After rain comes... no sunshine ~

» P E N N Y «

Herfst, het minst favoriete seizoen van de Australische herder, liet duidelijk dat het zijn beurt was om het podium te pakken. Sterke winden rukten bladeren van hun bomen en deze bezaaiden de grond, waardoor het moeilijk te zeggen was waar je liep. Maar niet alleen daarom waren die winden irritant, ook omdat ze ijzig koud waren, en vaak gepaard met regen. Veel regen. Stormen waren geen verrassende gebeurtenissen. Vegas probeerde zo veel mogelijk in de buurt te blijven van de veilige wereld in de stad. Het hele seizoen herfst, en daarna ook tijdens de winter, kon het erg gevaarlijk zijn voor honden op de vrije vlaktes van Boundless. Zeker voor honden die de grootste tijd van het jaar doorbrachten in de stad, zoals zijzelf. Dit was niet omdat ze gehecht was aan de mensen, gadverdamme, in tegendeel zelfs. Maar hier was voedsel in overvloed, schuilplekken op elke hoek, en je had er minder last van de barre weersomstandigheden. Tja, ieder voordeel had zijn nadeel, wat in dit geval die verdomde mensen dus waren.
Vegas had besloten dat ze vandaag het beste in het park rond kon hangen. Er waren eekhoorntjes die een wintervoorraad aan begonnen te leggen, en deze waren vaak een makkelijke prooi. Ook was er genoeg onderdak om te schuilen, want het beloofde een rumoerige dag te worden, dat had ze vanochtend kunnen zien aan de dreigende, donkere wolken die boven haar kop hadden gehangen. Het was maar een matter of time zijn voor deze wolken open zouden breken en liters water naar beneden zouden laten vallen. Heerlijk deprimerend, zo'n dag.
Het teefje draaide zich op haar zij in haar zorgvuldig uitgekozen struik. Er was genoeg ruimte voor haar, en het bladerdek boven haar hoofd was nog opvallend dik. Ze legde haar kop op haar poten en staarde een beetje chagrijnig voor zich uit. Er was niemand te bekennen. De rust was eigenlijk een beetje overweldigend. 's Zomers stond het park zwart van de mensen, en nu waagde niemand zich meer buiten de deur. Aan de ene kant was het wel fijn, aan de andere kant verveelde Vegas zich rot. Was er maar een onschuldige hond in de buurt die ze een beetje kon plagen...

In een rustig tempo liep de teef voor haar baas uit, eigenlijk was 'baas' niet het juiste woord. Natuurlijk hield ze van hem, maar waneer de eerste zonnestralen van de lente zichtbaar werden. Dan zou ze hem verlaten, niet voor de eerste keer, ze was al vaak bij hem geweest voor onderdak en was vervolgens ook weer vertrokken. Nu was het weer slecht en kon ze beter binnen blijven. Ze kreeg hier alles wat ze wou, alles wat ze nodig had was daar te vinden. De wind duwde tegen haar vacht, toch was ze sterk genoeg om daar tegen te kunnen vechten. Ze had al vele gevechten gewonnen waarbij ze ernstig gewond raakte, dus deze wind was niet moeilijk om te verslaan. Toch was er iets wat haar nogsteeds dwars zat, iets wat de kracht en de zin in het leven bij haar had weg gezogen. Nu liep ze daar alleen maar, verdrietig, stil en lusteloos. De sterke moedige politie hond in haar was samen met de rest verdwenen. Ze wist dat het bijna onmogelijk was om het terug te krijgen. Eigenlijk was het gewoon onmogelijk. De blaadjes kraakte onder haar poten, het geluid was ergens wel rust gevend. Het herinderde haar aan alle andere winters en koude dagen die ze hier had door gebracht, De warme openhaard, het lekkere warme eten wat ze kreeg. Ze hoopte dat het dit jaar het zelfde was, toch was er onrust die steeds dichterbij kwam, niemand leek het te voelen of te merken, zij was blijkbaar de enige. Dat baarde haar zorgen, ze hoopte dat wat er ook zou gebeuren, dat het niet erg was. Even richte de teef zich weer op de gestalte achter haar. De man liep trouw achter haar aan, Penny voelde zich daardoor weer fijner. Ze keek even naar de lucht, die was buiten gewoon donker gekleurd. De teef zach dat een andere hond dichterbij kwam. Er zat een riem om zijn nek, eigenlijk nogal logisch. Honden moesten hier vast, elke hond, behalve politie honden zoals haar. Het enige wat zij droeg was een soort tuigje met 'police' er op, iedereen wist op die manier dat zij anders was. De geur van een hond kwam dichterbij, een zwerfhond. Penny volgde de geur, misschien was gezelschap wel goed voor haar.

