar gezicht, maar ook een glimlach.'W-wie ben jij w-wat doe je hier?' Stameldeeen vreemde pup. De vreemde beagle was nog maar 6 maanden oud. Penny zach hoe hij eerst bang was, maar daarna recht ging staan en zijn borstkas naar voren hield. Penny grinnikte even zacht maar niet gemeen bedoeld. 'Je hoeft niet bang te zijn, maar je hoeft ook niet te denken dat de de warrior ven The Seliona Pack kan verjagen. Dit is het gebied van mijn roedelgenoten en ik heb de taak gekregen om deze plek te beschermen, en dat zal ik doen ook.' Penny bedoelde het niet onaardig, maar hij moest weten dat zij sterk was. Toch kwam de geur haar bekend voor, het leek net of het ook een roedelid was, maar ze had hem nog nooit gezien. Penny bekeek de pup goed, hij was nog niet helemaal volgroeid, maar zo te zien niet slap. Er verscheen een vriendelijke blik op haar gezicht, ze hoefde niet bang te zijn, zij was een sterke warrior van een roedel. Penny draafde op haar prooi af, ze trok er wat vlees van af en at dat op. Het voelde fijn, haar maag was nemelijk helemaal leeg en dit was voor haar de eerste keer dat ze in tijden het vlees van een prooi had geproeft. Er vlogen een aantal vogels over. Even wierp Penny haar blik er naar toe, ze vond het niet echt irritant maar ze moest hier alles in de gaten houden.'Mijn naam is Penny en ik bewaak dit gebied voor mijn roedel, en, wie ben jij?.' Vroeg ze nieuwsgierig.

[Flut en kort, maar ik moet bijna eten]

'Je hoeft niet bang te zijn, maar je hoeft ook niet te denken dat de de warrior ven The Seliona Pack kan verjagen. Dit is het gebied van mijn roedelgenoten en ik heb de taak gekregen om deze plek te beschermen, en dat zal ik doen ook.' Zei de hond trots. Ze was dus ook van The selonia pack! Vol bewondering bekeek hij haar, onder haar vacht zag hij spieren. Hij geloofde wel dat ze sterk was, later zou hij net zo sterk worden als zei! Of misschien nog sterker. Hij keek haar aan, plots bedacht hij zich dat hij nog niks had gezegd. Hij opende zijn mond, maar sloot hem weer. Wat moest hij zeggen? 'Mijn naam!' Schoot hem tebinnen. Weer opende hij zijn mond, maar Muck zag dat de teef van het hert aan het eten was. Een groep vogels vloog op, geschrokken keek Muck ernaar. ' Zouden die vogels ergens van geschrokken zijn?' Fluisterde hij. 'Mijn naam is Penny en ik bewaak dit gebied voor mijn roedel, en, wie ben jij?.' Vroeg de teef, waarschijnlijk had ze hem niet gehoord. Even keek hij haar aan, hij vond het wel grappig, maar het was ook wel logisch dat ze hem niet herkende. Muck was immers nieuw. ' Ik ben Muck, en ik wil The selonia pack ook beschermen. Maar daar ben ik nog niet sterk genoeg voor.' Antwoorde hij een beetje zacht. Gelukkig was het hard genoeg dat ze het kon horen. Zijn gedachten schoten naar zijn moeder, hoe zou het nu met haar zijn. Zijn ogen vulde zich met tranen, waarom?! Hij knipperde met zijn ogen, net zo lang tot de tranen weg waren.

' Zouden die vogels ergens van geschrokken zijn?' Hoorde Penny nadat ze zach dat de vogels waren weg gevlogen. Penny's blik volgde de vogels, misschien waren ze inderdaat van iets geschrokken, misschien was dit een waarschuwing dat en een indringer was. Penny keek waakzaam in de richting van de vogels. Er was niets te zien, maar die vogels vlogen niet van zelf allemaal zo gehaast weg. ' Ik ben Muck, en ik wil The selonia pack ook beschermen. Maar daar ben ik nog niet sterk genoeg voor.' Antwoorde hij een beetje zacht op haar vraag. Penny richte haar blik weer op de pup. Penny zach dat zijn ogen zich met tranen vulde, Penny had medelijden met hem, wat zou er gebeurd zijn.'Dat komt nog wel als je groot bent. Je ziet er verdrietig uit, kan ik je met iets helpen.' Penny boog haar hoofd naar hem toe om hem goed aan te kunnen kijken. Penny glimlachde, ze zach dat er nog meer vogels weg vluchte voor een mysterieus iets, plotselnig klonk er een zachte knal. Een van de vogels viel dood neer, de knal hoorde veel harder te zijn maar door de groote afstand was deze moeilijk te horen. Penny keek een beetje geirriteerd richting het geluid, ze moest nu ingrijpen, anders konden er nog gewonden vallen. 'Kom je? Ik ga even kijken wie die vogels afschrikt.' Pennyklom van de hoge heuvel af en liep richting het geluid, ze stopte even om te kijken of de pup haar wel volgde, ze kon hem niet zomaar achterlaten.

