Better run!

Het gepiep kwam keihard aan in zijn gevoelige oren. Zijn ogen schoten direct open en gealarmeerd stond hij dan ook op zijn vier poten. Wat de fuck was dat voor een herrie? Met voorzichtige passen bewoog hij zich voorwaarts, om wat meer overzicht te krijgen in de situatie, want nu stond hij achter een stapel pallets. Met een, voor zijn doen, soepel sprongetje jumpte hij bovenop de stapel en hopte van stapel naar stapel zodat hij steeds hoger kwam te staan. Zijn geoefende ogen vertelde hem wat hij moest weten. Een gigantisch monster, een ijzeren reus, stond vlak voor zijn neus. Nouja, 20 meter was toch wel iets te dicht in zijn buurt, voor zijn gevoel. Hij drukte zijn oren plat in zijn nek en liet een duistere grom horen, zodat de reus misschien wel weg zou gaan. Hij bleef de grom aanhouden toen hij zag dat de reus inderdaad lichtelijk in beweging kwam. Zijn gegrom ging over in woest en kwaad geblaf en na een minuut aanhoudelijk geblaf, was de ijzeren reus in volle vaart vertrokken. Trots sprong Bruce van zijn stapel met pallets en kwam met een plofje neer op de grond. Zijn maag rommelde en hij besefte dan ook dat hij al een tijd niets had gegeten. Drinken zou zo ook wel moeten.
Op zijn dooie gemak wandelde hij richting het perron, waar hij een aantal mensen zag staan. Nouja, mensen waren niet per direct gevaarlijk ofzo. Zolang hij koest bleef en zich inhield, was er niets aan de hand. En Bruce stond erom bekend om zich in te kunnen houden. Tenzij... er reuen in het spel kwamen. Tja, dan was hij gewoon niet te houden. Maar die waren nu in geen velden en wegen te bekennen, dus kon hij lekker doorwandelen. In een redelijk stevig tempo liep hij dan ook over het perron, alsof hij wist waar hij moest zijn. Ja, oké, dat wist hij ook, maar mensen waren het daar niet altijd mee eens. Hij moest zich gedragen alsof hij bij een van de mensen hoorde. Een van de mensen die op het perron stond. En die jonge vrouw daar, was dat niet het perfecte slachtoffer?
Even liep hij in haar richting, schuurde langs haar benen en plofte toen neer. De vrouw haalde hem aan, ongemakkelijk om zich heen kijkend waar zijn baasje was. Hij kefte opgewonden, kwispelde even met zijn staart en besloot toen maar om de benen te nemen. In een snelle pas, alsof hij weg probeerde te vluchten van zijn baasje, rende hij over het station heen. Voor de bakker hield hij stil. Met een scheef hoofd snuffelde hij in de lucht, blafte van enthousiasme en duwde de vuilnisbak omver. De bakker kon hem al en schudde geïrriteerd zijn hoofd. Dat Bruce nog niet was afgemaakt, zeg!
Maar Bruce maakte het niet uit, want in de prullenbak zaten allemaal niet opgegeten resten brood. In een razend tempo werkte hij alles naar binnen. De gesuikerde donuts, de broodjes brie, de broodjes gezond, zélfs de sla was niet veilig voor hem.
"Hier, jongen," riep de bakker, terwijl hij Bruce een plakje ham toestak. Bruce at het uit zijn handen, kreeg een aai over de bol en kreeg toen ook nog een flink stuk stokbrood. "Je zal wel honger hebben." Ja, dat was waar. Bruce had vaak honger. Maar om een of andere reden werd hij gefascineerd door de mens. Ze intrigeerde hem.
Opeens merkte hij de aanwezigheid van een andere hond op en hij draaide zich om.

