Ran away || O P E N ||

’Maa-áam! Alsjeblieft!’ jengelde een heldere, hoge belletjesstem. ’Sjeblieft?’ piepte ze hoopvol. ’Sjeblieft?’ Etu had straf. Daimond had haar gezien toen ze richting de stad ging. Ze was al veel vaker daar naartoe geweest maar dat ging ze niet vertellen. Nu had ze straf, ze mocht niet verder dan honderd meter van haar ouders vandaan gaan. Geen lol aan. En dat had ze al twee weken.
’Alsjebli-‘ ’Nee! Hou erover op. Dit stelt me zeer teleur, nog steeds.’ Etu rolde met haar ogen, niet diezelfde preek. ’Wil je dat de mensen je vangen? Wil je een halsband om je nek? Wil je een gelimiteerde drie meter renruimte?’ Etu kromp in elkaar. Niet van schuldgevoel maar van het oude bekende liedje. ’Nee.’ Etu liet haar stem schuldbewust klinken en ze keek naar beneden. Natuurlijk deed het haar niets, Etu zou later toch weer naar de stad toe gaan. ’Maám, spijt me!’ jengelde ze weer, boos.
’Etu hou op.’ Ze snoof boos. Dayah keek op Etu neer en ze kon de preek die in de lucht hing voelen. ’Maar Africa mag wel verder!’ Boos fronste ze haar wenkbrauwen. ’Etu!’
Ze droop af en ging mokkend verderop zitten, expres met haar rug naar haar moeder. ’Ik haat je mam. Het is niet eerlijk!’ Etu keek achterom. ’Ik loop weg hoor. En ik kom nóóít meer terug!’ ’Etu je kan me niet chanteren.’ Dayah gromde zachtjes, als teken dat Etu nu te ver ging met haar grote mond. ’En nou is het genoeg Etu! Dit is joúw probleem, we hebben het nog gezegd en jij luisterde niet, koppig paardenpoephoofd.’ bulderde opeens de strenge stem van haar vader. Etu kromp in elkaar en legde haar oren onderdanig achter in haar nek. Haar vader greep haar in haar nek en zette haar verderop neer. ’Sorry papa.’ zei ze zachtjes. Etu’s gekleurde ogen volgden Africa die bij Dayah ging drinken.
Etu ging liggen en keek vanaf die positie omhoog, haar ogen stonden onzeker. Daimond ging zitten. ’Je gaat te ver met die grote mond van je Etu. Dit is ongepast en dan je kleine broertje meeslepen naar de stad! Ik heb er geen woorden voor.’ Daimond snoof en zette zo kracht bij zijn woorden. ’Jamaar pap, Africa is net zo avontuurlijk als ik.’ wierp ze zachtjes tegen. ’Etu!’ Daimond kwam boos dichterbij, ’Jij bent bijna zes maanden ouder!’ Etu snoof koppig en keek naar de bomen. ’Mag ik nu gaan?’ haar jonge stem klonk bitter.
Met een grauw stond Daimond op en beende weg met zijn lange poten. Snel rende Etu naar haar vertrouwde mokplekje en ging daar zitten mokken. ’Ik haat jullie allebei!’ zei ze koppig tegen zichzelf.
Het kleine puppy’tje keek over haar schouder en zag dat Dayah bezig was met haar poten, die moesten schoongelikt worden. Snel rende ze weg, door de bomen en de tegenovergestelde richting dan waar Daimond verdween tussen de bomen.
Zo snel en zo zacht mogelijk rende ze tussen de bomen, een willekeurige kant op. Na een tijdje zag ze waar ze heen rende, lake of mysteries. Daar was ze nog nooit geweest. Haar ogen werden zo groot als schoteltjes. ’Coooóóól…’ Het duizelde haar bijna. Ze grinnikte zachtjes en huppelde naar al die plaatsen.
Ze zag het meer en het water. Ze glimlachte breed. Met haar poten stampte ze op de grond.
Het lachen verging haar echter gauw toen een grote spiraal omhoogkwam van alleen maar water, uit het meer. Van schrik verlamden al haar spieren en stond ze stokstijf stil. Ze begon onophoudelijk te trillen, over haar hele lijf en haar tong kon zich ook niet meer bewegen waardoor een straaltje kwijl uit haar bek hing.
’Wat… ís dat?’ met enige moeite had ze haar tong weten te bewegen en kon ze de klanken trillend uitspreken, zonder echt te weten wat ze zei.
Zodra ze stil was gaan staan was het water gewoon weer naar beneden gegaan en met een plons op het water belandde.
De betovering was opeens uitgewerkt en ze zakte door alle vier haar poten van angst en schrik waardoor ze onderdanig op de grond lag.
Pas toen dacht ze aan wat ze kon, haar force, haar kracht. De schrik maakte plaats voor verbijstering. Ze krabbelde opeens heel extrovert overeind en sprong met grote hupsen naar het meer. Het was even stil.
’COOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO-‘ ze haalde even diep adem, ’OEEEEEEEEEEEEEEEEL!’ riep ze enthousiast uit.
’Cool! Cool! Cool! Cool! Cool! Coooo-oeeel!’ Ze sprong op haar plaats, op de maat van haar woorden. Ze stoof naar het meer en stampte weer met haar pootje. Een kleinere spiraal kwam omhoog en dit keer kwam de shock niet. ’FUCKING GAAF! OMYGOD! OMYGOD! OMYGOD! MAAAAAAAMAAA!’ Enthousiast draaide ze zich om naar waar ze dacht dat haar moeder daar stond maar toen bedacht ze dat ze was weggelopen. Somber zakten haar oren terug naar haar nek. ’Oh…’ snufte ze.
Plots zag ze iets en even later draaide de wind heel even waardoor ze met haar kleine neus een hondengeur oppikte.
’Hallo?’ vroeg ze aarzelend. ’Mam? Pap? A- África?’ piepte ze zachtjes.

