Wide Awake?

Met langzame passen liep de Golden Retriever over het zachte gras heen. Haar ogen waren gesloten, ten teken dat ze genoot van de zachte bries die overwaaide en het warme weer wat meer dragelijk maakte. Toen de zachte wind even was gaan liggen, opende Valerie haar hazelbruine ogen weer. Bij het zien van al dat groen werd ze al wat vrolijker. Natuurlijk hield ze van de stad, omdat er vaak muziek te horen was, maar er ging niets boven de natuur. En als je goed luisterde en erover nadacht, was hier ook muziek te horen. Vogels die fluiten, krekels die elkaar probeerden te waarschuwen dat iets of iemand eraan kwam... Het was eigenlijk allemaal geluid met een eigen ritme. Natuurlijk was het andere 'muziek' dan de tweevoeters maakten, maar het kon nog altijd worden beschouwd als muziek, niet waar? Valerie hield halt en nam de omgeving nogmaals in haar op. Ze was indirect alleen en dat wilde ze eigenlijk niet, maar aan de andere kant had ze wel gezelschap van de fluitende vogels, dus maakte het op zich niet veel uit. Misschien was het een goed idee om hier even te rusten.

Tevreden over haar idee liet ze zich in het gras vallen. Het kwam niet vaak voor dat ze in het gras lag, omdat ze meestal te vinden was in de bewoonde wereld. Ze moest toegeven dat het lekkerder lag dan de tegels van de straat en het bleef niet in je vacht plakken als het zand langs de weg. Eigenlijk had ze vaker naar gras moeten zoeken om op te liggen, want dat lag gewoon veel fijner. Valerie verveelde zich echter al snel, vooral omdat ze niet bepaald moe genoeg was om te slapen. Daarom hief ze haar kop maar op en besloot om één van de liedjes te zingen die ze gehoord had die week. In gedachte speelde ze de muziek af, terwijl ze aftelde om te beginnen met zingen. ''Heartbeat, sky high, tell you that I'm gonna fly,'' begon ze vrolijk, waarna ze haar ogen weer sloot, zodat ze zich beter kon concentreren op de tekst. ''Peaceful, weightless, rainbows watch me passing by.'' Terwijl ze zong, ging haar kop zachtjes van links naar rechts op de beat die eigenlijk bij het lied hoorde. Dit had ze zelf niet echt door, omdat het een soort tik was geworden sinds ze muziek leerde kennen en de liedjes daadwerkelijk (mee)zong. ''Up in the air, there's no need to hurry. Wind through my hair, no time to worry.'' Doordat ze zo bezig was geweest met zichzelf, had ze er niet eens aan gedacht dat iemand haar misschien nu wel kon horen. Ze had ook niet meegekregen dat iemand in de buurt was gekomen. Dit ontdekte ze pas toen haar neus werd gevuld met een sterke geur, dat aangaf dat diegene wel heel dichtbij was nu. Geschrokken stopte ze meteen met zingen en opende ze haar hazelbruine ogen, waarna ze om zich heen keek in de hoop dat ze zich gewoon vergist had en dat er helemaal niemand haar had 'beslopen'.

OOC: Ugh, moet nog even inkomen D:

