Er liep een Beagle van waarschijnlijk 6 maanden door het bos, hij was er pas net aangekomen. Net was hij een aantal honden tegen gekomen, die hadden hem zeker over the selonia pack verteld. Misschien wou hij wel bij de groep. Blijkbaar was hij bang, misschien vanwege de naam van het bos? Het kon ook zijn dat hij gewoon bang was, omdat het een nieuwe plek was. Eigenlijk klinkt dat best wel logisch.
Ineengedoken liep Muck door het bos, waar zou hij moeten huilen? En hoe hard? Zouden ze hem wel horen, en zou hij dan wel bij de groep mogen? Hij ging wat rechter lopen en stapte op een steen. Hij had gehoord dat hij op een hoge plek moest gaan staan, hoger dan dit kon hij niet vinden. Muck haalde diep adem, hij moest niet onzeker zijn. Dan zouden ze hem vast niet bij de groep laten, omdat hij zo`n watje zou zijn. Maar Muck vond zichzelf super stoer. Zachtjes begon hij te huilen, in een klap corrigeerde hij zichzelf door harde te gaan huilen. Ze zouden hem niet horen als hij zo zacht jankte. Hij spitste zijn oren, bij ook maar het kleinste geritsel zou hij stoppen. Dadelijk zag hij zijn kans over het hoofd! En ja hoor, hij hoorde geritsel in de bosjes achter hem. In een ruk draaide hij zich om en stopte met huilen. Hij zag niks, dus begon hij maar tegen de struiken te praten. ' Hallo?' piepte hij, Muck kuchte. 'Hallo?' Zei hij nu duidelijk. ' Ik eeh.. ik wil bij de Selonia pack!' Gooide hij er in een klap uit. Hij schrok, was dat niet te plots? Nu zouden ze hem vast te direct vinden. Muck staarde naar zijn poten, wachtend op een antwoord. Hij voelde zich heel onzeker, zo zag hij er waarschijnlijk ook uit. Hij bereide zich maar op een afweizing voor.
Index 