De hond boog zich naar hem toe. 'Dat komt nog wel als je groot bent. Je ziet er verdrietig uit, kan ik je met iets helpen?' Vroeg ze. Muck schudde zijn kop. ' Het komt wel goed, maar ik moet het alleen oplossen.' Antwoorde hij zacht. En klonk een zachte plof, geschrokken keek Muck op. Angstig keek hij rond, het waren mensen! Een vogel viel ietsje verderop neer, met een ruk sprong Muck een stukje ervan weg. 'Kom je? Ik ga even kijken wie die vogels afschrikt.' De stem van Penny drong tot hem door. Ze liep al weg zag Muck, zou hij ook gaan? Anders zou hij overkomen als een watje, en dat wou hij niet. Stoer stapte hij naar voren toen ze omkeek of hij haar volgde, hij moest niet hebben dat hij uit de roedel werd gegooid.. Hij rende op een drafje naar haar toe, tot hij langs haar liep. Muck spitste zijn oren en hield zijn neus in de lucht, klaar om elk gevaar te betrappen. Hij keek naar Penny, ze zag er erg sterk en behendig uit. Zou hij ook zo worden? Ooit? Dan zou hij vast de sterkste warrior van The Selonia Pack worden! Maar dan zou hij wel heel veel moeten trainen.. Zou dat lukken?

Penny keek achter zich, ze zach dat de Beagle twijfelde, uiteindelijk stapte het reutje naarvoren. Penny keek hem vriendelijk aan, het was geen bevel om te komen, het was alleen maar een vraagje. Penny keek geruststellend naar hem in hoop dat hij haar ging vertrouwen. Er klonk weer een knal.Penny liep oplettend richting het geluid. Ze keek om zich heen, er was in de verte een gedaante van een mens te zien. Penny probeerde hem zo goed mogelijk te zien maar het lukte niet, ze moest dichterbij komen. Ze keek weer even achter zich of de reu haar volgde. 'We moeten nu oppassen oké? Je hoeft niet verder maar als je het wel doet zal ik je zo goed mogelijk beschermen.' Met die woorden ging ze draven en keek oplettend naar de gedaante. Ze kon haar Force gebruiken, maar ze kende de gevolgen daar van. De gedaante kwam dichterbij, er verscheen een vaag gezicht. Plotseling klonk er weer een knal, deze knal was harder dan alle andere. Penny verstijfde, zijn gezicht, zijn geur. Het was de man die haar baas vermoorde en vervolgens het ook bij haar probeerde. Penny was verstijft van schrik. De man keek haar een en kwam dichterbij. 'Misschien was het handiger als je daar bent gebleven.' mompelde Penny gespannen. 'Blijf dicht bij me Muck, blijf dicht bij me en wees niet bang.' Zei Penny hoopvol en fluisterend. De man keek haar aan.'Dus daar ben je al die tijd gebleven, die vervloekte hond die een einde aan oorlogen wilt maken. Nu is het te laat om te vluchten, ik zal wraak op je nemen en op je kleine vriendje.' Zei hij met een boosaardige grijns. Penny begreep weinig van de woorden maar als ze nu niets deed zal dat haar einde betekenen. Ze begon te grommen. 'Penny quietly, as before, are not afraid of pain and death but fight, protect and kill bad people.' Fluisterde ze zacht tegen zichzelf. Ze keek grommend naar de man en besprong hem met al haar kracht. De man probeerde op haar te schieten maar het mislukte. 'MUCK! PAK HET GEWEER AF EN VLUCHT!.' Schreeuwde ze naar de beagle in hoop dat hij haar commando zal opvolgen. Als hij dsat niet deed kon het haar dood betekenen. Ze wachte gespannen af en hield de man stevig vast.

