Friends, friends. I wanna meet friends!

Met een trage pas en een langzame tred liep Patrick op het pad dat door de vele eeuwen gebruik uitgesleten in de grond lag. Hij had lang genoeg van de paden afgelopen, vond hij zelf, en dus gehoorzaamd aan het advies wat die herder hem had gegeven. Dus niemand kon het hem kwalijk nemen dat hij hier op het pad liep. Zijn tong hing uit zijn bek en hij hijgde. Hij was al de hele dag in touw en had, helaas, nog niemand gezien. Het verveelde hem. Hij hield ervan om honden te zien. Nu voelde hij zich eenzaam.
Maar hij kon toch ook een fantasiehond bedenken? Opgetogen kwispelde hij met zijn staart en kreeg toen een frons tussen zijn wenkbrauwen. Ja, en nu? Leuk plan, maar hoe ging hij dat uitvoeren? Hij had echt totaal geen idee. Hoe kon hij een fantasiehond bedenken terwijl hij die nog nooit had gezien? En misschien vond die fantasiehond hem helemaal niet aardig! Met zijn kop laag en zijn staart tussen de benen, sjokte hij verder. Het stemde hem verdrietig dat hij geen fantasiemaatje voor zichzelf kon verzinnen.
Opeens barstte de hemel open en een diepe grom vanuit de wolken rolde naar beneden. Staart alert omhoog, oren in de lucht. Toen de eerste druppels hem bereikten, begon hij hevig te kwispelen, dit was leuk! Water uit de lucht! De water moest wel van lucht houden, dat kon niet anders! Blij begon hij heen en weer te rennen, om zo veel mogelijk water uit de lucht te happen. Het ging niet echt goed. Het ging slecht. Water viel té snel uit de lucht, waardoor hij geen kans had om al het water uit de lucht te grissen. Opeens schoot er een fel licht door de hemel en Patrick dook in elkaar. De flits eindigde bij een boom bij hem in de buurt en het geluid wat daarop volgde was oorverdovend. Jankend begon hij te rennen, geen idee waarheen, tot hij uiteindelijk een boomstam vond waar hij onder kon gaan liggen. En daar viel hij in slaap.
Toen hij wakker werd, was de hemel mooi strak blauw en was het heerlijk warm. Patrick kwam van zijn schuilplaats vandaan en schudde zijn vacht uit. Daarna plofte hij neer in het gras en genoot van de zonnestralen die op zijn vacht schenen.

- Open -

Ontspannen sjokte Layka over het wandelpad van het bos dat vlakbij haar slaapplekje lag. De hele tijd hoopte ze op een mens dat haar wat aandacht kon geven en misschien wat lekkers, want haar buikje zat nooit vol. Maar de mensen waren druk vandaag, want er was in de verste verte niemand te bekennen. Zelfs geen honden!
Na ruim een uur gelopen te hebben, plofte ze lomp neer op een picknicktafel, en strekte zich eens lekker uit om haar poten wat rust te geven.

Dit moment werd ruw verstoord door regendruppels die -zonder enige waarschuwing vooraf- opeens uit de lucht kwamen vallen, en haar vachtje doorweekten. Daar had ze geen zin in! Snel sprong ze van de tafel af en ging eronder liggen, waar het droog bleef. Alleen beschermde die haar niet tegen de bliksemschicht die niet veel later volgde. In elkaar gekropen keek ze met grote, toch wel angstige ogen naar de donkere wolken, die af en toe fel oplichtten. Hopelijk was het snel weer voorbij.

Geschrokken opende ze haar ogen. Het duurde een paar seconden voordat het tot haar doordrong waar ze was. Dat had ze altijd 's ochtends. De picknicktafel stond nog steeds boven haar maar ondertussen waren de regen en het lawaai vervangen door een heerlijk zonnetje. Meteen weer vrolijk sjeeste ze eronder vandaan en schudde zich uit. Op haar gemakje hervatte ze haar tocht weer. Hoe laat het was wist ze niet, misschien was het wel de volgende dag of zo, maar dat zag ze wel weer. Ze was nou eenmaal niet zo goed met de tijd bijhouden. Maar ja, tijd zei weinig als elke dag hetzelfde was.

