The echo from a dirty nightmare ~

F L O O R

Vegas snoof eens diep in. De geur van bloed hing nog vaagjes in de lucht, op de gevlekte grond waren nog plukjes vacht van een eerder gevecht te zien. Hier was ze nog nooit geweest. Ze had het gevoel alsof ze aan het eind van de wereld stond. Het was hier zo verlaten, zo... anders dan in de rest van Boundless en omliggende gebieden. Het was hier uniek en rustig, maar op een of andere manier trok het haar niet zo. Ze hield van rust en wist zeker dat hier niemand ooit een poot zou neerzetten, op al die vechtersbazen na dan. Maar dit was haar iets te onguur, iets te luguber. Niet dat ze bang was, natuurlijk niet. En voor vechten deinsde ze ook helemaal niet terug. Dit was anders. Dit was gewoon een raar gebied. Het leek alsof er ieder moment monster konden opduiken uit de mistflarden die hier en daar rondzweefden en het toneel van een nachtmerrie nabootsten. Precies, een nachtmerrie, dat is waar ze zich in bevond.
Het teefje moest goed haar oren spitsen om straks niet aangevallen te worden door een of ander monster dat tevoorschijn sprong om haar bloed te drinken als een vampier. Het enige waar ze nog aan kon denken, was dat ze hier zo snel mogelijk weer weg moest. Hoe ze hier was gekomen, wist ze niet meer precies, en haar geurspeur was door een mysterieuze wind weggeblazen. Verder waren er geen duidelijke herkenningspunten waaraan ze kon zien waar ze was zodat ze zich een beetje kon oriënteren. Fijn. Hoe moest ze hier dán uit zien te komen?
Voor ze hier over na kon denken, trok een geluid haar aandacht. Schichtig schoot Vegas met haar kop van links naar rechts, haar neusgaten wijd geopend om alle geuren in haar neus te verwelkomen. Haar blik reikte niet ver, dus aan haar zicht had ze niet veel. Ze was aangewezen op haar andere zintuigen. Oké, dit hielp niet echt veel. Wie of wat dat geluid ook had gemaakt, het was niet van plan zich te laten zien. En het lukte haar maar niet om een beweging of geur op te pakken. Ze besloot het laatste wat ze nog over had te proberen. "Hallo?!" Haar stem echode met een mysterieus vleugje door het gebied. Vegas schrok toen ze iets aan haar poot voelde, maar zag dat het weer een stukje uitgevallen vacht was. Ze snoof. Misschien zou haar vacht hier straks ook wel op de grond liggen. Maar ze was niet van plan hier te sterven. Echt niet. "Ik weet dat je hier bent, dus laat je nu maar zien," brulde ze, en ze wachtte hierna af op wat er zou komen.

Schichtig keek Floor rond, waarom moest ze nou net hiér uitkomen. Een keek eerder was ze hier gekomen, een tijd geleden, toen ze nog met haar moeder zworf. En dan moest ze haar nou net hier zijn kwijtgeraakt, dus fijne herinneringen had ze niet aan deze plek. ‘Geen een hond kan zich hier tuis voelen.’ Gromde ze, het was eerder om zichzelf gerust te stellen. Hier zou vast geen leven zijn, maar niemand kon iets zien door de mist, misschien voelde ze zich daarom niet op haar gemak? Ze kon elk moment worden verrast. Een piep kwam uit haar keel toen ze in een vieze drab stapte, geschrokken deinsde ze achteruit. Bloed… Hier woonde geen lieverdjes.. Floor begon te rennen, in de richting waar ze dacht vandaan te komen, maar na een tijd was ze er nog steeds. Paniekerig keek ze rond, er moest toch wel een einde zijn? Of was het alleen maar een nachtmerrie? Een droom die onschuldig lijkt, maar je zolang het wil kwelt. Floor bekeek de omgeving goed, uit de rotsachtige grond kwamen dampen, misschien maakten die het zo mistig? Veel meer was er niet te zien, de mist versperde haar zicht. Zachtjes begon ze te janken, in de hoop dat iemand haar zou horen. Ze stopte weer, was dit wel slim? Plots merkte ze de aanwezigheid van iemand anders op. Floor maakte zich klein en kneep haar ogen dicht. ’Hallo?!’ Schalde een stem over de vlakte, de stem klont niet rasperig of grommend, zoals ze had verwacht. Het was een teef, hoorde ze. Voorzichtig opende ze haar ogen en keek rond, maar nog steeds lag Floor stil. ‘Ik weet niet wie je bent, dus laat je nu maar zien’ Weer die persoon, bang klonk de teef niet. Maar ze leek zeker niet op haar gemak. Voorzichtig stond Floor op en liep in de richting van het geluid, haar hoofd laag boven de grond. Elke keer als haar poten de grond raakten, hoorde je een klein tikje. Tik, tik, tik. De stilte was om te snijden, langzaam kwam er een schaduw in haar zicht. Tik, tik, tik. Nog een paar stappen en ze zou voor de hond staan, was ze zou doen wist Floor niet. Hoe ze was ook niet, zelfs niet hoe ze er uit zag, maar daar zou ze snel achter komen. Het tikken stopten, Floor stond stil. Ze stond voor een gevlekte hond, ongeveer van haar hoogte. Ze keek niet gemeen uit haar ogen, dus vertrouwde Floor haar maar. Niet helemaal, ze was nog op haar hoede. ‘Wie weet hoe ze is?’ Schalde het door haar hoofd. ‘ Hier ben ik dan..’ Ze probeerde dapper te klinken, wat ook best goed lukte. Ze probeerde haar ademhaling naar een rustiger niveau te brenden. Langzaam ging ze zitten, net voordat haar achterste de grond raakten, hield ze in. Met een zucht zakte ze neer, een beetje rust was eigenlijk wel fijn..

