Adventurer at your service

|| S H A D O W & O P E N ||

‘Kom nou. Etuú.’ zeurde het kleine reutje. Het kinderlijke, lichte stemmetje klonk zo schattig, haar poten konden geen weerstand bieden. Ze zuchtte, rolde met haar ogen en grinnikte. Met grote sprongen ging ze haar broertje achterna en haalde hem met gemak in. ’Nou goed dan, maar wel naar me luisteren hoor.’ haar stem klonk als tinkelende belletjes, licht en hoog en lichter dan de stem van het kleine reutje.
Met haar gekleurde ogen keek ze naar haar broertje, een van haar ogen was lichtblauw en de andere was diepbruin. Haar brutale strepen op haar hoofd, het leek alsof ze haar wenkbrauwtjes brutaal en ondeugend had opgetrokken, mocht het niet zo zijn dat honden niet zulke wenkbrauwen hadden. Het waren de witte patronen op haar hoofd die daarvoor zorgden. Toch had ze wel een paar schoonheidsfoutjes, neem nou haar snuit, aan de ene kant liep een dunne zwarte streep en aan de andere kant had ze er geen. Niet bepaald een foutje maar zij kon er zich groen en geel aan ergeren. Gelukkig was ze geen verwende diva.
’Niet in de buurt van de mens-‘ ’Ja mam, niet bij de mensen. Ik weet het heus wel.’ Etu wierp haar moeder een glimlach toe en rende met haar kleine broertje, Africa, weg.
Haar moeder had beter moeten weten, natuurlijk ging ze naar de stad. Het gevaar opzoeken. ’Waar wil je naartoe broertje?’ haar lichte stem verried niets, zo nonchalant als ze maar kon zijn bepaalde ze al de koers, op naar de stad. ’Zullen we naar het park gaan?’ vroeg ze zachtjes met een vrolijke stem. ‘Maar daar zijn mensen?’ Africa maakte het een vraag. ’Wel nee joh, mam maakt ons alleen maar bang.’ suste ze de boel een beetje.
In een drafje begon ze te lopen, ze kende de weg al goed, Etu was hier al vaker geweest. Natuurlijk wisten haar ouders daar niets van. Dayah en Diamond waren niet dom maar waarschijnlijk ook niet slim, ze wisten niets van het kattekwaad dat Etu altijd uithaalde.
Dat Etu naar de stad wilde betekende nog niet dat ze van mensen hield, Etu deelde de mening met haar ouders dat dat vreselijke wezens waren.
‘Etu, ik wil niet naar de stad.’ piepte hij met een klein stemmetje.
Pas nu merkte Etu dat Africa gestopt was met rennen en hij kroop wat weg tussen de bosjes. ’Maar broertjelief, daar gebeurt heus niets met je. Ik bescherm je wel. Je weet toch wat ik kan?’ daarmee bedoelde Etu haar force, ze kon de elementen besturen. Omdat ze nog maar zeven maanden was had ze er geen controle over maar naïef als ze was dacht ze dat alles goed kwam als ze zich bedreigd voelde en dat haar force dan zou helpen.
Haar vader had de gave om het weer te controleren. Etu vond dat hij de gaafste force had van de hele wereld, hij zorgde voor veel zonneschijn en voor regen als het te warm werd. Haar moeder had de force om bij dieren waanbeelden op te roepen. Om zegmaar te zeggen; ze benam hen het zicht door ze allerlei felle kleuren te laten zien. Dat deed ze door met haar ijsblauwe ogen diep in de ogen te kijken bij diegene die haar slachtoffer was. Dat was bijna cooler dan de force van haar vader maar ze hadden een gedeelde tweede plaats. Haar eigen force was het coolst.
‘Ja maar wat nou als het niet lukt?’ Ze glimlachte naar Africa. ’Goed dan, we gaan niet naar de stad maar kunnen we alsjeblieft naar het park gaan? Je houdt toch ook van avontuur?’ ze glimlachte bemoedigend. ‘Jaaa…’ zei hij twijfelend. ’Daarom. Wat kan er nou mis gaan?’ Etu glimlachte bemoedigend en ging achter haar broertje staan. Met haar snuit duwde ze hem vooruit, net zolang tot hij ging lopen.
’Yeah!’ riep ze met haar vrolijke tinkelende belletjesstem toen ze het park al in zicht kreeg. Snel staken Africa en Etu de fontein over, het was rustig dus ze trokken niet veel kijkers, lekker makkelijk dus. ’Zie je nou wel?’ jubelend kwispelstaartte ze. De twee husky’s betraden het park. Opgetogen kefte Etu hoog, Africa piepte geschrokken. Ze grijnsde naar hem, hij grijnsde terug. ’Kom!’ riep ze uit voordat ze tussen de bomen door schoot. Ze rende niet hard en al snel renden Africa en zij tussen de struiken en bomen door.
Ondanks de grote mond durfde Etu niet dichterbij de beschaving te komen, dit was al genoeg om op te zijn van de zenuwen.
Geschrokken hield ze halt toen ze een klein hondje zag. Daar schrok ze niet van, het kleine hondje had een halsband daaraan zat een een riem, een hand, een arm, een schouder, een hoofd én een deftig hoedje. Africa was oud genoeg om te beseffen dat dit een mens was en kroop in elkaar. Snel kroop hij de bosjes in. Etu bleef angstig staren naar de mens dat Etu nog niet gezien had. Langzaam kroop ze achteruit en hield daarbij haar lijf dicht bij de grond gedrukt.
’Ach kijk eens. Got wat een poepie.’ de deftige stem klonk anders. Etu herkende de klanken niet. Wat ze wel wist was dat het naar haar gericht was. Vanuit haar ooghoeken zag ze het rare uitstulpsel, wat haar hand was, naar haar toe bewegen. Haar hart begon van angst sneller te kloppen en ze begon hoog te keffen. De dame schrok maar glimlachte toen.
‘Etu! Help!’ Africa was nog verder de bosjes in gekropen. Etu begon nog harder te blaffen, ze kon het niet hard, niet vals en niet agressief doen maar het klonk behoorlijk schel en hoog. Haar kleine melktandjes glinsterden af en toe in het zonlicht.
’Tut tut tut, geen manieren. Zwerfshonden zeker. Bah! Koest! Koest! Scheer je weg! Niet in de buurt van mijn Fifi komen! Stelletje vlooibalen.’ Etu schrok zich dood van alle onbekende maar boze klanken dat het mens produceerde. Snel rende ze, nadat ze had gecontroleerd of Africa meekwam, weg.
Plots zag ze nog een hond, eentje die geen halsband omhad.
Door haar ontmoeting met de dame nam Etu de hond achterdochtig op, gelukkig was er hier geen mens, al wist Etu ook dat mensen hun honden los lieten lopen.
’Wie ben jij?’ haar tinkelende belletjesstem klonk nu wat hoger dan normaal en het trilde op sommige momenten.

