I am a W O N D E R

C A R R I O N

Bloed droop langs zijn bek, in zijn ogen was een krankzinnige gloed te zien. Dorst naar bloed, hongerig naar pijn van anderen had hij een andere hond in zijn poten gegrepen en hem hard toegetakeld. Een ondoordringbare grijns verscheen op zijn gezicht, terwijl zijn donkerbruine ogen naar het verwondde en waarschijnlijk doodde beest keken. "Sleep well." Leek hij droog te zeggen, waarna hij zich omdraaide en weg liep. Hij kon honden doden, en die macht gebruikte hij maar al te graag. Zijn Force hoefde hij hier zelfs niet eens bij te gebruiken, want zijn spieren waren al sterk genoeg. Zijn trainingen waren daarom niets voor niets geweest. Hij snoof de warme zomer lucht in en trok even een vies gezicht. Zomer, het was zo warm en droog. Nee, hij had liever de regen en donder die boven hem uittorende. Daarom zorgde hij ervoor dat de blauwe lucht volgeladen werd met donker zwarte wolken, die ieder moment konden uitbarsten in een storm. Trots op zijn eigen Force liep hij verder, het was leuk om gebruik te maken van het weer, andere honden hadden er namelijk een grote hekel aan. Plots merkte hij een geur op, een geur van een andere hond. De krankzinnige gloed in zijn ogen verdween, en hij ging abrupt zitten. "En wie durft het aan om mij te volgen?!" Siste hij luid uit, niet bang om zijn stem te laten horen. "Nou?!" Galmde zijn stem weer, voordat de hond ook maar een keer kon reageren.

[ O P E N ]

Met 2 ogen volgde de teefje een geur, haar snuit bewoog heen en weer en ze probeerde de geur neit kwijt te raken, haar ogen stonden verdrietig en haar hart was gebroken. Daarom was Bowie op zoek gegaan anar avontuur, ze moest iets doen en niet steeds aan haar dode baasje denken. Bowie was een jachthond sinds ze een pup was en al vanaf 4 maanden was ze aan een jonge gehecht uit het familie en kon ze daar mee snel opschieten, Toen de jonge naar zijn eigenhuis verhuisde ging ze mee en ze jaagden elke dag want daar leefde ze van. Ze was erg aan hem gehecht maar hij is gestorven bij een auto ongeluk en nu was ze alleen in dit wereld. Bowie snoof diep in en hoorde plotseling hoe iemand luid op siste "En wie durft het aan om mij te volgen?!" Ze keek op van de grond en horde de stem weer galmen "Nou?!" Ze begon zachtjes te piepen en liep op de stem af 'h-h-het spijt me ik wist niet dat ik U spoor volgde.' Zei ze zachtjes en keek de hond aan.

C A R R I O N
I am a W O N D E R KazeSen__s_icon_by_starsightsw2007

Zijn ogen keken kil naar voren, zonder ook maar even naar de naderende schim om te kijken. De hond kon van geluk wensen dat hij nu geen rot humeur had. Ook al was hij altijd wel een beetje krankzinnig en had hij altijd de drang om andere honden hard aan te pakken als het hem niet beviel. 'h-h-het spijt me ik wist niet dat ik U spoor volgde.' Hij schudde met zijn hoofd en grinnikte. "Maar goed ook dat het je spijt." Sprak hij weer uit, waarna hij opstond en zich naar de hond draaide. "En wie mag jij dan wel zijn?" Hij bekeek de teef en ging weer zitten, ditmaal wel naar haar toe gericht. Hij had zijn hoofd hoog gehouden, om te laten weten dat hij niet met zich liet sollen. Als deze teef haar mond brutaal open trok dan zou hij aanvallen, en als ze rustig bleef dan zou hij dat ook blijven. Het hing er dus vanaf wat de teef zou zeggen. Hij kon namelijk ook aardig zijn, maar dat zou niet gaan als iemand onaardig tegen hem was. Want dan werd hij bot, woest en vooral krankzinnig.
Zijn poten begonnen langzaam te jeuken, de teef zou snel moeten antwoorden want veel geduld had hij nu niet. Hij vernauwde zijn ogen kort. "Nou?" Vroeg hij, waarna hij weer stil bleef en zijn ogen weg gleden van de teef. Dit gebied droeg de naam Forest Of Death. Waarom begreep hij eigenlijk wel, het was een fijne plek om iemand te vermoorden of aan te vallen. Heel erg fijn zelfs. Honden zouden hier echt goed op moeten passen, vooral voor hem. Hij slaakte een diepe zucht en tilde kort zijn poot verveeld op. Het was dat hij normaal veel geduld had, maar nu leek dat allemaal weg te zijn. Hij wou die naam weten, als hij iets vroeg dan kreeg hij ook antwoord.

trek je maar niks van hem aan, hij is gewoon zo (:

Ze hoorde de de hond grinniken, "Maar goed ook dat het je spijt." Sprak hij weer uit, waarna hij opstond en zich naar de hond draaide. "En wie mag jij dan wel zijn?" De hond ging weer zitten en Bow tilde haar poten zenuwachtig op, ze hield neit echt van agressiefe honden, daar had ze een hekel aan en zelf wist ze dat ze rustig zich zelf in zijn buurt moest gedragen, het was haar 7e zintuig want ze leefde al sinds ze een pup was, ze was gewend om zich zelf aan te passen aan iemand. Haar 6e zintuig was de zintuig van gevaar en toen haar baas in de auto stapte voelde ze gewoon dat hij gevaar liep. "Nou?" hoorde ze en keerde weer terug op deze wereld. Ze merkte nu pas dat ze niet had geantwoord 'Bow meneer. Maar iedereen noemt me Bowie.' Zei ze rustig e nging zelf ook zitten. Haar ogen keken kalm naar de Reu. In haar neusgaten drongen allerlei geuren binnen van prooi en ze kreeg zin om te jagen op een grote beer.