Gelukkig duurde het niet lang voordat Vegas de soort van vertrouwde geur van hond rook. Oké, het was dus geen monster of zoiets wat haar besloop. Het was maar een hond. Maar wie weet wat voor hond? Het teefje zette haar poten schram in de grond en zakte er een beetje doorheen, zodat ze kon aanvallen wanneer dat nodig was. Alleen deze houding liet ze meteen weer zakken toen ze de contouren van een niet gevaarlijk uitziende hond uit de mist zag optrekken. "Hier ben ik dan..." klonk de stem die bij de hond paste. Wantrouwend was de blik waarmee Vegas naar het nieuwe teefje keek. Ze had een bruine kleur en een dunnere vacht als zijzelf. Het was waarschijnlijk geen vechtersbaasje. Mooi, vandaag zou ze dus gespaard blijven. Shit hé, sinds wanneer maakte ze zich eigenlijk zoveel zorgen om een gevecht? Normaal had ze dat nooit. Ze wist van zichzelf dat ze aardig wat kracht had, en dat ze misschien wel sterker was dan een gemiddelde hond. En als dat niet zo was, vond ze het nog altijd heerlijk om dat te denken, wat goed was voor haar ego. Dit teefje had in ieder geval geluk dat ze er zo schattig uit zag, en dat Vegas niet teveel energie kwijt wilde, waardoor ze zich redelijk gedeisd hield.
"Zat jij me zo te besluipen?" Een scherpe snauw was duidelijk hoorbaar in haar stem. "Zo ja, dan zou ik maar oppassen als ik jou was.' Deze opmerking was een beetje doelend op het gemak waarmee het teefje zich op de grond had laten ploffen. Verwachtte ze dat Vegas ongevaarlijk was? Nou, dan had ze het mooi mis. In een slecht humeur had de Australische herder allang al uitgehaald naar de bruine teef. Het was een kwestie van geluk, en daar zou haar tegenstander snel genoeg achter komen.

Verbaasd keek ze de hond aan, ze leek erg gevaarlijk. Maar misschien was het niet meer dan toneel. 'Denk jij dat ik hier voor mijn lol kom?' Antwoordde ze met een grom, was die hond werkelijk zo dom? Rustig bekeek Floor de hond, ze zag er niet bang uit, eerder boos en geïrriteerd . Maar de hond kwam hier niet voor de lol, ze moest een zwakke plek vinden. Een zacht briesje woelde met haar vacht. Even zag ze de mist wat aan de kant schuiven, maar het briesje ging al snel weer liggen, de mist sloot zich voor haar neus. ‘Zo.. dus heb jij enig idee waar we zijn beland?’ Verbrak Floor de stilte. Langzaam stond ze op en begon te ijsberen, de andere teef had al die tijd stil gestaan. Rustig blijven was de enige oplossing die ze op dat moment kon bedenken. Ze stond stil en keek naar boven, waar de mist een stuk minder leek te zijn. De sterren en de maan zorgde er voor dat ze rustig werd, het gaf haar hoop, de hoop de ze juist nodig had. Ze was waarschijnlijk nog in Boundless, iedereen kon diezelfde maan en sterren zien. En misschien was er wel iemand die aan haar dacht? Heel misschien, ze ging er maar niet van uit. Je moest wel erg veel van jezelf houden als je dacht dat iedereen je moest zien, dat je in hun hoofd stond gegraveerd en er nooit meer uit kwam. Floor wendde haar blik weer tot de ander, haar ogen twinkelde van de hoop.