Eey, niet slecht voor een beginpost eah 8D

[Nee zeker niet]

Shadow draafde door het park, hij voelde dat er iets goeds zou gebeuren. Misschien vond hij wel een vriendje om mee te spelen. Hij keek naar de mensen om hem heen, sommige bleven staan zodra ze hem zagen en liepen naar hem toe. Shadow hield niet van aandacht en probeerde ze te mijden, maar soms lukte het niet, dus gebruikte hij zijn krachten maar. De mensen moesten gewoon leren dat ze van hem af moesten blijven. Natuurlijk deed Shadow het alleen maar uit angst en zal nooit iemand op zo'n manier doden. Daar was hij sowieso nog veel te jong voor, hij kon het nog niet eens. Even bleef hij staan, ’Ach kijk eens. Got wat een poepie.’ Klonk er, Shadow wist dat het om een andere pup ging, maar hij pikte dat niet. Hij draafde er naar toe. Een kleine husky pup zat in een gedoken voor een deftig mensje. Het mensje schrok waarschijnlijk toen de pup begon te blaffen, logisch want de pup was duidelijk bang. ’Tut tut tut, geen manieren. Zwerfshonden zeker. Bah! Koest! Koest! Scheer je weg! Niet in de buurt van mijn Fifi komen! Stelletje vlooibalen.’ De pup schrok zich blijkbaar dood van alle onbekende maar boze klanken dat het mensje produceerde. Snel rende ze. Shadow had wel interese in haar en volgde haar. Shadow wou ongezien blijven, maar het mislukte en de kleine husky pup zag hem. ’Wie ben jij?’ Vroeg ze, haar tinkelende belletjesstem klonk nu wat hoger dan normaal en het trilde op sommige momenten. Shadow keek haar verlegen aan, toch was hij niet bang. Hij voelde zich nu anders, misschien was dit wel het begin van een vriendschap, boos schudde de reu de gedachten weg. Wie wou er nauw vrienden met hem zijn.'Hoi, ik ben Shadow en wie ben jij?' Vroeg hij zo stoer mogelijk. Shadow mocht dit teefje meteen, hij wist ook niet waarom. Er liep nog een mensje naar hun toe, Shadow keek het mensje aan. Meteen deinsde het mensje terug, ze kreeg zodra ze in de buurt van de pups kwam, gaf Shadow haar een heel klein schokje, niet eens om haar pijn te doe, maar als waarschuwing.