Dylan haalde diep adem. De nieuwe grond onder zijn poten voelde verfrissend. Het idee dat hij een nieuw gebied had bereikt, een plek waar hij, volgens de verhalen, veel honden zou kunnen tegenkomen, gaf hem moed. Nieuwe geuren die zijn neus allemaal tegelijk instroomden en hem bijna verwarden als hij niet wist wat hem overkwam. Zou er ooit eens een hond aan zijn flauwgevallen, aan het ruiken van honderden nieuwe geuren? De gedachte bracht een grijns op Dylan’s gezicht tevoorschijn. Wie weet. Dat hij het gewend was om nieuwe plekken met vele nieuwe honden te betreden, betekende nog niet dat iedereen dat was. Nu moest hij alleen nog gezelschap vinden. Zijn eerste doel, patiënt, slachtoffer? Hij wist niet eens precies hoe hij het moest noemen. Gewoon de eerste hond in het gebied die hij zou helpen om zijn of haar dromen waar te maken, of over een moeilijke periode heen te komen. Misschien was er wel een hond die slechts wat gezelschap nodig had om gelukkig te zijn.
Bij die gedachte viel Dylan’s blik op een gouden vlek in het grote groene veld. Hij herkende het meteen als een hond, hoogstwaarschijnlijk een Golden Retriever. Opnieuw stroomde er nieuwe moed door hem heen. Een gevoel waar hij nooit genoeg van zou krijgen. Hij zette een grijns op zijn bek en liep in een drafje op de hond af, zich afvragend waarom hij of zij zo alleen in het veld zou liggen. Zou het weggerend zijn van een droeve gebeurtenis? Was het misschien gewond geraakt en kon het niet verder lopen? Of was het slechts aan het genieten van het zachte gras, van het heerlijke briesje wind, van het leven in het algemeen?
Maar Dylan had de hond nog niet bereikt toen hij zijn pas staakte. Hij hoorde iets. Een zachte, engelachtige stem. Het zong. Of beter gezegd, zij zong. De hond – die nu duidelijk te herkennen was als een Golden retriever – was nonchalant aan het zingen met haar prachtige stem. Dylan staarde enkele tellen naar de hond voor hij door had hoe mooi ze eigenlijk was. Golvende gouden lokken omhulden een slank lichaam. In het licht van de zon, leek ze te stralen. Met haar engelachtige stem er bij twijfelde Dylan er even aan of ze wel werkelijk een aardse hond was. Of was ze net als hij, gestuurd door de Canis? Ze zong verder, duidelijk niet doorhebbend dat iemand mee stond te luisteren. Voorzichtig stapte Dylan dichterbij, aangetrokken als het ware door haar gezang, haar stralende uiterlijk, haar alles. Ze leek gewoon zo.. interessant.
Alsof ze zijn gedachten kon lezen, stopte ze plotseling met zingen en keek ze om zich heen. Haar ogen ontmoetten die van hem. Hazelbruin. De perfecte kleur bij haar vacht. Dylan had tot nu toe niet door gehad hoe hij had staan staren. Kop naar voren, oren zo gespitst als mogelijk, en zijn bek hing stiekem ook een beetje open. Snel herstelde hij zich tot en wat meer uitgeruste houding en toverde hij een grijns op zijn gezicht.
“Mijn excuses, ik wilde je niet laten schrikken.” Dylan deed nog een stap dichterbij terwijl hij oogcontact bleef houden. “Ik vroeg me gewoon af..” Even werd hij weer afgeleid door haar gouden gloed, maar hij herstelde zich, “of ik bij je kon komen liggen.” Hij wachtte niet op antwoord. Nog steeds met een grijns op zijn gezicht, liet hij zich door zijn poten zakken, om met een luide plof op de grond terecht te komen. Hij nam enkele tellen om de omgeving in zich op te nemen. Ze had een geweldige plek uitgekozen om te gaan liggen. Heerlijk zacht gras en een prachtig uitzicht. De zon straalde zo fel als mogelijk, maar de wind zorgde er voor dat geen van de twee honden oververhit zouden raken.
“Dus,” hij richtte zijn blik weer op de Golden Retriever naast hem, “Wat was je aan het zingen?”