Op het eerste gezicht leek het teefje vriendelijk en bang te zijn, met een nadruk op het laatste. Vegas zag haar niet aan voor een ruziezoeker, en dat was misschien wel beter voor haar eigen veiligheid. Maar wat de Australische herder niet van haar had verwacht, was de brutale opmerking die ze waagde over haar lippen te laten rollen. "Denk jij dat ik hier voor mijn lol kom?" Vegas snoof uit de hoogte. Nee, van zulke opmerkingen was ze echt niet gediend. 'Lijkt mij van niet. Ik kan alleen niet bedenken dat jij het huis van je vieze mensenbaasjes hebt achtergelaten voor dit," kaatste ze snauwend terug. Het mocht dan wel geen ijzersterke comeback zijn, maar het was iets.
Ongeduldig sloeg Vegas met haar staart heen en weer tijdens de ongemakkelijke stilte die er was gevallen. Wat deed ze hier nog? Ze kon beter gewoon weggaan en verder zoeken naar een weg uit deze hel. Alhoewel... Misschien was het beter om hier te blijven, bij het andere teefje. Ze zouden samen een uitweg kunnen vinden, en als ze dan toch mistmonsters tegen zouden komen, stond ze er in ieder geval niet alleen voor. "Zo.. dus heb jij enig idee waar we zijn beland?" Vegas bromde. "Nee," antwoordde ze simpel. Meer kon ze er ook niet van maken. Ze wist niet eens meer wat het laatste gebied was waar ze doorheen was gelopen voor ze hier belandde. 'Maar hé, als we hier weg weten te komen, is dat al heel wat. Dan weten we voor de volgende keer in ieder geval dat we hier níet rond moeten hangen." Het was een subtiele hint. Vegas wilde weten of het andere teefje ook bereid was om samen een uitgang te vinden. Ze was niet zo iemand die iets straight to the point vroeg. Een beetje mysterie kon nooit kwaad, en het liet haar er niet zo dom uitzien. Geef toe, 'hé, kom mee, dan gaan jij en ik gezellig zoeken naar het einde van dit rotgebied!' klonk niet echt iets wat door een teefje als zij zou worden gezegd. Tja, ze had nou eenmaal een reputatie, en zelfs hier hield ze zich aan die reputatie. Nou ja... Normaal zou ze nooit overwegen om met anderen samen te werken, maar nood breekt wet, toch?

"Nee," Bromde de ander. Misschien vond ze Floor wel irritant, kon haar wat schelen! 'Maar hé, als we hier weg weten te komen, is dat al heel wat. Dan weten we voor de volgende keer in ieder geval dat we hier níet rond moeten hangen." Voegde de teef er aan toe. Floor knikte. 'En hoe denk je een uitweg uit deze nevel te vinden?' Vroeg een stemmetje in haar hoofd. ' Alsof jij het beter weet.' Antwoordde ze. Floor sloot haar ogen en luisterde, in de verte hoorde ze geblaf, maar het was vast een mensenhond. Het ruisen van blaadjes stelde haar gerust. Floor consentreerde zich op het geluid en liep er heen, die teef moest zelf maar weten of ze haar volgde of niet. Ze baande zich een weg door de nevel, steeds luisterend naar het geluid. Plots opende ze haar ogen en keek om, als Ancora pack lid moest je andere helpen. Gerustgesteld door de geur van de hond liep ze verder.

Bijna viel Floor over een steen, snel opende ze haar ogen om het beter te kunnen zien. De mist was hier dunner, voorzichtig liep Floor rechtdoor. ' Ik denk dat we er bijna uit zijn..' Zei ze zacht terwijl ze zich omdraaide. Snel liep ze weer door, en ja hoor. Na een tijdje opende het mistdeken zich en was er een bos te zien. Ergens in de verte was een veld met bloemen, en hoorde ze dat nou goed? Er was ook een beekje! ' Kom, ik heb dorst.' Zei ze kortaf tegen de teef die ook net ontsnapt was. Geruststellend sloten de bomen zich om haar heen, hier voelde ze zich veilig. Rustig stapte ze naar het geluid van het stromende beekje. Het duurde niet lang of ze was er al, meteen begon ze te drinken. 'Die hond is gevaarlijk!' Hoorde ze het stemmetje weer. 'Ach hou je kop toch!' Snauwde ze.

