Savior

Een klein hoopje pup lag verborgen onder de dichte struiken. Zijn snuit lag op zijn poten en hij staarde gewoon voor zich uit. Zin om te bewegen zat er op dit moment echt niet in. Normaal gezien was Clyde hyperactief, vrolijk en een tikkeltje verlegen. Nu was hij al zijn energie kwijt en had hij zichzelf gewoon helemaal afgesloten voor de rest van de wereld. Hij lag hier goed, onder de struik. er waren al veel andere levende wezens voorbij gekomen, maar geen enkele had hem zien liggen. Wat als hij nu gewoon bleef liggen tot hij in de grond zakte? Zou dat eigenlijk wel mogelijk zijn? Misschien wel. Hij wou alleszins nooit terug naar het huis waar hij tot nu toe gewoond had. Het was er gewoon niet leuk. Zijn broertjes en zusjes negeerden hem en als hij mee wilde spelen, dan duwden ze hem aan de kant. Clyde wist ook niet waarom, maar het had hem een flinke deuk in zijn zelfvertrouwen gegeven. En hij had er al zo weinig. Hij voelde zich gewoon alleen, ook al was hij omringd door familie. Uiteindelijk was hij gewoon naar buiten gelopen, weg van de tuin, de straat op. En nu lag hij hier, in de aarde. Zijn vacht was verward en vies. Honger had hij niet, wat normaal was. Zijn keel zat dichtgeschroefd van het verdriet. Hij voelde zich eenzaam, verlaten en hij wist zeker dat niemand hem miste. Eerlijk, hij miste hen ook niet. De jonge pup was genoeg genegeerd. Naar zijn mening wisten ze zijn naam niet eens.

Het geluid van het stromende water in de fontein had al de hele tijd zijn oren gevuld, samen met de gebruikelijke dagelijkse geluiden. Honden die blaften, mensen die praatten en kinderen die enthousiast riepen. Maar nu leek het hier onnatuurlijk stil. Waar was iedereen naartoe? Doorheen de dichte struiken kon hij het niet zien. Het werd ook steeds donkerder. Iedereen ging blijkbaar naar huis, maar Clyde wist niet waar hij naartoe moest. Gewoon blijven liggen was de beste oplossing. Nu het zo stil was, was het enige wat hij hoorde de fontein. Die legden ze blijkbaar niet af 's avonds. Het was doodirritant, het zorgde ervoor dat hij dorst kreeg. Clyde probeerde zich af te sluiten voor het geluid, maar hij faalde nogal. Ach ja, wie kon hem zien? Als hij goed luisterde, hoorde hij niets of niemand. Dus hoogstwaarschijnlijk was er ook niets of niemand aanwezig. Hij duwde zich op en wrong zijn lichaampje tussen de struiken en takkend oor. De stenen voelden ruw aan onder zijn poten. Hij dribbelde naar de fontein en sprong op de stenen rand. Het water was verfrissend en hij dronk tot de dorst helemaal weg was. Op de rand van de fontein bleef hij zitten en hij staarde naar de golfjes op het wateroppervlak. Er was toch niets of niemand in de buurt. Hoopte hij.

[Jayson c:]

~The worst thing on earth isn’t being alone It’s being surrounded by people that make you feel like you’re alone.

De reden dat Jayson nu nog rond huppelde was simpel, het was laat in de avond en dat was het moment waarop zijn force actief werd. Overdag hield hij zich liever schuil, onder een auto, in een leeg schuurtje of ergens anders waar de mensen hem niet konden vinden. Maar ’s nachts, dan kwam hij tevoorschijn, dan begon hij te leven. Net als vandaag, eigenlijk zoals altijd. Ongeveer een dag geleden was er een zomerse avond bui geweest, hij hield van de regen, het koelde hem af. Alsof het alles van hem af spoelde, zoals zijn force deed wanneer hij iemand in de ogen keek. Zo stelde hij zich dat voor. Het maakte hem niet uit dat zijn vacht dan doorweekt werd, of dat zijn poten koud werden. Het voelde gewoon goed, misschien ook omdat hij zijn force door de regen had gekregen. Zoals altijd wanneer het regende rende Jayson naar buiten, met een oplettend oog van Djeelou. Maar deze nacht was het anders, de regendruppels zagen er vreemd uit en Djeelou riep Jayson naar binnen. Maar hij luisterde niet, want het voelde te goed. Gelukkig maar, dat hij niet naar binnen was gelopen want Jayson was trots op zijn force. Hij kende honden met verschrikkelijke krachten, maar die van hem was puur goed.

Ver weg in zijn gedachtes getrokken had Jayson niet in de gaten wat hij eigenlijk aan het doen was, alles om hem heen gebeurde wel, maar heel vaag. Hij was dus blijkbaar gewoon door gelopen, en Jayson begon te beseffen dat hij er niet helemaal bij was. Hij maakte even een kort sprintje en schudde zijn hele lichaam uit. Zo, daar was hij weer. Nu bewust van wat hij deed keek hij rond, hij kende het hier half, was er wel eens geweest. Zijn staartje zwiepte rustig van links naar rechts, het geluid van water bereikte zijn oren. Snel zocht hij een weg om er bij te komen, hij had immers best dorst gekregen. Zijn ogen vonden een laag trappetje, snel drentelde hij naar diens richting. Met een lenige sprong en daarna nog een belande hij een stukje hoger op een soort trottoirs. Zijn doorschijnendblauwe ogen keken rond. Niks of niemand, zover hij kon zien. Met een opgeheven hoofdje drentelde hij verder richting de fontijn.
Met een ruk stond hij stil, nu hij beter keek zag hij een kleine zwarte pup op de rand van de fontijn zitten, met zijn rug naar Jayson gericht. Heel stilletjes sloop hij dichterbij. Een brede grijns speelde met zijn lippen, zijn staart stond strak omhoog. Het laatste stukje nam hij een aanloopje, hij sprong, lande boven op de pup zijn rug en samen donderde ze zo het water in. Een luide plons was te horen en Jayson kwam gelijk weer boven. Niet dat het zo diep was, helemaal niet zelfs. Hij kon er makkelijk staan, en de ander ook. Shit, nu pas besefte hij dat deze pup hier misschien helemaal niet van gediend was. Snel stak hij zijn oortjes naar achter, zijn glimlach verdween en zijn heldere ogen keken naar het water. “Sorry…” Mompelde hij. Waarom was hij ook zo’n idioot? Altijd moest hij zo debiel doen. “het spijt me, ik dacht niet na.” Maakte hij zijn zin af. Omhoog kijken durfde hij niet, praten ook niet meer. Verstijfd van angst wist hij niet meer wat hij moest doen. Dus bleef hij maar naar het water staren, dat opvallend helder was.

~Hehe, am srry xD.