Irritating little brats. :: OPEN ::

Zachtjes drukte zijn neusje tegen het been van een onbekend mens. Zijn ogen staarden naar het broodje waar heerlijke kip op zat en hij leek wel een pruillipje te hebben terwijl hij dat deed. Toen het mensenkind haar blik echter op hem richtte trok hij zijn ogen los van het broodje en keek hij haar aan. Hij bracht een zielig geluidje uit, het leek een beetje op een kreun, een hele zielige kreun. Een stuk kip kwam enthousiast naar hem toe en hij pakte het uit het meisje haar hand, om deze dan te ontwijken voor een aai en snel weg te lopen. Hij wou absoluut niet aangeraakt worden door die vieze, klamme en plakkerige mensenhanden. Het lief doen deed hij alleen voor eten. Want zeg nou zelf, hij was nou niet bepaald het type wat zelf makkelijk iets kon vangen. Zijn kaken waren sterk en hij had vlijmscherpe tanden, maar dat en dat hij erg snel was, waren ook zowat de enige dingen. Eenmaal achter een struik en buiten het zicht van irritante mensen ging hij liggen om het stuk vlees op te eten. Toen hij het vlees na nog geen halve minuut doorgeslikt had ging hij uitgestrekt op zijn zij liggen. Er scheen een licht zonnetje op zijn vacht waardoor hij zijn ogen al sloot. Hij hield van de zon, lekker warm op zijn vachtje, ook al was die vanzelf al erg warm. Hij snurkte een beetje, het was net zoals knorren iets waar hij geen controle over had. Mensen vonden het af en toe wel schattig als hij opeens knorde, maar hij zag het lieve er niet van in. Het kwam gewoon door zijn platte neusje en wel meerdere honden met zo’n neus hadden dat. Erg speciaal of schattig vond hij het niet hoor. Hij rekte zich even uit om hierna weer roerloos te blijven liggen. Echter werd zijn moment van rust al snel verstoord door hebberige kinderhandjes. ‘Kijk, een puppy!’ hoorde hij, meteen schoot hij overeind. Maar de vieze handjes grepen hem vast. Bah, moesten ze zijn vel echt vast grijpen? Hij bracht een blaffend, grommend geluid uit en haalde uit naar de handen. Natuurlijk zou hij niet bijten, dat nog net niet. Maat er was niks mis met die kindertjes bang maken. Geschrokken liet het meisje los, waardoor hij zijn kans greep en wegrende. Om na ongeveer vijf minuten flink doorrennen hijgend te stoppen. Hij had niet de beste ademhaling en dit slokte de energie op en haalde de lucht uit zijn longen. Misschien moest hij maar eens weg uit dit mensengebied. Maar dan kwam er weer het feit dat hij moeite had me het eten zelf vangen, bedelen ging hem veel beter af. Nog steeds hijgend keek hij rond. Meteen viel zin oog op het water van de fontein. Voorzichtig ging hij op de rand staan om wat te bukken en zijn hoofd uit te strekken naar het water. Ietsje dichter, nog een beetje.. Plons. Bentley viel zo de fontein in. Hij deed zijn oortjes naar achteren en maakte zich klein. Hij haatte water, het was alleen goed om van te drinken, dat was zijn mening toch. Hij bleef echter toch staan, ontspande een beetje en begon van het water te drinken. Zijn poten waren zanderig waardoor het water heel even een beetje vuiler werd, maar als snel ging het vuil weg. Het water was verkoelend en dat was best fijn nu. Hij ging er niet in liggen, dat zijn poten nat werden was al genoeg. Daarbij was hij toen net al helemaal nat geworden, dat wou hij niet nog eens doen. Hij nam nog een paar slokjes en sprong over de rand van de fontein. Meteen schudde hij zich uit om hierna voor de fontein te liggen. De grond was hier harder en omdat hij nat was werd zijn vacht ook wat vuiler. Maar dat maakte hem niks uit, hij lag hier lekker in het zonnetje, genietend van deze dag.