La fuckin' daylight.

God. Ver. Domme. Deze zwart witte reu begon langzaam genoeg te krijgen van de fuckin shit zon die de hele tijd zijn vachtje verpeste. Geërgerd zocht hij een plaatsje waar hij schaduw & rust kon vinden, maar jammer genoeg kreeg hij die maar niet in het oog. Zijn ogen gleden over zijn omgeving, ieder detail nam hij in zich op, terwijl zijn poten zich over de grond bewogen. Hij zou hier zijn eerste medelid van de Outlanders ontmoeten, maar nog geen spoor van een hond drong zijn neus binnen.
Connor besloot maar te wachten, en zijn gebied eerst een beetje te verkennen. Een schaduwplekje kwam in zicht, de mondhoeken van de reu krulden omhoog. Eindelijk die zon uit. Hij wandelde er in een rustig tempo naar toe terwijl de zon langzaam van zijn vacht verdween. De schaduw deed deugd. Meteen op dat moment drong de geur van een andere hond zijn neus binnen. Een teef. Geweldig. Hij had die vrouwtjes altijd om de zoveel tijd in zijn macht. Op den duur was er voor hem niets leuks meer aan geweest, hopelijk waren die vrouwtjes hier een beetje spannender. Hij vertrouwde er op van wel.
De reu zijn aandacht werd getrokken door een klein dier dat zich door het gras voortbewoog. Hij trok zijn oogleden samen, terwijl die het beestje volgden. Een klein zwart konijntje keek paniekerig om zich heen, zich bewust van het kwaad. Connor had honger, zoals altijd, en had niets tegen een lekker ontbijtje. Automatisch trok hij zijn lichaam dicht tegen de grond aan, en hield het konijntje in het oo. Het leek hem niet door te hebben, des te beter voor hem. Het water brak hem los in de mond, dit diertje was verschrikkelijk dik en zag er echt heerlijk uit. Hij deed een paar passen in de richting van het beest en sprong in een handige beweging er boven op. Het diertje was snel, maar niet snel genoeg om uit de handen van Connor te geraken. De reu zette zijn tanden in de vacht van het konijn en het bloed spatte alle kanten op. Evenals zijn vacht. Joepie. Het konijn verroerde geen vin meer en bleef roerloos liggen terwijl Connor hem helemaal leeg zoog. Het bloed had geen smaak, maar het vlees absoluut wel. Nadat het diertje helemaal kapot was, had Connor hem weggegooid ergens tusen het gras en ging in een comfortabele zit zitten. Zo, had hij dat ook alweer op, en had de grootste honger gestild. Hij zette zich in de schaduw, wachtend op het teefje die hij niet veel later zou gaan ontmoeten.

[Death. n.n]

Zelf was Death geen fan van de zon, maar je kon er nou eenmaal niets tegen beginnen. Langzaam bewoog de zwart witte teef zich voort door de struiken en takken waar ze zich momenteel in bevond. Ze zou haar eerste medelid hier gaan ontmoeten, en haar neus had haar al verteld dat dat een reu zou worden. Zelf verwachtte ze er niet echt veel van, het zou waarschijnlijk weer zo'n hondje zijn die dacht dat hij heel erg veel was, en een ego had van hier tot in China, maar eigenlijk waren ze gewoon te zwak. Vele dachten dat teven zwakker waren, Death vond dat allemaal maar bullshit. Teven konden net zo 'badass' zijn als reuën. Maar nee, dat werd natuurlijk niet ingezien. Maar ze trok zich er niets van aan, het kon haar niet echt schelen wat andere van haar dachten. Als het nodig was, zouden ze er van zelf wel achter komen wat voor een hond zij dan wel niet was. Geen zorgen, ze had geen probleem om haar tanden te gebruiken.
De walgelijke geur kwam steeds dichterbij, de reu was niet zo ver weg meer. In tengendeel, ze zag hem nu zitten. Het was een wit - zwarte mannetjeshond, net als haar dus, alleen zag hij er zo veel saaier uit. Als Death hem nu zou zien in een totaal andere plaats zou ze gedacht hebben dat het een goedzakje was. However, haar poten bewogen zich voort over grond en gingen richting de reu. Hij zat in de schaduw, en een licht gegrinnik kon ze niet onderdrukken. Kort schudde ze met haar hoofd en haalde een wenkbrauw op. 'Hm, ben je nou ookal te zwak voor de zon? Jemig, saai word dit zeg.' Spuugde de teef spottend en keek hem met een uitdagende blik aan. Laat maar eens zien wat je in huis hebt, reutje, eens zien hoe stoer je werkelijk bent.
Haar donkere kijkers gleden over de hond, hij zag er niet mis uit, maar het deed haar niets. Ze moest trouwens niets meer van die liefde hebben, nadat haar hart was gebroken door Maltazard, waar ze nu echt niet meer aan wou denken. Hij was de schuld van di alles. Hij had haar veranderd in een monster, in een bitch. Als Death hem ooit terug zou zien, zou ze zijn vel er af scheuren, zijn bloed proeven, en de overschotjes aan de ratten voeren. Zolang hij er maar aan leed. De hufter.