‘Etu, wie is dat?’ Africa keek naar de grijsbruine pup. Etu keek eens naar haar kleine broertje en dan met een schuin oog naar het onbekende. Het was een grijze pup wat ook wel iets weg had van iets bruinigs. ’Weet ik niet.’ fluisterde ze zachtjes zodat de onbekende pup het onmogelijk kon horen. ’Maar hij lijkt niet gevaarlijk.’ mompelde ze zachter dan zacht.
Etu schatte het hondje op ongeveer zes maanden, jonger dan haar. Hij leek niet vijandig en er was geen mens in de buurt. Gelukkig.
Het hondje bleek Shadow te heten. Er kwam een grijns op haar gezichtje. Ze stapte naar voren, zelfverzekerder dan net en schudde haar kop. ’Hoi Shadow!’ zei ze eerst voordat ze haar borst naar voren stak en haar kop scheef hield. ’En ik ben Etu, achter me staat mijn broertje Africa.’ vrolijk draafde ze wat dichterbij en kwispelde met haar staart. Onder haar korte pootjes kraakten de twijgjes zachtjes toen ze dichterbij Shadow was. ’Kom maar Africa.’ riep ze zachtjes. Africa keek opgelucht en drentelde ook dichterbij.
Etu was bij Shadow aangekomen en hield voor hem halt. ’Wat deed jij met dat mens?’ vroeg ze nieuwsgierig. Het was niet aan haar voorbijgegaan dat het mens schrok en wegliep zodra ze dichterbij hun was gekomen en dat riep een paar vraagtekens op in haar fantasierijke hoofd.
Nu ze weg was bij de mensen en een soortgenoot had gevonden die niet bij de mensen hoorden was ze niet meer bang en had zin om te spelen.
Ze zachte door haar voorpoten en blafte uitdagend. Haar snoet was bijna op de grond en haar kont –inclusief staart- stak als een vlaggenmast omhoog. ’Hahaa!’ riep ze terwijl ze sprong. Haar kleine tandjes grepen zijn oor vast en ze belandde boven op zijn rug. Daar kwam ze niet meer bij van het vrolijke lachen.
Etu voelde dat er extra gewicht bijkwam en ze rolde van Shadow af. Daar zag ze dat Africa haar plek had ingepikt. Africa rolde ook van Shadow af en ging achter Etu staan. Etu hijgde lichtjes van de opwinding en haar roze tong hing uit haar bekje. Ze likte haar snoet af en schudde zich uitgebreid uit. ’Heb jij een force?’ Nieuwsgierig stak ze haar kop omhoog en spitste haar ronde oren. Etu mocht deze pup best wel maar dat had niets met de pup te maken, iedereen die Etu tegenkwam vond ze aardig en mocht ze.
Africa grinnikte en kwispelde met zijn kleine staartje. Hij was kleiner dan Etu en jonger dan Etu. Honden hadden meerdere pups per nest maar Etu’s broertjes en zusjes waren opgegeten door een beer en toen Africa was geboren was hij de enige die leefde, zijn zusjes –ja, hij had geen broertjes- waren dood gegaan in de baarmoeder. Africa waren te jong om het te begrijpen, het kon ze niet veel schelen, het besef was er niet in die kleine koppen. Ze waren te jong.
’Ik wil volwassen zijn, dan heb je lol.’ zei ze opeens blij, haar ogen gingen naar Shadow en ze grijnsde van oor tot oor. ’Jij ook?’ Opgewekt sprong ze op een boomstam en hief haar kop trots, ’dan kan je álles hebben en doen en dan zijn er geen volwassenen om te zeggen wat je moet doen en dan kan je óveral naartoe gaan!’ Ondertussen was ze gaan zitten en zwiepte haar staart heen en weer over het ruwe schors.
Haar kleine nagels volgden de contouren van de boomstam en peinzend keek ze er eventjes naar totdat ze zich realiseerde dat er nog twee andere pups waren en dat ze weer iets moest zeggen.
Etu grijnsde weer uitdagend, haar ogen twinkelden ondeugend. ’Gevechtje!’ riep ze speels grommend uit. Ze sprong op en dook op Shadow. ’Etu tegen Shadow en Africa omdat zij jonger zijn!’ riep ze voordat ze haar tanden speels weer in Shadow’s oren zette.