Beetje kort, niet de beste post ._.

Vegas' kop schoot omhoog bij het ruiken van de geur van een andere hond. Haar kop schoot van links naar rechts, op zoek naar degene die deze geur droeg, maar al gauw kwam ze erachter dat de struik het grootste gedeelte van haar zicht afnam. Zuchtend stond ze op, wurmde zich door een opening, en belandde zo op het grasveld waar haar schuilplaats aan lag. Hier deed de Australische herder opnieuw een poging te zien wie bij haar in de buurt was gekomen, en deze keer met succes. Een redelijk gevaarlijk uitziend teefje wandelde nietsvermoedend door het park. Ze leek zwaarbeladen te zijn met een of ander kleed dat ze droeg. Vegas snoof minachtend. Hoogstwaarschijnlijk was dat een hond van de mensen, eentje die ze aankleedden voor hun eigen lol. Ergens had ze medelijden met het teefje, maar aan de andere kant vond ze dat ze makkelijk kon vluchten als ze het niets aan vond. Eigenlijk was het dus haar eigen schuld dat ze er zo belachelijk uitzag.
Vegas liep naar het teefje toe, waarom wist ze niet goed. Op een of andere manier was ze wel gefascineerd door de combinatie van het ruige uiterlijk en het tuttige kleedje. "Hé!" blafte ze als waarschuwing van vooraf. Ze had geen zin het teefje bang te maken nog voor hun gesprek was begonnen, dat bang maken zou later waarschijnlijk nog wel komen. "Hoe kom je aan dat bééldige kleedje op je rug?" murmelde ze zoetjes, toen ze op nog geen 5 sprongen van de andere hond verwijderd was.

Waar Vegas eigenlijk niet zo op had gelet - waarschijnlijk omdat ze in gedachten verzonken was geweest, denkend over de combinatie killerdog vs omakleedje - was dat naast de onbekende teef een mens stond. Een méns. Mens! Dat had ze in ieder geval goed. Dit teefje was een zielig mensenhondje, een voorwerp dat gebruikt werd om mee te spelen, alleen maar voor het plezier van haar mensen. De 5 sprongen afstand tussen Vegas en het teefje waren precies genoeg, als het er niet te weinig waren. Dichterbij hoefde ze echt niet bij zo'n mallotige mens te komen. "Impressive eh? As you're probably wondering why such a big, strong and cool shepherd carries this? Only smart dogs know that, and you're apparently not." Vegas hield haar kop een beetje scheef terwijl ze luisterde naar de woorden van het teefje. Haar ogen schoten van het mens naar zijn hond, en terug. Was dit een grap? Ze wist zeker dat het onbekende teefje zich heel wat voelde in de bescherming van haar mens. Het was maar al te duidelijk dat wanneer Vegas iets verkeerds zou doen, dat walgelijke, tweebenige monster op haar af zou komen en haar waarschijnlijk wat aan zou doen. Oké, niet dat de Australische herder dat toe zou laten, maar twee tegen één was niet erg eerlijk.
Al snel herstelde ze zich, en ze keek de hond minachtend aan. "Grote woorden hoor," zei ze. "Ik ben benieuwd of je dat ook zou durven zeggen zónder dat aanhangsel naast je." Ze knikte kort naar de mens. Ze kon hem noemen zoals ze wilde, hij zou het toch niet kunnen verstaan.