[Sorry voor mijn extreem late reactie]

Plots stond er een mens voor de twee honden. Hij leek veel op zijn oude mens, maar het was niet meer dan gewoon een look a like. Hij zag er heel gemeen uit, hij had een geweer en keek boos. 'Misschien was het handiger als je daar bent gebleven....' Mompelde Penny. 'Blijf dicht bij me Muck, blijf dicht bij me en wees niet bang.' Fluisterde Penny, Muck kroop zo dicht als hij kon tegen Penny aan. Maar bang was hij juist wel, wat zou er gebeuren? Waarom was het mens zo boos? Het mens begon te praten, het klonk laag en dreigend. Hij gebruikte diezelfde taal als zijn mensen tegen hem hadden gedaan, misschein waren zijn oude mensen ook wel boos? Naast hem begon Penny te grommen, dat betekende niet veel goeds. Doodsbang kromp Muck ineen, hij zou willen dat hij kon verdwijnen. Plots hoorde hij een schreeuw, met een ruk keek hij op. Penny was boven op het mens gesprongen. 'MUCK! PAK HET GEWEER AF EN VLUCHT!.' Schreeuwde de teef zo hard ze kon. Even bleef Muck als versteend staan, alsof het nog niet tot hem doorgedrongen was. Met een ruk kwam hij in beweging, hij rende naar de twee en pakte het geweer van de grond. Zo snel als hij kon rende hij ermee weg, heel snel was het niet omdat het geweer groot en zwaar was. Een eindje verderop liet hij het geweer in het bloemenveld vallen. Meteen rende hij terug. ' Snel, Penny..' Hijgde hij. Muck zag dat het niet al te goed ging, de man begon Penny van zich af te krijgen. Met een kreet stormde hij op de man af en begon naar hem te happen. Hij krabde over zijn arm en probeerde hem op hijn buik te krijgen. Plots merkte hij dat de man slap was en dat hij jammerde. Hij sprong van hem weg en wachtte gespannen af. Hij zag dat de man kreunend op de grond lag. 'Nee.. Dat had ik niet moeten doen..' Fluisterde hij schor, hij had hem heel erg pijn gedaan. Een traan drupte op de grond, het vermengde zich met een plasje bloed.

[Even voor de duidelijk heid, Penny ziet haar baasje en al die vliegtuigen niet echt maar het is haar verbeelding, net zoals het geluid van geweer schoten ;)]

Penny wachte gespannen af, de man probeerde in alle macht het geweer te pakken, maar Penny liet hem niet los. Ze zach daty Muck het geweer snel pakte en weg rende. Heel snel was het niet maar wel snel genoeg. Ze voelde hoe de man zich los kreeg uit haar greep. Penny wist dat hij niet alleen een geweer bij zich had maar ook andere wapens. Ze probeerde hem nog zo lang mogelijk vast te houden, even lukte dat. Maar de man kreeg zich los en stond op. ' Snel, Penny..' Hijgde Muck. De man stond nu voor Penny. In zijn ogen zach ze dat hij wraak wou. Penny liep en beetje angstig achteruit. Ze gromde, deze keer klonk het minder zeker, het klonk bang. De teefr wou hem aanvallen, maar toen ze klaar was voor de aanval zach ze plotseling haar baasje. De vreemde man was niet meer vreemd maar het was haar eigen baas. Penny schrok, het geluid van geweer schoten weerklonk overal. Ze zach hoe over vliegende vliegtuigen bommen loslieten en de wereld verwoeste. Penny schudde haar kop, dit was niet echt, het kon gewoon niet. Penny verloor steeds meer de controle over zich zelf. Alles werd volkomen wazig voor haar ogen. Plotseling klonk er een vriendelijke bekende stem.'Penny, don't give up the fight now ,there's still a chance to win this. There is no reason to be afraid of pain and death.' Het was de stem van haar overlede baas. Penny hoorde dat de stem streng klonk. Ze kon nog steeds slecht zien, maar ze was getraind om in mist en donker toch elke beweging van vreemden op te vangen en vervolgens haar baas daar voor te waarschuwen. Dat was het moment waar het mis ging, ze lette niet genoeg op waardoor het hele team waardoor ze werd opgeleid neer werd geschoten. Penny lette goed op de man, ze zach dat de man iets uit zijn jas zak pakte, ietszwart. Penny herkende de vorm. Ze schrok toen het op haar gericht werd. De zicht van de teef werd weer sterker en ze kon nu genoeg zien. Het was een pistool, een ding wat haar baasje had vermoord. Penny liep geschrokken achteruit, ze keek de man nog steeds angstig aan. Ze voelde dat ze tegen een boom aanbotste, voor haar was dat het teken dat ze niet verder kon vluchten. Penny keek recht in de ogen van haar vijand, ze zach in zijn ogen dat hij niet zal stoppen voordat zij dood was. Penny sloot har ogen, dit was het dan, haar einde. Penny hoorde hoe de man het pistool klaar maakte om te schieten. Penny was verloren, er was geen uit weg meer. Plotseling hoorde Penny snelle voetstappen. Er klonk een lange kreet, het was Muck. Penny voelde langzaam weer hoop. Penny opende haar ogen en zach dat de man slap op de grond lag en dat Muck naast hem stond. Penny zach aan hem dat hij het moeilijk had, ze liep naar hem toe en ging naast hem staan.'Nee.. Dat had ik niet moeten doen..' Fluisterde Muck schor. Penny zach dat er een traan bij zijn ogen verscheen. 'Rustig maar Muck, je hebt niets misdaan. Je hebt iemands leven gered en je liet zien dat jij een echte warrior kan worden. Weetje, Muck. Die man heeft vele levens voor mijn ogen verwoest, inclusief dat van mijn baas en alle andere honden. Hij probeerde ook mij te vermoorden. Het is niet erg wat je hebt gedaan, hij verdient niet beter.' Zei Penny geruststellend. Ze voelde een regendruppel op haar vacht. Even hoorde Penny nog gekreun, maar dat verweeen al snel. Ze keek naar het levenloze lichaam en liep er naar toe. Ze keek hem even aan en legde haar poot op de buik van de man, ze voelde geen hartslag meer, hij was dood voor altijd. Ondanks dat Penny vroeger elke dag zach hoe mensen dood neer vielen had ze hier toch moeite mee.