Shadow liep over het perron, hij keek om zich heen, misschien kon hij zijn baasje zien, maar die was een tijdje geleden gestorven. De pup kon het nog steeds niet geloven. Plotseling klonk er veel herrie. Geschrokken draaide het reutje zich om, er stond een metalen ding, het leek op een vliegtuig zonder vleugels. Shadow hield niet van vliegtuigen, zo'n toestel had zijn baasje vermoord. Shadow keek er even naar en liep toen door. Een grijze reu gromde naar het grote ding. Shadow keek verbaast toe. De vreemdeling blafde dreigend. Toen het vleugelloose vliegtuig eindelijk vertrok ging de reu liggen. Shadow durfde niet heel erg dichtbij te komen, dus bleef hij maar op afstand. voorzichtig kwam hij toch een beetje dichterbij. De vreemde reu stond weer op en liep naar een paar mensen, hij liet zich aaien door een mevrouw, hij kefde een paar keer en rende toen verder. Shadow volgde hem, misschien kon hij wat eten krijgen. De vreemdeling duwde een vuilnis bak omver en at een paar brood resten op. Shadow hield van eten en draafde er automatisch naar toe. Hij was nu heel dichtbij en zach dat de man die daar stond iets zei.'Hier, jongen,' Klonk er, Shadow had het eerste niet gehoord omdat hij te verweg was. Even snuffelde hij aan de vuilnis bak, maar hij stoote perongeluk tegen de deksel, waardoor er veel lawaai kwam. De vreemde reu draaide zich om en keek shadow aan. 'Hoi... I-ik b-ben Shad-dow.' Zei Shadow bibberend.

Wat was dat nou voor iets? Hoe onhandig en lomp kon je zijn, om zo slecht een vuilnisbak om te duwen? Bruce keek naar de jonge pup voor hem en zag hem bibberen. Arme jongen, dacht hij. Die kan niet zo blijven leven. Daarbij, het was nog een jonkie, een kuikentje, die kon hij wel onder zijn hoede houden. Hij liep rustig wat dichter bij de pup en keek op hem neer met een nieuwsgierige blik.
"Hoi Shadow," sprak hij plechtig tegen het jonge dier. "Ik ben Bruce. Is het hier niet iets te gevaarlijk voor zo'n jong ding als jou?" Hij keek Shadow niet onvriendelijk aan en bedoelde zijn opmerking dan ook niet gemeen. Het paste niet bij Bruce om gemeen te doen tegen puppies en teefjes. Reuen daarintegen.. waren een ander verhaal. Reupuppy's vielen onder puppy's dus daar deed hij niets tegen. Maar naarmate ze ouder werden en dominant over hem dreigden te worden, werd hij fel. Het was misschien niet helemaal zijn bedoeling om zo fel te worden, maar het was gewoon zo. Hij was vroeger te vaak bedreigd om enig teken van dominantie te kunnen zien als bedreiging. Elke reu was een bedreiging, in feite. Het was al zo vaak gebeurd dat hij moest plaatsmaken voor een andere reu. Gevechten hadden erop gevolgd, sommige zelfs tot op de dood, maar hij had bijna elk gevecht gewonnen. Hij had maar één litteken overgehouden aan een gevecht dat hij verloren had. Het was niet echt heldhaftig hoe diegene gewonnen had. Bruce had al weken niet fatsoenlijk gegeten en zijn krachten waren op. Maar die hond was er zelfs toen, zelfs nadat Bruce hem er van had verzekerd dat hij niets zou doen, alsnog aangevallen. Bruce had niets anders kunnen doen dan zich verdedigen. Het viel hem zwaar.
"Ik neem jou met me mee," zei Bruce met een bezorgde blik op de mensen om hem heen. Hij was niet zo kwetsbaar meer, hij wist namelijk prima hoe hij het beste weg kon vluchten. En nouja, er stonden een aantal mensen te kijken... Ongerust duwde hij Shadow tegen zijn zij.
"Kom op, jongen!" riep hij, terwijl hij hem nog een duwtje gaf in de goede richting. Zelf begon hij te lopen, op een stevig tempo, maar wel op een zodanig tempo dat Shadow hem bij kon houden, als hij wou dan. Vanaf nu, vond Bruce, was het zijn taak om de jonge Shadow te beschermen tegen de mensen. En als Shadow het oké zou vinden, zou Bruce hem ook beschermen tegen de rest van het gezeik van de wereld.