Note ;; *gooit complimentjes*
Words ;; 646

Tot haar schrik en verbazing was er wel degelijk iemand in de buurt. Hij stond zelfs naast haar. Valerie slikte, maar behield oogcontact toen ze die uiteindelijk hadden. “Mijn excuses, ik wilde je niet laten schrikken,” weerklonk al snel. Zijn stem vulde haar gehoorgang, waardoor via het trommelvlies impulsen naar haar hersenen werden gezonden en haar gedachtegang al snel smeekte om die stem nog eens te kunnen horen. Die gedachte verdween echter al weer snel toen ze zichzelf hierop betrapte. “Ik vroeg me gewoon af..” begon de Duitse Herder weer, waardoor ze haar aandacht weer volledig op hem richtte. Hij pauzeerde in het midden van de zin, maar leek al snel de woorden weer te hebben gevonden. “of ik bij je kon komen liggen.” Zonder op een antwoord van haar te wachten, ging hij naast haar liggen. Zijn grijns was absoluut niet ontkomen aan haar ogen. Ze keek even weg voor enkele tellen, terwijl ze nog steeds geen woord had uitgebracht sinds ze tot de ontdekking was gekomen dat iemand haar had horen zingen. Wat moest ze überhaupt zeggen? Hij was zomaar bij haar komen liggen... Misschien moest ze zich voorstellen? Anders wist hij haar naam alsnog niet en vice versa. Voor haar was het namelijk veel fijner dat ze de naam wist van degene die haar gezelschap wilde houden.

“Dus. Wat was je aan het zingen?” Valerie richtte haar hazelbruine ogen weer op de Duitse Herder, maar haar gedachte ging uit naar het lied dat ze zojuist vrolijk had gezongen. Wat was de titel ook alweer? Het klonk raar, maar voor haar was het makkelijk om de tekst van het lied zelf te onthouden dan de titel. En dat terwijl die altijd veel korter was. Dit keer was het echter simpel, omdat het eerste woordje van de tekst meteen de titel van het lied was. ''Heartbeat,'' sprak Valerie nog ietwat aan de zachte kant. Ze zat nog altijd naast een vreemde en dat betekende natuurlijk dat ze niet veel durfde te bewegen, laat staan hardop praten. Gelukkig voor haar trok dat meestal na een paar minuten wel weer weg. Daarom staarde ze nu ook nog een aantal seconden twijfelend voor zich uit, nam toen diep adem en richtte haar aandacht op de vreemdeling naast haar. ''Ik heet Valerie,'' stelde ze zichzelf toen uit het niets voor. ''Mag ik vragen wat jouw naam is?''

De emoties in de ogen van de Golden Retriever waren.. verwarrend. Ze keek Dylan recht aan, wat hem een goede kans gaf om ze te onderzoeken. Ogen spraken vaak meer woorden dan de meeste honden beseften. Dylan had echter geleerd om ogen te lezen, als het ware. Het was geen waterdichte techniek, maar als er echt iets omging in de kop van een andere hond, kon hij het negen van de tien keer door een goede blik op zijn of haar ogen achterhalen. ''Heartbeat,'' antwoordde de Golden Retriever op zijn vraag. Het viel meteen op dat ze zacht praatte, alsof hij haar intimideerde, wat natuurlijk belachelijk was. Hij knikte, alsof hij het begreep. Eigenlijk wachtte hij op en verdere uitleg. Had ze het zelf verzonnen? Van een andere hond geleerd? Misschien was het een lied wat al jaren in haar familie rondging. Het werd echter al vrij snel duidelijk dat ze geen verdere uitleg ging geven. Even dacht Dylan er aan om het te vragen, als een manier om een gesprek op gang te zetten, maar dat idee liet hij maar gaan. Het lied was waarschijnlijk niet heel belangrijk voor haar als ze het niet uit zichzelf wilde uitleggen. Dat zou hij in elk geval wel doen. Al kon hij zichzelf waarschijnlijk niet goed met anderen vergelijken. Dylan hield er van om gesprekken te houden, het maakte niet veel uit waar over. Als hij een ander er mee kon helpen, praatte hij mee. Hij was er in getraind, als het ware, om antwoorden te geven. Eerlijke antwoorden. Zijn eerlijkheid was vaak de sleutel tot succes.

