Into the fray.

Gast

Het was alweer een hele tijd geleden dat Judas leden van The Faithfull Prayers had gezien. Hij had dan ook een zware taak op zich genomen en hoewel hij die vlekkenloos wou volbrengen, Alcapone zijn leider had aan hem de taak gegeven om voor kort de roedel te onderhouden. Hij had beloofd dat het onder zijn leiding goed zou komen. Maar nu was het hoog tijd de leden te testen en vooral te leren kennen. En de oude leden waren ook verplicht om te komen. Hij moest ze immers duidelijk maken wat er gaande was. Mort wandelde langzaam langs het meer. Ze wou eerst een kudde localiseren voor ze haar leden opriep. Zo had ze toch de zekerheid dat ze een jacht konden houden. Jagen was belangrijk in een roedel, het zorgde voor samenwerking en het bouwde vertrouwen op. Hij volgde zijn neus tot op een korte afstand van het meer en hoorde gesnuif. Ja, ze waren in de buurt! Hij sloop nog wat dichterbij en tussen het groen verschenen enkele gedaantes. Ok, hij had ze gevonden. Een kleine kudde hindes, zelfs zonder mannetje. Perfect. Zonder rennend gewei hadden ze veel minder kans op gewonden of zelfs doden, want dat was wel het laatste wat ze vandaag wou gaan aanzien. Hij keek naar de lucht, waar de zon pal in stond. Het was middag, en etenstijd! Maar deze dag zou niet enkel bestaan uit een jacht, hij was ook van plan de leden op fisieke kracht en slimheid te testen.

Nog geen kwartiertje later kwam Mort bij de rand van het meer. Hij zaten op behoorlijke afstand van de kudde, maar het was dan ook de taak van de nieuwelingen deze op te sporen. Zijn volgende taak was deze bijeen roepen en informeren over de actie die zou volgen, en het feit dat Alcapone hem voor kort de leiding had gegeven. Ze zouden hun prooi zoeken, besluipen, aanvallen en hopelijk ook overmeesteren. Dat was Mort zijn plan en hij hoopte het dan ook zo uitgewerkt te zien. Hij ging zitten en slaakte een huil naar de leden van The Faithfull Prayers. Deze duidelijke huil zou hun oren wel bereiken, en hopelijk ook die van andere solitaire wolven.Een huil schril en gericht naar degene die wisten dat het naar hun gericht was, andere zielige honden zouden niet durven tekomen. Gevreest. Het enige wat hij nu nog kon doen was plaats nemen op zijnr achterwerk en afwachten.

-Alle TFP melden! Ook honden die zich bij de roedel willen voegen zijn welkom!-

Al slenterend droegen haar poten door het veld. Haar kop hing laag, oren naar achteren gericht zoals gewoonlijk voor de teef en haar blik recht voor zich uit gericht. Niets zou haar aandacht kunnen opeisen, helemaal niets. Ze zou dwars door alles heen kijken, gewoon doorlopen. Ondanks dat haar tempo niet zo snel was, eerder best langzaam. Alsof iemand touwen om haar heen had gebonden, met daaraan een zware rots die ze achter zich aan moest slepen. Echter was er niets achter haar en was haar witte vacht geheel ongeschonden. Niet super mooi, zoals bij showhonden; maar het kon ermee door.
Haar tong hing uit haar bek, gaf aan dat ze al een tijd zo aan het lopen was. Met haar witte vacht hoefde ze zich niet zoveel zorgen te maken over de zon, enkel dieren met een donkere vacht moesten daarmee rekening houden. Zij was gezegend met een mooie, witte vacht die verkoelend werkte. Echter was dat effect niet blijvend. Nou dat ze al een flink stuk had gelopen begon ze het toch warm te krijgen. Het reizen had voornamelijk bestaan uit korte nachten en lange dagen. Daarmee werd bedoeld dat ze niet zoveel had geslapen en dat begon wel zijn tol te eisen. Het was hard en bovendien ook moeilijk om wat te vangen. Misschien was een compagnon toch nog niet zo slecht geweest, maar haar karakter kennende zou ze waarschijnlijk toch ruzie maken met alles en iedereen. Niet te vergeten dat ze ieder willekeurig mens gewoon zou bijten als hij of zij er maar over nadacht een hand naar haar uit te steken.
Ze bleef gewoon doorlopen, scheen de huil te negeren. Ze deinsde er niet voor terug, maar scheen er niet enige interesse in te hebben. Uiteindelijk bleef ze stilstaan, hief haar kop langzaam op. Terwijl ze hem ophief sloot ze haar bek, verborg haar tong voor omstanders. Haar ogen tot spleetjes geknepen tuurde ze in de richting van waar de huil vandaan kwam. Het was niet zozeer nieuwsgierigheid, wilde meer weten wat ze zou kunnen krijgen als ze erheen zou gaan. Ver was het niet, dat had ze gelijk al kunnen constateren. Ach, niet geschoten is altijd mis.
Ze liet haar kop weer een beetje zakken en trok een klein sprintje, om daarna over te gaan in een snel tempo; al trippelend. Ze had nu wel genoeg aan haar hoofd wat struiken en bomen betreft die ze moest ontwijken, rennen was onverstandig.