Hij merkte dat Penny langs hem was komen staan. 'Rustig maar Muck, je hebt niets misdaan. Je hebt iemands leven gered en je liet zien dat jij een echte warrior kan worden. Weetje, Muck. Die man heeft vele levens voor mijn ogen verwoest, inclusief dat van mijn baas en alle andere honden. Hij probeerde ook mij te vermoorden. Het is niet erg wat je hebt gedaan, hij verdient niet beter.' Zei de teef. Had het er toch goed aan gedaan? Hij zou een echte warrior worden! Maar alsnog had hij er moeite mee, hij had nog nooit iemand dood zien gaan. Langzaam drupte de tranen uit zijn ogen. Muck pakte de arm van het mens en probeerde hem de bosjes in te krijgen, het lukte niet dus keek hij Penny hulpeloos aan. Als er honden hier kwamen en een dood mens vonden, zouden ze dat niet zo fijn vinden, en als het nou toch niet mocht? Samen met Penny sleepte hij het mens de bosjes in, heel diep, zodat niemand hem kon zien. Uitgeput ging hij tegen een boom liggen, en sloot zijn ogen.

Plots stond Muck boven op een uitstekende rotspunt, de wind speelde met zijn oortjes, de zon keek op hem neer, en onder hem stonden miljoenen honden. De honden keken naar hem, sommige gemeen, andere lief. Het viel hem op dat hij groter was, en dat hij spieren had. Wat was er met hem gebeurd? Waarom was hij zo.. zo anders? Rustig keek hij naar beneden, naar al die honden die naar hem op keken. Hij rook dat er een andere hond naast hem kwam staan, was het een reu of teef? Muck draaide zijn kop in die richting om te kijken wie het was.

Het felle licht kwam hem tegemoet, dus het was allemaal maar een droom? Muck knipperde met zijn ogen om aan het licht te wennen. Een gaap ontsnapte zijn mond. Meteen keek hij rond naar Penny. ‘Hoe lang heb ik geslapen?’ Vroeg hij meteen toen hij haar zag.

Penny zach hoe de tranen van de reu op de grond vielen. Ze keek naar de man die nog steeds levenloos op de grond lag, ergens voelde Penny spijt, spijt voor alle mensen en andere honden die ze ver in haar verleden had pijn gedaan of zelfs gedood. Misschien hadden de mensen het verdient. Al die tijd vroeger zach ze honderden mensen voor haar ogen sterven, vrienden en vijanden, ergens was ze er toen aan gewend geraakt. Ze werd feller, gemener en sterker zonder dat ze eigenlijk enig besef had wat ze deed. Goed was het niet. Penny keek even naar de lucht. Ze zach vele mensen dood op de grond vallen tijdens een aanval. Zij en haar baasje waren en heel goed team, ze waren voor niets en niemand bang, tot die nacht. Die nacht die ze nooit zal vergeten, Penny sloot haar ogen.