|| Ashame, laat ||

|| Shadow ||

Love is too good to be true
love is great, love is the greatest thing Shadow can get.
by a mother, friends or a partner
Maybe found the love Shadow
maybe she's the best thing that had happened to him

Shadow keek vrolijk naar de pup, weer kwam er een warm gevoel in zijn buik. Hij glimlachte. Er kwam een grijns op het gezichtje van de vreemde husky. Ze stapte naar voren, zelfverzekerder dan net en schudde haar kop. ’Hoi Shadow!’ zei ze eerst voordat ze haar borst naar voren stak en haar kop scheef hield.’En ik ben Etu, achter me staat mijn broertje Africa.’ vrolijk draafde ze wat dichterbij en kwispelde met haar staart. Onder haar korte pootjes kraakten de twijgjes zachtjes toen ze dichterbij Shadow was. Shadow keek haar aan, hij kon zijn blik niet van har af houden. Het leek net als of hij een stantbeeld was geworden. ’Wat deed jij met dat mens?’ vroeg de pup nieuwsgierig. En poef, shadow was weer helemaal klaar wakker.'Eh, ik heb haar afgeschrokken met mijn force.' Zei Shadow als of het de normaalste zaak van de wereld was. Hij keek even om zich heen, om te kijken of er geen mensen waren. Etu zakte door haar voor poten en blafde uitdagend. Shadow schrok weer uit zijn gedachten, hij keek Etu aan. Shadow Ging in de aanvals houding zitten en grijnsde uitdagend. Shadow hield zijn staart ook omhoog, samen met zijn kont, precies zoals zijn tegenstander. ’Hahaa!’ riep Etu terwijl ze sprong. Haar kleine tandjes grepen zijn oor vast en ze belandde boven op zijn rug. Daar kwam ze niet meer bij van het vrolijke lachen. Shadow begon ook te lachen. Hij hapte naar Etu`s staart, hoewel hij het graag wou slaagde hij er niet in die te pakken. Hij voelde exta gewicht op zijn rug. Etu rolde er van af, gevolgd door Africa. Etu likte haar snoet af en schudde zich uitgebreid uit. ’Heb jij een force?’ Nieuwsgierig stak ze haar kop omhoog en spitste haar ronde oren. 'Ja, een heel sterke, maar ik gebruik hem alleen in nood.' Shadow keek haar kwispelend aan. Africa grinnikte en kwispelde met zijn kleine staartje. Hij was kleiner dan Etu en jonger dan Etu. Shadow keek weer naar Etu ’Ik wil volwassen zijn, dan heb je lol.’ zei ze opeens blij, haar ogen gingen naar Shadow en ze grijnsde van oor tot oor. ’Jij ook?’ Opgewekt sprong ze op een boomstam en hief haar kop trots, ’dan kan je álles hebben en doen en dan zijn er geen volwassenen om te zeggen wat je moet doen en dan kan je óveral naartoe gaan!’ 'Als je groot bent ben je sterker en je bent vrij om te doen wat je wilt. En Je kan alles alleen!' Zei hij blij. Ondertussen was Etu gaan zitten en zwiepte haar staart heen en weer over het ruwe schors.Haar kleine nagels volgden de contouren van de boomstam en peinzend keek ze er eventjes naar totdat ze zich realiseerde dat er nog twee andere pups waren en dat ze weer iets moest zeggen.Etu grijnsde weer uitdagend, haar ogen twinkelden ondeugend. ’Gevechtje!’ riep ze speels grommend uit. Ze sprong op en dook op Shadow. ’Etu tegen Shadow en Africa omdat zij jonger zijn!’ Shadow keek de pup ook uitdagend aan, hij hapte naar de poot van de pup die op hem was gedoken, toen kroop hij onder haar door zodat hij weer kon staan. Shadow twijfelde niet en sprong meteen op haar af, hij pakte haar oor en trok er zachtjes aan.'Ik denk dat je het antwoord nu wel weet!' Blafde hij blij.