~Watch your steps.

~Your Inner Self.

Stap zwiep stap zwiep stap zwiep, de ritmische passen van Jay waren precies zoals ze hoorden. Ook zijn hartslag had de jonge pup onder controle, eigenlijk had hij alles onder controle. Zoals altijd wanneer dat nodig was, hij was op een nieuwe plek, iets ongewoons voor hem. Want ja, hij hield niet zo van nieuwe plaatsen, honden of andere dingen. Even stond hij stil, zijn heldere ogen keken geconcentreerd rond. Alles sloeg hij op in zijn kleine propvolle kopje. Druk was het niet, het was immers diep in de nacht. Het enige moment van de hele dag dat hij echt mocht. Zijn zicht werd ook niet beperkt, want zijn ogen waren goed getraind.
Jayson vervolgde zijn pas, hij was in mensen gebied dat wist hij wel. Zijn blik gleed naar beneden waar zijn witte pootjes leken op te lichten door de heldere maan boven aan de donkere nacht, een stoeprand sloop in zijn zicht, met een elegante sprong lande hij er boven op. Een lichte glimlach verscheen rond zijn lippen, een glimlach die bijna altijd te zien was. Hij hield van het leven, ook al had het hem al zo veel pijn gedaan, zomaar op geven kon hij niet. Hij moest blijven hopen, op een betere wereld en op meer vrede. Hij voelde het als zijn taak om de wereld een stukje hoger te brengen, om er mee te helpen tenminste. Hij deed zijn taken, zoals hij dat noemde, op onverwachte momenten. Wanneer het het best zou lukken.
Jayson bracht zijn kop weer recht, zijn helder blauwe, bijna doorschijnende ogen keken de duisternis in. Zijn ogen vonden iets interessants, nieuw, maar interessant. Snel draafde hij in diens richting, een ijzeren stang liep ver naar rechts en ook naar links. Een eindje verder was nog zo’n stang met daartussen houten planken en grote kiezels. Hij lande met een klein sprongetje boven op de houten planken en besloot naar links te lopen. Met zijn kop omlaag keek hij naar waar hij moest stappen om precies in het midden van de planken te komen. Doordat hij zo geconcentreerd bezig was had hij niet gemerkt dat een paar meter verder op het spoor een gedaante stond. Van een hond.

~Open, max 2.

