Dead End

Mitch lag op zijn zij in de schaduw. Zijn hoofd alert rechtop. Een oor om hoog, en de andere hing slap langs zijn hoofd. Normaal hoorde ze allebei overeind te staan, maar door een eerder gevecht was de pees beschadigd en een stuk van zijn oor afgebeten. Het litteken dat in zijn oor begon liep door langs zijn gezicht. Maar enkele millimeters van zijn oog. Het liep door tot in zijn hals en verdween daar in zijn vacht. Mitch kon zich de dag van dat “ongeluk” nog goed herinneren. Het had hem sterk gemaakt. Hard. Hij liet niet zich niet breken. Niet nog een keer. De laatste keer dat hij brak, betekende dat de dood van zijn zusje, en het litteken dat over zijn gezicht liep. Hij had zijn zusje en zichzelf beloofd dat dat nooit meer ging gebeuren. En hij brak geen beloftes.
Een klein grijnsje zorgde er voor dat de punten van zijn hoektanden zichtbaar werden. Ro, de zwarte pup verscheen vanuit de schaduwen. Dankzij zijn force kon hij de doden zien. Dus ook zijn zusje. Communiceren met overledenen was moeilijk, omdat ze geen geluid konden maken. Mitch drukte zich zelf van de grond en gaapte. De laatste dagen was hij in een goede bui, waarschijnlijk door het plan dat al een tijdje door zijn hoofd rond sloop. Binnenkort wist iedereen, dood of levend, wie The Outlanders waren. Langzaam zette hij zijn lichaam in beweging. De warmte was overdraagbaar, en het meer diende als verkoeling voor de vele bosdieren. Het gebied was dus perfect voor een pack. Veel prooi, water. Bossen. Niet gek dat het noorden was opgeëist door die andere Pack. Hij wist er niet veel vanaf. Misschien kon hij een van de leden eens een kijkje laten nemen in het gebied. Misschien wat herrie schoppen, laten weten dat ze het meer niet voor zichzelf hadden, en dat als je niet oppasten, hun gebied werd in genomen.

Zijn zware poten sloften verder over de grond. Het was windstil, en ontzettend warm. Precies het weer dat hij niet wou hebben. Hij liep verder en een warme, duffe wind waaide in zijn gezicht. Toen rook hij het. Een hond. Bij de grens. Zijn neus snoof de muffe lucht in en zijn ogen stonden alert. Indringers waren goed. Hij lied de bangste leven zodat ze het verhaal door konden vertellen. Zodat de angst verspreid werd. Honden die dachten dat ze het wel aan konden dode hij meteen. Die wannabe badasses waren alleen maar irritant, onkruid noemde hij het. Nu was deze nog onbekende hond officieel nog niet in hun gebied, helaas.
In de verte zag hij haar staan. Een teef, sterk gebouwd. Haar kop fier in de lucht. Hij had nu al een hekel aan haar. Nog een pootstap hoefde ze te zetten, dan was ze in zijn gebied. Hij draafde naar de teef die hem nog niet had opgemerkt. Nog enkele meters en hij was in haar gezichtsveld. De teef merkte hem op. Hij stopte met rennen en liep langzaam richting de grens die de twee packs van elkaar scheidde. “Nog een stap, en je bent een dead end, popje” zijn woorden klonken sarcastisch, spottend. Alsof hij haar nu al wou uitkotsen. Het was duidelijk dat de teef bij die andere pack hoorde, en hij zou elke kans grijpen om die pack te verkleinen. Het vermoorden van en lid was een goed begin, right? Deze dame had geluk dat hij le packleader himself tegen kwam.