Bij mij gaat het wat minder goed xd

Hoewel het teefje eerst nogal grote woorden leek te hebben, was ze nu erg stil. Ze staarde een beetje wezenloos naar haar mens, die geen aandacht aan Vegas schonk. Prima. Ze was benieuwd waarom de hond met het kleedje haar ineens zo negeerde, en waarom ze zoveel belangstelling had in het monster naast haar.
Zo stonden ze een tijdje, de twee honden en dat mensenwezen. De hemel was opengebroken en liet al zijn woede op aarde neerkomen. Hagelstenen zo groot als hondenogen - of tweebeenhersens, net welke vergelijking het duidelijkst was - kletterden naar beneden. Vegas piepte bij het voelen van elke hagelsteen die op haar vacht belandde. Niemand kon het ontkennen: hagel was pijnlijk. Zelfs zij kon ze zich niet groot houden. En dat mensengeval blijkbaar ook niet, want na een paar vlugge woorden die hij tegen het kleedjeshondje had gezegd, maakte hij zich uit de voeten en liet de twee achter in de woede van Moeder Natuur. Vegas staarde naar het teefje en vroeg zich af wat ze hier zelf nog deed. Kon ze niet beter wegrennen en een schuilplek zoeken? Het was wel duidelijk dat de hond met de grote oren niets zinnigs meer zou brengen. Daar kwam bij dat het mormel haar blik had gevestigd op een of ander mensenonderkomen niet ver hier vandaan. Het leek erop dat ze van plan was daar binnen te dringen. Natuurlijk. Alsof ze zomaar de schuilplek van de mensen binnen mocht gaan. Vegas had genoeg ervaring met de gruwelijke wereld der tweebenen, en als er één ding was dat ze elke keer weer terug zag, was het wel dat honden zonder eigenaar nergens naar binnen mochten gaan. "Probeer maar binnen te komen, dotje," gromde ze daarom ook, terwijl ze de andere hond met een opgetrokken bovenlip van irritatie bekeek. "Ik zal je niet helpen als die gruwelijke monster achter je aankomen met hun stokken."

Het teefje met het kleedje op haar rug bleef maar vreemde blikken naar de tweebenige wezens sturen. Alsof ze hen kon begrijpen. Natuurlijk niet. Die mormels spraken een of andere idiote jabbertaal met elkaar, een taal die voor honden niet te begrijpen was. Vegas vond het teefje apart, een beetje getikt zelfs. Ach, arm wezen ook.
Terwijl de regen gestaag aanhield, scheen de herdershond vertrouwen te hebben in het feit dat ze een droge vacht kon houden door zomaar een van de winkels in te lopen. Tweebenen zouden nooit een hond binnenlaten zonder dat hun baasje erbij was. Vegas had dit al vaak genoeg meegemaakt. Die lelijke monster moesten niets hebben van de viervoeters, tenzij deze onder de duim werden gehouden door iemand. Voor het dekenteefje de winkel binnen stapte, zei ze een paar woorden met haar grappige accent. Vegas snoof met haar neus. Wat een bluf. Dacht ze serieus binnen te komen? Uit eigen veiligheid deed ze een paar stappen naar achter, om zo een voorsprong te hebben op de tweebeners wanneer deze woedend achter de inbreker aan zouden gaan met hun venijnige wapens. Maar wonder boven wonder was deze voorsprong voor niets geweest. Toen het teefje eenmaal verdwenen was, en veilig onder de overkapping van het gebouwtje zat, gebeurde er niets. Geen geschreeuw, zoals de Australische herder had verwacht. Geen piepend, bang gekef van een doodsbange hond die voor zijn leven moest vluchten. Niets. Verbaasd deed Vegas een aantal passen naar voren. Ze hield de opening van de winkel goed in de gaten, zodat ze niet verrast kon worden. Voor de deur bleef ze zitten, en tuurde ze naar binnen. Het lichtbruine teefje zat op haar gemak op de vloer, terwijl een of ander langharig mormel naast haar stond en tegen haar sprak. Zou het door dat stomme dekentje komen? Had zo'n spuuglelijk ding zoveel invloed? Opnieuw snoof Vegas van ongeloof. "Dus jij bent vriendjes met ze, niet?" zei ze scherp. "Je bent onderdanig tegenover hen, zodat jij kunt schuilen in de regen wanneer je dat nodig hebt. Slimme zet." Sarcasme voerde de boventoon. "Jammer, ik dacht dat je meer pit had, met dat leuke geval op je rug. Maar zo te zien laat je gewoon over je heen lopen."