Het was donker en koud buiten. Penny en haar baasje waren nog vollop buiten en bezig met hun taak te volbrengen, Penny hield de omgeving goed in de gaten, bij elk klein geluidje begon ze te grommen, dat was het teken dat ze bezoek hadden. Altijd kreeg ze dan een aai of een complimentje als beloning, deze keer was het gewoon het zelfde. Haar baasje legde even zijn hand op haar kop om te laten weten dat ze braaf was. Daarna stond hij op en liep voorzichtig richting het geluid. Penny liep waakzaam voor hem uit. Ze hield alles nauwlettend in de gaten. Toch voelde ze de angst van haar baasje. Penny keek hem even vragend aan, ze liep naar hem toe en voelde dat hij zich totaal niet op zijn gemak voelde.'Stay close to me Penny, stay close.' Zei hij met een trillende stem. Penny voelde hoe hij haar stevig vast hield. Plots klonken er voetstappen, Penny stopte met lopen. Ze voelde dat er iets niet goed was. Een zenuwachtig piepje ontsnapte uit haar bek. 'quiet.' Zei hij zachtjes maar sterng. Penny wou weg lopen, ver weg. Als ze door zouden gaan zou er iets mis gaan, iets groots. Plotseling klonk er een oorverdovende knal. Ze zach hoe haar baasje dood op de grond neerviel. Al snel werd het wapen op haar gericht. Penny draaide zich om en rende zo snel als ze kon naar het kamp waar zij en de andere mensen in verbleven.

Penny opende haar ogen weer en keek naar de lucht die inmiddels gevuld was met grote dreigende grijze wolken. Er zou onweer aankomen, heftige onweer. In die tijd zouden ze wel schuilen, nu was dat nog niet nodig. De knal herhaalde zich nog in haar hoofd. Het was een nare gedachte maar haar baasje was dapper en hij was dat altijd al geweest. Ze wist dat zijn taak vele mensen zou redden en dat hij voor de goede kant was. Ze sloot haar bruine ogen nog even en liep daarna weer terug naar de reu. Penny zach dat hij de man in de struiken wou verbergen, hij keek haar even hulpeloos aan. Penny draafde naar hem toe, ze sleepte met al haar kracht het leveloose lichaam in de struiken, ze keek er even naar.'how does it feel when you are killed and when you destroy other people's lives through kill their loved before her eyes. How does it feel?' Vroeg ze aan het dode lichaam. Ze keek hem nog heel even aan en verborg het lichaam en de nare herinnering voor haar geschiedenis goed voor altijd. Daarna keerde ze zich weer naar de reu. Uitgeput ging hij tegen een boom liggen, en sloot zijn ogen. Penny liep waakzaam naar hem toe en ging bij hem liggen, ze moest hem beschermen voor eventueel gevaar. Steeds weer opnieuw dreigden haar ogen dicht te vallen. Penny probeerde haar ogen open te houden. Het was inmiddels al aardig donker geworden, de lucht was niet langer licht en wit, maar donker blauw, gevuld met treurige grijze wolken. Hier en daar verscheen er een klein groepje sterren, maar de wolken hielden ze tegen waardoor het donker bleef. Penny stond op, dat was de enige manier om wakker te blijven. Ze liep langzaam naar een heuveltje en keek zo over een enorm veld, nu was alles donker en grauw, nergens een kleur te bekennen. Maar bij de eerste zonnen straalen zal een grote gele zee van prachtige gele bloemen zichtbaar worden. Penny keek naar de lucht, naar de wolken. Ze beelden van het gevecht kwamen steeds terug, ergens was de herinering nog niet verdwenen, ergens was er nog iets bezig. Maar dat was ver weg. Te ver weg om er naar toe te gaan. Het liefst zou ze alles recht zetten, alles. Ze wou terug om haar andere trainers en baasjes te zien. Maar dat kon niet, ze was bang dat ook hun allemaal dood waren, hoewel ze er ook een aantal heeft zien sterven zullen er vast nog wel mensen leven. Uiteindelijk gaf Penny op met vechten tegen het moeie gevoel, ze liep langzaam en vermoeid naar Muck toe, hij lag nog te slapen. Penny keek naar hem, ergens zach ze wel een sterke warrior in hem, misschien kon ze hem trainen, dat zou wel leuk zijn. Penny liet zich al snel naast hem vallen en sloot rustig haar ogen