"Hé," vroeg ze zich hardop af toen ze in de verte een hond zag liggen, "wie is dat nou weer?" Hij had een blonde vacht alleen kon ze even niet op zijn ras komen. En hoe oud hij was, tja, ze was slecht in schatten maar het was in ieder geval geen puppy meer. Enthousiast trok ze een sprintje naar de vreemdeling en sprong een beetje lomp op hem, met een speelse manier.
"Hallo, ding," begroette Layka hem spontaan, "wie ben je? Wat doe je hier? Wat ben je? Wil je spelen?" Een stortvloed van vragen vloog er uit haar mond en wild kwispelend wachtte ze op de antwoorden. Dat-ie haar misschien zou aanvallen, kwam niet in haar op.

"Hallo ding." Een zwartwit harig springgeval stond voor hem en Patrick opende loom een oog. Hij was half ingedommeld in die heerlijke zonnestralen. Maar toen hij rook en zag dat het een andere hond was, sprong hij zelf ook overeind en begon gezellig mee te kwispelen. "Wie ben je? Wat doe je hier? Wat ben je? Wil je spelen?"
De spraakwaterval overviel hem, maar zijn tong hing vrolijk uit zijn bek, zijn staart kwispelde zo hard dat zijn kont net zo vrolijk meedeed en eigenlijk was hij met zijn hele lichaam aan het kwispelen. Dat ging fout.. En ja hoor. BOEM! viel die zomaar op de grond. Versuft bleef hij zitten, schudde zijn kop uit en keek naar de teef voor hem. Jeb, ze rook als een teef, kon niet missen.
"Ik ben Patrick," blafte hij vrolijk. "Ik doe hier niets, al viel ik daarnet en voor jij kwam lag ik te zonnen. Ik ben een hond en ja, ik heb altijd tijd voor een spelletje." Een por in haar zij was simpel gegeven en hij holde al weg. Toen draalde hij, kwam weer terug, stond op twee poten en tikte haar aan met zijn twee voorpoten. Maar dat deed hij zo onstuimig dat hij omviel en op zijn rug terecht kwam. Onder hem bleef zijn staart hevig kwispelen en hij kon niet stoppen met blij zijn. Maar, toen de teef dichterbij kwam, krabbelde hij weer overeind en ging met een scheef hoofd tegenover haar staan.
"Wie ben jij dan? En wat doe jij hier?" Hij tilde zijn voorpoot vragend op, alsof hij op jacht was, maar had eigenlijk geen idee waarom hij het deed. Hij bleef voor de hond staan. "Wat ben jij dan? Een dalmatiër?" Hij lachte blaffend maar bleef vriendelijk, uiteraard. Het zat niet in Patricks aard om onaardig te zijn.

De hond zag er een beetje slaperig uit en het leek wel alsof hij zo weer in slaap kon vallen, maar gelukkig sprong hij snel overeind. Gelukkig maar want Layka verveelde zich dood. De blonde staart en zo ongeveer zijn hele lichaam was aan het kwispelen, en boem, daar lag-ie. Ze probeerde haar lachen in te houden, maar bij zijn suffige blik lukte dat niet meer en blafte ze vrolijk.
"Ik ben Patrick," werd er opgewekt geantwoord, zodra ze weer bijgekomen was. "Ik doe hier niets, al viel ik daarnet en voor jij kwam lag ik te zonnen. Ik ben een hond en ja, ik heb altijd tijd voor een spelletje."

Een poot gaf haar een por in haar zij en weg was hij, om vervolgens weer terug te komen en haar weer aan te tikken, maar deze keer met alletwee zijn voorpoten tegelijk, waardoor hij weer omviel. Het zag er verschrikkelijk grappig uit zoals hij daar op zijn rug lag. Ze liep die anderhalve meter naar hem toe en ging maar op haar kont zitten. Nog steeds kwispelde haar staart, want ze hield wel van een spelletje.
"Wie ben jij dan? En wat doe jij hier?" Patrick tilde een voorpoot op en Layka snapte niet precies waarom hij dat deed, maar dat maakte niet zoveel uit. "Wat ben jij dan? Een dalmatiër?" Een lacherig geblaf kwam uit zijn bek en ze glimlachte.
"Ik ben Layka en ik verveelde me, dus ging ik een wandelingetje maken. En ik ben een Friese Stabij." Bijzonder opgewekt sprong ze op en duwde hem speels om. Druk sprintte ze een paar meter verder. "En wat ben jij dan? Een chihuahua?" Met pretlichtjes in haar ogen keek ze hem aan."Jij bent hem!" Blaffend rende ze terug naar de picknicktafel en remde af bij het zien van een groepje mensen die bezig waren allemaal eten erop uit te stallen. Het water liep haar in de mond! Netjes ging ze zitten en met haar meest onweerstaanbare ogen keek ze naar hen. Het duurde niet lang voor ze opgemerkt werd.