Een antwoord bleef uitgesloten. Oké, wilde het teefje nou wel of niet samenwerken? Geïrriteerd liet Vegas zich op haar achterste vallen, terwijl ze afwachtend naar het teefje keek. Deze leek iets te horen of zoiets. Ze had in ieder geval haar oren gespitst en haar ogen gesloten. Vegas slaakte een zucht van frustratie. Ja, zo kwamen ze uit deze mistige hel. Misschien had ze het beter niet kunnen vragen en had ze gewoon zelf weer op pad moeten gaan. Maar ineens schoot het bruine teefje weg. Uhm, ook doei? Hé, wacht eens even… Vegas kon haar volgen en zien waar ze uitkwamen. Alles was beter dan hier doelloos blijven zitten. De uitgang stond echt niet ineens voor haar neus. Ze veerde overeind en volgde het geurspoor van het teefje, aangezien de dichte mist alweer achter haar was gesloten. De golden retriever liep zonder te stoppen door, keek één keer om, maar negeerde Vegas voor de rest compleet. Even voelde de oudere teef zich dom. Het enige wat ze deed was volgen, en er leek niet echt een einde te komen aan de mistbank. Was het soms een valstrik?
Maar dat was het niet. Want wonder boven wonder wist het teefje de mist te ontlopen. Vegas was verbaasd en onder de indruk. Oké, hoe had dit teefje zomaar de weg kunnen vinden? Ergens vertrouwde ze het niet. "Kom, ik heb dorst," deelde het teefje mee. Verwachtte ze dat Vegas haar nu nog achterna zou lopen? Pff, die wist wel beter. Nu ze weg was uit die nachtmerrie, kon ze weer gaan en staan waar ze wilde. Waarom zou ze het teefje niet gewoon nu dumpen? Maar vreemd genoeg liep Vegas mee naar het geluid van stromend water. Zo’n spoorzoeker was eigenlijk best handig, dat viel niet te ontkennen. De Australische herder keek toe hoe het teefje water dronk. Het was heel verleidelijk om haar het water in te duwen, maar dat deed ze niet. Vegas was vaak onredelijk, alleen dat was wel heel erg laag, zelfs voor haar doen. "Hoe wist jij de weg ooit terug?" vroeg Vegas. Ze nam plaats aan de waterkant en keek met een schuin, wantrouwend oog naar het teefje. "Maar wacht, voor je het me haarfijn uitlegt, wil ik eerst je naam weten."

Meteen kwam Floor omhoog, had ze zich nog niet eens voorgesteld? ' Mijn naam is Floor.' Ze hoopte dat de teef niet zou vragen waar ze vandaan kwam, dat was geheim en dat zou het ook blijven. 'En hoe ik de uitweg heb gevonden is heel simpel.' Begon ze, zodat de hond het niet kon vragen. 'Ons zijn de zintuigen gegeven, die zijn er niet voor niets. Ik gebruikte het zintuig horen. Ik luisterde naar alles, en het geluid van bomen sprak me het meeste aan.' Even haalde ze adem, waarna ze meteen weer verder ging. ' Ik wist dat hier geen bomen konden zijn, in dat mistige gedeelte in ieder geval. Dus volgde ik het.' Hmm, was dat niet té uitgebreid? Afwachtend keek ze de hond aan. ' En wat is jou naam?' Oei, dat klonk wel wat kinderachtig.. ' Kan je echt niks beters bedenken? Wachten was misschien nog wel beter geweest!' Siste het duiveltje- dat plots was opgedoken- in haar oor. Floor negeerde het, je moest naar je hart luisteren. En het was toch al gebeurd, daar kon ze niks meer aan veranderen. Ze moest wel aan haar terugreis beginnen, maar eerst moest ze weten waar ze was. Dat zou ze dadelijk wel vragen, aan haar vrienden, niet de hond. Die wist toch niet waar ze waren.

Hmm, oké, eigenlijk had Vegas niet verwacht dat het teefje zo gehoorzamen, maar zoals opgedragen stelde ze zich eerst voor. Floor heette ze, simpelweg Floor. Daarna begon ze een heel verhaal over hoe ze een uitweg had weten te vinden door allerlei zintuigen en dat soort gedoe, maar Vegas luisterde niet met al teveel aandacht. Ze waren weg van die aparte plek, en daar ging het om.
Na het verhaal voelde Vegas hoe Floor haar aankeek. Ze had al die tijd haar blik gericht gehouden op het rustig kabbelende water, een beetje gekeken naar de vissen die duidelijk zichtbaar waren in het heldere water. "En wat is jouw naam?" De Australische herder trok even met haar oren. Ze haatte deze vraag. Hij was zo... voor de hand liggend. Iedereen vroeg ernaar. Op een gegeven moment zou je wel verwachten dat iedereen wist wie ze was, aangezien Vegas in haar leven hier nogal wat honden tegen het lijf was gelopen. Ach, blijkbaar had ze nog niet de indruk achtergelaten bij hen die ze graag wilde. "Het is Vegas, popje," antwoordde ze de vraag met een zoet stemmetje en een grijns op haar gezicht. "Vegas uit de grote stad." Ze draaide haar kop naar het teefje en keek haar even onderzoekend aan. "Je kende me nog niet?" vroeg ze haar. "Dat valt me tegen." Want tja, wie kende de grote, boze Australische herder nou niet?