Bruce wierp een blik op de pup die hem inderdaad was gevolgd.
"Ja, anders zeg ik het toch niet? Je bent véél te jong om alleen rond te zwerven en de gevaren van de straat te trotseren. Dat is niet veilig, zeg ik je." Bruce keek niet al te vriendelijk naar de mensen die dicht bij ze was, en een enkeling die oogcontact maakte met Bruce, kreeg een heftige grom terug.
"Hop, jongen, lopen," zei Bruce, terwijl hij zich uit de benen maakte. Hij schoot een trap op, holde naar boven en stond toen weer op het perron waar hij zojuist ook had gestaan. Naast een bank waar wat mensen opzaten, plofte hij neer. Statig zat hij daar, terwijl zijn alerte blik alles in de gaten hield. Hij moest wel. Shadow leek hem zo jong... Veel te jong om alleen te zijn, waar was zijn moeder? Met een diepe frons bleef hij naar de pup kijken. Hoe oud was hij? Kon niet veel ouder zijn dan één maan. Een simpele maan. Dat was niets in Bruce' hondenleven. Een maan was zo voorbij. En dan al alleen rondzwerven? Vet gevaarlijk.
Hoofdschuddend rukte hij zijn blik van Shadow los. Het was gewoon ondenkbaar dat je je pup alleen rond kon laten zwerven. Ondenkbaar. Ondankbaar. Of.. vreemd... Bruce voelde haast nu al vaderlijke gevoelens voor het jonge ding, maar liet het niet merken.
"Goed, kom achter me aan, de ijzeren reus komt er zo pas weer aan," zei hij. Hij sprong van het perron af, ging met zijn poten tegen de rand staan zodat Shadow over zijn kop kon klimmen en naar beneden kon glijden en liep zo met Shadow naar de pallets. Daar draaide hij een paar rondjes alvorens hij op zijn schuilplaats op de grond ging liggen. Hij gaapte, likte zijn lippen af. Gestresst, haast.
"Zeg, vertel eens," begon hij streng. "Wat doe jij hier alleen? Waar is je moeder? En waarom ben jij hier?"

Shadow liep vrolijk en kwisspelend achter Bruce aan, die keek even om of Shadow hem gevolgd was. Nieuwsgierig draafde de pup naar alles wat nieuw was. Hij keek ook naar de mensen en vroeg zich af of deze ook gemeen waren."Ja, anders zeg ik het toch niet? Je bent véél te jong om alleen rond te zwerven en de gevaren van de straat te trotseren. Dat is niet veilig, zeg ik je." Bruce keek niet al te vriendelijk naar de mensen die dicht bij ze was, en een enkeling die oogcontact maakte met Bruce, kreeg een heftige grom terug. Shadow vond het maar beter om uit hun beurt te blijven. Aangezien Bruce plotseling zo ageresiev deed, niet dat Shadow er iets tegen had. "Hop, jongen, lopen," zei Bruce, terwijl hij zich uit de benen maakte. Hij schoot een trap op, holde naar boven en stond toen weer op het perron waar hij zojuist ook had gestaan. Shadow sprong hem achterna, voorzichtig snuffelde hij aan alles wat op het perron stond. Shadow keek naar Bruce, zijn kleine staartje begon te kwisspelen zodra hij naar hem keek. Hoofdschuddend rukte Bruce zijn blik van Shadow los. Die keek ook een andere kant op, hij was druk bezig met alles inspecteren. "Goed, kom achter me aan, de ijzeren reus komt er zo pas weer aan," zei Bruce. Hij sprong van het perron af, ging met zijn poten tegen de rand staan zodat Shadow over zijn kop kon klimmen en naar beneden kon glijden en liep zo met Shadow naar de pallets. Daar draaide hij een paar rondjes alvorens hij op zijn schuilplaats op de grond ging liggen. Hij gaapte, likte zijn lippen af. Shadow ging voor hem liggen en legde zijn kop tussen zijn poten."Zeg, vertel eens," begon Bruce streng. "Wat doe jij hier alleen? Waar is je moeder? En waarom ben jij hier?" Shadow richte zijn kop op en keek hem aan. 'Mijn baasjes zijn dood en ik weet niet waar ik anders naar toe moet.' Zei hij een beetje wanhopig. 'Mijn moeder is ook dood en ik zoek gewoon naar iemand die voor me kan zorgen.' Zei hij iets meer ontspannen. Shadow legde zijn kop weer tussen zijn poten en wachte op een reactie van Bruce.