De eerste zonnen stralen schenen op haar vacht, Penny opende haar ogen. Het was nog vroeg, te vroeg om eigenlijk wakker te worden. Zelfs de vogels floten nog niet, het was geheel stil. De fijne rustige stilte. Het enige wat je kon horen waren de krekels. Penny stond, ze keek even naar Muck, toen ze merkte dat hij ook nog sliep liep ze naar de heuvel. Ze keek naar het uitzicht. Het was niet langer kleurloos en donker, de wereld kreeg weer kleur en alles zach er weer vrolijk uit. Penny ging liggen, ze legde haar kop op haar poten en wachte tot de zon zich geheel liet zien, dan zou ze terug gaan. De zonnen stralen werden steeds krachtiger, Penny zach hoe de zon langzaam groter werd totdat hij voledig te zien was, Penny stond op en liep weer terug naar Muck. Ze was net optijd want Muck werd wakker. Meteen toen hij haar zach begon hij met een vraag. ‘Hoe lang heb ik geslapen?’ Penny keek hem aan en dacht even na. 'Lang genoeg. Ook goedenmorgen trouwens.' Zei Penny met een glimlach.

[Wow, ik denk dat dit mijn langste post ooit is 8D!]

'Lang genoeg. Ook goedenmorgen trouwens.' Glimlachte Penny. Muck stond op en keek rond. De bloemen wiegde vreedzaam op en neer, de bijtjes en vlindertjes vlogen rond. De zon stond laag, en dus was het ochtend. ' Misschien moeten we terug..' Stamelde hij. Zijn maag begon te knorren, en hij verlangde naar een heerlijk zacht bedje. Muck hoorde geritsel, hij keek achter zich en zag de bosjes bewegen. Hij sloop er heen en keek door de bosjes. Het beestje sprong voor zijn neus weg, hij probeerde het diertje nog te pakken maar het was te snel. Beteuterd ging hij zitten, hij had echt honger. Hij begon te lopen, het maakte hem niks uit of Penny mee wou of niet. Plots stond hij stil, was dit niet de verkeerde kant? Hij draaide zich om en keek naar de bloemen, daar kwam hij vandaan... Hij besloot zijn spoot te volgen. Uiteindelijk stond hij midden in de bloemen, deze bloemen waren nog net laag genoeg om eroverheen te kijken. Hij keek achterom of Penny hem was gevolgd, toen Muck zag dat ze gewoon op haar eigen plek stond schraapte hij zijn keel. 'Penny!' Schalde zijn hoge stemmetje over de vlakte. 'Kom je nog? Dan gaan we naar huis!' Die woorden klonken fijn, hij had een huis. En het was er fijn!

-Sorry voor de late reactie en de korte post..

'Lang genoeg. Ook goedenmorgen trouwens.' Glimlachte Penny. Muck stond op en keek rond. De bloemen wiegde vreedzaam op en neer, de bijtjes en vlindertjes vlogen rond. De zon stond laag, en dus was het ochtend. ' Misschien moeten we terug..' Stamelde hij. Zijn maag begon te knorren, en hij verlangde naar een heerlijk zacht bedje. Muck hoorde geritsel, hij keek achter zich en zag de bosjes bewegen. Hij sloop er heen en keek door de bosjes. Het beestje sprong voor zijn neus weg, hij probeerde het diertje nog te pakken maar het was te snel. Beteuterd ging hij zitten, hij had echt honger. Hij begon te lopen, het maakte hem niks uit of Penny mee wou of niet. Plots stond hij stil, was dit niet de verkeerde kant? Hij draaide zich om en keek naar de bloemen, daar kwam hij vandaan... Hij besloot zijn spoot te volgen. Uiteindelijk stond hij midden in de bloemen, deze bloemen waren nog net laag genoeg om eroverheen te kijken. Hij keek achterom of Penny hem was gevolgd, toen Muck zag dat ze gewoon op haar eigen plek stond schraapte hij zijn keel. 'Penny!' Schalde zijn hoge stemmetje over de vlakte. 'Kom je nog? Dan gaan we naar huis!' Die woorden klonken fijn, hij had een huis. En het was er fijn!