''Ik heet Valerie,'' sprak de teef. Ah, een directe aanpak. Dylan gaf niet bepaald veel om namen. Hij had een keer een week lang met een hond gereisd die hem zijn naam nooit had verteld. Dylan deed er niet moeilijk over. Hij was eigenlijk nooit degene die om een naam vroeg, omdat het slechts een niet bestaand woord was. Gezichten waren voor hem veel belangrijker. Echter had hij het geluk om een goed geheugen te hebben. Namen bleven altijd wel hangen, en als dat toch niet gebeurde, zou hij het gezicht wat er bij hoorde wel altijd in zijn geheugen op slaan. Geen hond die hij ooit had ontmoet zou hij vergeten.
''Mag ik vragen wat jouw naam is?'' De engelachtige stem sprak opnieuw. Dylan kon zich niet inhouden en zette een flinke glimlach op zijn bek. De voorzichtigheid van de Golden Retriever, Valerie, was bewonderenswaardig. Schattig, bijna. Wat kon Dylan toch genieten van de verschillende persoonlijkheden die hij altijd tegenkwam. Het contrast tussen sommigen was ongelofelijk.
“Dylan,” zei hij, nog steeds glimlachend, “mijn naam is Dylan.” Hij vroeg zich af wat een naam voor haar zou betekenen. Hij wist in ieder geval dat hij Valerie niet snel zou vergeten. Haar naam was al net zo sierlijk als haar gouden, golvende vacht. Hij grinnikte even. Valerie. Hij had het niet meteen beseft, maar hij kende deze naam al. Niet van een andere hond, maar van een lied wat hij ooit ergens had opgepikt. En hoewel hij eigenlijk nooit over het lied had nagedacht, was het blijkbaar wel blijven hangen. Hij besloot het zacht te zingen, om te zien of ze het zou oppikken, of ze het überhaupt kende, en om haar karakter te testen.
“Since I've come on home,
Well my body's been a mess.
And I've missed your ginger hair
And the way you like to dress
Won't you come on over
Stop making a fool out of me
Why don't you come on over Valerie?” Hij merkte dat hij harder was gaan zingen. Uit gewoonte, waarschijnlijk. Hij kon ook wel zacht zingen, maar dit lied was daar niet voor bedoeld. Hij grijnsde naar haar, met een vrolijke twinkeling in zijn ogen. Hopend dat ze hem niet door dit simpele lied zou verafschuwen.

Note ;; x
Words ;; 640

Valerie had zwijgend haar blik naar de grond gericht. De vreemdeling naast haar nam de tijd om haar antwoord in zich op te nemen, waardoor er een kleine stilte viel. Valerie haatte dit soort stiltes altijd. Ze dwong zichzelf meestal iets te verzinnen om te zeggen, maar daar faalde ze vrijwel altijd in. Voor haar was dit dus meer een ongemakkelijke stilte dan anders. Wat als hij nu weg ging, omdat ze zo stil was? Eerlijk gezegd wilde ze dat niet eens. Alleen zijn was fijn, op z'n tijd, maar gezelschap had ze nog veel liever, zelfs al kende ze die hele hond niet. Misschien had dat met haar verleden te maken, misschien ook niet. Het enige probleem was natuurlijk dat ze behoorlijk verlegen kon zijn. Daar kon ze zelf niks aan doen, want veel ervaring met contact had ze niet gehad. Slechts enkele dieren wilden haar leren kennen en namen de moeite om haar uit haar schulp te helpen.