YEAH, 838 WOORDEN [AA]

Als het betekende dat ze water kon controleren zou dat like, zo enorm gaaf zijn. Haar zwarte snuit bewoog met extroverte beweginkjes, en hyper rende ze naar de rand van het meer. Ze stampte nog een keertje met haar poot op de grond, echter gebeurde er nu helemaal niets. Zou ze alles gedroomd hebben? Nee, dat was like, onmogelijk, Etu had het niet gedroomd. Haar dromen waren… anders. De pup snoof en gooide haar hoofd opzij. Met haar korte poten drentelde ze heen en weer op de oever. Nog steeds probeerde de pup om het water te laten bewegen. Nog altijd lukte het niet. Enkel zo nu en dan een ongewone beweging in het water. Dit zou ze gewoon verder moeten specialiseren waarschijnlijk, balen. Natuurlijk wist ze dat het niet uit zichzelf kon gaan en alles tijd nodig had, maar ze had zo graag dat ze het kon en alles beheerste, ookal wist ze pas net dat dit haar force was, sinds al een tijdje geleden. Natuurlijk wist Etu dat zij een force had moeten hebben als haar vader en moeder beiden een force hadden, sinds kort wisten ze ook welke force Etu had, maar dat ze zóiets kon was wel heel gaaf.
Ze schrok en dook ineen, haar poten opeens van natpapier en ze viel plat op de grond. Zo helemaal alleen had ze iemand horen schreeuwen. ’Mam? Pap? A- África?’ stotterde ze opnieuw, paniekerig. De geur van hond stelde haar ook niet gerust, stel nou dat het een slechte hond was? Nee toch? Dat kon niet. Slechte honden? Die zouden haar toch niets doen? Of stel dat er nou een mens was? Nee, ze rook duidelijk een hondengeur. Plots zag ze de jongere pup tevoorschijn komen en Etu stond alweer hoog op haar poten, haar blik licht gefronst. Ze luisterde naar Shadow die bezorgd klonk. ’Jezus, wat liet je me schrikken!’ schreeuwde ze naar de pup, trillend van zowel achtergebleven schrik en boosheid. ’Laat me nooit meer zo schrikken Shadow!’ zei ze nog een keertje, nu wat rustiger.
Etu grinnikte en schudde haar kop speels, haar frons verdwijnend. ’Heey Shadow! Nee niets is mis, mijn force deed het weer. Het was like gaaf, en ploesh en hoog en dan weer plons. En toen weer ploesh, en boem, en hoog en dan weer plons. Dat was like, áwesome!’ ratelde ze enthousiast naar Shadow. Weer grinnikte ze en ze dook bovenop Shadow, om in zijn oor te bijten en lief te giechelen. Ze rolde van Shadow af en ging op haar rug liggen, om vervolgens weer op te staan en gillend naar het water te rennen, te struikelen en zo in het water te flikkeren. Proestend kwam ze omhoog, met een zuur gezicht probeerde ze op de kant te komen, maar zakte weg en probeerde het vervolgens nog een keertje. Met een zwaar lichaam door het water hees ze zichzelf op de kant en schudde zichzelf uit. ’Heb ik weer.’ Chagrijnig ging ze zitten en zwiepte ze met haar staart over de grond. ’Trouwens? Waar zijn jouw ouders Shadow?’ vroeg ze nieuwsgierig. ’Ik ben weggelopen van mijn ouders. En wat vind jij van mensen. Behalve dat ze vies zijn en poep en bah. Mensen.’ Ze trok haar neus op en sprong weer op alle vier de pootjes. Hardop lachend gooide ze haar achterpoten in de lucht.