Ik hoop niet dat je het erg vind dat het zo'n klein stukje is, maar ik had eerlijk gezegd niet zin in een hele lange.. ;)

"Het is Vegas, popje," Popje! Hoe kwam ze er bij!? Boos keek ze haar aan, maar tijd om te reageren was er niet. "Vegas uit de grote stad." Even keek Vegas haar onderzoekend aan. "Je kende me nog niet?" Vroeg ze haar. 'Nee' Kon ze echt niks beters bedenken? "Dat valt me tegen." Hoezo dat nou weer? 'Laat dat beest toch stikken!' Floor negeerde het stemmetje in haar hoofd, ze wist dat ze dat juist niet moest doen. Maar ze zou het wel een keer doen, bij iemand die dat echt verdiende. 'Waarom zou iedereen je moeten kennen?' Misschien was het wel een showhond? Die zouden hier niet komen.. ' En waarom ben je niet bij je mensen?' Spotte ze, die hond moest een stootje terugkrijgen, na dat poppengedoe tenminste. Langzaam begon de lucht paars te kleuren, het begon dag te worden. Een ijzige wind speelde met haar vacht, Floor rilde, haar dunne vacht bood weinig bescherming tegen de kou. Ze zou zo moeten gaan, als ze voor de avond viel terug wou zijn, zou ze moeten opschieten. In de verte zag ze de New hope mountains, ze wist dus waar ze heen moest. Langzaam knikte ze bij de antwoorden van de hond. ' Het wordt tijd om te gaan.' Zei ze na een tijdje. Met goede moed begon ze richting de bergen te lopen, naar huis. Naar haar vrienden.

Note: Ik denk dat het topic hierbij wordt gesloten? Als je wil mag je nog een laatste reactie plaatsen.

Hmm, oké, Floor bekende dat ze haar nog niet kende. Ze vroeg waarom iedereen Vegas moest kennen. Deze kon het niet laten een spottende lach te laten horen. "Popje, iedereen die ik tegenkom, krijgt een hekel aan me of doet het in zijn broek. Ik had wel verwacht dat mijn naam zo ondertussen over heel Boundless verspreid was," merkte Vegas luchtig op. Niet dat het haar veel verbaasde dat Floor haar naam niet wist. Ze leek niet echt op zo'n hond die door had wat er gebeurde in de wereld, die een beetje in haar eigen wereldje leefde. Ach ja, dan miste je wel de leukste dingen. "En waarom ben je niet bij je mensen?" besloot de golden retriever te vragen. Het was een spottende vraag, maar deze toon werd genegeerd. Een grijns kwam op Vegas' gezicht. Was ze echt zo dom? Dacht ze dat Vegas een hond was die gevangen leefde in een mensenhol? Ha, echt niet. "Het lijkt me dat ik niet bij mijn mensen ben omdat ik hier met jou ben, is het niet?" antwoordde ze de vraag op een mierzoete toon. Als Floor zo graag zo'n idiote vraag wilde stellen, kreeg ze een idioot antwoord terug. Ze moest de bruine teef maar niet te bang maken met de verhalen die ze had over de mensen, straks durfde ze zelf niet terug naar haar eigen baasjes.
Het bleef een tijdje stil tussen de twee. Geen ongemakkelijke stilte, ze waren niet eens in een gesprek verwikkeld, maar meer van die stiltes die er hoorden te zijn. Stiltes waarbij alles om je heen plotseling versterkt en daardoor extra duidelijk werd. Kwetterende vogeltjes, een windje die was op komen zetten, het gekabbel van het beekje... En mevrouwtje 'ik-had-een-geweldige-comeback-met-mijn-mensenvraag' wist de rust al snel weer te verbreken met de mededeling dat ze het tijd vond om te gaan. "Best," mompelde Vegas, en ze bleef liggen waar ze lag, terwijl ze de pootstappen van het teefje langzaam weg hoorde sterven. Zo, wie kon ze vandaag verder nog irriteren?

Vegas uit ~