“Dylan,” weerklonk de stem van de Herdershond weer, waardoor Valerie haar hazelbruine ogen weer op haar metgezel richtte en zag dat hij nog steeds glimlachte. “mijn naam is Dylan.” Opgelucht dat de reu niet was weggelopen en een antwoord gaf op haar vraag, weerspiegelde ze zijn gezichtsuitdrukking, ook al was het iets minder breed dan Dylan's glimlach was. Het was eerder een klein, bescheiden glimlachje. “Since I've come on home, Well my body's been a mess. And I've missed your ginger hair. And the way you like to dress.” Valerie's gezichtsuitdrukking veranderde langzaam. In plaats van de kleine glimlach had ze nu een verbaasde blik in haar ogen. Dylan was een lied aan het zingen die haar vaag bekend voor kwam. Was dit soms een poging om haar uit haar tent te lokken? “Won't you come on over. Stop making a fool out of me. Why don't you come on over Valerie?” De Herdershond was steeds luider gaan zingen, wat effect scheen te hebben op haar. Ze deed haar uiterste best om de rest van de tekst te herinneren, iets wat al aardig snel leek te lukken. De Golden Retriever sloot haar ogen en opende haar bek weer.

''Well since I come home. Well my body's been a mess. And I miss your tender hair, and the way you like to dress,'' begon ze. Het was ongeveer hetzelfde refrein als Dylan net zong. Slechts één enkel woord was anders. ''Oh won't you come on over? Stop making a fool out of me. Oh why don't you come over, Valerie.'' Pas toen ze deze zin zong, kwam ze erachter dat haar eigen naam in het lied voor kwam en dat dat waarschijnlijk de rede was dat Dylan het zong. Ze kon het niet helpen om te grinniken. ''Wauw, dat is de eerste keer dat me dat opvalt,'' mompelde ze net hard genoeg voor de Herdershond om te kunnen verstaan, zelfs al was het meer tegen zichzelf bedoeld. Zou er eigenlijk een lied zijn met zijn naam erin? Vast wel, alleen wist ze die natuurlijk nu niet. Hoe moest ze anders reageren op het lied van Dylan? Iets zingen waar ze op het moment aan moest denken, terwijl ze bij hem lag? In dat geval wist ze wel iets dat mogelijk perfect paste. Nadat ze zich weer even stil had gehouden, begon ze de tekst in haar hoofd weer te verwoorden.

''I'm not yours, and you're not mine, but we can sit and pass the time. No fighting wars, no ringing chimes. We're just feeling fine,'' zong ze, hopend dat de situatie nu echt ongeveer hetzelfde was. Valerie besloot het tweede couplet maar over te slaan, omdat ze daar momenteel maar de helft van wist. ''I could wait a thousand hours, stay the same in sun and showers, pick apart a hundred flowers, just to be quiet,'' vervolgde ze, waarbij ze haar blik weer op de hond naast zich had gericht. Dylan had open kaart gespeeld en dat realiseerde ze zich maar al te goed. Door te zingen, kwam ze uiteindelijk wel uit haar schulp gekropen en dat vond ze helemaal niet erg.

Het scheen Valerie enkele tellen te kosten om te begrijpen welk lied Dylan had gezongen. Even was hij bang dat ze hem niet zou begrijpen, of dat ze geïrriteerd zou raken omdat het vaker was voorgekomen dat iemand dit lied voor haar had gezongen puur omdat haar naam er in zat. Aan de andere kant verwachtte hij niet dat veel honden dit lied zouden kennen, en hoe raar zou het wel niet zijn als hij zomaar ineens een lied verzon met haar naam er in? Zijn actie kon compleet verkeerd opgevat worden, terwijl het zo’n onschuldige daad had moeten zijn. Zijn zorgen werden echter vrijwel direct weggeveegd toen ook Valerie begon te zingen. Meteen herkende Dylan de melodie: ze zong hetzelfde lied! Meteen verscheen er een brede grijns op zijn gezicht. Zijn zorgen waren voor niets geweest. Niet alleen dat, dat ze meteen het lied meezong was voor hem een teken dat ze zich voor hem openstelde. Had ze niet haar gezang abrupt gestopt toen ze door had dat er een hond in de buurt was? Het verbaasde hem soms wat een invloed bepaalde daden op anderen konden hebben. Dat vond hij een van de fijnste dingen aan nieuwe honden ontmoeten: de onvoorspelbaarheid van ieders karakter.