Een magere pup bewoog zich tussen de straten door. De blik in zijn zwarte ogen gleed omhoog, naar de huizen. Wat moest hij hier nou? Ja, zorgen dat hij hier zo snel mogelijk weer vandaan kwam. Hij kreeg de rillingen van deze plek. Nee, hij hield niet van mensengebied. Hij was klein voor zijn leeftijd, zijn groei tegengehouden door het weinige eten die hij binnen kreeg. Toch was hij ondanks zijn lengte niet op zijn mondje gevallen. De geur van vlees prikkelde zijn zintuigen. Hij stopte met lopen en tilde zijn kop op. Rook hij daar nou vlees? Hij snoof de geur van zijn omgeving diep in, totdat hij gelokaliseerd had waar de geur vandaan kwam. Hij liep in de richting van een vuilnisbak aan het eind van de straat. Voor dat maffe ding bleef hij staan. Hij fronste en keek omhoog. Waarom zat er vlees in dit rare rondvormige ding. Er was vast een manier om het eruit te krijgen. Hij zette zijn voorpoten tegen de vuilnisbak aan, waardoor deze omrolde. Hij grijnsde toen de hele inhoud over de straat rolde. Mensen waren vreemde wezens, waarom stopten ze eten in van die vreemde bakken? Hij stopte zijn neus tussen de rommel totdat hij het mergpijpje gevonden had, die hij geroken had. Hij klemde het tussen zijn kaken en wou verder lopen toen hij gestommel in het huis hoorde. Ze hadden vast het lawaai gehoord. Snel bracht hij zijn achterpoten onder zijn lichaam en schoot er vandoor. Net op het moment dat hij de deur open hoorde gaan en hij mensen hoorde schreeuwen. Eigenlijk had hij helemaal geen kracht in zijn poten om te rennen, maar toch lukte het hem om veilig de straat uit de rennen en een bosje in te duiken. Daar bleef hij hijgend staan. Door het korte sprintje die hij had moeten trekken waren de sneetjes in zijn huid weer opengesproken. De geur van vers bloed mengde zich met de geur van het vlees. Hij zuchtte en legde zijn oren plat in zijn nek. Waarom was hij eigenlijk zo’n slappeling? Hij kon niet eens goed voor zichzelf zorgen. Hij liet zich door zijn poten zakken en begon op het mergpijpje te kauwen. De smaak vulde zijn bek en zo kon hij de honger in zijn maag een beetje stillen.
Het duurde een tijdje totdat hij door het bot heen was en het vlees opgegeten had. Daarna stond hij op en keek hij om zich heen. Waar was hij eigenlijk heen gerend? Hij stak zijn kop onder het bosje door en nam de omgeving in hem op. Voor hem lag een vreemd ijzeren ding met hout. Wat was dat nou weer? Een beetje chagrijnig kroop hij de bosjes uit. Hij had er een hekel aan als hij iets niet begreep. Het liefste wou hij alles gewoon al snappen, ook al wist hij dat dat gewoon onmogelijk was op zijn leeftijd. Het was stil om hem heen, waarschijnlijk omdat het ook al nacht was. Dat scheelde weer. Als hij geen lawaai maakte was er ook maar een kleine kans dat hij mensen tegen kwam. Hij sprong over het ijzer heen op het hout. Tussen de ijzeren stangen door begon hij van de mensen weg te lopen. Alleen dat duurde niet lang, want voor hem verscheen na een bocht een gestalte. De gestalte van een andere pup. De pup had hem duidelijk niet door en hij wachtte totdat hij dichter bij hem in de buurt was. “Boe,” zei hij toen droogjes. De blik in zijn zwarte ogen keken recht naar de andere pup. Hij negeerde het geprik van zijn voetkussentjes, die steeds weer open sprongen omdat hij er nou eenmaal op moest lopen. Hij ging zitten, zijn staart klopte zachtjes op de grond. “Ik snap dat dit ding hier interessant is, alleen als ik jou was zou ik ook een beetje om je heen blijven kijken,” vervolgde hij toen. “Mijn naam is Dyggur en jij bent?” Hij keek argwanend naar de andere pup.

Nog eventjes bleef hij zo door lopen, hupsend met zijn ene poot voor zijn andere midden op de houten planken. Zijn kop stond nog steeds omlaag, toen stond hij stil, tikte met zijn neus de planken aan en snuffelde even. Hij wilde alles opslaan, wat hij rook, wat hij zag en wat hij hoorde. Hij wist dat dat niet kon, dat hij niet voor eeuwig alles kon onthouden, maar hij wilde het op zijn minst proberen. Hij wist ook dat hij al gefaald had, de geur van Leelou vervaagde in zijn hoofd, hij wist niet meer hoe zijn beste vriend rook. Zijn heldere ogen begonnen vochtig te worden, nee Jayson niet doen, je bent geen stommeling. Hij werd uit zijn gedachte gerukt door een geur en daarna een geluid samengevoegd met beeld. “Boe,” Bracht een pup vlak voor hem toonloos uit. Hij zag er grappig uit, vond Jayson. Hij leek een piepkleinbeetje op Leelou, met zijn zwarte snuit. Alleen Leelou had die witte streep niet… en was geen pup natuurlijk. “Schrik,” Sprak Jayson hem droogjes na. De blik van de pup kruiste die van hem, gelijk keek Jayson weer weg, hij wist dat hij nu dat fijne gevoel van zijn Force kreeg, eventjes maar. Niet lang genoeg om ook zijn pijn weg te halen, want Jayson wilde niet dat de pup wist van zijn rare gave, dan zou hij gelijk geen vrienden meer willen worden. Zijn ogen volgde de bewegingen van de pup, die was gaan zitten. Jayson volgde zijn voorbeeld, zachtjes liet hij zijn kont op de planken neer komen. Ook zijn staart zwiepte heel sloom van links naar rechts. “Ik snap dat dit ding hier interessant is, alleen als ik jou was zou ik ook een beetje om je heen blijven kijken,” Sprak de pup in zijn richting. “Je hebt gelijk, ik moet me ook niet zo op een ding richten… stommeling dat ik ben.” Dat laatste sprak hij nogal mompelend uit, maar nog net hoorbaar. Bij de eerste keer dat hij in de ogen van de pup keek, wist hij dat hij pijn had, en hij wilde hem ook wel helpen… Maar durfde het niet zo goed, daarom ontweek hij de blik van de ander. “Mijn naam is Dyggur en jij bent?” Jayson bracht zijn kopje weer een tikkeltje lager, “Dyggur, mooie naam,” Glimlachte Jayson. “Ik heet Jayson, zeg maar Jay.” Maakte hij zijn zin af met een lieve stem. Jayson stond op, kwam iets dichterbij, gewoon. Omdat hij niet als een debiel op 2000m afstand wilde blijven. “Wat doe je hier? En ja, ik ben hier ook… Maar dat komt omdat ik toch nergens anders heen kan.” Jayson kreeg toch eindelijk de moed om zijn gespreks partner in de ogen te kijken. Hij wist dat Dyggur nu het lichte gevoel in zijn hoofd kreeg, Jayson keek hem zo lang mogelijk aan, zodat ook Dyggur’s pijn zou verdwijnen. Toen keek hij weg, het was lang genoeg, “Hoe voel je je?” Vroeg Jayson hem, het kwam voor dat het gebruik van zijn Force niet 100% gewerkt had, maar in dit geval verwachtte hij dat niet.