& Duvessa, hij is snel geschreven, geen top post dus :c

Hoe had Alcapone, mijn oom, ooit dit gebied kunnen kiezen. Het voedsel verdween hier telkens, alles was gewoon weg. De temperatuur was hier ook zeer koeler als waar ik nu rond liep. Wie had het zo gemaakt dat wij als pack hier aan de rand van het gebied nou nog altijd geen voedsel konden vinden. Een luide grom verliet mijn bek.
Ik haatte het hier en ik wilde het liefst naar een plek met veel voedsel. Dat werkte niet alleen beter op mijn humeur, maar ook beter op de krachten die het hele pack nu minder had waarschijnlijk. Elke keer moesten we uitwijken naar andere gebieden en nu, nu ging ik zelf maar eens wat te eten zoeken.
Mijn vader, ik kon zowat zijn naam uitkotsen, had me laten zien dat de grens waar ik nu aan langs liep, de gebieden noord-oost en zuid-west met een ander pack scheidde. Ik snoof eens bij de gedachte dat ik die nu wel zou tegen komen. Zin in een gevecht of een confrontatie had ik wel, maar ik had nu nog meer zin in een goed stuk bizon.
Toen ik er alleen al aan dacht, begon ik te klappertanden. “Duvessa DON’T. Je bent niet zo zwak, je bent sterk, slim en je hebt de beheersing om lang zonder voedsel te kunnen.” Het was mijn moeder die me zo had gemaakt, lang zonder voedsel leven.
Duidelijke grommen kwamen uit mijn bek, als ik alleen al aan die twee dacht, wilde ik ze dood.

Mijn moeder die me niet wilde, me zo maar achter liet bij mijn vader. En dan nog maar te zwijgen over hem. Hij had me dan wel getrained tot hoe ik nu was, maar hij had me dit leven nu toegeschoven. Ik was nu de alpha van het pack waar hij en zijn broer in zaten.
Het pack waar het geloof boven aan stond. Even lachte ik bespottelijk, het was nu meer slecht dan waar het geloof was. Ik wilde het niet zo maken zoals mijn oom, nee, ik wilde het anders. Een hardere aanpak, meerdere aanvallen en trainingen. Iedereen moest sterk worden, zodat er buiten het pack alleen maar gezwegen werd over ons.
Mijn neus nam een geur op, zo’n paar meters verderop. Eerst schonk ik er geen aandacht aan, het was waarschijnlijk toch wel een hond die niet veel verder kwam. Maar tot op dat ik die geur rook. Mijn ogen vormden spleetjes en hadden hun kwade blik.
Ik was nog altijd in mijn eigen gebied en als die hond steeds verder naar hier kwam, stond hij straks in ons gebied, het gebied van Faithful Prayers. Dan mocht ik hem afmaken, op de manier die ik wilde. Ik hield niet van indringers en dan vooral niet de spionnen van anderen.
De reu, zoals je het al kon ruiken, stond al voor me. “Nog een stap, en je bent een dead end, popje.” De woorden waren sarcastisch en spottend. Ik begon te grijnzen en zette me schrap. “Had je gedacht, schatje!” Gromde ze spottend en sissend.

Blijkbaar wist hij nog niet dat ik de nieuwe alpha was. Anders had hij dat al wel opgemerkt. Ik liet hem in de waan dat ik een “lid” was. Maar ik wist wel beter. De grijns werd groter en ik had steeds meer zin om hem verder uit te dagen.
Ik zette een stap naar voren, die enkele millimeters van de grenslijn af stonden. “Krijg je het nu al benauwd, lieverd?” Begon ik met een grijns en de worden bleven spottend en sissend.

Deze is net zo snel en slecht geschreven.

De reactie van de teef had hij niet verwacht. Ze was veel te dominant voor een lid. Ze had te veel lef tegenover hem. Hij was de reu hier, en de leider van een Pack. Ze was knap dom bezig. De grijns op haar gezicht deed hem hard op lachen. “had je gedacht schatje.” Siste ze in zijn richting. Zijn grijns stond brutaal op zijn gezicht. Zijn ogen vlogen over haar lichaam. Ze was getraind. Hij ook. Ze was sterk, voor een vrouw. Hij siste tussen zijn lippen door terwijl hij haar goed in zich op nam. Ze zette een stap in zijn richting, nog enkele centimeters en ze was op zijn grond. “Krijg je het al benauwd lieverd?” sprak ze spottend. Mitch reageerde niet. Langzaam liep hij in haar richting. Zijn neus millimeters van de hare. Hij keek haar verleidelijk aan, als of hij haar wou versieren. Toen stapte hij krachtig in haar richting, zijn gezicht tegen de hare, en zijn poot over de grens. “Oh ik niet, maar volgens mij krijg jij het wel benauwd. Je bloost.” fluisterde hij terwijl hij zijn voorhoofd van de hare los maakte. Je kon aan zijn manier van praten horen dat er een grijns op zijn gezicht stond. Hij keek haar vragend aan.
Nog steeds grijnzend zette hij zijn andere voorpoot naast de gene die over de grens stond. Uitdagend keek hij naar zijn poten. “Wat ga je er aan doen, popje?” zei hij met zijn krakende, lage stem. Hij verwachte een trap in zijn maag, een aanval. Een spottende opmerking. Dat was een reactie die hij meestal kreeg. Maar de teef leek slimmer, alsof ze een eigen tactiek had om hem neer te halen. Hij moest oppassen met haar. Hij was niet bang, want in een gevecht had hij het voordeel, maar onderschatten was gevaarlijk. En echt zin in een gevecht had hij niet, te miste, nog niet. Eerst moest hij kijken wat hij los kon krijgen. Welke informatie ze wist.
Mitch had nog weinig informatie, voor het zelfde geld was ze de alfa. Dat zou pas echt de jackpot zijn, maar niks was zeker. Hij wist niet eens of zij wel wist wie hij was. De enige informatie die ze van elkaar hadden was dat ze in een pack zaten.
Vanachter zag hij een man lopen. Zijn ogen volgde voor een moment zijn bewegingen. Hij leek verdwaald, niet wetend waarom hij hier was. Zo te zien was hij pas net dood, want hij besefte niet wat er met hem was gebeurd. Snel focuste zijn ogen weer op de teef. Zou ze een forse hebben? Hij gromde in zichzelf. Mitch haatte het dat hij zo weinig informatie had. Gelukkig kwam hij deze dame tegen om haar uit te horen, al twijfelde hij of ze informatie los zou laten.

