Could you be....? [&nd Lulu]

Zoveel stenen. Overal waren stenen. Het harde oppervlak ervan was echter niet iets vreemds voor de kleine hond. Ze was eventjes de rand van een berg opgeklauterd, zodat ze boven de bomen uit kon kijken. Met haar lengte moest ze altijd allerlei manieren verzinnen om toch goed over gebieden uit te kijken. Haar Force hielp haar wel, maar aangezien ze die niet volledig onder controle had – en het haar ook best veel waardevolle energie kostte – gebruikte ze hem liever alleen wanneer ze echt niets anders meer kon.
Wat ze nu eigenlijk aan het doen was? Voedsel zoeken natuurlijk. Het enige waar een hond zoals zij zich om bekommerde was overleven. Ze had niets of niemand; geen familie, geen partner en geen compagnons op het moment. De enige waarom ze nu dus moest geven was zichzelf en ondanks dat ze altijd meer gaf om de anderen om zich heen, kon ze wel als het moest enkel aan zichzelf denken. Als er niets anders was, dan had je toch ook niets om je aandacht aan te schenken? Dus dan geef je hem maar aan jezelf, ben je gelijk ook niet meer zo alleen. Of zo voelde het voor haar dan althans.
De vogels schenen rustig te zijn, dat wees dus op veiligheid. Meestal vlogen die dieren altijd op wanneer er gevaar was, of begonnen ze uiterst veel lawaai te maken als er iemand in de buurt van hun nest kwam. Zo kon ze een beetje afleiden of er iets of iemand in de buurt was en wist ze dus dat ze moest oppassen. Ondanks dat ze sociaal was, wist ze wel wanneer iemand een gevaar voor haar vormde. Zoals mensen, mensen waren altijd gevaarlijk. Niet allemaal, maar ze durfde geen risico’s te nemen.
Rustig baande ze zich een weg naar beneden. De kiezeltjes voelden niet prettig aan, maar ze was wel wat gewend. Meer dan de helft van haar leven had ze gelopen, ondanks dat haar pootkussentjes altijd gevoelig zouden blijven; konden ze wel wat hebben nu. Zolang ze niet gingen bloedden was het niet erg en zou ze gewoon doorgaan, ze moest wel. Waarom zou ze opgeven? Ze wist niet waarom ze door moest gaan, maar opgeven was nooit goed. Zelfs als je niet wist waarvoor je precies deed wat je… Deed.
Ze was nog niet lang beneden of ze hoorde iets. Identificeerde het als een huil, luid maar kort. Kort maar krachtig. Haar nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat ze ernaar toe ging, de plek waar het vandaan kwam, maar ze bedacht zich halverwege de tocht. Wat als het een bijeenkomst was van een groep?... Een Pack. Een slechte Pack. Nee, dat was onmogelijk, te weinig geuren hier. Of moesten die nog komen? Als ze in de problemen raakte kon ze altijd nog haar Force gebruiken, ze had nog wel genoeg energie. Ietwat onzeker over haar beslissing besloot ze toch maar om verder te gaan, misschien zou ze niet eens opgemerkt worden.
Een enkele geur drong haar neusgaten binnen, prikkelde haar reukzintuig. Er was iemand anders, een hond… Maar de geur was alles behalve bedreigend. Ze slikte een keer en ging toen weer verder, volgde de geur om zo uiteindelijk uit te komen bij een klein bruin hoopje… Hond. Eventjes keek ze ernaar, wist niet zo goed wat ze ervan moest vinden. Uiteindelijk bracht ze haar neus bij hem, snuffelde zachtjes aan hem. Het was waarschijnlijk nog maar een pup, want meestal waren dat de enige die kleiner dan haar waren; maar wat deed een pup hier alleen? Er kwam wel nog warmte van hem af, wat aangaf dat hij nog leefde. Of in de buurt ervan. Voorzichtig streelde ze zijn vacht met haar tong, vlak onder zijn oor. Wilde een reactie krijgen. De ogen van de arme ziel waren dicht, maar als ze het goed zag – aan de bewegende flank – leefde hij wel nog.

Miep.