~Kijk voor zijn Force maar bij Force Aanvragen xD

Honey liep rustig over het trein station, de hele dag moest ze gestresde mensen ontwijken en er voor zorgen dat hun haar niet omver liepen. Gelukkig was het inmiddels diep in de nacht en was er eigenlijk niemand meer. Honey stond even stil, haar blauwe ogen gleden over het gebied, er was inderdaad niemand. Honey keek nog even goed om zich heel en ging daarna dicht bij een bankje liggen. Een verveelde lange piep ontsnapte uit haar bek terwijl ze gaapte. Er was nergens plezier te bekennen, alle mensen zaten lekker thuis voor de kachel en de tv, of ze lagen al in bed. Ook alle honden lagen om deze tijd lekker op de warme schoot van hun baas of in een zachte mand met een klein lichtje er naast. Althans, zo was haar moeder opgegroeid. de lange piep was over gegeen in gegrom. Zij was nooit zo warm en lief opgevoed. Nu lag ze hier op straat een beetje verveeld om zich heen te kijken. Ze slaakte nog een grote zucht en stond daarna weer op, zij wou ook een warme mand met een gezelig lichtje ernaast, zij wou ook lieve baasjes die haar heel goed verzorgen. Ze keek even naar een verlicht raam, er waaide een warme en lekkere geur bij het huis. Honey ging op haar achterpoten staan en kon net door het raam heen kijken, en ja hoor. Daar zat een grote vrouw met een klein hondje op haar schoot, ze streelde hem en zei lieve woordjes tegen hem. Honey werd boos toen ze dat zach, ze gromde even. Plotseling stond het kleine hondje op en begon hard te blaffen naar Honey. Honey keek toen ercht in de ogen van de mevrouw die door het raam keek. Even piepte de pup en keek haar verdrietig aan, maar al snel werd het gordijn van het raam dicht gedaan zodat Honey niet meer naar binnen kon kijken. Treurig ging ze weer op haar vier poten staan en liep weg. Ze richte haar blik nog een keer naar het huis en ging toen zitten. Honey richte haar kop omhoog en keek naar de sterren, een traan rolde over haar wang. Plotseling rook ze andere honden. Meteen stond Honey op en liep naar ze toe. Een van de honden leek sprekend op haar, de andere was duidelijk anders. Honey ging ook maar zonder iets te zeggen zitten. Ze zou straks wel hallo of sowiets zeggen.