Toen Valerie klaar was met zingen, ontsnapte een grinnik haar. Dylan hield zijn kop op vragende wijze scheef. Echter gaf ze direct al een verklaring. ''Wauw, dat is de eerste keer dat me dat opvalt.'' Ze sprak zacht, maar hard genoeg voor hem om haar te verstaan. Er ontsnapte hem ook een halve grinnik. Hij ging er vanuit dat ze bedoelde dat haar naam er in zat. Wat haar anders aan het lied kon opvallen, zou hij niet weten. Tenslotte wist Dylan niet hoe Valerie’s gedachten in elkaar zaten. Hij kon er naar gokken, ja, maar meer ook niet. En hoewel hij niet al te slecht in gokken scheen te zijn, bleef hij in dit geval maar bij zijn eerste ingeving.

Hij wendde zijn blik net van haar af, toen haar stem opnieuw klonk. Meteen fixeerde Dylan zijn ogen weer op de gouden verschijning die Valerie was. ''I'm not yours, and you're not mine, but we can sit and pass the time. No fighting wars, no ringing chimes. We're just feeling fine.'' De grijns die op Dylan zijn gezicht had gestaan, was langzaam verdwenen. Niet omdat hij niet vrolijk was, maar omdat hij zich zo op het luisteren concentreerde, dat hij zijn lach niet intact kon houden. ''I could wait a thousand hours, stay the same in sun and showers, pick apart a hundred flowers, just to be quiet.'' Haar hazelbruine ogen keerden zich naar hem en een golf van warmte vulde zijn lichaam. Hij kon het niet helpen om zijn grijns terug te brengen. Hij kende het lied wat ze zong niet. Waarom zou ze het hebben uitgekozen om nu te zingen? Stil zijn was nou niet echt iets waar Dylan goed in was. Misschien was het een hint, dat hij juist moest proberen stil te zijn. Maar die blik in Valerie’s ogen sprak de tekst van haar lied enorm tegen.
“Wauw,” besloot Dylan uit te brengen, voor hij echt stil zou vallen. Een betere reactie kon hij momenteel niet verzinnen. Misschien was stilte juist een goede reactie, al had hij ergens het gevoel dat dat Valerie geen goed zou doen. Hij besloot in te spelen op het feit dat ze zich nu minder verlegen gedroeg dan in het begin. Misschien kon hij een vriendschap laten ontstaan door het gesprek door te voeren.
“Ik weet nu wel dat je naam Valerie is, maar.. Wie ís Valerie?” Dylan hield zijn kop een tikje scheef. Misschien was zijn vraag te vaag geweest. Hij wendde zijn blik af naar de lucht voor hij uitlegde wie Dylan was. “Ik ben een simpele Duitse Herdershond die rondtrekt om blijdschap te brengen naar iedere hond die hij tegenkomt. Of het nou een luisterend oor is wat men nodig heeft, een speelmaatje, of gewoon iemand om mee te lachen of te zingen, ik doe het graag.” Bij het noemen van het woord ‘zingen’ keek hij Valerie weer aan. Hij was enorm benieuwd wat zij hem te vertellen had. Het niet vermelden van Canis had hij opzettelijk gedaan, want hoewel hij zich veilig bij haar voelde, waren er bepaalde dingen die je gewoon niet bij de eerste ontmoeting kon vertellen, tenzij er naar gevraagd werd. Bovendien was er nog de Afspraak waar hij zich aan moest houden, waar duidelijk in beschreven werd dat Canis zo min mogelijk besproken moest worden, zeker niet als het nog niet duidelijk was of hij de andere hond vaker in zijn leven tegen zou komen. Hij moest eerst maar afwachten wat Valerie hem te vertellen had.

Note ;; Nieuwe posttable ftw 8'D
Words ;; 790