De reu kwam langzaam richting Duvessa. “Dus hij wilt het zo spelen.” Dacht de teef en keek hem grijnzend en uitdagend aan. Maar al snel had de reu zijn neus vlak bij die van de teef, waardoor het leek alsof hij haar wilde versieren.
Toen stond hij tegen haar aan, met zijn poot over de grens. “Oh ik niet, maar volgens mij krijg jij het wel benauwd. Je bloost.” fluisterde hij in haar oor, terwijl hij zijn hoofd van die van haar los maakte.
Duvessa rolde eens met haar ogen. “Heb je weer zo’n reu.” Ze hield hem met haar ogen goed in de gaten. Hij zette nu zijn andere poot naast de poot die al over de grens stond. Even knapte een adertje van valsheid los, maar ze kon zich nog altijd onder controle houden.
De reu keek uitdagend naar zijn poten die hij op haar grondgebied had gezet. “Wat ga jij er aan doen popje.” Vroeg hij met een lage, krakende stem. Duvessa begon vals te grijnzen.
Ze stond op, en liep op hem af. “Wat dacht je van dit, lekkerding.” Met een lieve, verleidelijke blik en het gedrag om hem in te palmen liep ze om hem heen zo de grens over.
Ze stond nu met alle 4 haar poten op zijn grond gebied, eens zien wat hij daarop deed. “Zo schatje, wat is er nu? Zie ik je daar nu bijna stoom uit je oren komen, of lijkt me dat nu maar een verbeelding, ach ik verbeeld het me vast.”

De teef grijnsde, keek nep-verbaasd en zei alles op sarcastische, sissende tonen. Vandaag had ze geen zin om haar stem te gebruiken. Met sissende klanken kon ze het ook wel af. Bij de training die ze in gedachten had, zou ze haar stem meer gaan gebruiken. Nu wilde ze het nog niet.
Nog altijd had de reu niks gezegd en Duvessa was ook niet van plan verder tegen hem te spreken. Ook ging ze geen enkele vorm van informatie los laten over wie ze was, wat ze kon, waar zij leefde en hoe zij leefde. Een korte kleine grijns vormde weer op haar hondenbek. Dit keer was ze slimmer dan dat haar vader ooit had geweten. Meestal dacht hij dat ze dom was, door het karakter van haar moeder.
Maar ergens had ze ook nog wel eens een eigenschap van haar oom Alcapone. Soms kon hij ook enorm koppig zijn en was hij behoorlijk aangebrand. Er hoefde maar één dom dingetje in zijn verkeerde keel gat schieten en hij vloog al uit zijn slof. Iets wat haar vader zei dat ze dat ook in zich had.
Maar genoeg over haar domme, stomme, dode oom te zeuren en te dwalen. Het was veel leuker om het nu over de situatie te hebben die ze nu aan het creëren was waarbij ze de reu die nu voor, bijna naast haar zat, wel eens behoorlijk aan het uitlokken was.
Dat was dan ook een van de eigenschappen van Duvessa, uitdagen.

Echt bagger dit stuk D;