The Observatory

Met haar zachte natte neus drukte ze tegen het ijskoude metaal. Een er schoot een rilling over haar ruggengraat tot in de top van haar staart. Haar helder blauwe ogen keken naar het grote schepsel waar ze zo juist ontdekking op had gedaan. Ze was zoiets nog nooit tegen gekomen en kon er ook geen naam aan knopen. Ze trok haar neus terug en keen nog eens bedenkend rond. Een Laribon zo zou het heten. De pup zetten wat stappen naar achter en kwam daarna tot stilstand. Ze draaide haarzelf een halve slag om en liet zich iets door haar voor poten zakken. Ze schudden iets met der achterste en zetten het toen op een puppyrennen. Als ze het in de Laribon wilde halen mocht ze toch wel hoog springen. Net een stukje voor de opening zetten ze der kracht op haar achterpoten en zetten haarzelf af van de grond. Met haar voorpoten probeerden ze een soort van grip te krijgen om haarzelf vervolgens omhoog te krabbelen. Het koude staan voelde een soort van pijnlijk toen het haar tere voetkussentjes taste. Ruby schrok er van waardoor ze haar gewicht teveel naar achter benadrukte en op de grond terecht kwam. Kwaad keek ze naar de opening. ‘’Dacht het niet dat ik ga opgeven! Jij ding!’’ Mopperde ze terwijl ze weer een aantal meters van de Laribon ‘zo geheten trein’ zetten. Ze draaide haar kleine lichaam een halve slag rond haar as en zetten haarzelf schrap. Dit maal ging ze niet falen, Ze zou in die Laribon komen alsof haar leven er vanaf hing. Ze sperde haar neusvleugels en vulde haar longen met zoveel mogelijk lucht. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en drukte haar oortjes in haar nek. Als een malle schoot ze weer richting het grote ijzeren schepsel. Toen ze haar kleine lichaam van de grond zetten had ze voor enkele seconde het idee dat ze het zou redden. Dat overigens als sneeuw voor de zon verdween toen ze met haar ribben naar tegen de rand aan botsten. Voor een moment was het een hoog en schel geluid dat zich uit haar keel vormde om de pij te nadrukken. Dat had ze niet zien aankomen. Niet nu Rubs, je bent geen watje door zetten! Je laat die Laribon toch niet winnen. Ondanks de pijn had ze het weten te voorkomen weer op de grond te vallen. Met haar achterpoten trappelde ze net zolang totdat ze grip vond om haar omhoog te hijsen. Eenmaal boven op het koude stuk rare grond planten ze haar kont neer. Haar tong hing naast haar bek en ze ademde hevig om de overtollige warmte te doen verdwijnen. ‘’AAWWHHH YEAAAHHH..’’ Riep ze luidkeels uit en wilde dol rond huppelen maar, een steek vanuit haar ribben weerhield haar er van. Na der overwinnings roep begon ze gelijk binnensmonds te mopperen. Stomme Laribon! Haar Blauwe kijkers richten zich op de ingang van de trein wat er nu toch wel wat enger uitzag dan daarstraks. Met haar staart geheven en haar neus een tikkeltje hoog liep ze hooghartig naar binnen.

Alles was oud en vervallen overal lag een dikke laag met stof en andere troep. Ergens had Ruby gehoopt een soort paradijs hier te vinden maar, niks was daar van waar. Wel zou het een huis kunnen vormen… atans een slaap plek… .. voor als het regent.. Hoe verder ze naar binnen ging hoe minder vrolijker het werd. Het was donker en koud, alles kraakte en het getik van druipend water was vreselijk eng. Langzaam maar zeker zakte haar staart en haar hoofd waarnaar ze tot stil stand kwam. ‘Nou leuk dit’ mompelde ze. Ze sprong op één van de soort banken waardoor ze zicht had tot buiten de trein. Ook buiten was niemand te bekennen, enkel meer Laribonnen en ouwe troep. Ruby plofte neer waardoor er een rook wolk ontstond. De vrij dwarrelde losse deeltjes kriebelde haar neus waardoor er een nies klonk. Door de vrij holle trein ontstond er een ego waardoor ze schrok en naar achterkrabbelde. Voor ze er erg in had ontstond er een kettingreactie. Met haar achterste duwde ze oud hout en licht metaal om wat nog meer kabaal maakten. Waardoor haar angst te veel werd en ze als een gek uit de trein stoof. Met haar hart in der keel rende ze zo hard dat haar pootjes haar nog net konden dragen. Één verkeerde step en ze zou gigantisch op der plaat gaan. Zonder er ook iets bijna te denken sprong ze uit de trein plat op haar buik kwam ze neer en ze klamde zich vast aan de grond. Haar ogen waren zo groot als schoteltjes haar hart raasde en haar ademhaling was ongelijkmatig. Weer een steek ging door haar romp waarbij ze haar ogen even iets vernauwde. Ze haalde even diep adem en bromde luidkeels. Waar was ze mee bezig, der was helemaal niks engs aan dat ding. Ruby liet nog een laatste blik over de trein glijden en liep toen nonchalant weg. Alsof er niks gebeurd was , ze was immers geen watje zoals die meeste pups wel waren. Die situatie was ander, omdat… omdat zij het was. Zocht ze als excuus voor haar zelf. Naarmate ze verder liep begon haar maag te knorren. Ruby was nog niet instaat geweest zelf voor eten te voorzien. Ze was 3 maanden oud maar was, jong toen ze van haar familie gescheiden werd. Niks is haar aan geleerd, dus leefde ze op oud aangevreten vlees. En een muis dat haar slechts één keer gelukt was om te vangen met puur geluk. Op haar lichaam bevond zich ook niet echt veel reserve stoffen meer. Haar vet raakte langzaam op maar, doordat Ruby niet echt groot was hoefde ze ook niet veel voedingstoffen om verzadigd te raken. Buiten dat mocht ze dan wel alleen zijn ze verzorgde haar vacht wel goed, daar was ze immers een kleine diva in. Haar gedachten gang werd weer bij realiteit gehaald toen haar neus prikkelde en ze zeker wist dat er eten in de buurt was. Of het vers of oud was kon ze er niet uit opmaken, atans dat deerde haar niet voedsel was voedsel.

Ze dribbelde wat door en passeerde de zoveelste wagon waar achter een dode haas lag, het was gedood dat kon je wel merken maar de gene voor haar had het nog vrij netjes achtergelaten. Water vulde haar mond terwijl ze aasde op het kleine beetje vlees wat ze der nog vanaf kon krijgen. Vliegen stoven op maar het leek niet dat de haas er lang dood was. Ze zette haar kleine scherpe puppy tanden in het kraakbeen en probeerde zo een bot los te wurmen waaraan ze kon gaan knagen. Het was even wat kraak werk maar uiteindelijk schoot het bot los en ging ze een stukje verder van de haas vandaag liggen. Met het bot tussen haar poten koude en likte ze de restjes er vanaf. Ze was zo in to het voedsel dat ze opschrok en uit automatisme een brom geluid maakte als waarschuwing. Niet dat het veel zin had voor een pup van haar grote en leeftijd. Haar oortjes lagen in haar nek en wat haren kwamen overeind. Ze liet dit bot niet zomaar aan haar neus voorbij gaan!