Wanneer de geur van een andere wolf haar reukzintuig bereikte ging ze langzamer. Van haar snelle tempo naar een sukkeldrafje en uiteindelijk hield ze halt. Ze hief haar kop op, oren naar voren; maar staart naar onder. Trots was iets waar ze zich achteraf pas druk om maakte. Als ze al bij een Pack zou gaan, zou het zijn om te profiteren. Profiteren van het feit dat hun de omgeving al schenen te kennen, dat ze niet in haar uppie hoefde te jagen en dus sneller aan wat voedsel kwam.
Nu pas kwam de realisatie dat de huil bedoeld moest zijn voor een roedel. Misschien kon ze wel een plekje claimen in die roedel en gewoon blijven zolang het nodig was. Totdat ze weer wat energie had, genoeg om haar reis te vervolgen. Als ze dat al zou willen. Echter zou ze zich nooit volledig laten leidden, daar was ze te onafhankelijk voor; maar met het idee in haar achterhoofd van profiteren mocht het nog wel eens lukken.
Ze twijfelde er niet over dat de ander haar allang moest hebben gespot, niet door te kijken of goed te luisteren, maar door te ruiken. Zijn neus te gebruiken. Ze was een nieuweling in dit gebied, haar geur stak af van al het andere en niet zo’n klein beetje. Ze hoorde hier niet, was een buitenstaander. En daarom, omdat haar geur nog niet was vermengd met het terrein zelf, was ze een doelwit dat gemakkelijk gespot kon worden met het reuk zintuig. Licht aarzelend zette ze een stap naar voren, nog steeds niet zo zeker over haar zaak, gaf zich gedeeltelijk weer voor de ander.
Nu pas gaf ze haar ogen de kans om alles te bekijken. Een reu, maar natuurlijk. Natuurlijk was hij ook groter dan haar, zag er ook wel sterk uit. Die had dus blijkbaar niet zijn gehele leven op zijn kont gezeten, zoals hij daar nu dan zat.
Ondanks alles kwam er geen woord over haar lippen, want die bleven mooi gesloten. Ze keek enkel, geen staar wedstrijdje; geen uitdaging. Enkel onderzoekend, wilde de ander gewoon goed in zich opnemen. Na dit gedaan te hebben ging ze zitten, keek uiteindelijk ook weg. Echter niet naar onder, naar boven. Tuurde maar wat, maar nog steeds zei ze niets. Het was ook weer zo cliché om gelijk je naam te zeggen en te gaan van: “Ik ben sterk genoeg om erbij te mogen!” En bla bla, ze wist wel beter. Ze wist wel dat het prima aankon, maar dat lieten woorden nou eenmaal niet blijken.

» Miep c:
» Nikita kon niet bij dat eerste topic zijn, dus is ze er nu owo

De lucht was vochtig en kleine druppeltjes gleden over haar witte kop en de rest van haar lichaam, maar de meeste bij haar kop. Ze deed haar kop naar beneden en nam een verfrissende slok water. Amillio was een tijdje weg geweest en ze wist dus ook niet hoe de roedel er aan toe was dus het was hoog nodig om te kijken. Het belangrijke was was dat ze nu weer terug was. Toch twijfelde ze en gelijk heen te gaan want haar loopsheid zat in de weg. Ze nam nog een lok koud water. Ze was toch wel blij weer in roedel gebied te zijn, het was tenslotte haar thuis. Ze hief haar hoofd weer en waterdruppels dropen langs haar kin naar benden. Ze snoof de lucht diep in en besloot maar weer de roedel op te zoeken. Ze zette haar lichaam in beweging en stapte langzaam dieper roedel gebied in. Zouden ze blij zijn haar te zien? Ze wist het niet zeker maar de roedel zag iedereen als een broeder en zuster dus dat moest wel. Haar poten sjokten over de harde aarde heen. Ze dacht niet meer aan haar loopsheid en liep gewoon door. Waarom zou ze zich daarom ook druk maken? Vroeg ze aan zichzelf maar gaf er geen antwoord op. Dan opeens hoorde ze een huil voor de roedel en dit was zeker weten de huil van Judas. Ze bracht zonder te twijfelen haar lichaam naar een hogere snelheid richting het geluid van de huil. Ja dit was een goed moment om zichzelf weer te laten zien naar een tijde weggeweest, zo zou de hele roedel het zien.

Al snel kreeg ze Judas in zicht maar hij was niet alleen, er was een andere hond die ze niet kende, of een nieuw lid van toen ze weg was of een hond die wou joinen. Ze hield haar snelheid in en kwam langzaam tot een stop bij Judas en de vreemde hond. Ze grijnsde een klein beetje naar de twee honden. "Hallo Judas, en Hallo andere hond."Zei ze met een glimlach. "So what are we going to do?"Vroeg ze met een kleine grijns naar Judas. Oh wat wou ze graag weten wat hij dat en wat de andere hond dacht, ook was ze benieuwd naar wat Judas zou gaan zeggen tegen haar. Ze plofte haar kont zachtjes neer op de harde aarde grond. Ze keek naar Judas serieuzer aan want het moest niet een grap blijven. Ze rook behoorlijk naar loops maar zelf trok ze er niets van aan. Ze gingen iets doen en daar moest ze al haar focus op leggen, want ze wou het wel goed doen. Ze keek even om haar heen maar Alcaphone en de andere roedel leden waren nog niet te zien. Ze was gewoon de eerste op die witte hond na.