[Sorry dat ik opnieuw heb gepost maar de andere was slecht en klopte niet ;)]

Hij zag dat de andere pup hem in zich opnam. Dat vond hij prima, dat deed hij ook bij hem. Dat was een gewoonte die hij al bij zijn geboorte meegekregen had, waarschijnlijk instinct. Niemand had dat hem ooit uitgelegd, dus zeker wist hij dat niet. Zijn lichaam schokte toen de pup hem aankeek terwijl hij schrik zei. Eigenlijk was het de bedoeling geweest om een sarcastische opmerking te maken, maar die bleef in zijn keel steken. Zijn ogen werden groot toen het goede gevoel door zijn lichaam verspreidde, verbeelde hij zich dat nou? Waarschijnlijk verbeelde hij het zich gewoon. Hij schudde het van zich af toen de pup weer van hem wegkeek. Hij keek toe toen de pup voor hem ging zitten, maar hun blikken kruisten zich niet opnieuw. Dat irriteerde hem, waarom keek hij hem niet meer aan? Was het dan toch geen verbeelding geweest? “Aangenaam Jayson,” zei hij toen de andere pup zich voorstelde. Hij ging niet verder op de opmerking over het rare metalen geval onder hen in. Hij was veel te veel bezig met het rare gevoel dat hem overvallen had toen Jay hem aangekeken had. “Zeg Jay waarom kijk je me niet aan?” vroeg hij wat geïrriteerd toen hij dichterbij kwam. “Wat doe je hier? En ja, ik ben hier ook… Maar dat komt omdat ik toch nergens anders heen kan.” Hij haalde even zijn schouders op. “Ik zwerf wat rond, op zoek naar een plek die ik echt mijn thuis kan gaan noemen. Ik wil heel graag een echt thuis, al betwijfel of ik die ooit ga vinden. En waarom kan je nergens heen Jay? Er zit hier toch geen hek?” vroeg hij toen. Hij keek naar Jay zijn kop die hem langzaam weer in zijn ogen keek. Weer werden zijn pikzwarte ogen groot toen hij het idee kreeg dat iemand watten in zijn kop gepropt had. Hij trok zijn lip op en probeerde zich er tegen te verzetten. Hij had er een hekel aan als hij ergens geen controle over had. Alleen het had geen enkel effect. Hij voelde hoe zijn wonden even prikten en de pijn daarna leek op te lossen. Er liep een koude rilling over zijn rug toen Jay weer wegkeek. Hij bleef een tijdje stil terwijl hij naar de andere pup staarde. Probeerde te bevatten wat er daarnet gebeurd was. “Hoe deed je dat?” zijn stem siste. Hij had totaal geen controle meer over de situatie gehad. Hoe kon dat? Hij keek naar zijn rug daarna tilde hij zijn poot op en zette die hard weer neer, om te zien of dat nog pijn deed. Alleen ook die pijn was weg. De wonden waren genezen, er waren alleen nog maar dunne littekentjes over. “Hoe….” Zei hij nog eens. “Je hebt de wonden weggehaald?” vroeg hij toen ongelovig. “Maar dat kan toch niet?” Hij keek naar Jay. “Jay kijk me eens aan,” er klonk bijna iets dreigends in zijn stem. Hij wou gewoon dat Jay hem aankeek. Waarom keek die nou steeds weg? Waarom deed hij zo onderdanig. “Ik ben toch geen leider,” begon hij te mopperen.
Hij hield echter op toen een nieuwe geur zijn zintuigen prikkelde. Hij keek op toen nog een pup zich bij hen voegde, een teefje. Ze leek op Jay. Hij keek haar afwachtend aan maar ze ging alleen maar bij hun zitten. “Zeg me niet dat jij niet kan praten hè?” hij gromde zachtjes. “Hij durft me bijna niet aan te kijken en ik heb wel weer genoeg rare dingen meegemaakt vandaag,” ging hij nukkig verder. “Alsjeblief zeg iets anders denk ik nog dat ik gek aan het worden ben,” zijn staart klopte gefrustreerd op de grond.