~Great….A field….[Ib]~

De bomen hielden het meeste licht tegen. Het was daarom ook een stuk koelen in de beschutting van het bos. Dyggur liet zijn poten zacht neerkomen op de bosgrond, waarbij hij krakende takjes en blaadjes vermeed. Waardoor hij geen geluid maakte. Zijn neus had hij laag bij de grond. Hij volgde de geur van vlees. Een tijdje geleden had hij de geur van een karkas opgepikt. Hij kon ruiken dat het vlees al oud was, waardoor de rover waarschijnlijk al lang weg was. Alleen het was niet te oud dat het ging rotten, waardoor het voor hem nog eetbaar was. Ze maag was voedsel nodig en dit was de uitgelegen kans om dat te krijgen, dus volgde hij het spoor zorgvuldig. Het duurde ook niet lang voordat de geur sterker werd en hij stopte. Hij tilde zijn kop op en spitste zijn oren. Hij bleef een paar minuten geconcentreerd luisteren, maar hij was de enige in de verre omstreken. Dus kroop hij door de bosjes heen waarachter hij was blijven staan een kleine open plek op. Daar lag het karkas van een jonge ree. Het water liep hem al in zijn bek toen hij er op een drafje heen liep. Hij liet zijn kop zakken en scheurde een stukje vlees van het karkas af. Hij genoot van de smaak die zijn zintuigen prikkelde. Ook al was het vlees oud hij had al een paar dagen het zeurende hongergevoel. Dus smaakte elk vlees eigenlijk goed. Hij schrokte een paar stukken naar binnen, totdat zijn kleine maag gevuld was. Doordat hij klein en mager was voor zijn leeftijd, had hij niet zo veel eten nodig. Zo kon hij zich redden met de kleine beetjes, maar door zijn ondervoeding zou hij niet groot worden. Aangezien hij de eerste maanden van zijn leven te weinig eten gehad had. Hij likte het bloed van zijn lippen en liep bij het karkas vandaan. Hij wist dat hij geluk gehad had. Hij zou niet lang meer duren voordat aaseters het karkas zouden vinden en tegen hen maakte hij geen kans.
Hij liep verder tussen de bomen door totdat er weer licht tussen de bomen door begon te schijnen. Hij naderde het einde van het bos. Waar zou hij nou weer terecht komen? Hij stopte met lopen toen hij aan de rand van het bos kwam en er zich opeens een open veld voor hem uitstrekte. Zijn oren schoten in zijn nek en hij keek er saggerijnig naar. Daar ging zijn ongezien voortbewegen, dat zou daar niet mogelijk zijn. Dus de kans zou daar groter zijn om iemand tegen te komen. Nou ja, jammer dan. Hij moest er toch langs. Hij zette zijn lichaam weer in beweging en liep het veld op. Zijn oren draaiden oplettend alle kanten op. Alleen hij bleef opnieuw staan toen een nieuwe geur zijn neus bereikte. De geur van een andere hond. Hij zuchtte, daar had je het al. Hij draaide zich naar de geur om, om te kunnen zien wie er aan kwam. Hij werd liever niet verrast. Door zijn manier van leven was hij heel voorzichtig geworden.

[&Ib]